Α' Γύρος: δείγμα αρνητικό

Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του πρώτου γύρου, ας επιχειρήσω μία σύντομη σύνοψη της μέχρι τώρα πορείας της ομάδας, μολονότι η συνολική αγωνιστική εικόνα και η βαθμολογική συγκομιδή και θέση μας, μάλλον, θα έπρεπε να με αποτρέπει από τις πολλές αναλύσεις και τα συμπεράσματα. Χαζεύοντας τη βαθμολογία και τα διάφορα επιμέρους στατιστικά στοιχεία και κάνοντας μία σύντομη ανά αγώνα αναδρομή, συγκράτησα ορισμένα αξιοσημείωτα, αρνητικά και θετικά (κι όμως εντόπισα και τέτοια), στοιχεία:

Πέρα από τα προφανή αρνητικά κατορθώματα που έχουμε καταφέρει, μέχρι σήμερα, εγώ στέκομαι στα ακόλουθα:

- Η απόσταση μας από την κορυφή είναι όση και από τη ζώνη του υποβιβασμού.
- Διαθέτουμε τη μόλις 6η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος καθώς και την 6η χειρότερη άμυνα.
- Όλες μας οι νίκες (και οι 5 δηλαδή...) ήταν στο γκολ και όλες (πλην αυτής με τον ΠΑΟ) ήρθαν δύσκολα και οριακά.
- Για κάθε νίκη που θα μπορούσαμε ή θα έπρεπε να έχουμε παραπάνω (πχ Λειβαδειά, Ξάνθη, Θρασύβουλο) υπάρχει και ένα νικηφόρο ματς που θα μπορούσε να μείνει στο χ (Αστέρας, Ηρακλής, Εργοτέλης).
- Σε 15 αγώνες έχουν παίξει 15 διαφορετικές ενδεκάδες, ενώ υπήρξαν αρκετές εναλλαγές συστημάτων τόσο μεταξύ των αγώνων όσο και στη διάρκεια τους.

Ωστόσο, καλό είναι να μην παραβλέπουμε:
- Τη μόλις μία ήττα.
- Τα 7 γκολ, όλα σημαντικά που έδωσαν βαθμούς, στο τελευταίο δεκάλεπτο των παιχνιδιών.

Κρίνοντας την ομάδα με προκλητική επιείκια μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει δυσκολοκατάβλητη, που δεν τα παρατάει ποτέ, που βγάζει πάθος στα δύσκολα και μεταμορφώνεται μπροστά στο φάσμα της ήττας (αστέρας, άρης, ξάνθη, όφη, πανιώνιος, εργοτέλης μερικά τρανταχτά παραδείγματα). Προτιμώντας φυσικά να την αξιολογήσω συνολικά και αντικειμενικά, δεν έχουμε παρά να κάνουμε με μία ομάδα σαφώς μέτρια, ακόμα αμοντάριστη αν και με πολύ καλές μονάδες, με χτυπητές ελλείψεις στο ρόστερ και κυρίως στα άκρα, η οποία αδυνατεί να επιβάλει το παιχνίδι της και ως εκ τούτου να αποτελέσει φόβητρο για οποιονδήποτε αντίπαλο και που απλά ανταποκρίνεται καλύτερα όταν αναγκαστεί να κυνηγήσει το σκορ.

Όσον αφορά στο ρόστερ, θα ήθελα να αναφερθώ σε 3 μόνο παίχτες:

- Τον κορυφαίο μέχρι στιγμής Παντελή Καφέ, που αν και ξεκίνησε από τον πάγκο, σύντομα καθιερώθηκε, άφησε στην άκρη το light, ξεψυχισμένο αγωνιστικό του στυλ επιδεικνύοντας πρωτόγνωρο πάθος, ουσία και ωριμότητα στο παιχνίδι του, ενώ πέτυχε τα 2 γκολ των ισοφαρίσεων στις καθυστερήσεις με Πανιώνιο και ΟΦΗ, και το γκολ πρόκρισης στο κύπελλο.
- Τον απογοητευτικό Μπασινά που με εξαίρεση το 2ο ημίχρονο στη Νέα Σμύρνη και ελάχιστες σποραδικές ενέργειες, αδυνατεί ακόμα να παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητες του και να ανταποκριθεί στο ρόλο του ηγέτη της μεσαίας γραμμής. High-light της απογοητευτικής του εικόνας δεν είναι άλλο από το χαμένο πέναλντι στη Λειβαδειά. Φυσικά, δεν αξίζει βρίσιμο όπως και κανείς παίχτης της ΑΕΚ, λίγος πάγκος όμως μοιάζει αναπόφευκτος... Ιδίως όταν στα 33 του καλείται να ανακαλύψει και να ανταποκριθεί σε καινούριες γι αυτόν θέσεις...
- Τον αδικημένο και από τους δύο προπονητές (ίσως και από τον εαυτό του...) Εντίνιο που έχει αγωνιστεί μόλις 4 φορές βασικός και μόνο μία φορά για όλο το 90λεπτο, αλλά έχει πετύχει 3 κρίσιμα γκολ, του έχει ακυρωθεί ακόμα ένα (με Πανιώνιο) και η συμβολή του κάθε φορά που αγωνίζεται είναι μεγάλη και η συχνότερη παρουσία του μοιάζει επιβεβλημένη.

Πάντως μία πιο αντιφατική σύνοψη του πρώτου γύρου περιστρέφεται γύρω από τα δεδομένα ότι καλύτερος, μέχρι στιγμής, παίχτης είναι ο άλλοτε αδιάφορος Καφές, ότι η ομάδα έχει παίξει ένα μόνο καλό παιχνίδι κι αυτό στην πρεμιέρα αλλά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό (όπου ο Καφές μπήκε αλλαγή στο τέλος...), ότι αδυνατεί ακόμα να κερδίσει εκτός έδρας αλλά διαθέτει τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος...

Άγχη, ατομιστίες και ισοπαλίες

Καθυστερήσεις στο Χαριλάου: Ο Τζιμπούρ ξεχύνεται από αριστερά, περνάει έναν, περνάει κι άλλον, μπουρδουκλώνεται, συνεχίζει όμως, κερδίζει δυο κόντρες και ως δια μαγείας η μπάλα του στρώνεται λίγο έξω από την περιοχή όπου Εντίνιο και Μπλάνκο περιμένουν αμαρκάριστοι και καλυπτόμενοι. Η επιλογή του Τζιμπούρ γνωστή: βεβιασμένο, εκτός ισορροπίας και αδύναμο σουτ, η μπάλα κοντράρεται, η ευκαιρία χάνεται, οι άλλοι 2 χτυπιούνται, η ομάδα ξανά στο χ... Αντίστοιχη φάση στις καθυστερήσεις στον αγώνα με το Θρασύβουλο, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Εντίνιο: 2-3 τρίπλες, ξεμαρκάρισμα, άθλιο σουτ ενώ όλη η ομάδα μάταια περιμένει τη σέντρα στην περιοχή...

Θεωρώ ότι Σκόκο και Μπλάνκο σε παρόμοιες περιπτώσεις θα είχαν ενεργήσει διαφορετικά, πιο σωστά και σίγουρα πιο αλτρουϊστικά και όχι επειδή είναι (αν είναι) καλύτεροι παίχτες. Κυρίως επειδή η θέση του βασικού προσφέρει λιγότερο άγχος και πίεση, μεγαλύτερη διαύγεια στις επιλογές και τελικά καλύτερη απόδοση. Το ότι Τζιμπούρ και Εντίνιο, δύο παρόμοιοι επιθετικοί όχι 100% βασικοί αλλά σίγουρα ενδεκαδάτης ποιότητας, ήταν οι πρωταγωνιστές των παραπάνω φάσεων δεν είναι τυχαίο. Αν προσθέσεις στο άγχος τους να μονιμοποιηθούν και να πείσουν ότι αξίζουν, τους κομματάκι δύστροπους χαρακτήρες τους, τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό και σίγουρα δεν βοηθάει την ομάδα.

Δεν θα κρίνω αν δικαίως αυτοί οι 2 παίχτες δεν έχουν εξασφαλίσει μόνιμη θέση στην ομάδα (όπως ας πούμε ο Μπλάνκο) ενώ οι ίδιοι την είχαν δεδομένη (ο ένας από πέρσι και ο άλλος ερχόμενος φέτος). Απλά, το γεγονός αυτό και το ότι ουσιαστικά ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη βασική 11άδα παίζοντας σχεδόν εναλλάξ (αν και με τον Άρη ήρθαν και οι 2 από τον πάγκο) σε συνδυασμό με το χαρακτήρα τους, τους αναγκάζει να επιδίδονται σε ατομισμούς και συνεχείς προσπάθειες ηρωιοποίησης. Οι πολλές ασίστ (πέρα από τα γκολ) του Εντίνιο πέρσι, όπως και η συνολική απόδοση του Τζιμπούρ στον Πανιώνιο αναδεικνύουν τα ευεργετικά αποτελέσματα που έχει η φανέλα του βασικού σε παίχτες σαν κι αυτούς...

Μία λύση θα ήταν να τους τα ψάλλει λίγο ο Μπάγεβιτς μπας και συμμορφωθούν και αρχίσουν να σηκώνουν κεφάλι για να δουν αν κυκλοφορεί κανείς αμαρκάριστος στην περιοχή... Λίγα πράγματα θα αλλάξουν φοβάμαι ιδίως από τη στιγμή που θα συνεχίσουν (να στερούνται και επομένως) να διεκδικούν θέση στη βασική ομάδα. Μία λύση που θα προτιμούσα εγώ θα ήταν να προσπαθήσει να τους χωρέσει και τους 2 στην αρχική ομάδα. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν παίζαμε και πέρσι στο τέλος της χρονιάς (απλά με Λύμπε αντί Τζιμπούρ);

Ανεβάζοντας την ψυχολογία των παικτών

Από την δίχως άλλο ελπιδοφόρο εμφάνιση της ομάδας απέναντι στον Πανθρακικό την Κυριακή θα μπορούσε κανείς να σταθεί στην πολύ καλή απόδοση των περισσότερων παικτών με τους Πλιάτσικα, Καφέ, Ενσαλίβα και Μπλάνκο κατά κοινή ομολογία κορυφαίους. Διακριθέντες όμως είχαμε και στους προηγούμενους ανεπιτυχείς αγώνες, με εξαίρεση ίσως εκείνον με τον Πανσερραϊκό, και είναι σίγουρα άστοχο να μιλάμε για αγωνιστική μεταμόρφωση. Εξίσου ή και περισσότερο άστοχο θα ήταν βέβαια να σταθεί κανείς αντ’αυτού στον παράγοντα τύχη. Το δοκάρι στην στραβοκλωτσιά του Χουανφράν μοιάζει πράγματι σημαδιακό μετά τα όσα απίστευτα έχουμε δει φέτος, κι αν δεν ήταν αυτό η προσπάθεια των παικτών μας θα είχε σίγουρα ισοπεδωθεί και πάλι εν ονόματι του κακού αποτελέσματος και της φίλαθλης αγανάκτησης. Όμως το φτωχό 1-0, τα πολλά νεκρά διαστήματα και η αδικαιολόγητη οπισθοχώρηση στα τελευταία λεπτά δεν μας επιτρέπουν να εφησυχάζουμε.

Μεγαλύτερη σημασία έχουν για μένα σε αυτή τη φάση οι επιλογές του Μπάγεβιτς. Με μεγάλη μου χαρά και, ομολογώ, με μία μικρή έκπληξη, διαπιστώνω πως ο καινούργιος μας προπονητής δείχνει να κατανοεί άριστα πως η «κοινή λογική» προϋποθέτει γενναίες τομές. Το απέδειξε με τον προσωρινό (;) παραγκωνισμό των Κουτρομάνου, Αλεξόπουλου και Μπασινά –κάθε περίπτωση βέβαια διαφορετική– με την επανατοποθέτηση του Σκόκο στο κέντρο, με την άμεση επένδυση στους Ενσαλίβα και Μαντούκα.

Η εμπιστοσύνη στο υλικό της ομάδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμπιστοσύνη του υλικού της ομάδας στον προπονητή, κι αυτή κερδίζεται πρώτα και κύρια μέσα από ευδιάκριτες αποφάσεις του τελευταίου, αναπόφευκτα ρισκαδόρικες, συχνά ίσως και φαινομενικά παράδοξες –μέσα από ανακατατάξεις αλλά και εμμονές που αδιαφορούν μπροστά σε ενδείξεις της μίας μέτριας εμφάνισης και υποδείξεις του ενός οπαδικού άρθρου. Η διάθεση και η αυτοπεποίθηση ενός παίκτη τονώνεται όταν καλείται να κερδίσει έναν προπονητή-αρχηγό, που πρώτα απ’όλα κάνει το δικό του, που δεν καταλαβαίνει από ονόματα και εθνικότητες, που δεν επιβραβεύει αεκτζίδικα φρονήματα και ηρωικά τάκλιν στην προπόνηση –όταν καλείται να κερδίσει έναν προπονητή που μπορεί και να τον πετάξει έξω ανά πάσα στιγμή. Η διάθεση και η αυτοπεποίθηση ενός παίκτη τονώνεται όχι όταν καλείται να παίξει για τον συμπαθή κόουτς του, ο οποίος θα την πληρώσει αν κάτι πάει στραβά, αλλά όταν καλείται να παίξει πάνω απ’όλα για τον εαυτό του, διότι ο κόουτς δείχνει άφοβος να αναλάβει την ευθύνη για την κακή απόδοσή του. Με όλο το σεβασμό στους Κωστένογλου και Δώνη, οι διαχειριστές είναι για τις πολυκατοικίες.

Πάνω απ’ολα, από τον αγώνα με τον Πανθρακικό κρατάω τις δηλώσεις των παικτών μας με το σφύριγμα της λήξης:

Καφές: «Όλα θα αλλάξουν με τον νέο προπονητή. Τώρα έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο παιχνίδι και θα πρέπει να προετοιμαστούμε πολύ καλά, κυρίως στο μυαλό μας. Πιστεύω ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κυρίως επειδή δεν υπάρχει η νοοτροπία του νικητή μέσα μας». Εντίνιο: «Μπορούμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι ακόμα μπορούμε να φτάσουμε στην κατάκτηση του τίτλου. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο». Μαντούκα: «Το θέμα είναι να εμπιστευόμαστε τον προπονητή και να βάζουμε την ομάδα πάνω από όλα. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για κατάκτηση του τίτλου, αλλά οφείλουμε να ονειρευόμαστε και να μην τα παρατάμε». Ενσαλίβα: «Το σημερινό είναι απόδειξη ότι υπάρχει θεός»...

Τα αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας είναι εμφανή και αδιαμφισβήτητα, όπως άλλωστε και η ποιότητά της. Για πρώτη φορά όμως φέτος, ενόψει του αγώνα στο Χαριλάου, η αισιοδοξία μου ξεχειλίζει.

Ποιό κύπελλο;

Έχω σχεδόν συνηθίσει και σίγουρα αποδεχτεί την κάκιστη αγωνιστική εικόνα της ομάδας μέχρι σήμερα, η απογοήτευση που μείναμε εκτός τίτλου και Ευρώπης τόσο νωρίς δεν αλλάζει και πλέον απλά περιμένω πότε θα αρχίσουμε να παίζουμε ωραία παίρνοντας και αποτελέσματα. Δεν μιλάω ούτε για «περιθώρια υπομονής», ούτε για «ξεφτίλες», ούτε για «οργές». Ούτε φυσικά έχω γίνει λιγότερο ΑΕΚτζής αυτούς τους δύσκολους τελευταίους 3 μήνες... Έτσι είναι η μπάλα, γίνανε κακές επιλογές, κάποια στιγμή θα διορθωθούν, κύκλος είναι και γυρίζει, η ζωή συνεχίζεται και άλλα όμορφα κλισέ...

Δεν μπορώ να πω όμως πως δεν με ενοχλεί να τίθεται ως στόχος της ομάδας για το υπόλοιπο της χρονιάς η κατάκτηση του κυπέλλου. Το πρωτοείπε ο Μπάγεβιτς στην παρουσίαση του, το επανέλαβε χθες στη συνέντευξη τύπου και αν το δω στο επικείμενο προγραμματικό πλάνο του Κιντή τότε θα αρχίσω να ανησυχώ. Αν έθετε τέτοιο στόχο ο Δώνης όλοι θα λέγαμε «δεν ξέρει που έχει έρθει» και φυσικά θα είχαμε δίκιο. Για τον Μπάγεβιτς όμως που υποτίθεται ότι γνωρίζει την ψυχοσύνθεση των μεγάλων ομάδων και των οπαδών τους και ξέρει πολύ καλά που βρίσκεται, τέτοια αναφορά είναι το λιγότερο άστοχη.

Η κατάκτηση του κυπέλλου δεν μπορεί να αναφέρεται ως στόχος της ΑΕΚ ανεξάρτητα αν έμεινε τόσο γρήγορα τόσο πίσω στο πρωτάθλημα. Αν το νταμπλ είναι ο παντοτινός ψυχωτικός στόχος του Ολυμπιακού και το κύπελλο ο στόχος δεκαετίας της Λάρισας, του Άρη άντε και της Ξάνθης, εμείς αναγκαστικά είμαστε κάπου ανάμεσα.... Βάζοντας στο μάτι το κυπελλάκι από Δεκέμβρη μήνα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερη την απογοήτευση που νοιώθουμε σήμερα για την ομάδα. Και φυσικά να δώσουμε νέες αφορμές για να μειώσουμε κι άλλο τους εαυτούς μας και να εδραιώσουμε τον όρο ΑΕΚάκι...

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι δεν θα χαρώ αν τελικά πάρουμε το κύπελλο το Μάιο. Από τη στιγμή όμως που ακόμα δεν βρισκόμαστε στον τελικό, η κατάκτηση του θεσμού είναι κάτι που ούτε σκέφτομαι, ούτε με απασχολεί και δεν πρόκειται (σίγουρα τώρα και πολύ πιθανόν ούτε και τότε) να μου χρυσώσει το χάπι για την τόσο χαμένη φετινή χρονιά. Να το πάρουμε τότε και να πούμε «παρηγοριά στον άρρωστο» μάλιστα, να το θέτουμε όμως ως στόχο σήμερα που είμαστε σε αυτό το χάλι και προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε, είναι τουλάχιστον άτοπο... Ιδίως όταν ακόμα οι μνήμες του Ηλυσιακού είναι νωπές...

Και σε τελική ανάλυση αν έχουμε τόσο ανάγκη για επικοινωνιακούς λόγους να βρούμε απτό στόχο για να κρατάμε σε εγρήγορση τους «αγανακτισμένους» οπαδούς μας και να έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε μέχρι το τέλος της χρονιάς προτιμότερο δεν είναι το «δεύτερη θέση στα play off»;... Ή αυτό μας πέφτει δύσκολο;

Απλά περιμένοντας...

Έχουμε όλοι αποδεχτεί ότι βρισκόμαστε σε μία εμβόλιμη περίοδο προετοιμασίας και ριζικής επανασύνταξης για να γνωρίσει ο νέος προπονητής την ομάδα, να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές και να εισηγηθεί τις όποιες προσθήκες στο ρόστερ. Θεωρώ ότι στο πλαίσιο αυτό θα ήταν λάθος και άδικο το ματς με το Λεβαδειακό να αντιμετωπιστεί ως οτιδήποτε παραπάνω από ένα φιλικό καλοκαιριού, χρήσιμο δηλαδή για δοκιμές και για εξαγωγή συμπερασμάτων για τον προπονητή. Το ότι δεν είμαστε στον Ιούλιο αλλά στη 12η αγωνίστικη σίγουρα δεν μας αρέσει αλλά δεν μπορεί να είναι πρόβλημα ούτε του Μπάγεβιτς, ούτε καν τόσο των παιχτών που αν μη τι άλλο προσπαθούν...

Εδώ που φτάσαμε η ισοπαλία χθες έχει μικρή σημασία. Θα μπορούσε να ήταν και νίκη αν δεν ήμασταν τόσο άτυχοι αλλά λίγα πράγματα θα άλλαζαν όσον αφορά στην προοπτική, την ποιότητα και την ψυχολογία της ομάδας. Προσωπικά προτιμώ να συνεχίζουμε να ψαχνόμαστε, να δοκιμάζουμε συστήματα, τακτικές και παίχτες, να χαραμίζουμε ημίχρονα και να έχουμε διακυμάνσεις στην απόδοση παρά να κλέβουμε αποτελέσματα που ξεγελούν και να αντλούμε αισιοδοξίες που δεν έχουν πραγματική βάση.

Ο Μπάγεβιτς καλά κάνει και προσπαθεί να αποφορτίσει τους παίχτες, που κρατιέται φειδωλός στις υποσχέσεις του, ψάχνεται και συνιστά υπομονή. Παρέλαβε μία ομάδα με χτυπητές αδυναμίες και με μηδαμινή ψυχολογία και δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα. Τα αποτελέσματα στην παρούσα φάση έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η ομάδα προέχει να βρει συνοχή, αγωνιστική ταυτότητα, ρυθμό και να αρχίζει να χαίρεται το ποδόσφαιρο. Αυτά τα πράγματα συνήθως αργούν... Τί να κάνουμε, θα περιμένουμε... Μέχρι τα play-off μπορεί και να ΄ρθουν...

Ο εύκολος στόχος

Επειδή τον καινούριο προπονητή δεν μπορείς ακόμα να τον κρίνεις και τον παλιό τον θάψαμε αρκετά, φίλαθλοι και δημοσιογράφοι στρέφουν τώρα τη προσοχή τους στο ρόστερ κι απαιτούν "ξεσκαρτάρισματα" και "ανακαινίσεις", ενώ και η διοίκηση, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, βγαίνει τώρα στο προσκήνιο και υπόσχεται μεταγραφές το Γενάρη. Με δεδομένο ότι τους πρωτοκλασάτους δεν τους αγγίζεις, οι μικροί είναι μικροί και οι παλιοί είναι «ψυχάρες» και «μιλάνε στα δύσκολα», ποιοί μένουνε λοιπόν να κράξουμε για το συνολικό χάλι της ομάδας; Λίγοι και καλοί, με πρώτον απ'όλους τον Χουάν Φραν.

Σε άλλες περιπτώσεις, η παρουσία στο ρόστερ Ισπανού με 30 παιχνίδια πέρσι στην Πριμέρα Ντιβιζιόν (Σαραγόσα), πολλές γεμάτες χρονιές σε καλές ομάδες της Ισπανίας (Βαλένθια, Θέλτα), 10 συμμετοχές στην Εθνική Ισπανίας, εμπειρίες και από άλλα πρωταθλήματα (Μπεσίκτας, Άγιαξ) και σε ακόμα καλή ηλικία (32) θα ήταν από μόνη της πηγή ενθουσιασμού και «αεροδρομίων». Όχι όμως αν είσαι αριστερό μπακ, όχι ακριβώς μπαλαδόφατσα και όταν ο κόσμος, πριν καν σε δει, βολεύεται να σε παρομοιάζει με τον κάκιστο προκάτοχο σου μόνο και μόνο επειδή έχετε παρόμοιο βιογραφικό...

Πολύ καλός στα δύο ντέρμπι στην αρχή του πρωταθλήματος, σταθερότατος μέχρι τα τέλη Οκτώβρη, παθιασμένος με την ομάδα και απτόητος παρά τα χίλια μύρια που της συμβαίνουν, η ΑΕΚ έμοιαζε να βρίσκει στο πρόσωπο του συμπαθέστατου Ισπανού μία αξιόπιστη λύση σε μία θέση που πονάει εδώ και 7-8 χρόνια. Η απόδοση του φυσικά δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από την ολοένα και χειρότερη εικόνα της ομάδας και η κάμψη τον τελευταίο μήνα ήταν ολοφάνερη.

Δεν θα ισχυριστώ ότι κοιμάμαι 100% ήσυχος με τον Χουάν Φραν στην ενδεκάδα, αλλά σίγουρα δεν φταίει αυτός που η επιλογή του καλοκαιριού ήταν να μην αποκτηθεί αντικαταστάτης για να του δίνει ανάσες, που μπροστά του στα χαφ παίχτης-στήριγμα δεν υπάρχει και που έφτασε Δεκέμβρης μήνας και η ομάδα δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται χάρη στις αλχημείες του Δώνη. Άλλοι πρωτοκλασάτοι Ισπανοί (Μπράβο, Βίκτορ) ξενέρωσαν με πολύ λιγότερα παίζοντας στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Χουάν Φραν αν μη τι άλλο ακόμα το προσπαθεί και μοιάζει να το εννοεί.

Το μαζικό και απόλυτα στοχοποιημένο δημοσιογραφικό κράξιμο μετά το χ στο Ηράκλειο δεν έχει προηγούμενο. "Χειρότερος ξένος αμυντικός που πρέπει να φόρεσε ποτέ τη φανέλα της" το πόρισμα του Σωτηρακόπουλου που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες οπαδικές υπερβολές. Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι αυτός και τόσοι άλλοι δημοσιογράφοι βλέπουν πρώτη φορά να μπαίνει γκολ χάρη σε μία τρίπλα του εξτρέμ και μία παράλληλη πάσα. Μην ξεγελιόμαστε όμως. Ο Χουαν Φραν δεν θα θυσιαστεί επειδή έφαγε την τρίπλα από τον Σίμιτς. Θα θυσιαστεί γιατί αυτή τη στιγμή η ομάδα χρειάζεται ανακατατάξεις για επικοινωνιακούς λόγους και σε κανέναν δεν θα λείψει ένας ακριβοπληρωμένος γυρολόγος Ισπανός μπακ.

Συναισθήματα που βολεύουν και ξεγελούν

Ένα πρόβλημα με όλες τις ομάδες στο ποδόσφαιρο είναι ότι ενώ οι φίλαθλοι τις αντιμετωπίζουν καθαρά συναισθηματικά, στους πρωταγωνιστές (παίχτες, προπονητές, παράγοντες) ο συναισθηματισμός συνυπάρχει με τον επαγγελματισμό και ο καθένας επικαλείται ότι τον βολεύει κατά περίσταση. Το μπέρδεμα και οι παρεξηγήσεις είναι φυσικό επακόλουθο.

Ο Μπάγεβιτς για παράδειγμα το ‘96 σκέφτηκε την επαγγελματική του προοπτική στην ΑΕΚ του Τροχανά και έφυγε από την ομάδα, τώρα πουλάει συναίσθημα και μοιράζει συγνώμες επιστρέφοντας σε αυτήν. Ο Ντέμης όσο ήταν ποδοσφαιριστής λειτουργούσε παρορμητικά, καβαλούσε κάγκελα και έκανε τατουάζ για να συνειδητοποιήσει ως Πρόεδρος πως μόνο λειτουργώντας τεχνοκρατικά μπορεί να πετύχει. Ο Μελισσανίδης όταν θέλει να αναμιχθεί στα διοικητικά μιλάει για αγάπες και συσπειρώσεις ή τάζει την «Αγιά Σοφιά», αλλά όταν φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας, οι αγάπες ξεχάστηκαν, το συμφέρον προηγήθηκε και η εμπλοκή ποτέ δεν ήρθε. Ο Δώνης ξέσπασε σε λυγμούς όταν κερδίσαμε τον Αστέρα στις καθυστερήσεις, τώρα σκέφτεται την τσέπη του και κοιτάει να πάρει αποζημίωση που άφησε την ομάδα ισόβαθμη με τον Εργοτέλη. Ο Νικολάου μιλάει για την ΑΕΚ και βουρκώνει, ενώ επί χρόνια δουλεύει ως γιατρός του Ολυμπιακού!

Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό και αφορούν σε όλες τις ομάδες. Απλά στην ΑΕΚ που οι οπαδοί της δεν μεγάλωσαν μέσα στις δάφνες και τα πρωταθλήματα, η ανάγκη για ταύτιση με πρόσωπα ήταν από παλιά πολύ μεγάλη. Η λατρεία των οπαδών για τον Παπαϊωάννου και το Μαύρο μέχρι το Μανωλά και φυσικά τον Μπάγεβιτς έφτασε σε επίπεδα ανάλογα ίσως και μεγαλύτερα της αγάπης για την ομάδα. Και όσο αυτοί βάζουν γκολ, κερδίζουν τίτλους και κυρίως κλείνουν την καριέρα τους στην ομάδα τότε όλα είναι καλά. Αρκούσε η πρώτη «προδοσία» για να αναδειχθεί το μέγεθος της παράνοιας. Για να βιώσουμε τις αποχές από το γήπεδο, τις κόντρες μεταξύ των οπαδών και τις πάσης φύσεως εμμονές εις βάρος της ομάδας.

Ποτέ δεν είδα τον Μπάγεβιτς ως κάτι ξεχωριστό πόσο μάλλον κάτι μεγαλύτερο από την ΑΕΚ. Ούτε όταν γινόταν αντικείμενο λατρείας, ούτε όταν έφυγε, ούτε όταν πρωτοεπέστρεψε. Τον παραδέχομαι ως προπονητή, του προσάπτω όμως ότι προκάλεσε μία εσωτερική διχόνοια στην ομάδα που δύσκολα θα σβήσει. Τώρα που επέστρεψε δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι υποκριτικές συγνώμες του, ούτε ο "χαμηλός" μισθός του, ούτε αν επιθυμεί να κλείσει την καριέρα του στην ΑΕΚ, ούτε αν νοσταλγεί τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όσοι πείθονται με αυτά μπράβο τους, όσοι συγκινούνται, απλά γελάω, όσοι του φιλάνε το χέρι, σηκώνω τα δικά μου ψηλά. Όλοι αυτοί μαζί με όσους εξακολουθούν να τον βρίζουν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Μίσος από τη μία, λατρεία από την άλλη για τον Μπάγεβιτς. Για αυτούς η ΑΕΚ έρχεται σε δεύτερη μοίρα...

Τον Μπάγεβιτς τον καλωσορίζω και θα τον στηρίξω όπως και κάθε άλλον. Όχι όμως περισσότερο από την ΑΕΚ.

Ο τρίτος ΑΕΚτζής

Ακούω και διαβάζω αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις των φιλάθλων μας για την πρόσληψη του Μπάγεβιτς και καταλήγω πως υπάρχουν τριών ειδών ΑΕΚτζήδες.

Ο πρώτος είναι εκείνος που τσακώνεται αν ο Ντούσαν είναι ο μεγαλύτερος προδότης ή ο μεγαλύτερος ΑΕΚάρας, αν πρέπει να τον συγχωρήσουμε ή να του ζητήσουμε και συγνώμη, αν θα κόψει το γήπεδο ή θα το αρχίσει, και ούτω καθεξής. Η συγκεκριμένη θέση του δεν έχει εν τέλει τόση σημασία, συνήθως μάλιστα είναι έρμαιο κάποιας τάσης ή κάποιας παρόρμησης. Είναι ο ίδιος εκείνος φίλαθλος που τη μία Κυριακή κράζει την ομάδα και την άλλη την αποθεώνει – είναι ο ασπρόμαυρος ΑΕΚτζής. Και έχει πάντα δίκιο.

Ο δεύτερος τύπος ΑΕΚτζή είναι ο υπεράνω, ο ρεαλιστής, ο δημοσιογραφικός. Είναι εκείνος που βλέπει τον Μπάγεβιτς απλά και μόνο ως επαγγελματία, και είναι βέβαια χαρούμενος με την πρόσληψη του, μιας και πρόκειται χωρίς αμφιβολία για τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα. Αρνείται να συζητήσει το όλο θέμα σε οποιαδήποτε άλλη βάση και εύχεται οι οπαδοί μας να τον αφήσουν να δουλέψει με την ησυχία του ώστε να μας φέρει και πάλι στην κορυφή.

Και ο τρίτος...; Είμαι βέβαιος πως υπάρχει και τρίτος τύπος ΑΕΚτζή, κι αν δυσκολεύομαι να βρω λόγια να τον περιγράψω είναι επειδή μοιράζομαι τη σιωπηλή του μελαγχολία εν μέσω της οχλοβοής. Είναι εκείνος που αρνείται να δει τη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ ως ένα μπανάλ μελόδραμα μεταξύ Μπάγεβιτς και φιλάθλων και κυρίως αρνείται να δει τα τελευταία 4 χρόνια ως απλή παρένθεση. Είναι εκείνος που αρνείται να δεχτεί ότι το δίλημμα είναι Μπάγεβιτς ή ΑΕΚάκι, Μελισσανίδηδες ή αιώνια δευτερότριτοι, προστασία της ομάδας ή υποταγή στο νόμο του ισχυρού. Είναι εκείνος που πίστεψε στο όραμα Νικολαϊδη για μία ομάδα υπεράνω προσώπων, χτισμένη σε υγιείς αθλητικές βάσεις, με μόνο όπλο την ποιότητά της εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, αδιαπραγμάτευτα αφιλόξενη στον οπαδισμό, το αφεντιλίκι και το παρασκήνιο. Είναι εκείνος που, όπως γράφει κι ο Αλέξης Σπυρόπουλος, θέλει πάντα να κοιτάζει μπροστά, ποτέ πίσω – όπως έκανε άλλωστε και το ’96 παρά την τεράστια πίκρα του για την «προδοσία» του αγαπημένου του Ντούσκο. Είναι εκείνος που στενοχωριέται όταν η ομάδα δεν πάει καλά, όπως τώρα, αλλά δεν τα παρατά, δεν ισοπεδώνει πρόσωπα και καταστάσεις και πάνω απ’όλα δεν συμβιβάζεται. Ρομαντικός; «Ψευτοϊδεαλιστής» που λέει κι ο αξιότιμος Λάκης Νικολάου; Πες τον έτσι αν θες. Εγώ τον λέω υπερήφανο.

Όταν δυστυχώς καλείσαι να επιλέξεις

Ο Χρήστος Μιχαηλίδης της Ελευθεροτυπίας αναφερόμενος στην ΑΕΚ αλλά και γενικότερα στο χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου, έγραφε ότι το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι ομάδες είναι "προεδροκεντρικές" και "οπαδοκρατούμενες". Πολύ σωστό. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Είναι η πρόσληψη του Μπάγεβιτς ένας θαρραλέος τρόπος για να αντισταθεί κανείς σε αυτή τη σκλήρη όσο κι ενοχλητική πραγματικότητα ή μήπως είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να πέσει και πάλι θύμα αυτής;

Αξίζει τον κόπο να μπούμε σε νέα, ακόμα πιο έντονη, φάση εσωστρέφειας επαναπροσλαμβάνοντας το Μπάγεβιτς; Πόσο ακόμα οι υγιείς ΑΕΚτζήδες αντέχουν να βιώνουν τις διάφορες εκφάνσεις της εσωτερικής διχόνοιας; Από την άλλη, πρέπει ο προπονητής της ομάδας να επιλέγεται με βάση τα "καθαρά ποδοσφαιρικά" κριτήρια και τις προτιμήσεις της original που κινούνται γύρω από λογικές "ΑΕΚοφροσύνης" και "καλού παιδιού"; Ο Στέλιος Μανωλάς προορίζεται να γίνει ο δικός μας Σάββας Θεοδωρίδης; Να περιμένουμε και τον αεκτζίδικο "Πρωταθλητή";

Τελικά, τώρα αποδεικνύεται πόσο σκληρή ήταν η φυγή του Ντέμη. Τα διλήμματα της επόμενης μέρας είναι πολύ δύσκολα...

Ο ορισμός της παραίτησης

Γενικά ποτέ δεν μου άρεσαν οι απολύσεις προπονητών εν μέσω της αγωνιστικής περιόδου. Τις θεωρώ συνήθως βεβιασμένες επιλογές που λαμβάνονται εν βρασμώ και υπό καθεστώς πίεσης και ελάχιστα αποτελέσματα φέρνουν για την ομάδα σε βάθος χρόνου. Ακόμα και τα «κοινή συναινέσει» διαζύγια στη διάρκεια της σεζόν δεν αναδεικνύουν τους πραγματικούς λόγους της αποχώρησης του προπονητή και στέλνουν αντιφατικά μηνύματα στους ποδοσφαιριστές της ομάδας και τον κόσμο της.

Για αυτούς τους λόγους, πιστεύω πως ο Γιώργος Δώνης δεν πρέπει ούτε να απολυθεί, ούτε να χωρίσει συναινετικά. Πρέπει μόνο να παραιτηθεί. Και είναι πραγματικά λυπηρό και απογοητευτικό για το Δώνη που, γνωρίζοντας το μέγεθος και την ιστορία της ΑΕΚ και αντικρίζοντας την αγωνιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, δεν δήλωσε ξεκάθαρη παραίτηση μετά το ματς και παρέπεμψε οποιεσδήποτε εξελίξεις στη συνάντηση του με τη Διοίκηση.

Κι άλλες φορές στο παρελθόν η ομάδα έχει επιδείξει τόσο φτωχή βαθμολογική συγκομιδή σε μία σειρά 10 αγώνων. Κι άλλες φορές έχει αγωνιστεί τόσο άσχημα με τόσο φανερή την έλλειψη σαφούς σχεδίου. Κι άλλες φορές παίχτες της ομάδας παραγκωνίστηκαν ενώ δεν το άξιζαν ή χρησιμοποιήθηκαν σε λάθος θέσεις. Κι άλλες φορές η ομάδα έφυγε νωρίς από την Ευρώπη. Κι άλλες φορές δεινοπάθησε με μικρότερες ομάδες στο Κύπελλο. Ποτέ όμως, δεν έγιναν όλα αυτά μαζί. Αν υπάρχει ακόμα η έννοια «παραίτηση του προπονητή», πότε θα βρει εφαρμογή, αν όχι τώρα;

Αν ο Δώνης απέκτησε κάποια αισθήματα για αυτή την ομάδα ως προπονητής της αυτούς τους 5 μήνες και ενδιαφέρεται για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη έξοδο της από την κρίση δεν χρειάζεται να περιμένει καμία συνάντηση με τους μετόχους. Την παραίτηση με πλήρη ανάληψη της ευθύνης για την εικόνα της ομάδας μετά από το 1/3 του πρωταθλήματος την οφείλει στη Διοίκηση που τον στήριξε από την αρχή, τους παίχτες που έπαιξαν για αυτόν αλλά πρέπει πλέον να προχωρήσουν μπροστά και τον κόσμο που δεν εμπιστεύτηκε ποτέ κανέναν άλλον για τόσο πολύ βλέποντας τόσα λίγα.

Με οδηγό το φόβο

Τι επιζητούσε ο Δώνης άραγε από το παιχνίδι με τον Ηλυσιακό κατεβάζοντας τη κατά τα 10/11 βασική ομάδα; Γκολ και θέαμα; Σε ένα σχεδόν άδειο γήπεδο, απογευματάκι τρίτης, 3 μέρες μετά το παιχνίδι στη Ξάνθη, μετά απο 8 σερί απογοητευτικές εμφανίσεις, απέναντι σε μία ομάδα που δεν σκοπεύει να περάσει το κέντρο επι 90’ λεπτά, είναι απλά αδύνατο να παίξεις όμορφο ποδόσφαιρο. Δεν έχει γίνει ποτέ. Όχι, ο Δώνης απλά φοβόταν μην γίνει καμία στραβή... Και δικαιωμένος, διάβαζε χτες όλα τα ειρωνικά πρωτοσέλιδα για την τραγελαφική εικόνα της ομάδας μας.

Το κύπελλο είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, πράγματι, όχι όμως επειδή κανείς δεν σκέφτηκε ως σήμερα να κατεβάσει ό,τι καλύτερο διαθέτει απέναντι στους Ηλυσιακούς. Προφανώς και όταν παίζεις με τόσο υποδεέστερο αντίπαλο, που δεν έχει τίποτα να χάσει (που στο τέλος σαν καμικάζι θέλει να χάσει), δεν μπορείς να δείξεις την αξία σου. Η αξία σου καθ’αυτή είναι σχετική. Αν βάλεις το Μπολτ να τρέξει στον Άγιο Κοσμά με αντιπάλους εφτά παλαιμάχους Πακιστανούς σπρίντερ αποκλείεται να κάνει παγκόσμιο ρεκόρ. Μπορεί μάλιστα και να δυσκολευτεί να κερδίσει αν σταματήσει για τη καθιερωμένη φιγούρα στα πρώτα δέκα μέτρα αντί στα δέκα τελευταία.

Ματς σαν κι αυτά με τον Ηλυσιακό είναι καταδικασμένα να είναι βαρετά και να κριθούν από μία δύο ατομικές ενέργειες. Προσφέρονται αποκλειστικά και μόνο για ορισμένες τακτικές δοκιμές και για να πάρουν χρόνο συμμετοχής κάποιοι παγκίτες. Ο Γκέντσογλου, ο Παυλής, ο Μπερνς, ο Ταχτσίδης και ο Ενσαλίβα είναι καλύτεροι παίκτες από τους καλύτερους παίκτες της ουραγού της Β’ Εθνικής –έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Είμαι σε κάθε περίπτωση απολύτως βέβαιος πως θα είχαν πολύ μεγαλύτερη διάθεση να το αποδείξουν σε σχέση με το Μπασινά, το Λαγό και το Σκόκο, καθώς και πολύ λιγότερο άγχος φυσικά. Το οποίο άγχος, όπως είδαμε, μοιραία παραλύει τους παίκτες μας μετά από ένα ορεξάτο αλλά στείρο πρώτο μισάωρο –για να ακολουθήσει ό,τι ακολούθησε.

«Τους έχετε για πλάκα, απολαύστε το όσο μπορείτε». Αυτό έπρεπε να πει ο Δώνης στους παίκτες. Το «δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο» έχει και κάποιο όριο. Και ο Ηλυσιακός είναι πολύ κάτω από το όριο. Το «αντιμετωπίστε το σαν ντέρμπι πρωταθλήματος» που, όπως μεταφέρθηκε, είναι αυτό που είπε ο Δώνης πριν το ματς, είναι χιουμοριστικό όσο και θλιβερό. Και είναι η βασική αιτία που η ομάδα απογοήτευσε και πάλι τον κόσμο της.

Όπως είχα γράψει και πριν δύο εβδομάδες («Το λάθος του Δώνη»), το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας είναι το άγχος του προπονητή μην κάνει καμία πατάτα και εκτεθεί. Δυστυχώς και το άγχος αυξάνεται και το πρόβλημα διογκώνεται.

Και μιας και είπα 10/11, μετά τον Πλιάτσικα και το Ράμος, ο Χετεμάι είναι το καινούργιο θύμα της ατσαλοσύνης του Δώνη στη διαχείριση του ρόστερ, ένα ακόμα καμμένο χαρτί της φετινής ομάδας. Άμα βγαίνεις αλλαγή στο ημίχρονο απέναντι στον Ηλυσιακό, είναι μάλλον δύσκολο να μπεις να παίξεις παιχνίδι πρωταθλήματος. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα σε ξαναέβαζες.

Προπονητής σε σύγχυση

Με προβλημάτισε κάπως και έστω καθυστερημένα θέλω να σχολιάσω την παρακάτω δήλωση του Δώνη μετά τον αγώνα με τη Ξάνθη το Σάββατο:

«Δεν μπορώ να προβλέπω το τι θα γίνεται σε κάθε αγώνα. Είχαμε την κατοχή. Κυκλοφορήσαμε την μπάλα στον άξονα, ενώ δεν καταφέραμε να την πηγαίνουμε στα άκρα....».

Καταρχάς, η αδυναμία πρόβλεψης της εξέλιξης ενός αγώνα είναι τόσο αυτονόητη στο ποδόσφαιρο που τέτοια αναφορά από οποιοδήποτε προπονητή μοιάζει με χαζή δικαιολογία. Το προσπερνάω ωστόσο καλή τη πίστη... Η άποψη όμως ότι η μπάλα δεν πηγαίνει στα άκρα με προβληματίζει για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί η μπάλα δυστυχώς προσπαθεί να πάει στα άκρα αλλά ελλείψει στηριγμάτων στα μπακ, οι Γεωργέας, Κουτρομάνος και Χουάν Φραν είτε αδυνατούν να φτιάξουν φάσεις ή απλά βγαίνουν μόνοι τους άουτ και δεύτερον, γιατί ο προπονητής δεν θα έπρεπε καθόλου να απορεί που δεν γίνεται πολύ παιχνίδι στις γραμμές αφού το στήσιμο της ομάδας δίνει αποκλειστική έμφαση στον άξονα και στερείται ακραίων προωθημένων. Και αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό με τις αλλαγές προς το τέλος (είσοδος Λαγού, μετατόπιση του Καφέ δεξιά), όταν τα μπακ βρίσκουν χώρους και στηρίγματα για να ανέβουν αποτελεσματικά και να δημιουργήσουν φάσεις.

Αν ο προπονητής δήλωνε ευθαρσώς «επέλεξα να παίξω με 3 αμυντικούς χαφ πολύ κοντά μεταξύ τους για να κλείσουν τους χώρους και να πάρουν το κέντρο και το Σκόκο σε ελεύθερο ρόλο μπροστά τους και πίσω από τους 2 επιθετικούς για να χτυπήσω από τον άξονα με κάθετες, αλλά δεν μας βγήκε και για αυτό στο δεύτερο έκανα τις απαραίτητες αλλαγές και βελτιωθήκαμε κάπως» θα ένοιωθα ότι ο προπονητής μας διαθέτει και σαφές σχέδιο πριν το ματς αλλά και την απαραίτητη ευελιξία όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περίμενε.

Με την τοποθέτηση του αυτή όμως που μοιάζει να μεταφέρει άδικες ευθύνες στους παίχτες και επιπλέον δημιουργεί ερωτηματικά για το κατά πόσο η αλλαγή του συστήματος στο δεύτερο ημίχρονο ήρθε ως αποτέλεσμα σωστής ανάγνωσης του αγώνα ή ψιλοτυχαία, αρχίζω και σκέφτομαι ότι ο προπονητής μας βρίσκεται σε σύγχυση και όσο αυτό δεν αλλάζει αντίστοιχη θα είναι και η εικόνα της ομάδας... Τα χθεσινά στο κύπελλο ήρθαν δυστυχώς ως μία ακόμα επιβεβαίωση...

Όταν η επόμενη μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη

Ως γνωστόν στην Ελλάδα η κριτική μίας ομάδας πολύ λίγο έχει να κάνει με την απόδοση της στο γήπεδο και εξαρτάται κυρίως από το αποτέλεσμα. Όμως, επειδή ο παραλογισμός και η καφρίλα δεν έχουν όρια, αποδεικνύεται τώρα πως ορισμένες φορές η κριτική δεν έχει να κάνει ούτε και με το αποτέλεσμα! Ισοφάριση καραμπόλα από τη Λάρισα στο 91’ – γκρίνια. Από 0-3 στο 3-3 με Θρασύβουλο – γκρίνια. Ανατροπή και νίκη (!) με 10 παίκτες με Αστέρα – γκρίνια. Ισοπαλία με Ξάνθη – ατυχία. «Επιτέλους έπαιξε μπάλα» κατά την Ώρα... Έπαιξε μήπως καλύτερα η ΑΕΚ εναντίον της Ξάνθης σε σχέση με τα προηγούμενα ματς; Κάθε άλλο. Γιατί λοιπόν αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση από τύπο, οπαδούς, ακόμα και από διοίκηση και προπονητή;

Προφανώς, εκείνο που μεσολάβησε δεν είναι άλλο από τη φυγή του Ντέμη – ο «υπό προθεσμία πρόεδρος» ήταν το πρόβλημα, όπως θέλησαν να μας πείσουν, ο αποκλειστικός υπεύθυνος για όλα μας τα στραβά. Τώρα που έφυγε εκείνος μπορούμε να είμαστε ξανά όλοι υπερήφανοι, υπεράνω ΑΕΚάρες. Και γιατί όχι θα μου πεις. Κι ο ίδιος ο Ντέμης ακόμα ίσως έτσι σκέφτηκε αποχωρώντας. Πράγματι, θα συμφωνήσω ότι θα είναι πολύ ευχάριστο να χειροκροτήσει ο κόσμος τη προσπάθεια της ομάδας αν την επόμενη εβδομάδα παίζοντας συμπαθητικά χάσει από τον Πανσερραϊκό στο ΟΑΚΑ. Άλλο όμως η στήριξη στον ασθενή και άλλο ο συμβιβασμός με την ασθένεια.

Το θέμα είναι τελικά πως όλο αυτό το αλαλούμ που ζήσαμε το τελευταίο μήνα, της διχόνοιας μεταξύ των φιλάθλων, των «ψυχολογικών προβλημάτων» και των αγώνων «δίχως αύριο», εκτός όλων των άλλων υποκατέστησε μία κάποια στοιχειώδη έστω συζήτηση επί της ουσίας, που είναι υπεραπαραίτητη. Η ομάδα δυστυχώς ήταν και παραμένει αναποτελεσματική. Το ζητούμενο της επόμενης μέρας δεν είναι αν θα «πορευτούμε όλοι μαζί» αλλά το αν θα προβληματιστούμε επιτέλους σε μία σοβαρή βάση για το τι φταίει και η ομάδα αδυνατεί να παίξει ιδιαίτερα καλό ποδόσφαιρο και να κερδίσει υποδεέστερους αντιπάλους. Η φυγή του Ντέμη σημαίνει και το τέλος των δικαιολογιών και των αντιπερισπασμών. Την ανάγκη ανάληψης των ευθυνών από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.

Κόντρα στο ενωσίτικο ρεύμα λοιπόν και τις συνήθειές μου, ας γκρινιάξω λίγο. Για 6ο συνεχόμενο ματς, και 8ο στα 9 της σεζόν (10 στα 11 με την Ομόνοια), δεχόμαστε γκολ. Το ποσοστό ευστοχίας των αντιπάλων μας είναι βέβαια επιπέδου ελεύθερων βολών, αλλά η αντίδραση στη γκαντεμιά δεν μπορεί να είναι η μοιρολατρεία. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Αλεξόπουλος (η ομοιότητα με τον Bill Murray διόλου συμπτωματική) είχε συμμετοχή και στο γκολ της Λάρισας, και στα 3 του Θρασύβουλου, και στο χτεσινό της Ξάνθης. Ενώ όλοι μας περιμένουμε τον Κυργιάκο, ο Ζεράλντο περιμένει μία ευκαρία.

Την ίδια ώρα, ο έτερος πορτογάλος Εντίνιο περιμένει να παίξει μία φορά παραπάνω από ένα ημίχρονο και υπό πίεση προσπαθεί να αποδείξει την αξία του με ατομιστίες, ο Ράμος περιμένει την πρώτη πτήση για Βραζιλία εν απουσία άλλου αξιόπιστου δεξιού μπακ, ενώ ο Πλιάτσικας περιμένει μία εξήγηση για τον αποκλεισμό του από τη 18άδα στη Ξάνθη ελλείψει άλλου κεντρικού χαφ στο πάγκο. Όσο για μένα, προσπαθώ να καταλάβω πώς έγινε και τα τρία μεγάλα αγωνιστικά μας κέρδη από το ντέρμπι με τον ΠΑΟ μοιάζουν τώρα πια με χαμένα στοιχήματα.

μάνα ΑΕΚ ή μάνα original;

5 μέρες μετά τα γεγονότα του ματς με την Τρίπολη και ακόμα περιμένω τον Πρόεδρο της Ερασιτεχνικής και αρχηγό των οργανωμένων να βγει και να καταδικάσει τα υβριστικά συνθήματα κατά των παιχτών στη διάρκεια του αγώνα καθώς και το αφοριστικό πανό «Ζητείται: Πρόεδρος – προπονητής – παίκτες...» που αναρτήθηκε στο γήπεδο. Πίστευα ότι η original βάζει πάνω απ’όλα την ΑΕΚ «στις χαρές και τις λύπες...» και ότι δεν εκφράζεται από συνθήματα τύπου «παίκτες μπουρδέλα βγάλτε τη φανέλα» και μιας και ο επικεφαλής της είναι Πρόεδρος της «μάνας ΑΕΚ» μία παρέμβαση του θα βοηθούσε να ξεδιαλύνουμε κάποια πράγματα... Μία μάνα άλλωστε δεν μιλάει ποτέ έτσι στα παιδιά της...

Παραδοχές και ερωτήματα

Σίγουρα, η δημοσιοποίηση της επικείμενης αποχώρησης του Ντέμη το προσεχές καλοκαίρι θα μπορούσε να αποφευχθεί. Επίσης, οι λόγοι που επικαλέστηκε (μείωση των διαρκείας) ελάχιστα έπειθαν ότι κάτι παραπάνω δεν είναι αυτό που τον οδηγεί στην έξοδο. Ίσως μία κόντρα του με άλλους μετόχους, ίσως η πρόθεση καθόδου του στην πολιτική ή απλά η συνειδητοποίηση της αδυναμίας του να τα βάλει με το σύστημα εντός και εκτός ομάδας χωρίς να αλλοιώνει τα πιστεύω του. Θα μπορούσε όντως κάποιος να του προσάψει μία μικρή αποστασιοποίηση από την ομάδα τελευταία (πχ απουσία από το Καραϊσκάκη). Να συμφωνήσω επίσης ότι η επίσπευση της αποχώρησης του ενείχε και το στοιχείο της αυτοπροστασίας (πόσο αντέχει ένας άνθρωπος την επίθεση και την ειρωνία όχι τόσο της γραφικής οriginal όσο της υποκινούμενης "Ώρας", της καιροσκόπου "Sportday" και του εμπαθούς Πανούτσου;). Και τέλος να δεχτώ ότι τα γκολ στις καθυστερήσεις με την Τρίπολη τον εξυπηρέτησαν άριστα επικοινωνιακά να συνοδέψει το αντίο του με ψυχωμένη νίκη και όχι ταπεινωτική ήττα.

Αυτό που όμως δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η παραμονή του Ντέμη μέχρι το Μάιο, εφόσον είχε ήδη γίνει γνωστή η αποχώρηση του, έβλαπτε τόσο την ομάδα, επιχείρημα που επικαλούνται πολλοί αρθρογράφοι και τί σχέση είχαν οι γκέλες και η μέτρια απόδοση της ΑΕΚ με την προοπτική αποχώρησης του προέδρου της; Δηλαδή αν η ομάδα έπαιζε φανταστικά και σάρωνε κάθε αντίπαλο, θα ασχολούνταν κανείς ουσιαστικά με την πρόθεση του Ντέμη να φύγει στο τέλος της σεζόν; Ή, ελαφρώς λαϊκίστικα, αν αυτό το e-mail δεν είχε γίνει ποτέ γνωστό, θα είχε κόψει ο Καφές τον Ουέλινγκτον στην τελευταία του τρίπλα πριν το 3-3 του Θρασύβουλου; Δεν έχει ξανακούσει κανείς από όλους αυτούς τους δημοσιογράφους τη φράση «φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά» από παίχτες, προπονητές και προέδρους σε Ελλάδα και εξωτερικό χωρίς να έχει επηρεαστεί ούτε η ομάδα ούτε κανείς και αντιθέτως να αποτελεί έναυσμα για πανηγυρικό φινάλε; Και εφόσον, όλοι παραδέχονται ότι διοικητικά η ομάδα είναι υγιής και σταθερή και δεν προμηνύονταν σαρωτικές αλλαγές στο ιδιοκτησιακό, δικαιολογείται τέτοιας επίθεσης ο Ντέμης επειδή απλά θα έφευγε 8 μήνες μετά και όχι άμεσα επειδή ο κ. Σωτηρακόπουλος απεφάνθη πως «οτιδήποτε υπό προθεσμία είναι λάθος»; Πώς άραγε αισθάνονται οι παίχτες της Ρεάλ και της Μπαρτελόνα όταν ενώ αυτοί αγωνίζονται διεξάγεται προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων και πάντα «υπό προθεσμία» προέδρων τους;

Γιατί τελικά σκέφτομαι εγώ, μήπως, με την ομάδα ακόμα να ψάχνεται, ο έτσι κι αλλιώς υπό αναχώρηση Ντέμης έγινε πιο εύκολος στόχος φέρνοντας ακόμα πιο κοντά αυτούς που δεν βολεύονται με τη σημερινή διοίκηση και εκείνους που απλά πρέπει να βρίσκουν υλικό για να γεμίζουν τις φυλλάδες τους; Και μήπως ξεμπερδεύοντας με τον ακόμα λαοφιλή Ντέμη, «τους υπόλοιπους τους έχουμε για πρωινό» (αρχής γενομένης από ένα χ στη Ξάνθη) και ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός για νέους σωτήρες «καβάλα σ' άσπρο άλογο» που θα μας βοηθήσουν και να αυξήσουμε την κυκλοφορία μας και να αντλήσουμε νέες εμπνεύσεις για τα άρθρα μας και να βρούμε καινούριες αφορμές για να βριζόμαστε στο γήπεδο;

Τελικά αναρωτιέμαι, αντί να χαλιόμαστε με όλα τα παραπάνω, και αφού προφανώς κάποιοι από εμάς τους ΑΕΚτζήδες περιμένουν να έρθει ο δικός μας «δικτάτορας» πρόεδρος που θα ελέγχει οπαδούς, τύπο, ΕΠΟ και θα μας χαρίζει τα πρωταθλήματα, γιατί δεν χαλαρώνουμε λίγο για να απολαύσουμε το ανάποδο ψαλιδάκι του Τζιμπούρ και το φανταστικό πανηγυρισμό του;

«Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια»...

Το σύνθημα που ακούστηκε από τη γνωστή μερίδα των οπαδών γύρω στο 60’, την ώρα που η ομάδα πίεζε και λίγο πριν γίνει το 0-1... Λεπτομέρεια φυσικά μπροστά σε ό,τι έχει γενικώς προηγηθεί και σε ό,τι ακολούθησε...

«Αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε» έλεγε πριν από κάποια χρόνια ο Σωκράτης Κόκκαλης ενώ αυτοί τα σπάγανε σε μία αθώα ευρωπαϊκή πόλη. «Δεν θέλω να είμαι πρόεδρος μιας ομάδας που γιουχάρεται όταν πετυχαίνει γκολ. Aυτοί που φώναζαν το σύνθημα στους παίκτες, να βγάλουν τις φανέλες, ίσως πρώτα θα πρέπει να βγάλουν τα κασκόλ που φοράνε», δήλωσε πριν λίγο ο Ντέμης.

Οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι παντού οι ίδιοι. Δυστυχώς, οι πρόεδροι δεν γίνεται να διαφέρουν τόσο...

Η ίδια ενδεκάδα

Κανείς φυσικά δεν ξεχνάει την περίφημη 7άρα που έφαγε ο Ολυμπιακός από τη Γιουβέντους πριν από κάποια χρόνια. Λίγοι όμως θυμούνται πώς 4 μέρες μετά έπαιζε στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη και ενδεχόμενο νέο κακό αποτέλεσμα απειλούσε να μετατρέψει την αγανάκτηση του κόσμου του σε σαρωτικό ξεσκαρτάρισμα ρόστερ και προπονητή. Ο Προτάσοφ κινούμενος στη λογική «ή όλοι μαζί θα πεθάνουμε ή όλοι μαζί θα σωθούμε» παρέταξε την ίδια ακριβώς ενδεκάδα με την οποία γέλαγε όλη η Ευρώπη λίγες μέρες πριν. Ψυχολογικά αυτό λειτούργησε ευεργετικά, η ομάδα ανασυντάχθηκε, οι παίχτες παίξανε και για τον προπονητή, νίκησαν εύκολα και τα πνεύματα ηρέμησαν...

Λίγες ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα με την Τρίπολη, χαίρομαι που διαβάζω στα ρεπορτάζ της ομάδας ότι ο Δώνης ετοιμάζεται να παρατάξει τους ίδιους 11 που παίξανε με το Θρασύβουλο. Φαντάζομαι ότι τα κριτήρια του δεν είναι μόνο αγωνιστικά και ότι η σκέψη του δεν διαφέρει και πολύ από του Προτάσοφ, μετά από όσα ακούστηκαν εις βάρος όλων αυτή τη βδομάδα. Ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής ήταν τελικά «προϊόν χαλάρωσης», «γκαντεμιά», «ξεφτίλα», «ανικανότητα» ή όλα αυτά μαζί, ο προπονητής με την κίνηση του δείχνει στους παίχτες ότι εξακολουθεί να τους εμπιστεύεται όπως τον εμπιστεύονται και εκείνοι και τους δίνει τη δυνατότητα να ξελασπώσουν την κατάσταση ώστε να προχωρήσουν όλοι μαζί μπροστά... Απλώς φοβάμαι ότι άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει...

Το λάθος του Δώνη

Είναι αξιοσημείωτο νομίζω πως παρά τη γενικότερη γκρίνια για την εικόνα της ομάδας, οπαδοί και δημοσιογράφοι δυσκολεύονται να εντοπίσουν συγκεκριμένα λάθη στις επιλογές του Γιώργου Δώνη. Ούτε εμμονές σε παίκτες και συστήματα, ούτε ακατανόητα rotation, ούτε παράξενες ή αργοπορημένες αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι παίκτες στηρίζουν ως τώρα καθολικά τον προπονητή τους. Η περίπτωση του Παναθηναϊκού και της κριτικής που δέχεται ο Τεν Κάτε από τους πάντες επί των πάντων είναι διαφωτιστική ως μέτρο σύγκρισης.

Η εύκολη λύση βέβαια, όταν κάπως πρέπει να εξηγήσεις ένα κακό αποτέλεσμα (και να πουλήσεις φύλλα σε αγανακτισμένους, κακομαθημένους φιλάθλους), είναι να τα ρίξεις όλα στη καλοκαιρινή προετοιμασία, στις αργοπορημένες μεταγραφές και στις χημείες. Η ακόμα πιο εύκολη να καταφύγεις σ’εμπαθή κι ισοπεδωτικά σχόλια τύπου «λίγος», «loser», «δεν ξέρει που βρίσκεται» - κι αντίστοιχα για τους παίκτες: «δεν σέβονται το ψωμί που τους ταϊζουν», «δεν πονάνε την ομάδα», «δεν γυαλίζει το μάτι τους όπως του Μανωλά» κι άλλα τέτοια συγκινητικά. Προφανώς και δεν ασχολούμαι – τίποτα περισσότερο από το part one της πατροπαράδοτης κωλοτούμπας, που λέει κι ο Δώνης. Άλλωστε το «έχει ο καιρός γυρίσματα», θυμίζω εγώ, είναι αποκλειστικά ελληνική κι απολύτως αμετάφραστη έκφραση – και δεν αναφέρεται στο καιρό.

Δεν με ενδιαφέρει εδώ να υπερασπιστώ το Δώνη. Αντιθέτως, εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι ότι η αδυναμία μας να τον κατηγορήσουμε για κάτι είναι ως τώρα το βασικό του μειονέκτημα, το μεγαλύτερό του λάθος. Μοιάζει ίσως παράδοξο αλλά είναι πέρα για πέρα ορθόδοξο. Η συγκαταβατικότητά του, η προσαρμοστικότητά του στη «κοινή λογική» της μάζας, η έλλειψη κολλημάτων αν θέλετε, με την καλή έννοια, αν μη τι άλλο μαρτυρά έλλειψη αυτοπεποίθησης, υπομονής, σχεδίου. Σε ένα βαθμό ίσως καλομαθαίνει και τους παίκτες. Η κύρια ανησυχία μου για το μέλλον της ομάδας έγκειται στο άγχος του προπονητή να μην κάνει καμία πατάτα και χαραμίσει τη μεγάλη ευκαιρία της καριέρας του.

Το προφανές αλλά όχι και το μοναδικό παράδειγμα είναι η ταχύτατη εγκατάλειψη του 4-3-3. Περασμένα ξεχασμένα. Από δω και πέρα όμως, περιμένω κι ελπίζω να μην υποχωρήσει το ίδιο εύκολα ο Δώνης α) στη χρησιμοποίση του Μπασινά, ο οποίος έχει στοχοποιηθεί –δίκαια ή άδικα δεν με ενδιαφέρει, σίγουρα υπερβολικά – από την πρώτη αγωνιστική και ο οποίος πρέπει, για το καλό της ΑΕΚ, να προστατευτεί και να αξιοποιηθεί, και β) στην τακτική τοποθέτηση του Σκόκο, του οποίου τα κατορθώματα ως τώρα για κάποιο μυστήριο λόγο χρησιμοποιούνται συχνά ως επιχείρημα ότι χαραμίζεται... (πόσα περισσότερα γκολ θα είχε βάλει αλήθεια ο Νάτσο ως δεύτερος επιθετικός, με ένα στόπερ κολλημένο πάνω του συνέχεια, να βγαίνει να ζητάει μπάλα με πλάτη στο τέρμα, χωρίς χώρο για την απίστευτη τρίπλα του, και την επιτάχυνση με τη μπάλα στα πόδια, και χωρίς την ίδια ελευθερία κίνησης – στη θέση δηλαδή που παιδεύεται να παίξει ο Τζιμπούρ και ήξερε τόσο καλά ο Λύμπε;)

Στο μυαλό μου έρχεται ως εφιάλτης το «σύμπτωμα Κωστένογλου», ο οποίος ξεκίνησε τη θητεία του στον πάγκο κάνοντας πράξη κάθε προπονητολογική μπαρούφα που κυκλοφορούσε επί Φερέρ, με αποκορύφωμα τη μετατόπιση του Ράμος στα χαφ – πολύ μεγαλύτερο έγκλημα από την αντίστοιχη του Καπετάνου στο Σαν Σίρο από τον Ισπανό. Προς θεού, ο Δώνης είναι προπονητής, και αποδεδειγμένα καλός μάλιστα. Εμείς, πες, τον αφήνουμε να δουλέψει. Το θέμα είναι, ο ίδιος θα αφήσει τον εαυτό του;

Μέσα στον πανικό, πλακώσανε και τα ποντίκια...

Μία αναδρομή στα όμορφα χρόνια της παράγκας με αρκετές παραπομπές στο σήμερα μας χάρισε ο παλαίμαχος διαιτητής Δημήτρης Ποντίκης σε συνέντευξη του στην Καθημερινή της Κυριακής. Για όλα μας μίλησε: Το ρόλο του Θωμά Μητρόπουλου που ήταν «άντρας και άνθρωπος με προσωπικότητα που ό,τι έλεγε το εννοούσε», τα εξωθεσμικά κυκλώματα της ΕΠΟ που κυριαρχούνταν από παλιούς διαιτητές - «σκουλήκια» αλλά και τις μεθόδους επηρεασμού και εκβιασμού των διαιτητών οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «ένα αναλώσιμο υλικό». Οι κακομοίρηδες...

Ουσιαστικά, χωρίς να κρύβει ότι ήταν μέρος του βρώμικου συστήματος, μιλάει για πράγματα που σήμερα δεν εκπλήσσουν πια κανένα, αποφεύγοντας να δώσει ονόματα και χωρίς στην τελική να καταλαβαίνουμε που αποσκοπούν όλες αυτές οι ψευτο-αποκαλύψεις: στην άφεση αμαρτιών αφού «με μια κακή διαιτησία ένιωθε ότι έκλεβε το ψωμί των ποδοσφαιριστών», στην επίδειξη ετεροχρονισμένης μαγκιάς «με εκμεταλλεύτηκαν και τους εκμεταλλεύτηκα» ή στη σύγκρουση με το σημερινό καθεστώς μιας «και τώρα το ίδιο γίνεται. Ή είσαι με τον Γκαγκάτση και παίζεις ή δεν είσαι με τον Γκαγκάτση και δεν παίζεις».

Το αστείο της συνέντευξης είναι ότι αφού έχουν γίνει γλαφυρές περιγραφές για το πώς και τί ζητούνταν από τους διαιτητές της εποχής να σφυρίζουν υπέρ του Αιγάλεω και του Ολυμπιακού (τυχαία η σειρά), όταν η συζήτηση έρχεται στο περιβόητο ματς κυπέλλου το 2001 στη Φιλαδέλφεια, ο Ποντίκης ξαφνικά υπερασπίζεται τη διαιτησία του και τις επιλογές του εκείνο το βράδυ και δηλώνει ότι "δεν πήγα σ' εκείνο το παιχνίδι για να αδικήσω την ΑΕΚ" και ότι αν είχε σφυρίξει διαφορετικά "θα διαμαρτυρόταν ο Ολυμπιακός"!!!...

Το θέμα για μένα που τίθεται είναι το εξής: Έπρεπε η διοίκηση της ομάδας να αντιδράσει με κάποιο τρόπο στη συνέντευξη αυτή; Θα είχε κάποιο νόημα και είχε κάτι να κερδίσει; Ή ο Θρασύβουλος κατάφερε να υποσκιάσει ακόμα και τα γεγονότα μιας εποχής της οποίας ένα από τα θύματα ήταν η ΑΕΚ; Προφανώς δεν συζητάω να μπούμε σε διαδικασία διαλόγου με τον Ποντίκη, ούτε φυσικά να τον προτείνει η διοίκηση για μάρτυρα υπεράσπισης, πόσο μάλλον να διευκρινίσει ποιό σπίτι τελικά έβρισε ο Ντέμης, το δικό του ή του διαιτητή... Περίμενα, όμως, για να είμαι ειλικρινής, μία καυστική δήλωση ενθυμιακού χαρακτήρα, για όλη εκείνη τη λαμπρή περίοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, τα κατάλοιπα της οποίας ακόμα βιώνουμε σήμερα. Άλλωστε και οι εθνικές επέτειοι ένα τέτοιο σκοπό δεν εξυπηρετούν, να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι;

Ειδησεογραφικά, το μόνο που έπεσε στην υπόληψη μου ως συνέχεια της συνέντευξης ήταν μια προβλέψιμα θυμωμένη, για τα μάτια του κόσμου, αντίδραση του Γκαγκάτση που μίλησε για λασπολογία και φαντάσματα και ο τοπικός σύνδεσμος διαιτησίας που κάλεσε τον Ποντίκη σε απολογία επειδή έδωσε συνέντευξη χωρίς να πάρει ειδική άδεια! Κατά τ' άλλα, σιωπή... Ούτε παρέμβαση εισαγγελέων, ούτε δηλώσεις παραγόντων, ούτε καν ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος να τροφοδοτεί το θέμα με τις σχετικές κασέτες του. Ακόμα και οι αθλητικές εφημερίδες στα πολύ ψιλά την πέρασαν την είδηση... Είχαν κάνει, βλέπετε, γκέλες και οι μεγάλοι, θυμώσανε και οι προέδροι τους, ποιός ασχολείται τώρα με παλιές αμαρτίες που για διαφορετικούς λόγους όλοι προτιμούν να ξεχάσουν...

Εδώ το link της συνέντευξης για τους λίγους που επιθυμούν να εντρυφήσουν περισσότερο στη σοφία του ανδρός...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_sport_2_26/10/2008_289585

Μία στο Εκατομμύριο

Κακώς ξεχνάμε συχνά πως αυτό που γίνεται μία φορά στο εκατομμύριο, όντως, γίνεται μία φορά στο εκατομμυριο. Όπως το Θρασύβουλος-ΑΕΚ. Δεν είναι γκαντεμιά - είναι μοιραίο κι αναπόφευκτο.

Ανεπιφύλακτα προτείνω στον καθένα να δει ή να ξαναδεί το ματς. Με άριστα το 10, εκτός από Τζιμπούρ,ίσως Ζορμπά και σίγουρα τον Αλεξό, όλοι οι παίκτες παίρνουν από 8 και πάνω. Στο 1^ο ημίχρονο, η εμφάνιση μας στη παιδική χαρά της Φυλής είναι για σεμινάριο –με μοναδική παραφωνία ίσως τις στιγμές αδράνειας και χαλαρότητας στο τελείωμα της φάσης, σύμπτωμα βέβαια της απόλυτης υπεροχής. Στην ομάδα που θα καταλήξει ο Δώνης, όταν με το καλό μας ξεφορτωθεί, θα του πρότεινα αντί για βίντεο της Άρσεναλ, να δείχνει στους παίκτες του αυτό το ματς της ΑΕΚ.

«Ναι αλλά στο 2^ο ημίχρονο η ομάδα κατάρρευσε», θα μου πεις. «Ξαναδές το ματς» θα σου επαναλάβω. Σοβαρή εμφάνιση και πάλι, καλοδουλεμένες επιθέσεις κυρίως από τα πλάγια, όμορφες ατομικές πρωτοβουλίες, αλληλοκάλυψη και πολύ τρέξιμο στο κέντρο, σωστές τοποθετήσεις στην άμυνα, απόλυτη κατοχή μπάλας. Ακόμα και στο τελευταίο τέταρτο, όπου αφενός οι Θρασύβουλοι είναι σε κατάσταση Μπολτ λίγο πριν το τερματισμό στο κατοστάρι, κι αφετέρου οι δικοί μας προσπαθούν να καταλάβουν αν οι συγκινητικοί οπαδοί μας βρίζουν τους ίδιους ή μόνο το προπονητή, και πάλι καταφέρνουμε και βγάζουμε όμορφες φάσεις, με ορθόδοξη ανάπτυξη και ψύχραιμες ως επί το πλείστον επιλογές.

«Και τι συνέβη τότε;» Η μία εκδοχή είναι το «η ΑΕΚ προφανώς χαλάρωσε» που επαναλάμβανε συνεχώς ο Λυκουρόπουλος προς το τέλος και αναμασήθηκε σε όλα τα ρεπορτάζ του αγώνα. Βέβαια αν η ΑΕΚ είχε όντως χαλαρώσει, ο Λυκουρόπουλος θα έλεγε «η ΑΕΚ χαλάρωσε». Επειδή όμως δεν βλέπει κάτι τέτοιο, και αδυνατεί να εξηγήσει αλλιώς την ανατροπή, καταφεύγει στο κλισέ και σαν στον εαυτό του λέει «προφανώς χαλάρωσε (και δεν το πήρα είδηση)» . Η άλλη εκδοχή είναι ότι από ένα πέναλτι από το τίποτα (αυστηρό) κι ένα φάουλ από το τίποτα (ανύπαρκτο) στις μοναδικές φορές που πέρασε το κέντρο με αξιώσεις, σχεδόν άθελά του ο Θρασύβουλος μπήκε ξανά στο ματς στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο του 2^ου ημιχρόνου. Για να έρθει το 71’, κι ενώ μέχρι τότε ο ρυθμός κι η δυναμική του ματς ελάχιστα έχουν αλλάξει, οπου ο wellington ντριπλάρει σε 9 δευτερόλεπτα 7 παίκτες (υπολογίζοντας και αυτούς που πέρασε δύο φορές αλλά και τον εαυτό του). Μία μέρα θα το θυμόμαστε και θα γελάμε. Δεν περιμένω να είναι αύριο, αλλά ελπίζω να μην είναι ούτε τη μέρα της κηδείας της αγαπήμενης μας ομάδας.

Κι ένα τελευταίο προς αποφυγή παρεξηγήσεως: φυσικά και έκανε καλά ο Ντέμης και τα έχωσε στους παίκτες. Δεν περιμένω να πάει να τους συγχαρεί επειδή έπαιξαν ωραία. Όπως καλώς θα τα έχωνε ο καθένας μας στον εαυτό του αν αστοχούσε σε άδειο τέρμα από μισό μέτρο έχοντας περάσει 8 παίκτες σε 9 δευτερόλεπτα, σπάζοντας και το ρεκόρ του wellington. Αλίμονο όμως αν αυτό μας έκανε να συμπεράνουμε ότι είμαστε άχρηστοι και να αμφιβάλλουμε ότι τις επόμενες 999.999 φορές θα το βάλουμε. Δεν είναι θέμα «στήριξης της ομάδας», «στήριξης του προπονητή» ή δεν ξέρω γω τι. Παραπάτησες, έφαγες σαβούρα κι έγινες ρεζίλι. Εν τέλει είναι θέμα χιούμορ –είναι θέμα ποδοσφαιρικού πολιτισμού.

Διαφορά επιπέδου

«Κανένας δεν μπορεί να αποδείξει μέσα σε δυο – τρεις μήνες την αξία του σε μια ομάδα, πόσο μάλλον στην ΑΕΚ, που έχει φοβερή πίεση και στρεσάρισμα. Μην ξεχνάμε ότι είναι Ελληνας προπονητής, άρα είναι πιο εύκολο να τον… πυροβολούν. Δυστυχώς είναι δύσκολο να ανατραπεί το κλίμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Είναι δύσκολο να τον πείσεις ότι η ΑΕΚ μπορεί να ορθοποδήσει άμεσα και να έχει αποτέλεσμα. Χρειάζεται ψυχραιμία απ’ όλους. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση θα κάνει κακό στην ομάδα» Άκης Ζήκος

Επενδύστε σε ψυχολόγο

Όταν ενώ προέρχεσαι από γκέλες, ξαφνικά βάζεις χαλαρά και άνετα 3 γκολ απέναντι σε ανύπαρκτο αντίπαλο και η εξέδρα τραγουδά πανηγυρικά «ΑΕΚάρα βάλε κι άλλο γκολ...», φαντάζομαι το κλίμα που επικρατεί στα αποδυτήρια στο ημίχρονο είναι κάπως έτσι: «μωρέ δίκιο είχε ο πρόεδρος που έλεγε ότι δεν έχουμε καταλάβει πόσο καλοί είμαστε... πάμε τώρα να βάλουμε 2-3 ακόμα για να ξεχαστούνε όλα... Ραφίκ βάλε ρε κι εσύ ένα να σπάσεις το ρόδι».

Με τη νοοτροπία όμως λάθος και τη ψυχολογία ακόμα εύθραυστη δυστυχώς όλα αυτά που ακολουθούν δεν πρέπει να εκπλήσσουν και τόσο...

Τώρα, αν θεωρούν πως η λύση είναι να διώξουν τον προπονητή, τί να τους πω κι εγώ;

Όταν η ειλικρίνεια φέρνει σκοτούρες

«αυτό που νομίζω ότι εκμεταλλευτήκατε όλοι σας (σσ μιλώντας στους δημοσιογράφους) είναι ότι ήμουν ειλικρινής μαζί σας και μάλλον δεν θα έπρεπε»

Και προφανώς δεν θα έπρεπε θα διόρθωνα εγώ... Γιατί στην Ελλάδα η ειλικρίνεια είναι άγνωστος όρος και σίγουρα πολυτέλεια για δημοσιογράφους που έχουν μάθει με προπονητές που απαντούν μονολεκτικά, αναμασάνε κλισέ ή έρχονται από τα ξένα και περιγράφουν οράματα... Άσε που για ορισμένους δημοσιογράφους, τους πιο «πονηρεμένους», η ειλικρινής στάση και η διάθεση του Γιώργου Δώνη να δώσει απαντήσεις και να υπεραναλύσει την ομάδα μπορεί και να εκλήφθηκε ως ένδειξη αδυναμίας ενός προπονητή που κάνει το δύσκολο βήμα της καριέρας του και ζητάει εμμέσως στήριξη. Η παραδοχή που έκανε προχθές στη συνέντευξη τύπου δείχνει αφέλεια και άγνοια της αρχής που χαρακτηρίζει την αθλητική - οπαδική δημοσιογραφία στη χώρα. Ότι, δηλαδή, όταν βρεθεί η ευκαιρία και τα αποτελέσματα έρθουν άσχημα, κανείς δεν θα αρκεστεί στην απλή κριτική και θα ντραπεί να στα χώσει πουλώντας και κάνα φύλλο παραπάνω, επειδή θα έχεις υπάρξει ειλικρινής μαζί τους... Ούτε θα το θυμηθούν καν!

Ο Δώνης, στους 5 μήνες που βρίσκεται στην ΑΕΚ, δεν έχει σφάλλει μόνο στην εκτίμηση της σχέσης του με τους δημοσιογράφους. Έχει κάνει και αγωνιστικής φύσεως λάθη όπως πχ ότι μπλέχτηκε και μας έμπλεξε και εμάς με το ποιά συστήματα ταιριάζουν στην ομάδα ή ότι το ρόστερ μετά από τις ανακατατάξεις βρέθηκε με πολλούς αμυντικογενείς και ελάχιστους επιθετικούς χαφ. Το θέμα όμως είναι ότι αυτά τα λάθη μπορούν με τον καιρό να διορθωθούν και σε τελική ανάλυση είναι και αυτά που παιρνάνε από το χέρι του προπονητή. Από την άλλη, η ειλικρίνεια και το απόλυτο άνοιγμα των χαρτιών στους δημοσιογράφους πλέον θεωρούνται δεδομένα, δεν γυρίζουν πίσω (γιατί τότε θα είναι ένδειξη αδυναμίας...) και προφανώς δεν είναι και αυτά που θα επιβραβευθούν όταν οι νίκες και οι καλές εμφανίσεις αρχίσουν να έρχονται.

ίδιο μαλλί ναι, ίδια θέση όχι!

Ένα διάστημα δανεικοί, αρκετό πάγκο, ακόμα περισσότερη εξέδρα, δοκιμές σε διάφορες θέσεις της ενδεκάδας και λίγες ευκαιρίες είναι συνήθως ότι πρέπει να περιμένουν οι 18χρονοι που εμφανίζονται ξαφνικά στην πρώτη ομάδα της ΑΕΚ. Παρά τις αντιξοότητες καλούνται σχετικά γρήγορα να αποδείξουν ότι έχουν θέση στην ομάδα προτού καταλήξουν σε μικρότερες, αφού νέα φυντανάκια περιμένουν να δοκιμάσουν κι αυτά την τύχη τους. Το απέδειξε γρήγορα και με το παραπάνω ο Παπασταθόπουλος, ο οποίος μεταπήδησε σε χρόνο ρεκόρ από τη Νίκη Βόλου στο Καμπιονάτο, ενώ άλλοι (Κονέ, Κυριακίδης, Μπούρμπος) δεν τα κατάφεραν και αποχαιρέτησαν...

Φέτος, διανύοντας πλέον τον 4ο χρόνο του στην ΑΕΚ (αν και μόλις τον Απρίλιο έκλεισε τα 20...), σειρά να αποδείξει ότι αξίζει να μείνει στην ομάδα παίρνει ο Βασίλης Πλιάτσικας. Στα 3 προηγούμενα χρόνια μπορεί δανεικός να μη δόθηκε αλλά οι αλλαγές παραστάσεων σίγουρα δεν του έλειψαν λόγω των πολλών θέσεων στις οποίες δοκιμάστηκε: αμυντικό χαφ, δεξί χαφ, δεξί και αριστερό μπακ, μέχρι και επιθετικός σε καλοκαιρινή προετοιμασία επί Φερέρ! Τί έχει δείξει η αυτοψία μέχρι σήμερα; Λίγα πράγματα ομολογουμένως: Του λείπουν η ταχύτητα με τη μπάλα για μπακ, η αυτοπεποίθηση και η μακρινή μπαλιά για αμυντικό χαφ, οι καλές επιθετικές κινήσεις, η ντρίμπλα και η δημιουργικότητα για δεξί χαφ, ενώ ούτε καν τολμώ να τον φανταστώ ως επιθετικό. Δεν ήταν τυχαία λοιπόν στην υπό παραχώρηση λίστα του Δώνη μαζί με τα φιλαράκια του που πήγαν πακέτο στον Ηρακλή, κι ας γλύτωσε αυτός στο τέλος...

Και ξαφνικά μπαίνει βασικός στο ντέρμπι της 1ης αγωνιστικής, γίνεται το πρόσωπο του αγώνα, καλείται στο καπάκι στην Εθνική, κερδίζει επαίνους από το Ρεχάγκελ και ζει τη βδομάδα των ονείρων του... και μετά ξανά στην αφάνεια σαν όλα τα παραπάνω να μη συνέβησαν ποτέ... Η κάκιστη εμφάνιση του την Κυριακή με τη Λάρισα και η αλλαγή του στο ημίχρονο μοιάζουν σαν το οριστικό κλείσιμο της καριέρας του στην ΑΕΚ, και η υπέροχη βδομάδα στα τέλη Αυγούστου η μόνη ποδοσφαιρική ιστορία που θα έχει να λέει στα εγγόνια του... Αξίζει όμως τέτοιας τύχης ο μικρός; Και τελικά ποιά είναι η πραγματική θέση του Βασίλη Πλιάτσικα;

Τόσο η εμφάνιση του με τον Παναθηναϊκό και το 1ο ημίχρονο στην Τούμπα, όσο και το σπάσιμο νεύρων που προκάλεσε η αδυναμία του να φτιάξει παιχνίδι με τη Λάρισα, μας βοήθησαν να καταλάβουμε αρκετά πράγματα και να φτάσουμε σε ορισμένα συμπεράσματα για τον παίχτη και τις αρετές του. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο Πλιάτσικας τρέχει και μαρκάρει ασταμάτητα, δεν φοβάται να πέσει δυνατά στις κόντρες, μεταδίδει πάθος σε συμπαίχτες και κερκίδα, δεν κάνει εύκολα λάθη, μπορεί να κρατήσει τη μπάλα και πασάρει γρήγορα και σίγουρα. Εν ολίγοις, είναι ιδανικός για κλειστά ματς που απαιτούν πολύ πίεση, τρέξιμο, πάθος και λίγη δημιουργία. Θα αποφύγω να μπω στη διαδικασία να τον κατατάξω σε συστήματα, τη γλώσσα των οποίων έχουν πλέον όλοι μάθει να μιλάνε, αλλά θα πω πως κάθε αμυντικό χαφ με δημιουργικές και ηγετικές αρετές θα ένοιωθε πολύ ασφαλής αν είχε δίπλα του ένα Βασίλη Πλιάτσικα...

Ένα στα ένα

Αν υπάρχει ένα σωστό και χρήσιμο ποδοσφαιρικό κλισέ είναι το «κοιτάμε κάθε ματς ξεχωριστά». Κι αν κάτι ευθύνεται για την ισοπαλία με τη Λάρισα είναι το εντελώς άστοχο «πάμε για το 5x5» που κυκλοφόρησε ευρέως εντός κι εκτός ομάδας μπας και χρυσώσει λίγο την ήττα στο Καραϊσκάκη.

Σχετικά με τα σερί να θυμίσω ότι: α) πέρσι ξεκινήσαμε το πρωτάθλημα με ένα εντυπωσιακό 6x6. Και την 7η αγωνιστική χάσαμε στην έδρα μας από τον Ηρακλή... β) τη χρονιά του Μπερναμπέου και της νίκης στη Ριζούπολη με το Κατσουράνη κάναμε στο 2ο γύρο ένα απίστευτο 12x12 για να τερματίσουμε τελικά τρίτοι και καταϊδρωμένοι... γ) με μάξιμουμ 4 νίκες σερί στο πρωτάθλημα μία ομάδα μπορεί να πάρει μαθηματικά ως και 78 πόντους, 10 δηλαδή παραπάνω από τον περσινό πρωταθλητή. 8 στα χαρτιά... δ) και για να τον κλείσουμε τον παραλογισμό με τα σερί, κοίταξα από περιέργεια με ποιόν στο καλό παίζουμε μετά το 5x5 που ήταν υποτίθεται ο στόχος. Με τον ΟΦΗ στο Παγκρήτιο! Απέναντι στη χειρότερη μάλλον ομάδα του πρωταθλήματος, μετά από 5 σερί νίκες, προφανώς το κόβουμε από τώρα με ένα «χ» και είμαστε και ευχαριστημένοι. Και μετά; Στη Λιβαδειά... μετά; Εντός με Πανθρακικό... δεν βγάζεις νόημα.

Σίγουρα πολλά πήγαν στραβά με τη Λάρισα, με αποκορύφωμα τη στραβοκλωτσιά του 91΄. Όταν όμως κατεβαίνεις να παίξεις με διπλό βάρος – αφενός υποχρεωμένος να νικήσεις κι αφετέρου γνωρίζοντας ότι και να νικήσεις δεν θα συνιστά επιτυχία αλλά μόνο το 1/5 αυτής – πιθανότατα θα εμφανιστείς σφιγμένος και αγχωμένος στο πρώτο ημίχρονο, ψάχνοντας μπας και μπορέσεις κάπως να το κλέψεις το ματς και ελαφρώς άναρχος και πανικόβλητος στο β’ αν δεν τα έχεις καταφέρει. Κι όταν προηγηθείς τελικά, οι μεν επιθετικοί σου πιθανότατα θα απελευθερωθούν τόσο που θα κάνουν ατομιστίες παιδικής χαράς, σπαταλώντας 2-3 ακόμα άνετες ευκαιρίες, οι δε μέσοι και αμυντικοί σου θα πισωγυρίζουν δέκα μέτρα με το που παίρνει μπάλα ο αντίπαλος «για να είμαστε σίγουροι».

Ένα άλλο ποδοσφαιρικό κλισέ που έχει μία δόση αλήθειας είναι το «όποιος πάει για την ισοπαλία χάνει». Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι: «Και ποιός φέρνει ισοπαλία;» Η ΑΕΚ την Κυριακή έδωσε μία απάντηση σε αυτό το τελευταίο: «αυτός που πάει για να κερδίσει και αυτό και το επόμενο παιχνίδι». ‘Η αλλιώς: «αυτός που δεν επιτρέπεται να μην κερδίσει». Με τη πλάτη στο τοίχο κερδίζει μόνο ο Ολυμπιακός. Άντε και οι Εργοτέληδες και Λεβαδειακοί 3 αγωνιστικές πριν το τέλος. Ομάδα έτσι δεν φτιάχνεται...

Το εναρκτήριο μήνυμα

Το blog αυτό προέκυψε από την ανάγκη να αναλύεται ψύχραιμα και διεξοδικά κάθε τί που αφορά στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ. Πρωταρχικό και αδιαπραγμάτευτο μέλημα μας αποτελεί η στήριξη και προστασία των παιχτών και του εκάστοτε προπονητή σε βάθος χρονου και όχι ανάλογα από το αποτέλεσμα και την απόδοση σε κάθε αγώνα.

Επιδίωξη μας είναι:

- Η δίκαιη και εποικοδομητική ανάλυση των αγωνιστικών και εξωαγωνιστικών θεμάτων της ομάδας, μακριά από συναισθηματικές εξάρσεις, επιπόλαιους ενθουσιασμούς και βιαστικές κριτικές.

- Η στηλίτευση δημοσιογράφων και εφημερίδων όταν ξεχνούν τί σημαίνει αντικειμενική δημοσιογραφία, παίρνουν το ρόλο των οπαδών και ασκούν υπερβολική και πολλές φορές κακόβουλη κριτική επηρεάζοντας τον κόσμο της ομάδας.

- Η αντίδραση σε λογικές σύγκρουσης και φαινόμενα διχασμού στο εσωτερικό της ομάδας που βάζουν το συμφέρον της ΑΕΚ σε δεύτερη μοίρα, τη βλάπτουν και τη δυσφημούν.

Είμαστε δύο φανατικοί ΑΕΚτζήδες και απευθυνόμαστε πρωτίστως στους φιλάθλους εκείνους που νοιάζονται πραγματικά την ομάδα, τη στηρίζουν πάντα και προσπαθούν να τη βοηθούν ουσιαστικά.