Από την δίχως άλλο ελπιδοφόρο εμφάνιση της ομάδας απέναντι στον Πανθρακικό την Κυριακή θα μπορούσε κανείς να σταθεί στην πολύ καλή απόδοση των περισσότερων παικτών με τους Πλιάτσικα, Καφέ, Ενσαλίβα και Μπλάνκο κατά κοινή ομολογία κορυφαίους. Διακριθέντες όμως είχαμε και στους προηγούμενους ανεπιτυχείς αγώνες, με εξαίρεση ίσως εκείνον με τον Πανσερραϊκό, και είναι σίγουρα άστοχο να μιλάμε για αγωνιστική μεταμόρφωση. Εξίσου ή και περισσότερο άστοχο θα ήταν βέβαια να σταθεί κανείς αντ’αυτού στον παράγοντα τύχη. Το δοκάρι στην στραβοκλωτσιά του Χουανφράν μοιάζει πράγματι σημαδιακό μετά τα όσα απίστευτα έχουμε δει φέτος, κι αν δεν ήταν αυτό η προσπάθεια των παικτών μας θα είχε σίγουρα ισοπεδωθεί και πάλι εν ονόματι του κακού αποτελέσματος και της φίλαθλης αγανάκτησης. Όμως το φτωχό 1-0, τα πολλά νεκρά διαστήματα και η αδικαιολόγητη οπισθοχώρηση στα τελευταία λεπτά δεν μας επιτρέπουν να εφησυχάζουμε.
Μεγαλύτερη σημασία έχουν για μένα σε αυτή τη φάση οι επιλογές του Μπάγεβιτς. Με μεγάλη μου χαρά και, ομολογώ, με μία μικρή έκπληξη, διαπιστώνω πως ο καινούργιος μας προπονητής δείχνει να κατανοεί άριστα πως η «κοινή λογική» προϋποθέτει γενναίες τομές. Το απέδειξε με τον προσωρινό (;) παραγκωνισμό των Κουτρομάνου, Αλεξόπουλου και Μπασινά –κάθε περίπτωση βέβαια διαφορετική– με την επανατοποθέτηση του Σκόκο στο κέντρο, με την άμεση επένδυση στους Ενσαλίβα και Μαντούκα.
Η εμπιστοσύνη στο υλικό της ομάδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμπιστοσύνη του υλικού της ομάδας στον προπονητή, κι αυτή κερδίζεται πρώτα και κύρια μέσα από ευδιάκριτες αποφάσεις του τελευταίου, αναπόφευκτα ρισκαδόρικες, συχνά ίσως και φαινομενικά παράδοξες –μέσα από ανακατατάξεις αλλά και εμμονές που αδιαφορούν μπροστά σε ενδείξεις της μίας μέτριας εμφάνισης και υποδείξεις του ενός οπαδικού άρθρου. Η διάθεση και η αυτοπεποίθηση ενός παίκτη τονώνεται όταν καλείται να κερδίσει έναν προπονητή-αρχηγό, που πρώτα απ’όλα κάνει το δικό του, που δεν καταλαβαίνει από ονόματα και εθνικότητες, που δεν επιβραβεύει αεκτζίδικα φρονήματα και ηρωικά τάκλιν στην προπόνηση –όταν καλείται να κερδίσει έναν προπονητή που μπορεί και να τον πετάξει έξω ανά πάσα στιγμή. Η διάθεση και η αυτοπεποίθηση ενός παίκτη τονώνεται όχι όταν καλείται να παίξει για τον συμπαθή κόουτς του, ο οποίος θα την πληρώσει αν κάτι πάει στραβά, αλλά όταν καλείται να παίξει πάνω απ’όλα για τον εαυτό του, διότι ο κόουτς δείχνει άφοβος να αναλάβει την ευθύνη για την κακή απόδοσή του. Με όλο το σεβασμό στους Κωστένογλου και Δώνη, οι διαχειριστές είναι για τις πολυκατοικίες.
Πάνω απ’ολα, από τον αγώνα με τον Πανθρακικό κρατάω τις δηλώσεις των παικτών μας με το σφύριγμα της λήξης:
Καφές: «Όλα θα αλλάξουν με τον νέο προπονητή. Τώρα έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο παιχνίδι και θα πρέπει να προετοιμαστούμε πολύ καλά, κυρίως στο μυαλό μας. Πιστεύω ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κυρίως επειδή δεν υπάρχει η νοοτροπία του νικητή μέσα μας». Εντίνιο: «Μπορούμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι ακόμα μπορούμε να φτάσουμε στην κατάκτηση του τίτλου. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο». Μαντούκα: «Το θέμα είναι να εμπιστευόμαστε τον προπονητή και να βάζουμε την ομάδα πάνω από όλα. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για κατάκτηση του τίτλου, αλλά οφείλουμε να ονειρευόμαστε και να μην τα παρατάμε». Ενσαλίβα: «Το σημερινό είναι απόδειξη ότι υπάρχει θεός»...
Τα αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας είναι εμφανή και αδιαμφισβήτητα, όπως άλλωστε και η ποιότητά της. Για πρώτη φορά όμως φέτος, ενόψει του αγώνα στο Χαριλάου, η αισιοδοξία μου ξεχειλίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου