Μέσα στον πανικό, πλακώσανε και τα ποντίκια...

Μία αναδρομή στα όμορφα χρόνια της παράγκας με αρκετές παραπομπές στο σήμερα μας χάρισε ο παλαίμαχος διαιτητής Δημήτρης Ποντίκης σε συνέντευξη του στην Καθημερινή της Κυριακής. Για όλα μας μίλησε: Το ρόλο του Θωμά Μητρόπουλου που ήταν «άντρας και άνθρωπος με προσωπικότητα που ό,τι έλεγε το εννοούσε», τα εξωθεσμικά κυκλώματα της ΕΠΟ που κυριαρχούνταν από παλιούς διαιτητές - «σκουλήκια» αλλά και τις μεθόδους επηρεασμού και εκβιασμού των διαιτητών οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «ένα αναλώσιμο υλικό». Οι κακομοίρηδες...

Ουσιαστικά, χωρίς να κρύβει ότι ήταν μέρος του βρώμικου συστήματος, μιλάει για πράγματα που σήμερα δεν εκπλήσσουν πια κανένα, αποφεύγοντας να δώσει ονόματα και χωρίς στην τελική να καταλαβαίνουμε που αποσκοπούν όλες αυτές οι ψευτο-αποκαλύψεις: στην άφεση αμαρτιών αφού «με μια κακή διαιτησία ένιωθε ότι έκλεβε το ψωμί των ποδοσφαιριστών», στην επίδειξη ετεροχρονισμένης μαγκιάς «με εκμεταλλεύτηκαν και τους εκμεταλλεύτηκα» ή στη σύγκρουση με το σημερινό καθεστώς μιας «και τώρα το ίδιο γίνεται. Ή είσαι με τον Γκαγκάτση και παίζεις ή δεν είσαι με τον Γκαγκάτση και δεν παίζεις».

Το αστείο της συνέντευξης είναι ότι αφού έχουν γίνει γλαφυρές περιγραφές για το πώς και τί ζητούνταν από τους διαιτητές της εποχής να σφυρίζουν υπέρ του Αιγάλεω και του Ολυμπιακού (τυχαία η σειρά), όταν η συζήτηση έρχεται στο περιβόητο ματς κυπέλλου το 2001 στη Φιλαδέλφεια, ο Ποντίκης ξαφνικά υπερασπίζεται τη διαιτησία του και τις επιλογές του εκείνο το βράδυ και δηλώνει ότι "δεν πήγα σ' εκείνο το παιχνίδι για να αδικήσω την ΑΕΚ" και ότι αν είχε σφυρίξει διαφορετικά "θα διαμαρτυρόταν ο Ολυμπιακός"!!!...

Το θέμα για μένα που τίθεται είναι το εξής: Έπρεπε η διοίκηση της ομάδας να αντιδράσει με κάποιο τρόπο στη συνέντευξη αυτή; Θα είχε κάποιο νόημα και είχε κάτι να κερδίσει; Ή ο Θρασύβουλος κατάφερε να υποσκιάσει ακόμα και τα γεγονότα μιας εποχής της οποίας ένα από τα θύματα ήταν η ΑΕΚ; Προφανώς δεν συζητάω να μπούμε σε διαδικασία διαλόγου με τον Ποντίκη, ούτε φυσικά να τον προτείνει η διοίκηση για μάρτυρα υπεράσπισης, πόσο μάλλον να διευκρινίσει ποιό σπίτι τελικά έβρισε ο Ντέμης, το δικό του ή του διαιτητή... Περίμενα, όμως, για να είμαι ειλικρινής, μία καυστική δήλωση ενθυμιακού χαρακτήρα, για όλη εκείνη τη λαμπρή περίοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, τα κατάλοιπα της οποίας ακόμα βιώνουμε σήμερα. Άλλωστε και οι εθνικές επέτειοι ένα τέτοιο σκοπό δεν εξυπηρετούν, να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι;

Ειδησεογραφικά, το μόνο που έπεσε στην υπόληψη μου ως συνέχεια της συνέντευξης ήταν μια προβλέψιμα θυμωμένη, για τα μάτια του κόσμου, αντίδραση του Γκαγκάτση που μίλησε για λασπολογία και φαντάσματα και ο τοπικός σύνδεσμος διαιτησίας που κάλεσε τον Ποντίκη σε απολογία επειδή έδωσε συνέντευξη χωρίς να πάρει ειδική άδεια! Κατά τ' άλλα, σιωπή... Ούτε παρέμβαση εισαγγελέων, ούτε δηλώσεις παραγόντων, ούτε καν ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος να τροφοδοτεί το θέμα με τις σχετικές κασέτες του. Ακόμα και οι αθλητικές εφημερίδες στα πολύ ψιλά την πέρασαν την είδηση... Είχαν κάνει, βλέπετε, γκέλες και οι μεγάλοι, θυμώσανε και οι προέδροι τους, ποιός ασχολείται τώρα με παλιές αμαρτίες που για διαφορετικούς λόγους όλοι προτιμούν να ξεχάσουν...

Εδώ το link της συνέντευξης για τους λίγους που επιθυμούν να εντρυφήσουν περισσότερο στη σοφία του ανδρός...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_sport_2_26/10/2008_289585

Μία στο Εκατομμύριο

Κακώς ξεχνάμε συχνά πως αυτό που γίνεται μία φορά στο εκατομμύριο, όντως, γίνεται μία φορά στο εκατομμυριο. Όπως το Θρασύβουλος-ΑΕΚ. Δεν είναι γκαντεμιά - είναι μοιραίο κι αναπόφευκτο.

Ανεπιφύλακτα προτείνω στον καθένα να δει ή να ξαναδεί το ματς. Με άριστα το 10, εκτός από Τζιμπούρ,ίσως Ζορμπά και σίγουρα τον Αλεξό, όλοι οι παίκτες παίρνουν από 8 και πάνω. Στο 1^ο ημίχρονο, η εμφάνιση μας στη παιδική χαρά της Φυλής είναι για σεμινάριο –με μοναδική παραφωνία ίσως τις στιγμές αδράνειας και χαλαρότητας στο τελείωμα της φάσης, σύμπτωμα βέβαια της απόλυτης υπεροχής. Στην ομάδα που θα καταλήξει ο Δώνης, όταν με το καλό μας ξεφορτωθεί, θα του πρότεινα αντί για βίντεο της Άρσεναλ, να δείχνει στους παίκτες του αυτό το ματς της ΑΕΚ.

«Ναι αλλά στο 2^ο ημίχρονο η ομάδα κατάρρευσε», θα μου πεις. «Ξαναδές το ματς» θα σου επαναλάβω. Σοβαρή εμφάνιση και πάλι, καλοδουλεμένες επιθέσεις κυρίως από τα πλάγια, όμορφες ατομικές πρωτοβουλίες, αλληλοκάλυψη και πολύ τρέξιμο στο κέντρο, σωστές τοποθετήσεις στην άμυνα, απόλυτη κατοχή μπάλας. Ακόμα και στο τελευταίο τέταρτο, όπου αφενός οι Θρασύβουλοι είναι σε κατάσταση Μπολτ λίγο πριν το τερματισμό στο κατοστάρι, κι αφετέρου οι δικοί μας προσπαθούν να καταλάβουν αν οι συγκινητικοί οπαδοί μας βρίζουν τους ίδιους ή μόνο το προπονητή, και πάλι καταφέρνουμε και βγάζουμε όμορφες φάσεις, με ορθόδοξη ανάπτυξη και ψύχραιμες ως επί το πλείστον επιλογές.

«Και τι συνέβη τότε;» Η μία εκδοχή είναι το «η ΑΕΚ προφανώς χαλάρωσε» που επαναλάμβανε συνεχώς ο Λυκουρόπουλος προς το τέλος και αναμασήθηκε σε όλα τα ρεπορτάζ του αγώνα. Βέβαια αν η ΑΕΚ είχε όντως χαλαρώσει, ο Λυκουρόπουλος θα έλεγε «η ΑΕΚ χαλάρωσε». Επειδή όμως δεν βλέπει κάτι τέτοιο, και αδυνατεί να εξηγήσει αλλιώς την ανατροπή, καταφεύγει στο κλισέ και σαν στον εαυτό του λέει «προφανώς χαλάρωσε (και δεν το πήρα είδηση)» . Η άλλη εκδοχή είναι ότι από ένα πέναλτι από το τίποτα (αυστηρό) κι ένα φάουλ από το τίποτα (ανύπαρκτο) στις μοναδικές φορές που πέρασε το κέντρο με αξιώσεις, σχεδόν άθελά του ο Θρασύβουλος μπήκε ξανά στο ματς στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο του 2^ου ημιχρόνου. Για να έρθει το 71’, κι ενώ μέχρι τότε ο ρυθμός κι η δυναμική του ματς ελάχιστα έχουν αλλάξει, οπου ο wellington ντριπλάρει σε 9 δευτερόλεπτα 7 παίκτες (υπολογίζοντας και αυτούς που πέρασε δύο φορές αλλά και τον εαυτό του). Μία μέρα θα το θυμόμαστε και θα γελάμε. Δεν περιμένω να είναι αύριο, αλλά ελπίζω να μην είναι ούτε τη μέρα της κηδείας της αγαπήμενης μας ομάδας.

Κι ένα τελευταίο προς αποφυγή παρεξηγήσεως: φυσικά και έκανε καλά ο Ντέμης και τα έχωσε στους παίκτες. Δεν περιμένω να πάει να τους συγχαρεί επειδή έπαιξαν ωραία. Όπως καλώς θα τα έχωνε ο καθένας μας στον εαυτό του αν αστοχούσε σε άδειο τέρμα από μισό μέτρο έχοντας περάσει 8 παίκτες σε 9 δευτερόλεπτα, σπάζοντας και το ρεκόρ του wellington. Αλίμονο όμως αν αυτό μας έκανε να συμπεράνουμε ότι είμαστε άχρηστοι και να αμφιβάλλουμε ότι τις επόμενες 999.999 φορές θα το βάλουμε. Δεν είναι θέμα «στήριξης της ομάδας», «στήριξης του προπονητή» ή δεν ξέρω γω τι. Παραπάτησες, έφαγες σαβούρα κι έγινες ρεζίλι. Εν τέλει είναι θέμα χιούμορ –είναι θέμα ποδοσφαιρικού πολιτισμού.

Διαφορά επιπέδου

«Κανένας δεν μπορεί να αποδείξει μέσα σε δυο – τρεις μήνες την αξία του σε μια ομάδα, πόσο μάλλον στην ΑΕΚ, που έχει φοβερή πίεση και στρεσάρισμα. Μην ξεχνάμε ότι είναι Ελληνας προπονητής, άρα είναι πιο εύκολο να τον… πυροβολούν. Δυστυχώς είναι δύσκολο να ανατραπεί το κλίμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Είναι δύσκολο να τον πείσεις ότι η ΑΕΚ μπορεί να ορθοποδήσει άμεσα και να έχει αποτέλεσμα. Χρειάζεται ψυχραιμία απ’ όλους. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση θα κάνει κακό στην ομάδα» Άκης Ζήκος

Επενδύστε σε ψυχολόγο

Όταν ενώ προέρχεσαι από γκέλες, ξαφνικά βάζεις χαλαρά και άνετα 3 γκολ απέναντι σε ανύπαρκτο αντίπαλο και η εξέδρα τραγουδά πανηγυρικά «ΑΕΚάρα βάλε κι άλλο γκολ...», φαντάζομαι το κλίμα που επικρατεί στα αποδυτήρια στο ημίχρονο είναι κάπως έτσι: «μωρέ δίκιο είχε ο πρόεδρος που έλεγε ότι δεν έχουμε καταλάβει πόσο καλοί είμαστε... πάμε τώρα να βάλουμε 2-3 ακόμα για να ξεχαστούνε όλα... Ραφίκ βάλε ρε κι εσύ ένα να σπάσεις το ρόδι».

Με τη νοοτροπία όμως λάθος και τη ψυχολογία ακόμα εύθραυστη δυστυχώς όλα αυτά που ακολουθούν δεν πρέπει να εκπλήσσουν και τόσο...

Τώρα, αν θεωρούν πως η λύση είναι να διώξουν τον προπονητή, τί να τους πω κι εγώ;

Όταν η ειλικρίνεια φέρνει σκοτούρες

«αυτό που νομίζω ότι εκμεταλλευτήκατε όλοι σας (σσ μιλώντας στους δημοσιογράφους) είναι ότι ήμουν ειλικρινής μαζί σας και μάλλον δεν θα έπρεπε»

Και προφανώς δεν θα έπρεπε θα διόρθωνα εγώ... Γιατί στην Ελλάδα η ειλικρίνεια είναι άγνωστος όρος και σίγουρα πολυτέλεια για δημοσιογράφους που έχουν μάθει με προπονητές που απαντούν μονολεκτικά, αναμασάνε κλισέ ή έρχονται από τα ξένα και περιγράφουν οράματα... Άσε που για ορισμένους δημοσιογράφους, τους πιο «πονηρεμένους», η ειλικρινής στάση και η διάθεση του Γιώργου Δώνη να δώσει απαντήσεις και να υπεραναλύσει την ομάδα μπορεί και να εκλήφθηκε ως ένδειξη αδυναμίας ενός προπονητή που κάνει το δύσκολο βήμα της καριέρας του και ζητάει εμμέσως στήριξη. Η παραδοχή που έκανε προχθές στη συνέντευξη τύπου δείχνει αφέλεια και άγνοια της αρχής που χαρακτηρίζει την αθλητική - οπαδική δημοσιογραφία στη χώρα. Ότι, δηλαδή, όταν βρεθεί η ευκαιρία και τα αποτελέσματα έρθουν άσχημα, κανείς δεν θα αρκεστεί στην απλή κριτική και θα ντραπεί να στα χώσει πουλώντας και κάνα φύλλο παραπάνω, επειδή θα έχεις υπάρξει ειλικρινής μαζί τους... Ούτε θα το θυμηθούν καν!

Ο Δώνης, στους 5 μήνες που βρίσκεται στην ΑΕΚ, δεν έχει σφάλλει μόνο στην εκτίμηση της σχέσης του με τους δημοσιογράφους. Έχει κάνει και αγωνιστικής φύσεως λάθη όπως πχ ότι μπλέχτηκε και μας έμπλεξε και εμάς με το ποιά συστήματα ταιριάζουν στην ομάδα ή ότι το ρόστερ μετά από τις ανακατατάξεις βρέθηκε με πολλούς αμυντικογενείς και ελάχιστους επιθετικούς χαφ. Το θέμα όμως είναι ότι αυτά τα λάθη μπορούν με τον καιρό να διορθωθούν και σε τελική ανάλυση είναι και αυτά που παιρνάνε από το χέρι του προπονητή. Από την άλλη, η ειλικρίνεια και το απόλυτο άνοιγμα των χαρτιών στους δημοσιογράφους πλέον θεωρούνται δεδομένα, δεν γυρίζουν πίσω (γιατί τότε θα είναι ένδειξη αδυναμίας...) και προφανώς δεν είναι και αυτά που θα επιβραβευθούν όταν οι νίκες και οι καλές εμφανίσεις αρχίσουν να έρχονται.

ίδιο μαλλί ναι, ίδια θέση όχι!

Ένα διάστημα δανεικοί, αρκετό πάγκο, ακόμα περισσότερη εξέδρα, δοκιμές σε διάφορες θέσεις της ενδεκάδας και λίγες ευκαιρίες είναι συνήθως ότι πρέπει να περιμένουν οι 18χρονοι που εμφανίζονται ξαφνικά στην πρώτη ομάδα της ΑΕΚ. Παρά τις αντιξοότητες καλούνται σχετικά γρήγορα να αποδείξουν ότι έχουν θέση στην ομάδα προτού καταλήξουν σε μικρότερες, αφού νέα φυντανάκια περιμένουν να δοκιμάσουν κι αυτά την τύχη τους. Το απέδειξε γρήγορα και με το παραπάνω ο Παπασταθόπουλος, ο οποίος μεταπήδησε σε χρόνο ρεκόρ από τη Νίκη Βόλου στο Καμπιονάτο, ενώ άλλοι (Κονέ, Κυριακίδης, Μπούρμπος) δεν τα κατάφεραν και αποχαιρέτησαν...

Φέτος, διανύοντας πλέον τον 4ο χρόνο του στην ΑΕΚ (αν και μόλις τον Απρίλιο έκλεισε τα 20...), σειρά να αποδείξει ότι αξίζει να μείνει στην ομάδα παίρνει ο Βασίλης Πλιάτσικας. Στα 3 προηγούμενα χρόνια μπορεί δανεικός να μη δόθηκε αλλά οι αλλαγές παραστάσεων σίγουρα δεν του έλειψαν λόγω των πολλών θέσεων στις οποίες δοκιμάστηκε: αμυντικό χαφ, δεξί χαφ, δεξί και αριστερό μπακ, μέχρι και επιθετικός σε καλοκαιρινή προετοιμασία επί Φερέρ! Τί έχει δείξει η αυτοψία μέχρι σήμερα; Λίγα πράγματα ομολογουμένως: Του λείπουν η ταχύτητα με τη μπάλα για μπακ, η αυτοπεποίθηση και η μακρινή μπαλιά για αμυντικό χαφ, οι καλές επιθετικές κινήσεις, η ντρίμπλα και η δημιουργικότητα για δεξί χαφ, ενώ ούτε καν τολμώ να τον φανταστώ ως επιθετικό. Δεν ήταν τυχαία λοιπόν στην υπό παραχώρηση λίστα του Δώνη μαζί με τα φιλαράκια του που πήγαν πακέτο στον Ηρακλή, κι ας γλύτωσε αυτός στο τέλος...

Και ξαφνικά μπαίνει βασικός στο ντέρμπι της 1ης αγωνιστικής, γίνεται το πρόσωπο του αγώνα, καλείται στο καπάκι στην Εθνική, κερδίζει επαίνους από το Ρεχάγκελ και ζει τη βδομάδα των ονείρων του... και μετά ξανά στην αφάνεια σαν όλα τα παραπάνω να μη συνέβησαν ποτέ... Η κάκιστη εμφάνιση του την Κυριακή με τη Λάρισα και η αλλαγή του στο ημίχρονο μοιάζουν σαν το οριστικό κλείσιμο της καριέρας του στην ΑΕΚ, και η υπέροχη βδομάδα στα τέλη Αυγούστου η μόνη ποδοσφαιρική ιστορία που θα έχει να λέει στα εγγόνια του... Αξίζει όμως τέτοιας τύχης ο μικρός; Και τελικά ποιά είναι η πραγματική θέση του Βασίλη Πλιάτσικα;

Τόσο η εμφάνιση του με τον Παναθηναϊκό και το 1ο ημίχρονο στην Τούμπα, όσο και το σπάσιμο νεύρων που προκάλεσε η αδυναμία του να φτιάξει παιχνίδι με τη Λάρισα, μας βοήθησαν να καταλάβουμε αρκετά πράγματα και να φτάσουμε σε ορισμένα συμπεράσματα για τον παίχτη και τις αρετές του. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο Πλιάτσικας τρέχει και μαρκάρει ασταμάτητα, δεν φοβάται να πέσει δυνατά στις κόντρες, μεταδίδει πάθος σε συμπαίχτες και κερκίδα, δεν κάνει εύκολα λάθη, μπορεί να κρατήσει τη μπάλα και πασάρει γρήγορα και σίγουρα. Εν ολίγοις, είναι ιδανικός για κλειστά ματς που απαιτούν πολύ πίεση, τρέξιμο, πάθος και λίγη δημιουργία. Θα αποφύγω να μπω στη διαδικασία να τον κατατάξω σε συστήματα, τη γλώσσα των οποίων έχουν πλέον όλοι μάθει να μιλάνε, αλλά θα πω πως κάθε αμυντικό χαφ με δημιουργικές και ηγετικές αρετές θα ένοιωθε πολύ ασφαλής αν είχε δίπλα του ένα Βασίλη Πλιάτσικα...

Ένα στα ένα

Αν υπάρχει ένα σωστό και χρήσιμο ποδοσφαιρικό κλισέ είναι το «κοιτάμε κάθε ματς ξεχωριστά». Κι αν κάτι ευθύνεται για την ισοπαλία με τη Λάρισα είναι το εντελώς άστοχο «πάμε για το 5x5» που κυκλοφόρησε ευρέως εντός κι εκτός ομάδας μπας και χρυσώσει λίγο την ήττα στο Καραϊσκάκη.

Σχετικά με τα σερί να θυμίσω ότι: α) πέρσι ξεκινήσαμε το πρωτάθλημα με ένα εντυπωσιακό 6x6. Και την 7η αγωνιστική χάσαμε στην έδρα μας από τον Ηρακλή... β) τη χρονιά του Μπερναμπέου και της νίκης στη Ριζούπολη με το Κατσουράνη κάναμε στο 2ο γύρο ένα απίστευτο 12x12 για να τερματίσουμε τελικά τρίτοι και καταϊδρωμένοι... γ) με μάξιμουμ 4 νίκες σερί στο πρωτάθλημα μία ομάδα μπορεί να πάρει μαθηματικά ως και 78 πόντους, 10 δηλαδή παραπάνω από τον περσινό πρωταθλητή. 8 στα χαρτιά... δ) και για να τον κλείσουμε τον παραλογισμό με τα σερί, κοίταξα από περιέργεια με ποιόν στο καλό παίζουμε μετά το 5x5 που ήταν υποτίθεται ο στόχος. Με τον ΟΦΗ στο Παγκρήτιο! Απέναντι στη χειρότερη μάλλον ομάδα του πρωταθλήματος, μετά από 5 σερί νίκες, προφανώς το κόβουμε από τώρα με ένα «χ» και είμαστε και ευχαριστημένοι. Και μετά; Στη Λιβαδειά... μετά; Εντός με Πανθρακικό... δεν βγάζεις νόημα.

Σίγουρα πολλά πήγαν στραβά με τη Λάρισα, με αποκορύφωμα τη στραβοκλωτσιά του 91΄. Όταν όμως κατεβαίνεις να παίξεις με διπλό βάρος – αφενός υποχρεωμένος να νικήσεις κι αφετέρου γνωρίζοντας ότι και να νικήσεις δεν θα συνιστά επιτυχία αλλά μόνο το 1/5 αυτής – πιθανότατα θα εμφανιστείς σφιγμένος και αγχωμένος στο πρώτο ημίχρονο, ψάχνοντας μπας και μπορέσεις κάπως να το κλέψεις το ματς και ελαφρώς άναρχος και πανικόβλητος στο β’ αν δεν τα έχεις καταφέρει. Κι όταν προηγηθείς τελικά, οι μεν επιθετικοί σου πιθανότατα θα απελευθερωθούν τόσο που θα κάνουν ατομιστίες παιδικής χαράς, σπαταλώντας 2-3 ακόμα άνετες ευκαιρίες, οι δε μέσοι και αμυντικοί σου θα πισωγυρίζουν δέκα μέτρα με το που παίρνει μπάλα ο αντίπαλος «για να είμαστε σίγουροι».

Ένα άλλο ποδοσφαιρικό κλισέ που έχει μία δόση αλήθειας είναι το «όποιος πάει για την ισοπαλία χάνει». Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι: «Και ποιός φέρνει ισοπαλία;» Η ΑΕΚ την Κυριακή έδωσε μία απάντηση σε αυτό το τελευταίο: «αυτός που πάει για να κερδίσει και αυτό και το επόμενο παιχνίδι». ‘Η αλλιώς: «αυτός που δεν επιτρέπεται να μην κερδίσει». Με τη πλάτη στο τοίχο κερδίζει μόνο ο Ολυμπιακός. Άντε και οι Εργοτέληδες και Λεβαδειακοί 3 αγωνιστικές πριν το τέλος. Ομάδα έτσι δεν φτιάχνεται...

Το εναρκτήριο μήνυμα

Το blog αυτό προέκυψε από την ανάγκη να αναλύεται ψύχραιμα και διεξοδικά κάθε τί που αφορά στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ. Πρωταρχικό και αδιαπραγμάτευτο μέλημα μας αποτελεί η στήριξη και προστασία των παιχτών και του εκάστοτε προπονητή σε βάθος χρονου και όχι ανάλογα από το αποτέλεσμα και την απόδοση σε κάθε αγώνα.

Επιδίωξη μας είναι:

- Η δίκαιη και εποικοδομητική ανάλυση των αγωνιστικών και εξωαγωνιστικών θεμάτων της ομάδας, μακριά από συναισθηματικές εξάρσεις, επιπόλαιους ενθουσιασμούς και βιαστικές κριτικές.

- Η στηλίτευση δημοσιογράφων και εφημερίδων όταν ξεχνούν τί σημαίνει αντικειμενική δημοσιογραφία, παίρνουν το ρόλο των οπαδών και ασκούν υπερβολική και πολλές φορές κακόβουλη κριτική επηρεάζοντας τον κόσμο της ομάδας.

- Η αντίδραση σε λογικές σύγκρουσης και φαινόμενα διχασμού στο εσωτερικό της ομάδας που βάζουν το συμφέρον της ΑΕΚ σε δεύτερη μοίρα, τη βλάπτουν και τη δυσφημούν.

Είμαστε δύο φανατικοί ΑΕΚτζήδες και απευθυνόμαστε πρωτίστως στους φιλάθλους εκείνους που νοιάζονται πραγματικά την ομάδα, τη στηρίζουν πάντα και προσπαθούν να τη βοηθούν ουσιαστικά.