Ένα πρόβλημα με όλες τις ομάδες στο ποδόσφαιρο είναι ότι ενώ οι φίλαθλοι τις αντιμετωπίζουν καθαρά συναισθηματικά, στους πρωταγωνιστές (παίχτες, προπονητές, παράγοντες) ο συναισθηματισμός συνυπάρχει με τον επαγγελματισμό και ο καθένας επικαλείται ότι τον βολεύει κατά περίσταση. Το μπέρδεμα και οι παρεξηγήσεις είναι φυσικό επακόλουθο.
Ο Μπάγεβιτς για παράδειγμα το ‘96 σκέφτηκε την επαγγελματική του προοπτική στην ΑΕΚ του Τροχανά και έφυγε από την ομάδα, τώρα πουλάει συναίσθημα και μοιράζει συγνώμες επιστρέφοντας σε αυτήν. Ο Ντέμης όσο ήταν ποδοσφαιριστής λειτουργούσε παρορμητικά, καβαλούσε κάγκελα και έκανε τατουάζ για να συνειδητοποιήσει ως Πρόεδρος πως μόνο λειτουργώντας τεχνοκρατικά μπορεί να πετύχει. Ο Μελισσανίδης όταν θέλει να αναμιχθεί στα διοικητικά μιλάει για αγάπες και συσπειρώσεις ή τάζει την «Αγιά Σοφιά», αλλά όταν φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας, οι αγάπες ξεχάστηκαν, το συμφέρον προηγήθηκε και η εμπλοκή ποτέ δεν ήρθε. Ο Δώνης ξέσπασε σε λυγμούς όταν κερδίσαμε τον Αστέρα στις καθυστερήσεις, τώρα σκέφτεται την τσέπη του και κοιτάει να πάρει αποζημίωση που άφησε την ομάδα ισόβαθμη με τον Εργοτέλη. Ο Νικολάου μιλάει για την ΑΕΚ και βουρκώνει, ενώ επί χρόνια δουλεύει ως γιατρός του Ολυμπιακού!
Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό και αφορούν σε όλες τις ομάδες. Απλά στην ΑΕΚ που οι οπαδοί της δεν μεγάλωσαν μέσα στις δάφνες και τα πρωταθλήματα, η ανάγκη για ταύτιση με πρόσωπα ήταν από παλιά πολύ μεγάλη. Η λατρεία των οπαδών για τον Παπαϊωάννου και το Μαύρο μέχρι το Μανωλά και φυσικά τον Μπάγεβιτς έφτασε σε επίπεδα ανάλογα ίσως και μεγαλύτερα της αγάπης για την ομάδα. Και όσο αυτοί βάζουν γκολ, κερδίζουν τίτλους και κυρίως κλείνουν την καριέρα τους στην ομάδα τότε όλα είναι καλά. Αρκούσε η πρώτη «προδοσία» για να αναδειχθεί το μέγεθος της παράνοιας. Για να βιώσουμε τις αποχές από το γήπεδο, τις κόντρες μεταξύ των οπαδών και τις πάσης φύσεως εμμονές εις βάρος της ομάδας.
Ποτέ δεν είδα τον Μπάγεβιτς ως κάτι ξεχωριστό πόσο μάλλον κάτι μεγαλύτερο από την ΑΕΚ. Ούτε όταν γινόταν αντικείμενο λατρείας, ούτε όταν έφυγε, ούτε όταν πρωτοεπέστρεψε. Τον παραδέχομαι ως προπονητή, του προσάπτω όμως ότι προκάλεσε μία εσωτερική διχόνοια στην ομάδα που δύσκολα θα σβήσει. Τώρα που επέστρεψε δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι υποκριτικές συγνώμες του, ούτε ο "χαμηλός" μισθός του, ούτε αν επιθυμεί να κλείσει την καριέρα του στην ΑΕΚ, ούτε αν νοσταλγεί τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όσοι πείθονται με αυτά μπράβο τους, όσοι συγκινούνται, απλά γελάω, όσοι του φιλάνε το χέρι, σηκώνω τα δικά μου ψηλά. Όλοι αυτοί μαζί με όσους εξακολουθούν να τον βρίζουν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Μίσος από τη μία, λατρεία από την άλλη για τον Μπάγεβιτς. Για αυτούς η ΑΕΚ έρχεται σε δεύτερη μοίρα...
Τον Μπάγεβιτς τον καλωσορίζω και θα τον στηρίξω όπως και κάθε άλλον. Όχι όμως περισσότερο από την ΑΕΚ.
Ποτέ δεν είδα τον Μπάγεβιτς ως κάτι ξεχωριστό πόσο μάλλον κάτι μεγαλύτερο από την ΑΕΚ. Ούτε όταν γινόταν αντικείμενο λατρείας, ούτε όταν έφυγε, ούτε όταν πρωτοεπέστρεψε. Τον παραδέχομαι ως προπονητή, του προσάπτω όμως ότι προκάλεσε μία εσωτερική διχόνοια στην ομάδα που δύσκολα θα σβήσει. Τώρα που επέστρεψε δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι υποκριτικές συγνώμες του, ούτε ο "χαμηλός" μισθός του, ούτε αν επιθυμεί να κλείσει την καριέρα του στην ΑΕΚ, ούτε αν νοσταλγεί τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όσοι πείθονται με αυτά μπράβο τους, όσοι συγκινούνται, απλά γελάω, όσοι του φιλάνε το χέρι, σηκώνω τα δικά μου ψηλά. Όλοι αυτοί μαζί με όσους εξακολουθούν να τον βρίζουν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Μίσος από τη μία, λατρεία από την άλλη για τον Μπάγεβιτς. Για αυτούς η ΑΕΚ έρχεται σε δεύτερη μοίρα...
Τον Μπάγεβιτς τον καλωσορίζω και θα τον στηρίξω όπως και κάθε άλλον. Όχι όμως περισσότερο από την ΑΕΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου