Όταν η επόμενη μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη

Ως γνωστόν στην Ελλάδα η κριτική μίας ομάδας πολύ λίγο έχει να κάνει με την απόδοση της στο γήπεδο και εξαρτάται κυρίως από το αποτέλεσμα. Όμως, επειδή ο παραλογισμός και η καφρίλα δεν έχουν όρια, αποδεικνύεται τώρα πως ορισμένες φορές η κριτική δεν έχει να κάνει ούτε και με το αποτέλεσμα! Ισοφάριση καραμπόλα από τη Λάρισα στο 91’ – γκρίνια. Από 0-3 στο 3-3 με Θρασύβουλο – γκρίνια. Ανατροπή και νίκη (!) με 10 παίκτες με Αστέρα – γκρίνια. Ισοπαλία με Ξάνθη – ατυχία. «Επιτέλους έπαιξε μπάλα» κατά την Ώρα... Έπαιξε μήπως καλύτερα η ΑΕΚ εναντίον της Ξάνθης σε σχέση με τα προηγούμενα ματς; Κάθε άλλο. Γιατί λοιπόν αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση από τύπο, οπαδούς, ακόμα και από διοίκηση και προπονητή;

Προφανώς, εκείνο που μεσολάβησε δεν είναι άλλο από τη φυγή του Ντέμη – ο «υπό προθεσμία πρόεδρος» ήταν το πρόβλημα, όπως θέλησαν να μας πείσουν, ο αποκλειστικός υπεύθυνος για όλα μας τα στραβά. Τώρα που έφυγε εκείνος μπορούμε να είμαστε ξανά όλοι υπερήφανοι, υπεράνω ΑΕΚάρες. Και γιατί όχι θα μου πεις. Κι ο ίδιος ο Ντέμης ακόμα ίσως έτσι σκέφτηκε αποχωρώντας. Πράγματι, θα συμφωνήσω ότι θα είναι πολύ ευχάριστο να χειροκροτήσει ο κόσμος τη προσπάθεια της ομάδας αν την επόμενη εβδομάδα παίζοντας συμπαθητικά χάσει από τον Πανσερραϊκό στο ΟΑΚΑ. Άλλο όμως η στήριξη στον ασθενή και άλλο ο συμβιβασμός με την ασθένεια.

Το θέμα είναι τελικά πως όλο αυτό το αλαλούμ που ζήσαμε το τελευταίο μήνα, της διχόνοιας μεταξύ των φιλάθλων, των «ψυχολογικών προβλημάτων» και των αγώνων «δίχως αύριο», εκτός όλων των άλλων υποκατέστησε μία κάποια στοιχειώδη έστω συζήτηση επί της ουσίας, που είναι υπεραπαραίτητη. Η ομάδα δυστυχώς ήταν και παραμένει αναποτελεσματική. Το ζητούμενο της επόμενης μέρας δεν είναι αν θα «πορευτούμε όλοι μαζί» αλλά το αν θα προβληματιστούμε επιτέλους σε μία σοβαρή βάση για το τι φταίει και η ομάδα αδυνατεί να παίξει ιδιαίτερα καλό ποδόσφαιρο και να κερδίσει υποδεέστερους αντιπάλους. Η φυγή του Ντέμη σημαίνει και το τέλος των δικαιολογιών και των αντιπερισπασμών. Την ανάγκη ανάληψης των ευθυνών από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.

Κόντρα στο ενωσίτικο ρεύμα λοιπόν και τις συνήθειές μου, ας γκρινιάξω λίγο. Για 6ο συνεχόμενο ματς, και 8ο στα 9 της σεζόν (10 στα 11 με την Ομόνοια), δεχόμαστε γκολ. Το ποσοστό ευστοχίας των αντιπάλων μας είναι βέβαια επιπέδου ελεύθερων βολών, αλλά η αντίδραση στη γκαντεμιά δεν μπορεί να είναι η μοιρολατρεία. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Αλεξόπουλος (η ομοιότητα με τον Bill Murray διόλου συμπτωματική) είχε συμμετοχή και στο γκολ της Λάρισας, και στα 3 του Θρασύβουλου, και στο χτεσινό της Ξάνθης. Ενώ όλοι μας περιμένουμε τον Κυργιάκο, ο Ζεράλντο περιμένει μία ευκαρία.

Την ίδια ώρα, ο έτερος πορτογάλος Εντίνιο περιμένει να παίξει μία φορά παραπάνω από ένα ημίχρονο και υπό πίεση προσπαθεί να αποδείξει την αξία του με ατομιστίες, ο Ράμος περιμένει την πρώτη πτήση για Βραζιλία εν απουσία άλλου αξιόπιστου δεξιού μπακ, ενώ ο Πλιάτσικας περιμένει μία εξήγηση για τον αποκλεισμό του από τη 18άδα στη Ξάνθη ελλείψει άλλου κεντρικού χαφ στο πάγκο. Όσο για μένα, προσπαθώ να καταλάβω πώς έγινε και τα τρία μεγάλα αγωνιστικά μας κέρδη από το ντέρμπι με τον ΠΑΟ μοιάζουν τώρα πια με χαμένα στοιχήματα.