Η σιωπηλή πλειοψηφία

Όπως ευρύτερα στην κοινωνία υπάρχει η σιωπηλή πλειοψηφία που βλέπει τα κακώς κείμενα σε όλα τα επίπεδα αλλά νοιώθει εγκλωβισμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, έτσι και στην «κοινωνία»της ΑΕΚ υπάρχει μία αντίστοιχη σιωπηλή πλειοψηφία που σκεπάζεται από τις φωνές των λίγων και παρακολουθεί αμέτοχη τις άσχημες εξελίξεις που αφορούν στην αγαπημένη μας ομάδα. Θεωρώ ότι η σιωπηλή πλειοψηφία της ΑΕΚ διακρίνεται από ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:

- Πίστεψε στο όραμα του Ντέμη για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας που θα αποπνέει υγεία και θα αποστρέφεται τα παρασκήνια και τα οπαδιλίκια, στενοχωριέται αφάνταστα που το σχέδιο απέτυχε λόγω αρκετών παραγόντων συμπεριλαμβανομένων των παρορμητισμών και λαθών του ίδιου του Ντέμη και πικράθηκε που ο ίδιος επέλεξε τη φυγή όσο κι αν, εν μέρει, καταλαβαίνει τους λόγους. Έχει βγάλει προ πολλού τα συμπεράσματα του για την περίοδο Ντέμη και πλέον δεν ενδιαφέρεται για τις συνεντεύξεις του στις οποίες προτιμά να ασχολείται με το παρελθόν και την υπεράσπιση της υστεροφημίας του και όχι με το παρόν που είναι ζοφερό.

- Αναγνωρίζει στους σημερινούς μετόχους της ομάδας ότι παρά τα λάθη τους και την προφανή αδυναμία τους να διοικήσουν μια ποδοσφαιρική εταιρεία (και δη στο ελληνικό πρωτάθλημα...) έχουν κινηθεί με μόνο γνώμονα το καλό της ομάδας σώζοντας την το 2004 και χρηματοδοτώντας την ουκ ολίγες φορές στη συνέχεια, χωρίς να επιδιώκουν ποτέ χρήμα ή προβολή και μολονότι τώρα έχουν βρεθεί σε μία θέση που οι ίδιοι αρχικά δεν επέλεξαν, δεν κοιτάνε να ξεφορτωθούν την ομάδα χωρίς πρώτα να διασφαλίσουν την επόμενη της μέρα.

- Θλίβεται για το διοικητικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ομάδα αλλά δεν περιμένει κανένα «κροίσο» εξ Αμερικής για να τη σώσει ιδίως όταν γνωρίζει ότι Κροίσοι (και μάλιστα ΑΕΚτζίδικων φρονημάτων...) υπάρχουν και στην Ελλάδα, οι οποίοι όμως συστηματικά επιλέγουν να μην εμπλέκονται και να κινούνται μονίμως στο παρασκήνιο φροντίζοντας απλώς να διατηρούν αισθητή την παρουσία τους με τα κατευθυνόμενα μέσα που διαθέτουν.

- Δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τις αεκτζίδικες φυλλάδες που μόνο διχασμούς ξέρουν να σπέρνουν και συμφέροντα τρίτων να προωθούν. Διαβάζει απλώς τα πρωτοσέλιδα τους έτσι από συνήθεια και βαρεμάρα πηγαίνοντας το πρωί στο γραφείο...

- Θεωρεί ότι η original έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί θετικό παράγοντα για την ομάδα, έχει πνιγεί στις αντιφάσεις χωρίς καν να το συνειδητοποιεί και έχει καταλήξει να αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από την ίδια την ΑΕΚ.

- Αγαπάει την ΑΕΚ ανεξαρτήτως απόδοσης και αποτελεσμάτων, στενοχωριέται όταν δεν πάει καλά ή πόσω μάλλον όταν βρίσκεται εκτός στόχων όπως φέτος αλλά με την ίδια θέρμη θα καθίσει να δει και το επόμενο παιχνίδι γιατί το πάθος είναι πάθος και δεν κάμπτεται όσο κακά κι αν είναι τα αποτελέσματα.

- Στήριζε και θα στηρίζει πάντα τους παίχτες, έλληνες και ξένους, που κάθε φορά επιλέγονται για να απαρτίζουν το ρόστερ της ομάδας και να φορέσουν το δικέφαλο αετό, και παρά τις όποιες αγωνιστικές αδυναμίες τους δεν διανοείται να τους βρίσει, να τους ειρωνευτεί και να τους υποβιβάσει. Πιστεύει ακράδαντα ότι οι παίχτες μαζί με τους γνήσιους οπαδούς αποτελούν τους φυσικούς εκφραστές της ιδέας της ΑΕΚ και οι δεσμοί μεταξύ τους πρέπει να είναι πάντα γεροί και αδιατάρακτοι.

- Στηρίζει και έχει εμπιστοσύνη στον εκάστοτε προπονητή της ομάδας, κρατάει τις προπονητικές αμπελοφιλοσοφίες για τον εαυτό του και την παρέα του και έρχεται σε αντιπαράθεση μαζί του μόνο όταν τον βλέπει να καταφέρεται άδικα για αγωνιστικούς λόγους κατά των παιχτών ενώ θα πρέπει να είναι ο πρώτος που θα τους προστατεύει. Προβληματίζεται που το κλίμα στις σχέσεις μεταξύ των παιχτών και του σημερινού προπονητή μόνο ρόδινο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

- Συνειδητοποιεί ότι όπως είναι σήμερα η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα δεν ενδιαφέρεται καν να γίνει η ΑΕΚ μέρος του συστήματος έστω κι αν το αντάλλαγμα είναι, πάλι όπως και παλιότερα, κάνας τίτλος που στόχο θα έχει να μας κλείνει το στόμα. Για αυτό το λόγο θεωρεί σφάλμα τη σύμπλευση με το βρώμικο κατεστημένο που εκφράστηκε φέτος με την εκλογή του Θανόπουλου στην προεδρία της Superleague και (ακόμα χειρότερα) δεν αναιρέθηκε αυτομάτως και επιδεικτικά αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.

Το ΥΠΕΡ ΑΕΚ δημιουργήθηκε από δύο φανατικούς ΑΕΚτζήδες της σιωπηλής πλειοψηφίας που επιχείρησαν πέρσι να μιλήσουν για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ χωρίς γκρίνιες και μιζέριες που κυριαρχούν στον αεκτζίδικο τύπο και τα δικτυακά φόρουμ και χάρηκε γιατί βρήκε σημαντική ανταπόκριση, απόδειξη άλλωστε ότι η πλειοψηφία βρίσκεται στη δική μας πλευρά. Σταματήσαμε να γράφουμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα στην ΑΕΚ εξελίσσονταν άσχημα σε όλα τα επίπεδα και η κατάσταση περιγράφονταν πλέον κυρίως με γκρίνια, αυτό δηλαδή ακριβώς που θέλαμε να αποφύγουμε. Επιλέξαμε να επιστρέψουμε στην πλευρά της σιωπηλής πλειοψηφίας κρίνοντας το ως πιο σωστό τότε και για όλη την περίοδο που ακολούθησε.

Πλέον, η ΑΕΚ είναι πολύ μόνη. Εμπνευστής δεν υπάρχει πια, οι παίχτες δεν στηρίζονται από κανέναν, οι μέτοχοι ανήμποροι να διοικήσουν ψάχνουν απεγνωσμένα αγοραστή και εντός και εκτός γηπέδου οι φωνές των λίγων σκεπάζουν την ανησυχία των πολλών. Η αγαπημένη μας ομάδα δυστυχώς μικραίνει αλλά η αγωνιστική κρίση είναι ο μικρότερος λόγος και η εύκολη αφορμή.

Πια, η σιωπή και η βουβή θλίψη δεν μπορούν να είναι επιλογές. Η ΑΕΚ χρειάζεται τους πολλούς.

Αληθινές απορίες

Γιατί ο Νοτιάς επέστρεψε τη Δευτέρα στην Αθήνα και δεν μπήκε στον κόπο να ταξιδέψει μια μέρα νωρίτερα για να δει τον υποτίθεται «τελικό για τη 2η θέση» όπως ακριβώς είχε κάνει για τον τελικό κυπέλλου; Δεν τον ένοιαζε ή μήπως ήξερε το αποτέλεσμα;

Γιατί ο Μπάγεβιτς σε έναν υποτίθεται τόσο κρίσιμο αγώνα εμπιστεύτηκε το νεαρό Γκέντσογλου που μέχρι τώρα είχε αγωνιστεί ελάχιστα και πάντα ως αλλαγή; Γιατί, ενώ είδε το κενό που υπήρχε στο κέντρο δεν ενίσχυσε την ομάδα ούτε καν στην ανάπαυλα; Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου ο Πεγετιέρι, ο οποίος προφανώς υπολογίζεται από τη στιγμή που τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι προσπαθούμε να τον κρατήσουμε έστω με ανανέωση του δανεισμού;

Γιατί σε αντίθεση με όλους τους άλλους αγώνες των play-off άφησε τον Εντίνιο στον πάγκο για όλο το 90λεπτο προτιμώντας το νεαρό Παυλή; Γιατί κανένας δεν σχολίασε την ανεξήγητα προσβλητική του δήλωση στη συνέχεια ότι «ο Εντίνιο δεν άξιζε να παίξει»;

Γιατί η πρώτη του αλλαγή στο παιχνίδι ήταν ένας χαφ επίσης νεαρής ηλικίας και χωρίς παιχνίδια στα πόδια του, τη στιγμή που οι παίχτες εξακολουθούσαν να το παλεύουν και οι οπαδοί να ελπίζουν; Θεώρησε, πραγματικά, ότι θα γυρίσει το ματς με τον Ντιούφ ή η συγκεκριμένη αλλαγή άλλους σκοπούς εξυπηρετούσε;

Γιατί στη συνέντευξη τύπου προτίμησε να μην ασχοληθεί με το ματς (σαν να ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα...) αλλά ξαφνικά να θυμηθεί τα παράπονα του από τη Διοίκηση αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο και στρέφοντας τη συζήτηση στη συνάντηση της Τρίτης; Γιατί δεν λέει καθαρά τί και ποιοί τον πειράζουν για να καταλάβουμε κι εμείς οι άμοιροι; Μήπως τον βόλευε αυτή η παράσταση για να θολώσει τα νερά και να μην ασχοληθεί κανένας με τις «περίεργες» επιλογές του στο «ντέρμπι» της Κυριακής;

Τί εννοούσε ο Μαντούκα όταν δήλωνε μετά το ματς πως «ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερα στημένος» (χθεσινό εξώφυλλο Εξέδρας); Απλή μομφή στον προπονητή ή μήπως κάτι ακόμα παραπάνω; Γιατί κανένας δεν ασχολήθηκε;

Γιατί ελάχιστοι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν πραγματικά με το παιχνίδι; Ήταν κι αυτοί της λογικής να το ξεχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και να επικεντρωθούμε στην επόμενη μέρα; Τελικά παίζαμε τελικό ή όχι;

Αν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει το παιχνίδι της Κυριακής, θα απολύονταν ο προπονητής, οι οπαδοί θα προπηλάκιζαν το πούλμαν, οι πράσινες φυλλάδες θα έσταζαν χολή και οι μισοί παίχτες θα ήταν υπ’ ατμόν. Εμείς αντιθέτως, μολονότι χάσαμε στην έδρα μας, προτιμούμε να ασχολούμαστε με το Μπάγεβιτς, το Μανωλά, το Μελισσανίδη και τη σημερινή συνέντευξη Νοτιά. Η "ήττα" στο "ντέρμπι" δεν πείραξε κανέναν... Τα συμπεράσματα δικά σας...

Περίεργα "πράγματα"

Ας ξεκινήσουμε με 3 δεδομένα:

1. Η πρόκριση στους ομίλους του Champions League ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολη με δεδομένο τους ισχυρούς αντιπάλους που θα είχαμε και στους 2 προκριματικούς γύρους.
2. Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης θα αποτελούσε πίεση στους διοικούντες να εγκαταλείψουν τα σχέδια για περικοπές και να κάνουν μεταγραφές ώστε να ενισχυθεί η ομάδα και να διεκδικήσει την πρόκριση στους ομίλους.
3. Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης θα σήμαινε, επιπλέον, προκριματικό γύρο εντός Ιουλίου άρα έναρξη της προετοιμασίας πολύ νωρίς, κόντρα στην επιθυμία του προπονητή να έχει χρόνο για μεταγραφές και γενικά για το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.

Και ερχόμαστε στα χθεσινά:

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στον υποτίθεται «υπέρ πάντων» αγώνα, παρά τις τόσες απουσίες, επιλέγει να ξεκινήσει με το Σάββα Γκέντσογλου για πρώτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα, μολονότι ο Πεγετιέρι ήταν διαθέσιμος. Επιπλέον, κάνει 1η αλλαγή τον άπειρο Ντιούφ την ώρα που οι παίχτες πιέζουν για το γκολ που θα τους βάλει ξάνα στο παιχνίδι. Τέλος, για πρώτη φορά δεν χρησιμοποιεί καθόλου τον Εντίνιο. Κοουτσάρισμα, αν μη τι άλλο περίεργο... Το ότι στη συνέντευξη τύπου αρχίζει ξανά τη γνωστή κλάψα για τα «πράγματα», που αν δεν αλλάξουν θα φύγει, αποποιώντας όπως πάντα τις ευθύνες του, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα...

Ο Πρόεδρος Θανόπουλος, από την πλευρά του, στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα, έμοιαζε συνολικά ικανοποιημένος ευχαριστώντας τον κόσμο που ήρθε στο γήπεδο και στήριξε την ομάδα. Ο στόχος των play-off άλλωστε αυτός ήταν: Europa League και πολλά εισιτήρια στον τελευταίο αγώνα. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό ελάχιστα φαίνονταν να τον έχει πειράξει...

Το συμπέρασμα:

Οι παίχτες, αναμφισβήτητα, ήθελαν και προσπάθησαν να κερδίσουν το ματς. Το ίδιο και οι οπαδοί που δεν σταμάτησαν να ενθαρρύνουν την ομάδα. Προπονητής και διοίκηση, όμως, έμοιαζαν να μην καίγονται τόσο, δικαιώνοντας τις φήμες που κυκλοφορούσαν τις τελευταίες μέρες. Η ΑΕΚ είχε ένα κακό πρωτάθλημα αγωνιστικά. Το φινάλε της, όμως, μας άφησε μία ακόμα χειρότερη γεύση...

'Ahora todos estamos tranquilos': Σε ελεύθερη μετάφραση

“Όταν ο κόσμος μας σταμάτησε να ζητάει γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια με το που δεχόμαστε γκολ και να μας αποδοκιμάζει με το που σκοράρουμε, όταν οι προπονητές μας σταμάτησαν να χτυπάνε το κεφάλι τους στα ντουλαπάκια των αποδυτηρίων μετά από άσχημα αποτελέσματα και να ξεσπάνε σε λυγμούς μετά από νίκες, να μας πουλάνε μαγκιά και αρχηγιλίκι και να μας εκθέτουν δημοσίως, να απειλούν τους ανώτερούς τους στη διοίκηση και να ασχολούνται με τη σύνθεση του γραφείου τύπου της ΠΑΕ, όταν οι πρόεδροί μας σταμάτησαν να μας ζητάνε να δείξουμε «πόσο καλοί παίκτες είμαστε», να παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο και να διαλαλούν ότι δεν έχουν λεφτά να μας πληρώσουν, όταν οι δημοσιογράφοι-οπαδοί μας σταμάτησαν να μας ζητάνε νίκη «με πολλά γκολ για να ανέβει η ψυχολογία», «για να επεκταθεί το σερί», «για να κλείσουμε στόματα», «για να διατηρήσουμε μαθηματικές ελπίδες για το τίτλο», «για τον υπέροχο κόσμο, τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας», «για τα λεφτά που δεν ντρεπόμαστε να παίρνουμε», όταν η ομάδα σταμάτησε να ζητάει από τους μικρότερους και πιο άπειρους από μας «να αποδείξουν ότι αξίζουν να παίζουν στην ΑΕΚ» και να τους «δίνει ευκαιρίες» λες και είμαστε summer camp, όταν επιτέλους τους κοίταξε στα μάτια και τους είπε «σας έχουμε ανάγκη, βοηθήστε μας», όταν όλοι μας μάθαμε πια ο ένας το παιχνίδι και τα κουσούρια του άλλου, όταν ο τελικός του κυπέλλου επιτέλους τελείωσε και η πίεση της «τελευταίας ευκαιρίας να σώσουμε τη χρονιά» έφυγε από τις πλάτες μας, όταν το φάντασμα του δήθεν «μοναδικού μας στόχου» επιτέλους ξεσκεπάστηκε σε όλη του τη γελοιότητα στο εικοστό κορώνα-γράμματα, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, όταν επιτέλους κανείς δεν μας είπε ότι «πρέπει» να κερδίσουμε και «πρέπει» να βγούμε στο champions league.”

«Πώς γίνεται και τώρα άρχισε να παίζει καλή μπάλα η ΑΕΚ;» ρώτησε ο Μανώλης Βογιατζάκης μετά την επιβλητική νίκη επί του ΠΑΟΚ. Στην απάντηση του Νάτσο Σκόκο η ιστορία μίας χρονιάς. Τα υπόλοιπα είναι για τους κωλοτούμπες, τους προσωπολάτρες και τους στατιστικολόγους.

Όλα τα 'χαμε...

Γενικά δεν μου αρέσει να μιλάω για τη διαιτησία, αλλά οι 2 τελευταίοι κρίσιμοι αγώνες των play-off έδειξαν τις διαθέσεις του "συστήματος" απέναντι στην καταταλαιπωρημένη και αδύναμη διοικητικά ΑΕΚ: Δύο, ολίγον αυστηρά, πέναλντι και αρκετό σπρώξιμο στον Παναθηναϊκό την προηγούμενη Τετάρτη και δύο, αρκετά αυστηρές, αποβολές και μπόλικο σπρώξιμο την Κυριακή στον ΠΑΟΚ, νομίζω είναι ενδεικτική συγκομιδή... Το ότι οι διαιτησίες αυτές δεν πολύκαταφεραν να πλήξουν βαθμολογικά την ομάδα μικρή σημασία έχει.

Θεωρώ, επειδή είναι δύσκολο ο διοικητικά ισχυρός ΠΑΟ των εκατομμυρίων να μείνει εκτός champions league του χρόνου και ο αναγεννημένος ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη να καταλήξει τέταρτος στη βαθμολογία, ότι το σπρώξιμο θα συνεχιστεί... Άλλωστε, πόσο μπορεί να δαγκώσει ο Θανόπουλος; Η χθεσινή - πιο ήπια δε γίνεται- ανακοίνωση κατά της διαιτησίας το μαρτυρά... Η ομάδα δείχνει ότι, παρά τις αντιξοότητες, το προσπαθεί ακόμα. Είναι όμως ικανή να αντέξει μέχρι τέλους;

Η νίκη των παιχτών

Δεν ξέρω πόσοι από τους 14 που χρησιμοποιήθηκαν χθες στην Τούμπα θα συνεχίσουν στην ΑΕΚ και του χρόνου. Όχι περισσότεροι από τους μισούς φαντάζομαι... Οι πιο πολλοί το ξέρουν ήδη, άλλοι το υποψιάζονται και μερικοί δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή... Κι όμως όλοι αυτοί οι παίχτες, μηδενός εξαιρουμένου, έδειξαν απίστευτο πάθος και θέληση και δώσανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ο καθένας για να πάρει η ΑΕΚ τη μεγαλύτερη νίκη της φετινής χρονιάς.

Θα ήταν αστείο να πιστεύει κανείς ότι παίξανε για τη Διοίκηση και τα πριμ που υποτίθεται τους έταξε σε περίπτωση κατάκτησης της 2ης θέσης. Η Διοίκηση αυτή άλλωστε έχει αφήσει να διαρρεύσει ότι δεν πολυκαίγεται για τα προκριματικά του champions league. Ούτε φυσικά αγωνίστηκαν για τον προπονητή με τον οποίο οι σχέσεις είναι από αδιάφορες ως εχθρικές. Ούτε καν για εμάς τους οπαδούς μόχθησαν τόσο, όχι γιατί απουσιάζαμε από το γήπεδο αλλά γιατί γνωρίζουν ό,τι με τις εμφανίσεις τους όλη τη χρονιά δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν τη συμπαράσταση και υποστήριξη μας και το γυαλί δύσκολα κολλάει πια.

Οι παίχτες χθες παίξανε κυρίως για τους εαυτούς τους, την υστεροφημία τους, το καλύτερο συμβόλαιο, τη μεταγραφή και την απάντηση σε προπονητή, δημοσιογράφους και οπαδούς που, δικαίως ή αδίκως, τους έχουν αμφισβητήσει τόσο καιρό. Δευτερευόντως, για τη «φανέλα» της ΑΕΚ και ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα από αυτούς... Μπήκαν καλά στο ματς, δείξανε ότι το θέλουν από την αρχή, οι έξτρα αντιξοότητες (διαιτησία, φανατισμένο γήπεδο, αποβολές) τους πείσμωσαν περισσότερο και κατάφεραν κάτι που κανείς δεν πίστευε.

Εμείς ως οπαδοί φυσικά χαιρόμαστε γιατί στις μεγάλες νίκες όλα είναι όμορφα. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε 2 πράγματα. Πρώτον, ότι η άποψη μας για τη φετινή ΑΕΚ, την ποιότητα και τις δυνατότητες της δύσκολα αλλάζει. Και δεύτερον, ότι κάτι τέτοιες νίκες αναδεικνύουν τους λόγους που αγαπάμε το ποδόσφαιρο και υποστηρίζουμε αυτή την ομάδα και πόσο μίζεροι γινόμαστε όταν αυτό το βάζουμε σε δεύτερη μοίρα και γκρινιάζουμε για το καθετί που την αφορά...

Αυτή η νίκη είναι των παιχτών... Όλοι οι υπόλοιποι δεν δικαιούμαστε να λέμε πολλά. Πρέπει απλώς να χειροκροτήσουμε τις προσπάθειες μιας φουρνιάς παιχτών που συνολικά δεν κατάφεραν να μας πείσουν αλλά για μια βραδιά μας έκαναν πολύ χαρούμενους...

υγ. αναρωτιέμαι πότε θα ζήσουμε εμείς αυτό που έγινε χθες στην Τούμπα. Πότε δηλαδή θα παίζουμε υπερκρίσιμο αγώνα στην έδρα μας, η διαιτησία θα μας σπρώχνει όσο μπορεί, εμείς θα αδυνατούμε να βάλουμε γκολ σε αντίπαλο που παίζει με 9 και στο τέλος που θα έχουμε χάσει θα χειροκροτούμε τους παίχτες, γιατί παρ’ όλα αυτά προσπάθησαν...

Μεταγραφικές προχειρότητες

Γενικά βαριέμαι αφόρητα και αποφεύγω τη μεταγραφολογία, ιδίως όταν δεν έχει μπει καν το καλοκαίρι, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση και θα αναφερθώ στο κατά τα δημοσιεύματα νέο απόκτημα της ΑΕΚ, τον 30χρονο τερματοφύλακα Μαρίν Σκέντερ από την Όσιγεκ Κροατίας. Κανονικά δεν θα ασχολιόμουν καν με έναν παίχτη που δεν έχει ακόμα κλείσει στην ομάδα, πόσω μάλλον όταν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας συνεχίζονται, αλλά για την περίπτωση του Κροάτη θα ήθελα να εκφράσω 2-3 προβληματισμούς.

Καταρχάς, μπορεί ο Σκέντερ να παρουσιάζεται από τα μμε ως ο αντικαταστάτης του Μάχο αλλά σε μένα, από τη στιγμή που δεν έχει υπάρξει εξέλιξη στο θέμα της ανανέωσης του Σάχα, τίποτε δε μου λέει ότι ο Κροάτης δεν έρχεται ως πρώτος τερματοφύλακας στην ομάδα. Και η ένσταση φυσικά δεν πάει στην αξία του Σκέντερ (τον οποίο άλλωστε κανείς δεν ξέρει) αλλά βασικά σε μία ενδεχόμενη φυγή ενός από τους κορυφαίους και πιο σταθερούς μας παίχτες όλη τη χρονιά.

Ακόμα, όμως, και στην περίπτωση που ο Σάχα παραμείνει στην ομάδα, αναρωτιέμαι αν ψάχτηκε πρώτα η ελληνική αγορά προτού καταλήξουμε στην απόκτηση ενός ακόμα ξένου ποδοσφαιριστή, ο οποίος θα προορίζεται εξαρχής για αναπληρωματικός. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα θα βρεθούμε για τρίτη σερί χρονιά με δίδυμο ξένων τερματοφυλάκων! Το μυαλό μου δεν πάει απαραίτητα στον Αραμπατζή, τον οποίο ουσιαστικά δεν έχουμε δει και ποτέ, αλλά γενικότερα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι με τα χρήματα που θα πάρει ο Κροάτης δεν μπορούμε να βρούμε έναν Έλληνα ανάλογης αξίας και σε καλύτερη ηλικία.

Έχω προφανώς αποδεχτεί την ανάγκη περικοπών και της πώλησης ορισμένων βασικών παιχτών. Ωστόσο η μείωση στο μπάτζετ πρέπει να συνοδεύεται και από έξυπνες κινήσεις που θα διασφαλίζουν αφενός ότι η ομάδα θα αποδυναμωθεί το λιγότερο δυνατόν αλλά και το ότι θα αποκτηθούν και παίχτες νεότερης ηλικίας ώστε να ψηθούν και να αποτελέσουν βασικές μονάδες τα επόμενα χρόνια. Το ότι το μεταγραφικό ταξίδι του Μανωλά ξεκινάει από την Ουγγαρία και την Κροατία για να βρει 30άρηδες «λαβράκια», τα οποία στην τελική δεν είναι και τόσο φτηνά, δεν μου ακούγεται και ότι πιο σοφό...

Σε κάθε περίπτωση, μία επιλογή της μη ανανέωσης του Σάχα (των 600 χιλιάδων) για την απόκτηση του άγνωστου Σκέντερ (των 300 χιλιάδων) και ελάχιστα μειώνει το μπάτζετ και σημαντικά αποδυναμώνει την ομάδα. Από την άλλη, αν ο Σκέντερ τελικά έρθει ως δεύτερος, το μπάτζετ ουσιαστικά θα μείνει στα ίδια (αρκετά υψηλά για τη θέση του τερματοφύλακα) επίπεδα και η ομάδα θα εξακολουθεί να στηρίζεται σε δύο 30άρηδες ξένους χωρίς να επενδύει ούτε στο υπάρχον ρόστερ (Αραμπατζής, Μοσχονάς) ούτε γενικότερα σε νέους εξελίξιμους.

Αφού το χωνέψαμε, ας το συζητήσουμε...

Όταν ένας τελικός κυπέλλου έπειτα από 8 γκολ και τρελές μεταπτώσεις κρίνεται στο 34ο πεναλντι, θεωρώ εξ ορισμού λάθος να απομονώνεις φάσεις, να μιλάς για χαμένες ευκαιρίες ή να τονίζεις λάθη του προπονητή για να αποδείξεις τί έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο και που τελικά κρίθηκε το παιχνίδι.

Καφενειακές γκρίνιες, όπως πάντα, μπορούν να γίνουν αλλά για κάθε μία υπάρχει και ο αντίλογος που συνήθως ξεχνάμε να κάνουμε προσπαθώντας να εξηγήσουμε τη στραβή εξέλιξη. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να χωνέψεις την ισοφάριση στο 95’, αλλά από την άλλη ξεχνάς ότι κι εσύ σκόραρες σχεδόν ανέλπιστα από ένα πλάγιο μόλις 3 λεπτά πριν. Σε ενοχλεί που δεν έκανες ούτε καν φάση μετά το 4-4 αλλά δεν μετράς πόσα λεπτά παίχτηκε ματς στο Β’ της παράτασης εξαιτίας των τρελών καθυστερήσεων αλλά και της καλής διαχείρισης του χρόνου από τους αντιπάλους. Γκρινιάζεις για το κακό παιχνίδι του Πεγετιέρι αλλά δεν παραδέχεσαι ότι ήταν η μοναδική αλλαγή που μπορούσε (και έπρεπε) να γίνει εκείνη τη στιγμή. Τα βάζεις με τον Τζιμπούρ που για ακόμα μία φορά απέδωσε κάτω του αναμενομένου αλλά δεν στέκεσαι στην αντίστοιχα μέτρια απόδοση του Εντίνιο. Γκρινιάζεις γιατί το 2-0 έγινε 2-2, γιατί απλά προτιμάς να παίρνεις ως δεδομένα τα 2 δικά σου γκολ του πρώτου 10λεπτου...

Όντως το παιχνίδι, έτσι όπως εξελίχθηκε, θα μπορούσαμε να το είχαμε κερδίσει είτε στην κανονική διάρκεια ή με ένα πέμπτο γκολ στο τέλος ή αν ήμασταν εμείς οι τυχεροί στη διαδικασία των πέναλντι. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, το παιχνίδι χάθηκε και φυσικά μένει η οπαδική πίκρα της γκαντεμιάς και του γαμώτο...

Αν όμως ψάχνουμε ένα συμπέρασμα από τον αγώνα, αυτό δεν θα το βρούμε ούτε στα τόσα που έγιναν ούτε στα άλλα τόσα που δεν έγιναν στη διάρκεια του. Γιατί η ομάδα τελικά δεν έδειξε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο σε σχέση με αυτά που ήδη ξέραμε από την αρχή της χρονιάς και σίγουρα δεν περιμέναμε να ανακαλύψουμε στον τελικό. Ότι δηλαδή μπορεί να διαθέτει ορισμένες φανταστικές μονάδες που μπορούν να κερδίσουν ένα ματς από το τίποτα, αλλά στο σύνολο η ομάδα έχει στηθεί λάθος, το ρόστερ είναι άνισο και ελλιπές και η νοοτροπία ορισμένων παιχτών ασύμβατη με τις απαιτήσεις μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας.

Θεωρώ ότι οι αγωνιστικές μας αδυναμίες δεν αποδεικνύονται επειδή το 2-0 έγινε 2-2 ούτε επειδή δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε το 3-2 στο τέλος. Τέτοια πράγματα έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν σε μεγαλύτερες από την ΑΕΚ ομάδες. Αυτό, όμως, που αναδεικνύει το χαμηλό επίπεδο της φετινής ΑΕΚ είναι η αγωνιστική της συμπεριφορά και η διαχείριση του ματς μετα το 2-0. Γιατί από τη στιγμή που της κάθονται 2 γκολ στο πρώτο 10λεπτο ενός τέτοιου αγώνα, κανονικά θα έπρεπε να είναι σε θέση να κάνει πολλά περισσότερα από το να ταμπουρωθεί πίσω, κρατώντας το σκορ και παίζοντας καθυστέρηση από το πρώτο τέταρτο. Το ότι η ΑΕΚ δεν πάτησε καν την αντίπαλη περιοχή μετά το 2-0 απέναντι σε μια ομάδα που αναγκαστικά έπαιζε ανοιχτά, δεν ήταν προφανώς θέμα τακτικής. Οφείλονταν στην αδυναμία της να εκμεταλλευτεί ουσιαστικά το σημαντικό της προβάδισμα, να δημιουργήσει φάσεις και να απειλήσει οργανωμένα στους κενούς χώρους.

Όσον αφορά στη νοοτροπία της ομάδας, το παράπονο μου δεν είναι τόσο η ισοφάριση του 3-3 στο τέλος, ούτε ότι δεν κυνηγήσαμε όσο θα έπρεπε το 5-4 στην παράταση. Πιο πολύ στέκομαι όμως (και όπως σώστα γράφτηκε στο blog http://aek-1924.blogspot.com) στο γεγονός ότι το γκολ του Σκόκο στην παράταση πανηγυρίστηκε έξαλλα χωρίς κανείς να σκεφτεί να πάρει γρήγορα τη μπάλα στη σέντρα, με δεδομένο ότι υπήρχε ακόμα χρόνος και ο αντίπαλος έπαιζε με 9.

Ίσως όμως τελικά όλα αυτά να είναι λίγο πολύ λεπτομέρειες. Το κύπελλο χάθηκε στα σημεία από μία εν τέλει ανώτερη ομάδα, η οποία μπορούσε να ανταποκριθεί άριστα (και πιθανότατα καλύτερα από ότι θα είχαμε κάνει εμείς) στις δυσκολίες που συνάντησε. Απογοήτευση υπάρχει αλλά αυτή δεν υπερβαίνει τη συνολική απογοήτευση που έχουμε εισπράξει από την πορεία της ομάδας όλη τη χρονιά. Και σίγουρα είναι μικρότερη της ανησυχίας για το άμεσο μέλλον της ΑΕΚ που όπως έγραψα και πριν τον τελικό είναι έτσι κι αλλιώς δυσοίωνο...

Η ελπίδα, της ελπίδας, ...ω ελπίδα

Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να γράψω για την ΑΕΚ. Η γκρίνια και η απογοήτευση θα κυριαρχούσαν όποιο θέμα κι αν επέλεγα να θίξω, σε αγωνιστικό, διοικητικό και δημοσιογραφικό επίπεδο. Πέντε χρόνια μετά από τη μαύρη περίοδο των Λιοσίων, του Πέτρου Στάθη και του κινδύνου της χρεωκοπίας, η ομάδα βρίσκεται ξανά σε δεινή θέση πλημμυρισμένη από προβλήματα, αβεβαιότητες και χωρίς ένα σαφές σχεδίο για το διοικητικό και αγωνιστικό της μέλλον. Ξανά, όπως και τότε μάλιστα, η ομάδα τερματίζει στην 4η θέση της βαθμολογίας αφήνοντας τους οπαδούς της απογοητευμένους, ξενερωμένους και κυρίως ανήσυχους για την επόμενη μέρα.

Φέτος όμως, σε αντίθεση με τότε, ο τελικός του κυπέλλου καταρχήν (και οι αγώνες των play-off στη συνέχεια...) προσφέρουν απλά μία ακόμα ελπίδα για να κλέψουμε όλοι μας, ομάδα και οπαδοί, μία στιγμή χαράς μέσα σε αυτή τη χρονιά της μιζέριας και της απογοήτευσης. Μία στιγμή χαράς που, όσο κι αν τη χρειαζόμαστε όλοι, στην πραγματικότητα δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από την προσωρινή εκτόνωση της έντασης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα στην ομάδα το τελευταίο διάστημα. Φυσικά, σε μία χώρα που κυρίως ξέρει να κρίνει το ποδόσφαιρο με βάση το αποτέλεσμα του τελευταίου αγώνα, δεν θα με εκπλήξει να δω θριαμβολογίες και άκρατες αισιοδοξίες στην περίπτωση που κατακτήσουμε το κύπελλο, αλλά κι αυτές γρήγορα θα διαλυθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...

Ο αυριανός τελικός, σε αντίθεση με άλλους της ομάδας στο παρελθόν, έχει συζητηθεί και φανατίσει ελάχιστα και έχει καταφέρει να βρίσκεται σε δεύτερη θέση στην ειδησεογραφία, πίσω από τους τσακωμούς των παιχτών με τον προπονητή, τις ασαφείς δηλώσεις του τελευταίου σχετικά με την παραμονή του στην ομάδα και τις διάφορες διοικητικές αναζητήσεις και περιπέτειες... Με τα προγνωστικά να είναι εναντίον μας, τον προπονητή να βρίσκεται σε κόντρα με τη μισή ομάδα, τους παίχτες να αγωνίζονται γνωρίζοντας τις επικείμενες εκκαθαρίσεις του καλοκαιριού και την ομάδα να είναι ξανά σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, νίκη στον τελικό θα ισοδυναμεί πράγματι με «θαύμα» όπως ο πρόεδρος Θανόπουλος ομολόγησε στην επικοινωνία του με τους μετόχους. Φυσικά, από την άλλη, ένας αγώνας είναι...

Σε κάθε περίπτωση, νίκης ή ήττας, θριάμβου ή ταπείνωσης, για μένα ένα είναι σίγουρο. Η επόμενη μέρα θα είναι το ίδιο δύσκολη...

Η πολύ σκέψη βλάπτει...

«Κάποιοι είχαν το μυαλό τους στο Κύπελλο» τόνισε ο Μπάγεβιτς μετά το κυριακάτικο ματς στην Κομοτηνή. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω ποιους ακριβώς εννοούσε ο προπονητής, μιας και εμένα μου φάνηκαν όλοι να σκίζονται, οι αμυντικοί μια χαρά να κλωτσάνε, οι επιθετικοί ως συνήθως να «ανταγωνίζονται» για το ποιός θα πετύχει το γκολ και όλοι να τρέχουν μέχρι το τελευταίο λεπτό μπας και τελικά έρθει η νίκη. Οι γνωστές αδυναμίες (ατομιστίες, κακές τελικές, αμυντικές ασυνεννοησίες) μπορεί να υπήρξαν, αλλά έλλειψη πάθους η αλήθεια είναι ότι δεν διέκρινα.

«Αντικατέστησα τον Μπλάνκο για να τον έχουμε την Τετάρτη σε καλή κατάσταση», προσθέτει ωστόσο ο Ντούσκο στη συνέχεια. Άρα προφανώς και ο ίδιος ο προπονητής συγκαταλέγεται στους «κάποιους» που σκέφτονταν το ματς της Τετάρτης και είναι περίεργο που ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και κανένας από τους παρόντες δημοσιογράφους δεν επισήμανε τον αυτονόητο συνειρμό. Και προφανώς σκεφτόταν το παιχνίδι κυπέλλου, προσθέτω εγώ, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται να βγάζει επιθετικό μόλις που έχει σκοράρει, μισή ώρα πριν τη λήξη, με την ομάδα να πιέζει για το 2ο και το Μπλάνκο, επιπλέον, να κυνηγάει και τη θέση του 1ου σκόρερ...

Σε κάθε περίπτωση μικρή σημασία έχει αν για τον ένα ή τον άλλο λόγο χάθηκε μια νίκη σε ένα ούτως ή άλλως αδιάφορο ματς. Ούτε πολύ περιμένω να βγάλω συμπεράσματα για την εικόνα ενός αγώνα από τις δηλώσεις του προπονητή, πόσω μάλλον από τις αναλύσεις των δημοσιογράφων. Αυτό που μου μένει όμως είναι ότι η πολύ σκέψη και αναφορά για ένα ματς απέναντι σε αντίπαλο που έχει υποβιβαστεί και στον οποίο προ μηνός ρίξαμε 5 σε ένα ημίχρονο, σίγουρα δεν ενισχύει το ψυχολογικό προφίλ και την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Ο Ολυμπιακός που θεωρητικά έχει πιο δύσκολη ρεβάνς απέναντι σε δυνατότερο αντίπαλο, προς το παρόν, ασχολείται με το συμβόλαιο του Βαλβέρδε και τη φιέστα του Μαΐου...

Η πρόκριση σε έναν τελικό έχει προφανώς τη σημασία της αλλά το όνομα του αντιπάλου σε συνδυασμό με το σκορ του πρώτου αγώνα δεν μπορεί κι αυτά να μην παίζουν κάποιο ρόλο, ιδίως αν θες να λέγεσαι μεγάλη ομάδα. Στο κάτω-κάτω, τόσες αδυναμίες έχει η ΑΕΚ φέτος, ωστόσο ήττα με 2 γκολ διαφορά σε 35 επίσημα παιχνίδια μέχρι στιγμής δεν έχει (καταφέρει να) κάνει... Πάντως αν γίνει κι αυτό, η όποια κούραση από τον αγώνα της Κομοτηνής δύσκολα θα στέκεται ως δικαιολογία....

Όχι ευχαριστώ Κατσουράνη

Την ώρα που ο Σαμαράς χτυπάει το στήθος του αφιερώνοντας το γκολ που πέτυχε με την Εθνική στους πατριώτες του, ακριβώς δίπλα του ο Κατσουράνης με το κλασικό του μπλαζέ ύφος κάνει ελληνιστί κωλόχερα προς τον Ισραηλινό (πιθανότατα) πάγκο. Σιγά το έγκλημα θα μου πεις. Πράγματι, είναι απλά ο 100ος λόγος που δεν θέλω να τον ξαναδώ με τη φανέλα της ΑΕΚ. Ο 99ος είναι η γραφικότητα της τρίπλας-αυτοκωλοτούμπας –αλά Ζιντάν, όπως είπε ο Σωτηρακόπουλος– που επιχείρησε στα μέσα του 1ου ημιχρόνου του ίδιου ματς. Ο 98ος είναι η αντίδρασή του, παρατεταμένο τράβηγμα των μαλλιών και χριστοπαναγίες, μετά από ένα μακρινό του σουτ, το οποίο αφού κόντραρε σε αμυντικό στα δύο μέτρα κατέληξε περίπου 12 μέτρα μακριά από το ισραηλινό τέρμα. Προφανώς και δεν θα έκανα ποτέ κριτική επί της προσωπικότητας κάποιου παίκτη. Αλλά για τον Κώστα Κατσουράνη θα κάνω μία εξαίρεση.

Το κακό πιστεύω ξεκίνησε αρχές του 2005, όταν ο Ντέμης εντελώς άστοχα δήλωσε πως «χάρη κάνει ο Κατσουράνης που παίζει στην ΑΕΚ». Ο πραγματικά πιο σταθερός και πιο φιλότιμος παίκτης τόσο της all-star ΑΕΚ του 2003 όσο και της ΑΕΚ των Μπουρμποκρασάδων του 2004, αποφάσισε έκτοτε να αυτομετατραπεί από «πολυεργαλείο» σε «αρχοντικό» αμυντικό χαφ, που στην πράξη ισοδυναμούσε με «δεν θα σκότωνομαι πια στα σπριντ και τα τάκλιν», από «παίκτη-οπαδό» σε «υπεράνω φερπλεϊστα» ή αλλιώς «καλά να ‘μαστε, δεν τρέχει και τίποτα αν χάσουμε στο Καραϊσκάκη», κι από το αγαπημένο παιδί της εξέδρας στο αγαπημένο παιδί των δημοσιογραφικών θεωρείων. Η παντελής έλλειψη κριτικής και η ρητορική ανακήρυξή του στον «πληρέστερο έλληνα ποδοσφαιριστή» αλά Φάνης Χριστοδούλου τον κατέστρεψαν. Ο «ηγέτης» Κατσουράνης μπορούσε πλέον να χώνει αβέρτα μπινελίκια στους συμπαίκτες του, ο «αθόρυβος» Κατσουράνης μπορούσε να αράζει στο κέντρο ή να ξεμένει στην επίθεση, ο «πρωταθλητής Ευρώπης» μπορούσε πλέον να κάνει ό,τι γουστάρει –και να λέμε κι ευχαριστώ.

Ώσπου μία μέρα ο Κατσουράνης μας έκανε τελικά τη χάρη να πάει στη Μπενφίκα, επειδή εκεί πήγε ο Σάντος, που δεν θα τον έβαζε και στόπερ. Οι εμφανίσεις του στην τριτο-τέταρτη της Πορτογαλίας ήταν πολλές και τα σχόλια που έφταναν στην Ελλάδα ως επί το πλείστον θετικά –με εξαίρεση βέβαια το ξυλίκι στην προπόνηση με το Λουιζάο. Ήμουν λοιπόν περίεργος να τον δω με την Εθνική στο EURO το καλοκαίρι, και ειλικρινά δεν περίμενα πως θα ήταν μακράν ο χειρότερος μας παίκτης. Παρακολουθώντας τον να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο σε ματς που θα μπορούσαν πραγματικά να εκτοξεύσουν την καριέρα του, κατέληξα πως μάλλον το κάνει επίτηδες ώστε να ζουμάρει ο φακός πάνω του την ώρα που σουφρώνει τα χείλη και ζητάει συγνώμη σε στυλ «συμβαίνει και στους πιο προικισμένους». Λίγους μήνες μετά, αναφερόμενος στο γυμναστή(!) της Μπενφίκα ο Κατσουράνης δηλώνει «αν τον είχα συναντήσει στα 20, και όχι στα 29, κι εγώ δεν ξέρω που θα ‘παιζα τώρα». Αποφεύγω να χρησιμοποιώ τη λέξη «ψώνιο», μιας και συνήθως εκτοξεύεται κομπλεξικά κατά εκείνων που απλά είναι καλύτεροι από εμάς και το ξέρουν. Αλλά για τον Κώστα Κατσουράνη θα κάνω μία εξαίρεση.

Την ώρα που εκκρεμεί η περίπτωση της τσουχτερής πράγματι ρήτρας για την αγορά του υπερπολύτιμου και τόσο ποιοτικού Πελετιέρι, το άρθρο του Γιάννη Κυφωνίδη στο sportfm.gr με τίτλο «Φέρτε πίσω τον Κατσουράνη», με το οποίο φαντάζομαι πολλοί μπορεί και να συμφωνούν, μου μοιάζει με κακόγουστο πρωταπριλιάτικο στην καλύτερη. Η ιδέα είναι η εξής: να πουληθεί κάποιος βασικός μας παίκτης ώστε να αγοραστεί με τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν ο Κατσουράνης από τη Μπενφίκα με ένα ποσό αντίστοιχο (αν όχι μεγαλύτερο) με αυτό που κατορθώσαμε και τον πουλήσαμε τρία χρόνια πριν. Τουλάχιστον ο Κόκκαλης έβγαζε και κέρδος με κάθε αγοραπωλησία του Γεωργάτου στην Ίντερ...

«Αν επιστρέψω τον πρώτο λόγο θα έχει η ΑΕΚ», δηλώνει τώρα ο Κατσουράνης συγκινώντας τον κόσμο της ΑΕΚ, με πρώτο και καλύτερο τον Κυφωνίδη. Μα, καταρχάς, δεν είναι αυτονόητο αυτό όταν μιλάμε για πρώην παίκτη της ΑΕΚ; Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο Κατσουράνης; «Τον πρώτο λόγο έχουν οι βάζελοι»; Και δεν είναι ακόμα περισσότερο αυτονόητο όταν υπάρχει ρήτρα 5 εκατομμυρίων ευρώ για όποια άλλη ελληνική ομάδα θελήσει να τον αποκτήσει; Και αν, για την πλάκα και μόνο του πράγματος, υποθέσουμε ότι π.χ. ο ΠΑΟ ήταν πράγματι διατεθειμένος να δώσει 5 εκατομμύρια στην ΑΕΚ για να πάρει τον Κατσού από τη Μπενφίκα, ας πούμε με 3, εμείς θα αγνοήσουμε τα 5 του ΠΑΟ και θα πάμε στη Μπενφίκα για να της πούμε «άστους αυτούς, εγώ σου δίνω 3,5 για Κατσού, όλα μπροστά, μόλις έδωσα το Μπλάνκο»; Φανταστική ιδέα... Αρκετά με τον παραλογισμό. Προφανώς ο Κατσουράνης μέσω Κυφωνίδη και διαφόρων φυλλάδων θέλει να κρατήσει τη μοναδική πόρτα στην Ελλάδα ανοιχτή, σε περίπτωση που δεν έρθει η πρόταση από τη Ρεάλ που τόσο περιμένει. Και μετά να λέμε κι ευχαριστώ.

Ερμηνεύοντας το γκάλοπ

Ενδιαφέροντα συμπεράσματα έβγαλε το γκάλοπ σχετικά με τις προτιμήσεις σας για τους παίχτες που περισσότερο επιθυμείτε να παραμείνουν στην ομάδα και την επόμενη σεζόν. Οι απαντήσεις (114 συνολικά) αποκτούν ιδιαίτερη σημασία από τη στιγμή που η μεταγραφολογία έχει ήδη ξεκινήσει και με δεδομένο ότι φέτος λόγω του σφιχτού μπάτζετ εκείνοι που θα πουληθούν θα καθορίσουν την ποσότητα και την ποιότητα αυτών που θα έρθουν και όχι το αντίστροφο...

Η άνετη επικράτηση του Μπλάνκο (40 ψήφοι) και η δεύτερη θέση του Κυργιάκου (27) αναδεικνύουν πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη ηγετικών φυσιογνωμιών στην ομάδα, παιχτών δηλαδή που προσφέρουν όχι απλώς με την απόδοση τους στο γήπεδο αλλά και με το πάθος που μεταδίδουν, την προσωπικότητα τους και το γενικό εκτόπισμα τους στις τάξεις των οπαδών. Οι δύο αυτοί παίχτες ουσιαστικά αναπληρώνουν το κενό που άφησαν πέρσι οι Λυμπερόπουλος, Δέλλας, Ριβάλντο και Ζήκος και μία ενδεχόμενη πώληση τους μπορεί να γεμίσει με λεφτά το ταμείο αλλά σίγουρα θα στερήσει την ομάδα από κάτι περισσότερο από δύο πολύ καλούς ποδοσφαιριστές.

Αρκετά πίσω αλλά με καθόλου άσχημη επίδοση βρέθηκαν ο Πεγετιέρι και ο Σάχα (14 και 13 ψήφους αντίστοιχα), δύο αθόρυβοι παίχτες που μολονότι δεν τράβηξαν καθόλου τα φώτα της δημοσιότητας, η αξία τους αναγνωρίσθηκε γρήγορα. Οι ίδιοι ενσωματώθηκαν σχεδόν αμέσως στην ομάδα, δηλώνουν πως θέλουν να συνεχίσουν σε αυτήν, αλλά, δυστυχώς, λόγω της αβεβαιότητας του μπάτζετ, η παραμονή τους δεν είναι ακόμα εξασφαλισμένη.

Στις τελευταίες θέσεις προτίμησης βρέθηκαν ο Σκόκο (10) και ο Τζιμπούρ (4), οι δύο πιο ακριβοπληρωμένες μεταγραφές του περσινού καλοκαιριού για τους οποίους οι προσδοκίες ήταν έτσι κι αλλιώς ψηλές. Ενώ η απόδοση τους έχει σίγουρα κυμανθεί σε μέτρια επίπεδα, το πιο ανησυχητικό είναι ότι ακόμα δυσκολεύονται να βρουν το ρόλο και τη θέση τους μέσα στην ομάδα. Οι κακές μεταξύ τους σχέσεις και η όποια επίδραση αυτό έχει στην απόδοση και τη μεταξύ τους συνεργασία προφανώς κάνει τα πράγματα χειρότερα και δημιουργεί ερωτηματικά για τη δυνατότητα περαιτέρω συνύπαρξης τους στην ομάδα.

Όσο για το μικρό αριθμό ψήφων του Καφέ (4), αυτό νομίζω οφείλεται περισσότερο στη βεβαιότητα που υπάρχει για την ανανέωση του συμβολαίου του και όχι στην οποία αμφισβήτηση της αξίας του. Άλλωστε, κατά γενική ομολογία ο Καφές διανύει την καλύτερη του χρονιά στην ομάδα.

Σας ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας.

Πρόεδρος-προπονητής-οπαδός: Μπάγεβιτς υπεράνω κριτικής

Το κακό ημίχρονο της ΑΕΚ το Σάββατο ήταν βέβαια το δεύτερο. Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν και πάλι το τρίτο. Είχα κάθε καλή διάθεση να θεωρήσω το «10 χαίρονται και 20 κλαίνε» ως απλά άστοχο και άτοπο, μεμονωμένο περιστατικό, αλλά η τελευταία παράσταση του Ντούσαν Μπάγεβιτς μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ με διέψευσε. Διοίκηση να του τραβήξει το αυτί δυστυχώς δεν υφίσταται, όπως δεν υφίσταται και δημοσιογραφία να του ασκήσει μία κάποια κριτική. Το ότι ο Μπάγεβιτς λέει και κάνει ό,τι γουστάρει δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα. Αυτά που λέει και κάνει όμως είναι. Και κάποιος πρέπει να ασχοληθεί.

Η πρώτη και απόλυτα λογική ερώτηση που του απευθύνεται μετά τον αγώνα του Σαββάτου είναι γιατί μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο η ομάδα έπεσε στο δεύτερο. Η απάντηση του Μπάγεβιτς είναι αφοπλιστική: «Κανένα ημίχρονο δεν είχαμε καλό»! 45 λεπτά με γκολ, κακώς ακυρωθέν γκολ, δοκάρι, και δυο-τρία τετ-α-τετ, και ο προπονητής της πιο μέτριας ΑΕΚ των τελευταίων χρόνων θεωρεί σώφρoν να το μηδενίσει. Καταρχήν επί της ουσίας: Σε ποιο ματς στην έδρα μας παίξαμε άραγε καλύτερα από το προχθεσινό πρώτο σαρανταπεντάλεπτο; Κι αλήθεια, σε ποιο ματς στην έδρα μας παίξαμε ιδιαίτερα καλύτερα από το δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο; Πόσο αλήθεια διέφερε η ομάδα του Σαββάτου συνολικά από εκείνη που είδαμε απέναντι στο Θρασύβουλο, τον Εργοτέλη και τον Πανθρακικό; Γιατί έκανε τόσο εντύπωση στον προπονητή μας η προχτεσινή μέτρια εμφάνιση, με τα πολλά λάθη στην άμυνα, την ασυννενοησία στην επίθεση και την έλλειψη διάρκειας, αποτελεσματικότητας και ψυχραιμίας, συμπτώματα σταθερά που ο Μπάγεβιτς ελάχιστα έχει κατορθώσει να εξαλείψει τόσους μήνες;

Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Από πού κι ως πού ο προπονητής μας εμφανίζεται στην συνέντευξη τύπου τσαντισμένος κι εκνευρισμένος ως μέσος γκρινιάρης οπαδός; Προς τι η τζάμπα μαγκιά – γλείψιμο σε όλους όσους γιουχάραν στα τελευταία λεπτά βλέποντας την ομάδα να καταρρέει; Είπαμε να λαϊκίσουμε λίγο με δύο συγνώμες, μία Ν.Φιλαδέλφεια, ένα «απλήρωτος» κι ένα «όσο με θέλουν κάθομαι», έλεος όμως, όπως πάει σε λίγο ο Ντούσκο θα τραγουδάει «τα φυτά στη Καλαμάτα είναι ωραία» και θα κουνάει λευκά μαντήλια στο Γεωργαμλή από τη διπλανή καρέκλα.

Ούτε αυτό είναι το πιο σημαντικό όμως. Ακούγοντας το Μπάγεβιτς αναρωτιέμαι τελικά, αυτός δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος για την εικόνα της ομάδας; Εντάξει δεν επέλεξε αυτός τους παίχτες, σύμφωνει λεφτά για προσθήκες δεν υπήρξαν, αλλά από τη στιγμή που αποφασίζει να αναλάβει την ευθύνη, κάποια στιγμή αυτά τα ελαφρυντικά δεν πρέπει να λήξουν; Πότε ξανά βγήκε προπονητής σε συνέντευξη τύπου επιρρίπτοντας στους παίκτες του την ευθύνη για τις όποιες αδυναμίες της ομάδας και ακυρώνοντας ό,τι καλό κατάφεραν; Η δουλειά του δεν είναι πρώτα και κύρια να τους προστατέψει; Κι όμως, ο δικός μας τους αδειάζει στεγνά, με καφενειακά υπονοούμενα: Η επόμενη ερώτηση της συνέντευξης τύπου έρχεται από γελοίο δημοσιογραφίσκο: «Βλέποντας το παιχνίδι, ενώ ο Σκόκο μοιράζει σε όλους το ίδιο τη μπάλα, δεν γίνεται το ίδιο από τον Τζιμπούρ. Το έχετε δει κι εσείς αυτό;» Μόνο το ότι απαντάει ο Μπάγεβιτς είναι θλιβερό. Κι αν είναι ποτέ δυνατόν, δεν διαψεύδει το χυδαίο σχόλιο του τύπου, ούτε καν προσπαθεί να διαφύγει με ένα κλισέ του στυλ «αυτά είναι εσωτερικά θέματα». Χωρίς δισταγμό, ο Ντούσκο απλά επιβεβαιώνει: «Εγω το ξέρω αυτό από πριν», και διευκρινίζει «όχι από σένα»...(;) Λίγο μετά μάλιστα, και σε ερώτηση «στις Σέρρες πάντως ήταν καλύτερα τα πράγματα» ο Μπάγεβιτς απαντά κάνοντας τώρα «αυτοκριτική»: «Έκανα κι εγώ λάθη που πίστεψα σε μερικούς. Πρέπει να φάμε γκολ δηλαδή; Δεν μπορεί να κάνει μια κούρσα στα τελευταία 15 λεπτά. Δεν ήταν ο μόνος όμως», με τα ρεπορτάζ να συμπληρώνουν σε παρένθεση «φωτογραφίζοντας τον Μαντούκα»... Και την άλλη Πέμπτη πάλι για ψάρι.

Το ότι η άθλια ομάδα του Δώνη παραδόθηκε εν λευκώ στο Μπάγεβιτς των τίτλων, «γιατί μόνο αυτός μπορεί» με ανησύχησε. Το ότι ο Μπάγεβιτς οδήγησε στην έξοδο μέλη της διοίκησης της ομάδας, ακόμα και μετόχους της, με θορύβησε. Τα προχτεσινά όμως με εξόργισαν. Η διατήρηση διακριτών ρόλων σε μία ομάδα, όπως και σε κάθε εταιρία, είναι υπεραπαραίτητη, και στην ΑΕΚ είναι προφανώς παρελθόν. Κι αν η δυνατότητα επιβολής του Μπάγεβιτς απέναντι σε ανώτερούς του είναι απλά πρόβλημα, και αφορά κυρίως εκείνους, η δικτατορική-πριγκιπική του συμπεριφορά απέναντι στους ιεραρχικά κατώτερούς του δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή, πόσω μάλλον να περνά ασχολίαστη. Ο Μπάγεβιτς είναι πράγματι κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ, κι ο καθένας μπορεί να τον κρίνει όπως νομίζει, να τον θεοποιήσει ή να τον απαξιώσει. Η ιστορία της ΑΕΚ όμως γράφεται από τους ποδοσφαιριστές της και η δουλειά του Μπάγεβιτς είναι να τους στηρίξει, στις καλές και στις κακές τους, να τους βελτιώσει και να τους αναδείξει. Αν δεν μπορεί, όπως ο ίδιος ευθαρσώς ομολογεί...

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο

Όταν λίγους μήνες πριν ο Μπάγεβιτς επέστρεφε στην ΑΕΚ, ο επικεφαλής της ορίτζιναλ Δημήτρης Χατζηχρήστος τον υποδέχονταν με ειρωνείες ("για μας δεν υπάρχει, είναι αόρατος…") ενώ στο site των οργανωμένων οι φωτογραφίες και τα υποτιμητικά σχόλια για τον προπονητή άρχιζαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Με την ομάδα ούτως ή άλλως να παραπαίει σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο, ο φόβος για αναβίωση του παλιού εμφυλίου γύρω από το πρόσωπο του Μπάγεβιτς ήταν κάτι παραπάνω από ορατός.

Τα πράγματα ωστόσο εξελίχθηκαν διαφορετικά απ’ ότι πολλοί περίμεναν. Ο Μπάγεβιτς, είτε τις πίστευε είτε του τις υπαγόρευσαν, μοίρασε 2-3 επικοινωνιακές συγνώμες προς όσους είχαν ανάγκη να τις ακούσουν, οι οργανωμένοι ανεξάρτητα αν πείστηκαν και τον συγχώρεσαν, το σίγουρο είναι ότι τελικά δεν αντιδράσανε, ο Χατζηχρήστος γρήγορα άλλαξε ρότα και αντί για "αόρατο" έκρινε τελικά ότι ο Μπάγεβιτς ήταν "κυρίαρχος της ιστορίας... αφού έχει αλλάξει και δεν είναι πια αυτός που ήταν" και ο προπονητής μόνο καλά λόγια είχε πια να λέει για τους οπαδούς, με αποκορύφωμα το «ευχαριστώ» για την παρουσία τους στις Σέρρες την Κυριακή. Αυτό που όμως έφερε ακόμα πιο κοντά τις δύο πρώην αντιμαχόμενες πλευρές ήταν ότι βρήκαν κοινό εχθρό στα πρόσωπα του Ντέμη, του Κιντή, του Κανελλόπουλου και όλων όσων αποτελούν αυτό που υποτιμητικά θέλουν μερικοί να αποκαλούν «Ντεμοτεχνείο».

Θεωρώ ότι όλα τα παραπάνω δεν έγιναν τυχαία αλλά αποτελούν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο της νυν Διοίκησης για να αποφύγει τις συγκρούσεις με τους οπαδούς και να εξασφαλίσει την ηρεμία στην ομάδα. Ο Θανόπουλος πριν ακόμα αναλάβει επανέφερε την προοπτική της Ν. Φιλαδέλφειας με υποτιμητικά σχόλια για τους πρώην που την είχαν απορρίψει. Η αρχή είχε γίνει... Η Ερασιτεχνική γρήγορα χρίστηκε ισότιμος συνομιλητής συμμετέχοντας μάλιστα και στη σημερινή σύσκεψη για το θέμα. Παράλληλα, φαντάζομαι πως υπήρξαν και τακτοποιήσεις οικονομικών εκκρεμοτήτων αλλιώτικα δεν εξηγείται γιατί ξαφνικά σταμάτησε ο Χατζηχρήστος να γκρινιάζει για τα οφειλόμενα της ΠΑΕ από τα διαρκείας. Στην προσέγγιση των δύο πλευρών ρόλο έπαιξε και το ότι η διοίκηση έπαψε να προβάλλει αντιρρήσεις στο θέμα των εισιτηρίων για τα εκτός έδρας. Ταυτόχρονα, οι «Ντεμικοί» άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να οδηγούνται στην έξοδο ενώ το ξέσπασμα του Μπάγεβιτς την προηγούμενη βδομάδα είχε προφανώς στόχο όσους έχουν απομείνει.

Δυστυχώς, σε μία χώρα που οι οργανωμένοι οπαδοί είτε διοικούν (στον Άρη), είτε διαδηλώνουν για να ρίξουν διοικήσεις (στον ΠΑΟ), είτε απλά κάνουν ότι γουστάρουν (στον ΠΑΟΚ), το να τους έχει κανείς απέναντι σίγουρα δεν είναι καλή ιδέα. Το παράδειγμα του Κόκκαλη που έστησε την παντοδυναμία του στη βάση της απόλυτης σύμπλευσης με τους οργανωμένους και της αποδοχής της καφρίλας τους είναι ενδεικτικό όσο και θλιβερό. Ο Ντέμης, από την άλλη, που στηρίχτηκε στη λατρεία και τη στήριξη των οπαδών για να αναλάβει την ομάδα έκανε το λάθος και πίστεψε ότι μπορεί να συνεχίσει χωρίς αυτούς. Οι επιλογές και ενέργειες του στο θέμα του γηπέδου, η αυξανόμενη αδιαφορία του για τα θέματα της Ερασιτεχνικής και οι παρορμητικές αντιδράσεις του στα θέματα βίας τον έφεραν σε σύγκρουση με τους οπαδούς και μοιραία κλόνισαν την ευρεία αποδοχή του ως Προέδρου της ομάδας.

Η παρούσα διοίκηση μοιάζει να έχει μάθει από τα λάθη του Ντέμη στους χειρισμούς του με τους οπαδούς και να ξέρει πως καταρχάς να αποφύγει παρόμοιες κακοτοπιές. Το αν θα τα καταφέρει σε βάθος χρόνου μένει να αποδειχτεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η διαχείριση σχέσεων με ψευτοϊδεολόγους καιροσκόπους οπαδούς, που θεωρούν ότι έχουν κάποιο λόγο παραπάνω επειδή δημιουργούν ατμόσφαιρα στους αγώνες βόλεϋ γυναικών ή επειδή με λεφτά της ΠΑΕ έχουν σταθεί δίπλα στην ομάδα σε αγώνες του εξωτερικού, είναι αν μη τι άλλο πολύ δύσκολο πράγμα.

Αίσθηση ασφάλειας

Το σημερινό post μας δίνει την αφορμή για το πρώτο γκάλοπ του blog μας, το οποίο βλέπετε δεξιά της οθόνης.

Αν έπρεπε να διαλέξω τον παίχτη της ΑΕΚ που περισσότερο από όλους θα ήθελα να παραμείνει στην ομάδα και την επόμενη χρονιά, αυτός θα ήταν ο Σεμπαστιάν Σάχα. Η σταθερά καλή μέχρι τώρα απόδοση του, ο μεγάλος βαθμός προσαρμογής του στην ομάδα, η ηλικία του και η δυσκολία εύρεσης αντικατάστατη του είναι μόνο οι βασικοί λόγοι της επιλογής μου. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι ο Αργεντίνος τερματοφύλακας δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει, ιδίως σε σχέση με συμπαίχτες του πολύ πιο προβεβλημένους αλλά με σαφώς μικρότερη μέχρι σήμερα προσφορά.

Θα μπορούσε κανείς να προβάλλει αντιρρήσεις και να σταθεί στο όχι και τόσο κολακευτικό παθητικό των 18 γκολ σε 23 αγώνες πρωταθλήματος, ιδίως αν το συγκρίνει με τα 10 γκολ του Νικοπολίδη και τα 12 του Χαλκιά. Η θέση του τερματοφύλακα όμως, περισσότερο από κάθε άλλη στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να αξιολογείται όχι τόσο με γνώμονα τα ξερά νούμερα και τις στατιστικές όσο τη γενική παρουσία του και τη μη-μετρήσιμη σιγουριά και ασφάλεια που μεταδίδει σε συμπαίχτες και οπαδούς.

Καταρχάς, δεν είναι τυχαίο ότι Μπάγεβιτς και Δώνης έχουν διατηρήσει βασικό και αναντικατάστατο το Σάχα, μολονότι από πίσω του περιμένει (και προς τιμήν του δεν γκρινιάζει...) ο τερματοφύλακας της Εθνικής Αυστρίας Μάχο. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως μέσα σε μία χρονιά γενικής απογοήτευσης και γκρίνιας, ο Σάχα έχει παραμείνει εκτός κριτικής μολονότι αφορμές υπήρξαν, όπως η γκέλα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ενδεικτικό της σιγουριάς του ίδιου είναι άλλωστε και το γεγονός ότι δεν έχει νοιώσει την ανάγκη να φροντίσει το επικοινωνιακό του προφίλ με οπαδικά ανοίγματα και επαφές με δημοσιογράφους, κινήσεις που πάντα χρησιμεύουν όταν η απόδοση στο γήπεδο δεν πείθει.

Η αδυναμία του στα μακρινά, δυνατά και ψηλά σουτ είναι ίσως η μοναδική. Πιθανότατα ένας ψηλότερος τερματοφύλακας να έβγαζε τα σουτ στο Θρασύβουλο, την Ξάνθη (πρωτάθλημα και κύπελλο), τη Λάρισα, με τον Αστέρα εντός και κάνα-δυο ακόμα. Ψέγμα, θα έλεγα εγώ μπροστά στα τόσα πλεονεκτήματα του και την ολοένα και καλύτερη απόδοση του, απόρροια της προσαρμογής του στα ελληνικά γήπεδα και του δεσίματος του με τους αμυντικούς του. Οι πρόσφατες φανταστικές εμφανίσεις του σε Λάρισα, Καυταντζόγλειο και Τρίπολη και τα μόλις 2 γκολ που έχει δεχτεί στο Β' γύρο είναι τα μετρήσιμα στοιχεία που πιστοποιούν την αξία του.

Η ποιότητα του Σάχα όμως αναδεικνύεται περισσότερο όταν κανείς πάει πέρα από τις προφανείς και απαραίτητες για κάθε καλό τερματοφύλακα αρετές του. Όταν δηλαδή νοιώσει τη σιγουριά που αποπνέει όταν οργανώνει την άμυνα στα στημένα των αντιπάλων. Όταν συνειδητοποιήσει ότι οι κάθετες πάσες του είναι πιο σίγουρες και σωστές από αυτές των κεντρικών αμυντικών του. Όταν θαυμάσει την ικανότητα του να πετυχαίνει συμπαίχτη του στα 50 μέτρα με απευθείας βολέ. Όταν καταλάβει τη σημασία να διατηρεί ο τερματοφύλακας όχι απλά την ψυχραιμία του αλλά την ίδια ανέκφραστη φάτσα υπεροχής και αυτοπεποίθησης πριν και μετά από κάθε επικίνδυνη φάση. Όταν, σε τελική ανάλυση, ανακουφισμένος αντιληφθεί ότι οι παλμοί της καρδιάς του έχουν πάψει από καιρό να χτυπάνε κόκκινο με το Σάχα κάτω από τα δοκάρια...

Σε αυτό το σημείο, χρήσιμη θα ήταν μια σύντομη υπενθύμιση των προκατόχων του, που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη σπουδαιότητα του Σάχα. Το Μορέτο που έτρεμε ολόκληρος και προκαλούσε λύπηση, το Μάχο που ήταν επιρρεπής στις γκέλες, το Χιώτη που μετέδιδε άγχος και αγωνία σε ολόκληρη την ομάδα και το Μιχαηλίδη που μονίμως του φταίγανε οι αμυντικοί του. Μνεία όμως θα πρέπει να γίνει και στην κυρία Σάχα (αν υπάρχει τέτοια ή αλλιώς στη σημασία του εργένη ξένου παίχτη...) που σε αντίθεση με την κυρία Σορεντίνο δεν μοιάζει να την ενοχλεί καθόλου η διαμονή της στην Ελλάδα...

Ο Σάχα τον Ιούνιο κλείνει τα 30, ηλικία ιδανική για τερματοφύλακα με σίγουρα 3-4 ακόμα καλά χρόνια μπροστά του. Από ότι έχω καταλάβει, το συμβόλαιο που υπέγραψε πέρσι είναι 1+3 άρα η παραμονή του στην ομάδα δεν είναι εξασφαλισμένη. Θέλω να πιστεύω πως η διαδικασία ξεκαθαρίσματος του ρόστερ και χτισίματος της νέας ομάδας, που σιγά σιγά θα ξεκινήσει, θα αφήσει ανέπαφη τη θέση του βασικού τερματοφύλακα...

Κυπελλούχοι ή άσχετοι;

Όταν η ήττα από τον Ολυμπιακό αποδίδεται στη γκαντεμιά και τον Καλόπουλο, η ισοφάριση στις καθυστερήσεις με τη Λάρισα αποτελεί ένδειξη ψυχής και η κακή απόδοση με το Θρασύβουλο οφείλεται στις πολλές απουσίες, τότε φυσικά η ανάλυση του αγώνα κυπέλλου με τη Ξάνθη εξαντλείται στο «ευτυχώς υπάρχει και ρεβάνς», άντε και στο «αξίζουν μιας ευκαιρίας και οι μικροί»... Και η ομάδα έτσι μπορεί να συνεχίσει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και πάντα να βρίσκεται κάτι που είτε να μετριάζει την άσχημη εικόνα ή ακόμα καλύτερα να αναζωπυρώνει την αισιοδοξία μέχρι την επόμενη στραβή...

Αν από την άλλη το τελικό σκορ του αγώνα της Τετάρτης ήταν ένα ηχηρό 3-0, όσο περίπου έπρεπε δηλαδή με βάση τις διαιτητικές αποφάσεις αλλά και τη συνολική εικόνα των 2 ομάδων, τότε οι αντιδράσεις θα βρίσκονταν στο άλλο άκρο. Λίβελοι κατά των παιχτών που δεν τιμούν τη φανέλα, απαιτήσεις για άμεσο ξεσκαρτάρισμα με σκοπό να πάνε από τώρα σπίτια τους οι αδιάφοροι, αγανακτισμένες εκκλήσεις στη Διοίκηση να ρίξει πρόστιμα «αλά Κόκκαλης» και στο Μελισσανίδη να βγεί επιτέλους μπροστά, δακρύβρεχτες συνεντεύξεις των παλαιμάχων για την κατάντια της ομάδας, ειρωνίες του Χατζηχρήστου για προπονητή και διοίκηση και αμέτρητες ανούσιες και κλαψιάρικες αναλύσεις του κάθε πικραμένου οπαδού-δημοσιογράφου.

Δυστυχώς, όταν απουσιάζει κάθε δυνατότητα ψύχραιμης, σοβαρής και αντικειμενικής ανάλυσης για τις αδυναμίες της ομάδας τότε είτε αυτά που λέγονται δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή απλούστατα επικρατεί πλήρης σύγχυση για το ποιός πρέπει να κατηγορηθεί για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας: Η κακή ψυχολογία ή η κόντρα διαιτησία, τα δοκάρια ή οι συχνοί τραυματισμοί, οι μεταγραφές του καλοκαιριού ή η διοικητική αστάθεια, ο ατίθασος Εντίνιο ή ο αδιάφορος Μπασινάς; Η γενικευμένη και υπερβολική αισιοδοξία για την κατάκτηση του κυπέλλου και της 2ης θέσης που επικρατούσε μέχρι πριν μια βδομάδα ξαφνικά έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση και τη διάθεση αποκήρυξης των πάντων. Γιατί όχι άλλωστε, αφού και τα δύο πουλάνε... Η γραμμή που χωρίζει την παρότρυνση, την κλάψα και την οργή είναι λεπτή και το πέρασμα από τη μία φάση στην άλλη γίνεται εύκολα και άκριτα.

Σήμερα, η ΑΕΚ αγωνίζεται στην Τρίπολη και ήδη έχουμε βρει τη νέα πηγή άντλησης αισιοδοξίας: Τους μικρούς της ομάδας που αναμένεται να αγωνιστούν ταυτόχρονα με τον πάγκο που θα φάνε ορισμένοι από τους βασικούς. Ένα νέο κακό αποτέλεσμα ενδεχομένως να παρασύρει και αυτούς στην κριτική μαζί με τον προπονητή που «τους ρίχνει απότομα στα βαθειά». Με νίκη όμως τα χαμόγελα θα επιστρέψουν, τα πρωτοσέλιδα θα θριαμβολογούν για τη νέα γενιά και ο στόχος του κυπέλλου και της 2ης θέσης θα ξαναγίνει ορατός. Και κάπως έτσι μου φαίνεται θα βαδίσουμε μέχρι το Μάιο, όταν και θα έχουμε μεταγραφές, τα νέα μας αστέρια θα γεμίζουν τα εξώφυλλα και οι αισιόδοξες αναλύσεις για την επόμενη σεζόν θα προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε μια για πάντα αυτήν τη χρονιά...

Μια κακή επίθεση με καλούς επιθετικούς

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που να αναδεικνύει πειστικότερα τη μετριότητα της φετινής ΑΕΚ, αυτό δεν είναι άλλο από τη συνολική επιθετική της συγκομιδή και απόδοση. Οι αριθμοί φωνάζουν: 7 γκολ σε 7 αγώνες στο Β’γύρο, μόλις 26 συνολικά από την αρχή του πρωταθλήματος, λιγότερα από τη Λάρισα, όσα και ο αμυντικογενής ΠΑΟΚ και ο αδιάφορος Πανιώνιος, 12 και 13 γκολ λιγότερα από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα. Και όλα αυτά από μια ομάδα που πέρσι είχε την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα και η φετινή χρονιά την έβρισκε οπλισμένη με μία τετράδα επιθετικών (Μπλάνκο, Σκόκο, Εντίνιο, Τζιμπούρ) που υποτίθεται υπόσχονταν πολλά...

Πώς εξηγείται όμως αυτή η τόσο φτωχή επιθετική συγκομιδή; Γιατί η ομάδα μολονότι διαθέτει επιθετικούς για κάθε γούστο (ψηλούς, κοντούς, γρήγορους, φαντεζί, με δυνατό σουτ, καλό κεφάλι αλλά και αίσθηση του γκολ) δυσκολεύεται όχι μόνο να κάνει μεγάλα σκορ αλλά ακόμα και να δημιουργήσει πολλές φάσεις στα καρέ του αντιπάλου; Πώς γίνεται σε 2 ματς εντός έδρας με τους ουραγούς Θρασύβουλο και Πανσερραϊκό να έχει πετύχει συνολικά ένα γκολ κι αυτό στις καθυστερήσεις με τον 18χρονο Ταχτσίδη; Τί μπορεί να φταίει όταν ακόμα και απέναντι σε ομάδες Β’ εθνικής για το κύπελλο το γκολ έρχεται είτε στις καθυστερήσεις ή ακόμα χειρότερα στη διάρκεια της ημίωρης παράτασης;

Η εξήγηση για την επιθετική ανομβρία της ομάδας βρίσκεται φυσικά πίσω από το κλισέ «όλοι αμυνόμαστε και όλοι κάνουμε επίθεση». Δηλαδή το πρόβλημα αφορά στη συνολική λειτουργία και σύνθεση της ομάδας και όχι στην όποια δυστοκία ή ανικανότητα της επιθετικής γραμμής. Μια προσεκτική ματιά στο υλικό της ομάδας το επιβεβαιώνει. Αρχίζοντας από τα μετόπισθεν, η ομάδα φέτος δεν διαθέτει τον αμυντικό που θα της οργανώσει σωστά το παιχνίδι και θα ξεκινήσει φάσεις με βαθειές μπαλιές. Αυτό δηλαδή που πρόσφερε πέρσι ο Δέλλας και σε μικρότερο βαθμό ο Παπασταθόπουλος, αλλά αδυνατεί να κάνει, το καλύτερο ίσως αμυντικά αλλά σίγουρα πιο άμπαλο, φετινό αμυντικό δίδυμο. Επίσης, η ομάδα στερείται των μπακ εκείνων που και συχνά θα κατέβουν και θα σεντράρουν αλλά και θα σπρώξουν με τις κινήσεις τους περισσότερους παίχτες μας στην περιοχή του αντιπάλου. Πέρσι ο Ράμος ξεχνούσε μεν τί πάει να πει άμυνα, μπροστά όμως δημιουργούσε συνέχεια κινδύνους, ο Γεωργέας ήταν ακόμα στα φόρτε του ενώ ακόμα και ο Μπούρμπος βοηθούσε με τις επιθετικές του κινήσεις. Φέτος, αντιθέτως, τα μπακ μόλις και μετά βίας περνάνε το κέντρο και όταν αυτό γίνεται συνήθως η κατάληξη είναι μια σέντρα απελπισίας.

Απαραίτητο στοιχείο μιας καλής επιθετικής ομάδας είναι επίσης τα χαφ με δημιουργικές αρετές, που βγάζουν ασίστ, σεντράρουν σωστά, εκτελούν τα στημένα και φυσικά σκοράρουν. Μπορεί, πέρσι, το αργό στυλ του Ριβάλντο συχνά να μας έσπαγε τα νεύρα, ο Δώνης όμως με την επιλογή του να μην τον αντικαταστήσει κατάφερε να μας κάνει να τον νοσταλγήσουμε και να ξεσπάσουμε στο Μπασινά που αδυνατούσε να προσφέρει στο δημιουργικό τομέα. Η μεσαία γραμμή φέτος έχει προσφέρει μόλις 3 γκολ (2 από Καφέ και 1 από Ταχτσίδη) ενώ μέχρι και ο Σέζαρ με την προβλέψιμη τρίπλα και τα απευθείας φάουλ μπορεί να πει κανείς ότι λείπει βλέποντας την ανυπαρξία των ακραίων χαφ και την υπερπληθώρα των αμυντικών χαφ του φετινού ρόστερ.

Τέλος, φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτελεσματική επιθετική γραμμή όταν η συνεννοήση και οι αυτοματισμοί των επιθετικών μας είναι ανύπαρκτοι. Για να μην πω για τις μεταξύ τους σχέσεις... Ο Μπλάνκο, πέρσι, βγήκε πρώτος σκόρερ γιατί είχε δίπλα του το Λυμπερόπουλο που τράβαγε τον προσωπικό του αντίπαλο εκτός περιοχής και ήξερε να παίζει άριστα το ένα-δύο. Φέτος, μοιάζει περισσότερο να κουτουλάει (αν όχι να ανταγωνίζεται) με τον Τζιμπούρ. Πέρσι ο Εντίνιο χαιρόταν να βγάζει ασίστ, φέτος που δεν πολυπαίζει, έχει αφήσει τους αλτρουισμούς στην άκρη και θεωρεί ότι οι ατομιστίες κάποια στιγμή θα του ξαναδώσουν φανέλα βασικού. Όσο για το Σκόκο θα τελείωσει η χρονιά και ακόμα θα διαφωνούμε αν του ταιριάζει περισσότερο να παίζει πίσω από τους φορ ή στα πλάγια.

Ο κανόνας λέει ότι μία ομάδα φτάνει δύσκολα στο γκολ όταν έχει μέτριους επιθετικούς. Η φετινή ΑΕΚ καταφέρνει δυστυχώς να αποδείξει ότι γίνεται να έχεις κακή επίθεση ακόμα κι όταν διαθέτεις τους καλύτερους επιθετικούς στο πρωτάθλημα...

Μπασινάς: Μία ανάλυση που του χρωστούσαμε

Αρκούσε να δω το δεύτερο ημίχρονο του φοβερού αγώνα Πόρτσμουθ-Λίβερπουλ 2-3 το Σάββατο για να καταλάβω επιτέλους τί πήγε τόσο στραβά όσον αφορά στη θητεία του Άγγελου Μπασινά στην ΑΕΚ. Ομολογουμένως προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Μπασινάς στην πρώτη του εμφάνιση στο αγγλικό πρωτάθλημα δεν είχε καμία σχέση με την ταλαίπωρη εικόνα που μας έδειξε τους 6 μήνες που έμεινε στην ομάδα: Απόλυτα αρχοντικός στο παιχνίδι του, με μακρινές μπαλιές ακριβείας, έξυπνες κάθετες, πολύ τρέξιμο και κάλυψη χώρων, ψυχραιμία και ωριμότητα στην οργάνωση του παιχνιδιού και μία γενικότερη αύρα εμπειρίας και σιγουριάς από έναν παίχτη που είχε-δεν είχε 2 προπονήσεις με την καινούρια του ομάδα. Και όλα αυτά απέναντι στη Λίβερπουλ που χρειάστηκε 2 τυχερά γκολ στα τελευταία λεπτά για να κλέψει τη νίκη.

Φυσικά αξίζει κανείς να ψάξει το θέμα λίγο παραπάνω από το να αρκεστεί σε τσαντισμένες ή παραπονιάρικες ατάκες του στυλ «μα είχε ξεχάσει τη μπάλα τόσο καιρό;». Μία πρώτη ερμηνεία που μπορώ να δώσω βλέποντας τον προχθές είναι ότι ο Μπασινάς κακοχρησιμοποιήθηκε στην ΑΕΚ. Ξεκίνησε ως δεξί χαφ, για να αποτελέσει στη συνέχεια δίδυμο στην ευθεία με τον Πεγετιέρι και να ολοκληρώσει την καριέρα του στην ομάδα ως δεξί μπακ. Θέσεις και συστήματα στα οποία αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει αλλά και που ένας παίχτης της νοοτροπίας και της ιστορίας του Μπασινά δεν θα μπει καν στον κόπο να μάθει στις τελευταίες σεζόν της καριέρας του. Ο Μπασινάς που είδα το Σάββατο είχε το ρόλο του μοναδικού καθαρόαιμου αμυντικού χαφ, συνδετικού κρίκου της άμυνας με το κέντρο, με ευρύ χώρο δράσης χωρίς κανείς να μπλέκεται στα πόδια του και με σαφή εντολή να σπάει στα πλάγια τη μπάλα, η οποία διαρκώς πέρναγε από τα πόδια του. Αυτό το ρόλο στην ΑΕΚ δεν του τον έδωσε ποτέ κανείς...

Επειδή όμως αδυνατώ να πιστέψω ότι ο Τόνι Άνταμς διέγνωσε το Μπασινά και τον προσάρμοσε στο σύστημα της ομάδας του πιο γρήγορα από το Δώνη (που υποτίθεται τον ήθελε σαν τρελός, προφανώς γιατί γνώριζε τί θα τον κάνει...) και το Μπάγεβιτς (που μπορεί να εμπνεύσει κάθε είδους παρεξηγημένη ή θλιμμένη βεντέτα), το προχθεσινό ματς με έκανε να σκεφτώ έναν ακόμα σημαντικό λόγο για την αποτυχημένη του παρουσία στην ΑΕΚ. Κι αυτός έχει να κάνει με το γενικότερο τρόπο που παίζεται η μπάλα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με το εξωτερικό, το αγωνιστικό στυλ των ομάδων και τις ανάγκες που ένας παίχτης σαν τον Μπασινά μπορεί να καλύψει. Καταρχάς, κακώς δεν είχαμε καταλάβει ότι ο Μπασινάς δεν είναι ο παίχτης που θα πάρει στους ώμους του μια ομάδα, αλλά το πολύτιμο γρανάζι μιας ήδη καλοδουλεμένης και οργανωμένης μηχανής. Επιπλέον, όντας απόλυτα συναρτώμενος από τη συνολική καλή λειτουργία της ομάδας και όχι στυλοβάτης αυτής, ο Μπασινάς χρειάζεται ορισμένα πράγματα για να μπορέσει να αποδώσει: Πρώτον, καλά μπακ που να ανεβαίνουν συχνά ώστε να εκμεταλλεύονται τις καταπληκτικές βαθειές μπαλιές του. Και δεύτερον, ακραίους χαφ που κινούνται συνεχώς και οι οποίοι τον στηρίζουν και αναδεικνύουν τη φοβερή ικανότητα του να μοιράζει και να απλώνει το παιχνίδι. Στην ΑΕΚ, δυστυχώς, αυτά τα πράγματα ποτέ δεν τα βρήκε. Μάταια περίμενε τα μπακ να ανέβουν, αναγκαστικά η μπάλα κόλλαγε περισσότερη ώρα απ’ότι έπρεπε στα πόδια του, τις περισσότερες φορές την έχανε, η κερκίδα αγανακτούσε και ο ίδιος απογοητεύονταν. Μοιραία περίμενε τη βοήθεια των ακραίων χαφ για την οργάνωση του παιχνιδιού μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι τέτοιοι παίχτες στο ρόστερ της ομάδας δεν υπήρχαν καν!

Από την άλλη, κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι ένας παίχτης που μεσουράνησε στον Παναθηναϊκό του τσούκου-τσούκου μπολ, την Εθνική του Ρεχάγκελ και ξαφνικά αποδίδει σε μία μικρομεσαία ομάδα της Premier League, ίσως τελικά να είναι ιδανικός για μία αμυντικογενή ομάδα που δεν σκοπεύει να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Μήπως τελικά κάτι παραπάνω είχαν υπόψη τους οι γάβροι και δεν τον θέλανε στην ομάδα τους;

Ο Μπασινάς δεν έκανε ούτε ένα πραγματικά καλό παιχνίδι στην ΑΕΚ. Δεν έβαλε ούτε ένα γκολ, δεν έβγαλε ούτε μία ασίστ και αν δεν ήταν το τραγικά χτυπημένο πέναλντι στη Λειβαδιά δεν θα είχαμε τίποτα να θυμόμαστε από το σύντομο πέρασμα του από την ομάδα. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι ούτε αδιάφορος ήταν, ούτε ακριβώς ντεφορμέ, ούτε προφανώς τελειωμένη περίπτωση που βολεύτηκε στο καλό τελευταίο συμβόλαιο. Η επιθυμία του να φύγει άλλωστε δείχνει ότι και ο ίδιος δεν επιθυμούσε να ανεχτεί άλλο μια κατάσταση που δεν άξιζε, ιδίως όταν βαθειά μέσα του πίστευε ότι μπορεί ακόμα να σταθεί σε πραγματικά υψηλό επίπεδο. Η πρόταση της Πόρτσμουθ, το υψηλό και 1.5 χρόνου διάρκειας συμβόλαιο που του πρόσφερε και η πρώτη του πέρα για πέρα πειστική εμφάνιση τον δικαίωσαν άμεσα και απόλυτα.

Θεωρώ ότι το βασικό λάθος του Μπασινά, που πλήρωσε τόσο ο ίδιος όσο και η ΑΕΚ, ήταν ότι επέστρεψε στην Ελλάδα και κλήθηκε να συμβιβαστεί με το μέτριο του ελληνικού πρωταθλήματος πριν ολοκληρώσει τον κύκλο του στην προηγμένη Ευρώπη. Έχοντας καλομάθει 3 χρόνια στο ισπανικό πρωτάθλημα, ήταν απλά αδύναμος να προσαρμοστεί τόσο γρήγορα στο αργό και χαμηλών απαιτήσεων ελληνικό ποδόσφαιρο και δη σε μία ομάδα απείθαρχη και ανοργάνωτη που περίμενε από τον ίδιο περισσότερα απ’όσα μπορούσε να προσφέρει. Πόσο μάλλον όταν η επιλογή ήταν η ΑΕΚ, οι οπαδοί της οποίας υπερηφανεύονται να λένε ότι έχουν μάθει στο πλούσιο και χορταστικό επιθετικό ποδόσφαιρο και στη θέση του αμυντικού χαφ έχουν λατρέψει παθιασμένους παίχτες όπως ο Ζήκος κι ο Κατσουράνης και δύσκολα θα τους κέρδιζε ένας soft πρώην βάζελος που προτιμά τις βαθειές μπαλιές από τα τάκλιν.
Ο Μπασινάς, ακριβώς όπως άλλες περιπτωσεις ελλήνων με μακρά πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό, όπως ο Ζήκος, ο Νταμπίζας, ο Γιαννακόπουλος και ο Δέλλας, πρέπει πλέον να επιστρέψει για να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάδα μόνο όταν πια οι δυνάμεις του δεν θα του επιτρέπουν να ακολουθεί τους ξέφρενους ρυθμούς του αγγλικού πρωταθλήματος. Όπως όλοι οι έλληνες λεγεωνάριοι (με εξαίρεση τους Κυργιάκο και Καραγκούνη που η τρέλα και η αναρχία τους ταιριάζουν καλύτερα στα ελληνικά γήπεδα από αυτά της Ευρώπης) πρέπει να ξαναασχοληθεί με την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα όταν για αυτόν θα αποτελεί όχι απλά τη λύση ανάγκης της τελευταίας μέρας των μεταγραφών αλλά τη συνειδητά μοναδική του επιλογή. Αν μάλιστα τότε υπάρχει ακόμα Σάντος στον ΠΑΟΚ τότε δεν έχω να προτείνω τίποτα καλύτερο...

Προεδρικά κριτήρια

Πρόεδρος, λοιπόν, (41ος μάλιστα, όπως μεγαλοπρεπώς έγραφε ένα εξώφυλλο σήμερα) ο Νίκος Θανόπουλος, με την απόλυτη στήριξη του Νοτιά και τις λέξεις «ασφάλεια», «εγγύηση» και «ισχυρό δίδυμο» να δίνουν και να παίρνουν στο λεξιλόγιο των αναγεννημένων και αισιόδοξων ΑΕΚτζήδων... Ωραία όλα αυτά. Ελπίζω, τουλάχιστον αυτός, να κάτσει περισσότερο από τον προηγούμενο (τον 40ο...), ο οποίος ποτέ δεν κατάλαβα όχι τόσο γιατί αποχώρησε αλλά κυρίως τους λόγους που εξαρχής επιλέχθηκε. Ένα πρώτο συμπέρασμα για την επιλογή Θανόπουλου είναι ότι μάλλον εγκαταλείφθηκαν τα περίφημα 3 κριτήρια που θα έπρεπε να πληρεί ο διάδοχος του Ντέμη (δηλαδή ίδιες αξίες με τους μετόχους, αποδεκτός από τον κόσμο της ΑΕΚ και αποδεκτός από την κοινωνία) αλλά λογικά μικρή σημασία έχει αυτό αφού οι εκπτώσεις είχαν ήδη αρχίσει με τον Κιντή. Πάντως το ότι ο Θανόπουλος πριν καλά καλά αναλάβει φρόντισε να πετάξει ορισμένα λαϊκίστικα καρφιά προς το Ντέμη για το θέμα της Φιλαδέλφειας εντάσσεται μάλλον στη λογική της ενίσχυσης του προφίλ και της αποδοχής του από μία σημαντική μερίδα οπαδών με πρώτους και καλύτερους τους διάφορους ευσυγκίνητους παλαιμάχους.

Σε κάθε περίπτωση, σε μία χώρα που οι πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τους προπονητές και τους παίχτες, που ολόκληρες διοικήσεις κρίνονται από τα αποτελέσματα της ομάδας και που τα συνθήματα "είναι τρελός ο πρόεδρος" και "πουλήστε και παραιτηθείτε" εναλλάσσονται με χαρακτηριστική ευκολία ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το να αναλαμβάνεις Πρόεδρος σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δυστυχώς, Νοτιάς, Θανόπουλος και όσοι έχουν απομείνει θα μεταμορφωθούν από "εγγυητές" σε "καβούρια" αν η ομάδα δεν ενισχυθεί επαρκώς και από "ισχυροί μεγαλομέτοχοι" σε "τεχνοκράτες α-μέτοχους" για να ακολουθήσω κι εγώ την εξυπνακίστικη ορολογία των ημερών. Ο Μελισσανίδης και ο Χατζηχρήστος που ξαφνικά εξαφανίστηκαν ακόμα και από τα εξώφυλλα της "Ώρας" και της "Score" αντίστοιχα, θα επανέλθουν δριμύτεροι όταν τα αποτελέσματα της ομάδας και τα δείγματα γραφής της διοίκησης δεν θα είναι τα επιθυμητά.

Τα κριτήρια για τον πρόεδρο και τη διοίκηση της ΑΕΚ θεωρώ ότι θα πρέπει να πηγαίνουν πέρα από τις όποιες λεκτικές ή πρακτικές εγγυήσεις δίνουν, ακόμα και από τους τίτλους που μπορεί να φέρουν. Για μένα η σωστή διοίκηση στηρίζει την ομάδα σε βάθος χρόνου και παρά τις αντιξοότητες και δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στις δυσκολίες. Παραδέχεται τα όποια λάθη της σε επιλογές προσώπων και συμβολαίων και τα διορθώνει προσαρμόζοντας ανάλογα την οικονομική της πολιτική. Δεν ρισκάρει να κάνει αλόγιστα ανοίγματα όταν δεν υπάρχουν τα ανάλογα έσοδα λόγω έκτακτων συνθηκών. Ενημερώνει τον κόσμο όταν λαμβάνει δάνειο καθώς και τους όρους αυτού και δεν κάνει μεταγραφές "που θα πέσουν τα τσιμέντα" με λεφτά που σκοπεύει να πληρώσουν οι επόμενοι. Δεν φοβάται να κάνει ανοιχτή πρόσκληση σε κάθε ενδιαφερόμενο για να αγοράσει μετοχές και δεν φεύγει αφήνοντας χρέη αν δεν εμφανιστεί κανείς. Δεν καθορίζει τις κινήσεις της με γνώμονα αυτά που γράφουν οι οπαδικές φυλλάδες αλλά με κριτήριο το αληθινό και μακροχρόνιο συμφέρον της ομάδας. Με λίγα λόγια, η Διοίκηση πρέπει να είναι "τρελή" στα δύσκολα και όχι "λαμόγιο" στα εύκολα...

Η παρούσα διοίκηση από το 2004 και μετά (με όλες τις προσθαφαιρέσεις προσώπων που εντωμεταξύ έγιναν) έχει κάνει αρκετά λάθη σε αρκετούς τομείς, αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς. Και ποιός δεν κάνει άλλωστε; Θεωρώ όμως ότι πάνω απ'όλα σημασία έχει το γεγονός ότι δεν έκλεψε, δεν προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά της μάζας για να φανεί αρεστή και δεν φοβήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της. Μπορεί πολλοί από τους προηγούμενους, μερικοί από τους οποίους θέλουν να γίνουν και επόμενοι, να κάνανε φαινομενικά λιγότερα λάθη αλλά αυτό που εμένα μου μένει είναι ότι και καταχρεώσανε την ομάδα και παίξανε παιχνίδια εις βάρος της και φυσικά λακίσανε όταν ήρθαν τα δύσκολα...

Ευχαριστούμε...

... τον Αντώνη Πανούτσο για τα καλά του λόγια και εσάς που με τα σχόλια σας ανεβάζετε το επίπεδο του blog μας...

"Ευχαριστώ τους αναγνώστες που μου έστειλαν mail για να με πληροφορήσουν για το http://yper-aek.blogspot.com/. Αντίθετα με τα περισσότερα blogs που θέλουν να το παίξουν «ο μικρός δημοσιογράφος» αναδημοσιεύοντας ειδήσεις από άλλα Μέσα, οπότε γίνονται ειδησεογραφικά site, και κάποια άλλα που το παίζουν «ο μικρός εκβιαστής», το blog κάνει αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν τα blogs. Δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους που έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον να επικοινωνήσουν στο ίδιο μήκος κύματος. "

http://www.sport-fm.gr/article/163700

Εφήμερη... θλίψη

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με την περηβόητη ρήση του Ντέμη ότι η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτελεί εφήμερη χαρά, κανείς δεν νομίζω να αμφισβητεί πως η ικανοποίηση για μία νίκη επί του Ολυμπιακού, όσο κι αν είναι μεγάλη, μόνο εφήμερη μπορεί να είναι. Σίγουρα, αυτό που όλοι θέλουμε είναι η δημιουργία μίας σταθερά δυνατής ομάδας μόνιμης πρωταγωνίστριας, και ένα ντέρμπι ανεξαρτήτως αποτελέσματος είναι πάνω απ'όλα μία καλή ευκαιρία να βγάλουμε ένα-δυο συμπεράσματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο, το κλίμα που διαμορφώθηκε από την Κυριακή το βράδυ και μετά κάπως με προβλημάτισε. Αποθεώσαμε τους παίχτες για το πάθος τους, μετρήσαμε τις χαμένες ευκαιρίες, τα βάλαμε με τον Καλόπουλο και τον κωλόφαρδο Νικοπολίδη και κάπου εκεί η συζήτηση εξαντλήθηκε, το παιχνίδι γρήγορα ξεχάστηκε, ο Μπασινάς έφυγε και όλοι μοιάζουν σχεδόν ευτυχείς. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς το κλίμα που θα είχε δημιουργηθεί αν έμπαιναν τελικά 2 γκολάκια και βγαίναμε νικητές από αυτό το ντέρμπι: Με τον ενθουσιασμό στα ύψη, άλλοι θα βάζαν κάτω το πρόγραμμα για να υπολογίσουν πώς θα καλυψθεί η διαφορά των 11 βαθμών, άλλοι θα γκρίνιαζαν για τις τζάμπα ισοπαλίες του Α' γύρου, άλλοι θα θυμόντουσαν και θα βρίζανε τους Δώνη και Ντέμη και τις επιλογές τους, ενώ φυσικά όλοι θα αποθεώνανε Μπάγεβιτς, παίχτες και οπαδούς που ενωμένοι πλέον θα δίνανε την ύστατη μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος που δικαιωματικά μας ανήκει...

Κανείς δεν αμφισβητεί το έργο του Μπάγεβιτς στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα που βρίσκεται στην ΑΕΚ. Το σουλούπωμα όμως που σταδιακά πετυχαίνει και η ολοένα και καλύτερη απόδοση της ομάδας, δεν πρέπει να μας φέρνουν στο άλλο άκρο και να ξεχνάμε όλες εκείνες τις αδυναμίες που συνεχίζουμε να εμφανίζουμε. Γιατί άλλο η ικανοποίηση για τη δεδομένη αγωνιστική ανάταση της ομάδας και άλλο μία γενικότερη εποικοδομητική κριτική που πρέπει να συνεχίσει να γίνεται με την ίδια ψυχραιμία είτε μετά από νίκες είτε μετά από ήττες. Η ομάδα εξακολουθεί να μην έχει μπακ, το αμυντικό δίδυμο δεν είναι και το πιο συμβατό, το επίπεδο συνεργασίας των επιθετικών μας παραμένει χαμηλό, ο Ζεράλντο μπορεί να βοηθήσει αλλά από την κανονική του θέση, ο Εντίνιο δικαιούται θέση βασικού και όταν δεν παίζουμε με τον Πανιώνιο, για το Γεωργέα τα έχουμε πει... Είπαμε να μην γκρινιάζουμε και μακάρι πάντα να χειροκροτούμε στο τέλος, αλλά μία αντικειμενική ανάλυση ποτέ κανέναν δεν έβλαψε....

Μία νίκη προχθές θα δημιουργούσε πράγματι μία μεγάλη ευφορία σε ομάδα και οπαδούς και θα τόνωνε ακόμα περισσότερο τη ψυχολογία όλων μας. Πολύ πιθανόν όμως να μας έκανε να ξεχάσουμε ότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και τα προβλήματα της ομάδας πολλά. Μπροστά σε μία εφήμερη αλλά παραπλανητική και μακροχρόνια επιζήμια χαρά προτιμώ χίλιες φορές μία διδακτική και χωρίς καμία βαθμολογικής σημασίας ήττα που θα μας βοηθήσει σταδιακά να βελτιωθούμε ακόμα περισσότερο. Πολύ φοβάμαι ότι τελικά ούτε το ένα πετύχαμε, αλλά ούτε και το άλλο...

Η αξία του pregame show

Γιατί δεν αντέχω να περιμένω το ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό;

Για πρώτη φορά φέτος δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου αν θα κατέβουμε με 4-4-2, 4-3-3 ή 4-3-1-2, αν ο Σκόκο θα παίξει ελεύθερος στον άξονα ή καθαρό εξτρέμ, και ποιος θα παίξει δεξί μπακ. Άγχος για το ποιούς θα βάλει και πότε θα κάνει αλλαγές ο Μπάγεβιτς δεν έχω, πώς θα συμπεριφερθεί ο κόσμος και ποιός θα την πληρώσει αν κάτι πάει στραβά δεν με νοιάζει. Αν οι παίκτες θα παίξουν για τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας ή για τα λεφτά, αν θα ανέβει η ψυχολογία μας ενόψει της δύσκολης συνέχειας ή θα κοπούν τα φτερά μας, αν θα μας σπρώξει ή θα μας πάει κόντρα η διαιτησία, αν θα σπάσουμε τα δοκάρια ή θα σκίσουμε τα δίχτυα, αν θα πάρουμε ρεβάνς για την ήττα στο πρώτο γύρο ή θα επανάλαβουμε το περσινό θρίαμβο, αν θα πλησιάσουμε στους 11 από την κορυφή και αν θα διατηρηθούμε σε «τροχιά champions league», τίποτα από όλα αυτά δεν με ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου. Όσο για το ποιός διοικεί τη ΠΑΕ, από ποιό πόστο, με ποιές αρμοδιότητες, και με πόσα λεφτά, ούτε που ξέρω βέβαια, έτσι όπως τα κάναν, αλλά πλέον ούτε που με νοιάζει κιόλας.

Και τότε γιατί αγχώνεσαι θα μου πεις. Μα ακριβώς, επειδή επιτέλους τίποτα από όλα αυτά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ακριβώς επειδή, επιτέλους, το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο, το πάθος μου για την ομάδα μου και η ελπίδα μου να κερδίσουμε. Ε, και αν χάσουμε, σε δυο-τρεις εβδομάδες το πολύ θα μου έχει περάσει η κατάθλιψη.

Χρειάστηκε να περάσουν πέντε βασανιστικοί μήνες μιζέριας και γκρίνιας, αλλα τελικά ίσως άξιζε το κόπο. Η συναρπαστική αυτή αντίστροφη μέτρηση μέχρι την έναρξη του ντέρμπι είναι αυτή τη στιγμή πιο πολύτιμη ακόμα και από την ενδεχόμενη νίκη στο ματς. Γιατί είναι αυτή που σηματοδοτεί επιτέλους το τέλος (οριστικό, προσωρινό θα δείξει) της άρρωστης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε φέτος γύρω από την ομάδα μας, για την οποία είμαστε υπεύθυνοι όλοι, παίκτες, διοίκηση, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, και η οποία εν τέλει μας στοίχισε όσο τίποτα άλλο και στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτή η αγχώδης όσο και απολαυστική υγιής προσμονή, που θα κορυφωθεί με την παραδοσιακή ανοιχτή προπόνηση του Σαββάτου και θα ολοκληρωθεί με την είσοδο των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της χρονιάς, αρκεί να το καταλάβουμε και να ξεκολλήσουμε επιτέλους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον της ομάδας.

Τα φυτά δεν είναι πια ωραία

Όταν η μπάλα χτυπώντας καθαρά στο πόδι ενός παίχτη κατευθύνεται προς το πλάγιο αλλά αυτός μολονότι έχει τη δυνατότητα να την ξαναπάρει και να συνεχίσει, την αφήνει να κυλήσει έξω και βιαστικά σηκώνει το χέρι διεκδικώντας το πλάγιο από τον επόπτη, σκέφτεσαι ότι προφανώς έχει κάνει λάθος εκτίμηση. Όταν όμως η φάση επαναλαμβάνεται με τον ίδιο πρωταγωνιστή στο ίδιο παιχνίδι, τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει από την απλώς κακή αντίληψη των φάσεων ή την προκλητική κουτοπονηριά του.

Το περιστατικό αυτό δυστυχώς συνέβη με πρωταγωνιστή το Νίκο Γεωργέα και δύο παίχτες του Ηρακλή σε ισάριθμες φάσεις στον αγώνα του Σαββάτου. Η απογοήτευση δεν έχει απλά να κάνει με το γεγονός ότι δύο φορές ο παίχτης μας προτίμησε να αφήσει τη μπάλα να βγει πλάγιο αντί να συνεχίσει με αυτήν, ούτε καν ότι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις ο επόπτης δεν ξεγελάστηκε αλλά ορθότατα έδωσε το πλάγιο στον αντίπαλο. Περισσότερο με στενοχωρεί η συνειδητοποίηση ότι ο Γεωργέας πήγε να βολευτεί με το πλάγιο γιατί φοβόταν (ή ακόμα χειρότερα, ήξερε) ότι κρατώντας τη μπάλα στο γήπεδο, γρήγορα θα την έχανε από τον παίχτη του Ηρακλή. Θεώρησε, δηλαδή, ότι η εσφαλμένη διεκδίκηση του αράουτ τον γλύτωνε και από τον κίνδυνο να χάσει τη μπάλα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και του έδινε το άλλοθι να γκρινιάξει στον επόπτη μετά για το δήθεν ανάποδο σφύριγμα.

Ο Γεωργέας ανανέωσε το καλοκαίρι στα 32 του μολονότι πέρσι αγωνίστηκε ελάχιστο λόγω τραυματισμών και γενικά τα τελευταία 2-3 χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα. Η διοίκηση και ο Δώνης σωστά όμως έκριναν ότι η οχταετής προσφορά του στην ομάδα, ο χαρακτήρας και το πάθος του και η σημαντική του βελτίωση όλα αυτά τα χρόνια, αρκούσαν με το παραπάνω για να του χαρίσουν ένα καλό τελευταίο συμβόλαιο.

Δυστυχώς, όμως, και η φετινή χρονιά δεν κυλάει όπως ο ίδιος και όλοι μας θα ελπίζαμε. Αρκετά προβλήματα τραυματισμών και πάλι δεν τον έχουν αφήσει να βρει ρυθμό και μοιραία η απόδοση του έχει κυμανθεί σε μέτρια επίπεδα. Φυσικά, ποτέ δεν ήταν στα φόρτε του οι σέντρες, οι αμυντικές τοποθετήσεις και η σιγουριά στις μεταβιβάσεις. Φέτος, όμως, μοιάζει να έχει χάσει και τα θετικά στοιχεία που τον διέκριναν όπως ο τσαμπουκάς, το διάβασμα των φάσεων και η ταχύτητα με τη μπάλα. Μετά από μία σειρά αραιών και αδιάφορων εμφανίσεων και ένα νόμιμο όσο κι αν επικίνδυνα άτσαλο τάκλιν στη φάση με το Ρουκάβινα που κόντεψε να μας στοιχίσει, η εμφάνιση και η συνολική αγωνιστική του συμπεριφορά το Σάββατο ήρθε ως επιστέγασμα του παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος του.

Με το Ράμος εξαφανισμένο, τον Κουτρομάνο ανεπαρκή και τους Μπασινά και Πλιάτσικα απείρως πιο χρήσιμους στα χαφ, δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι ο Γεωργέας είναι σε θέση όχι μόνο να βελτιωθεί σημαντικά ή να ανταποκριθεί επαρκώς αλλά ακόμα και να βγάλει την υπόλοιπη σεζόν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Μία βδομάδα πριν τη λήξη της μεταγραφικής περίοδου, το μπάτζετ μπορεί να είναι μικρό αλλά το πρόβλημα μοιάζει μεγάλο και ελπίζω έστω την τελευταία στιγμή, μία κάποια προσθήκη να την έχουμε...

Μικρή βελτίωση, μεγάλα λόγια

Δύσκολα νομίζω θα διαφωνήσει κανείς πως η νίκη του Σαββάτου μπορούσε κάλλιστα να μείνει στο χ (ιδίως αν δεν είχε κακώς ακυρωθεί γκολ του Ηρακλή), ακριβώς όπως οι ισοπαλίες προηγούμενων εκτός έδρας αγώνων, όπως για παράδειγμα με ΟΦΗ, Άρη ή Ξάνθη, μπορούσαν να είχαν τελειώσει νικηφόρα για μας. Γιατί αν εξαιρέσουμε το τελικό αποτέλεσμα, κατά τ' άλλα, δυσκολεύομαι να εντοπίσω διαφορές στην απόδοση και τη συνολική μας εικόνα μεταξύ του προχθεσινού και των προαναφερθέντων παλιότερων αγώνων.

Όπως επίσης αδυνατώ να βρω ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των πρόσφατων δύσκολων εντός έδρας νικών με Εργοτέλη και Πανθρακικό με παλιότερες επίσης αγχώδεις επικρατήσεις στο ΟΑΚΑ (πχ. Ηρακλή και Αστέρα). Όσο για τα θετικά αποτελέσματα και τις συμπαθητικές εμφανίσεις με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ στο β' γύρο, θυμίζω ότι αντίστοιχα πράγματα πετύχαμε και στην αρχή του πρωταθλήματος με τους ίδιους αντιπάλους.

Που το πάω; Όχι φυσικά ότι μου λείπει ο Δώνης ή ότι κακώς έφυγε, πόσο μάλλον ότι έχω παράπονα από τον Μπάγεβιτς. Χωρίς να γκρινιάζω, όμως, θεωρώ πως στην πραγματικότητα η ομάδα έχει αλλάξει και βελτιωθεί πολύ λιγότερο από όσο προσπαθούν να μας πείσουν αυτοί που ξαφνικά μιλάνε για «μεταμορφώσεις». Και γιατί να έχει αλλάξει άλλωστε; Οι ίδιοι παίχτες εξακολουθούν και παίζουν με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, τα ίδια συστήματα ακολουθούν, την ίδια διοικητική ρευστότητα αντιμετωπίζουν και ο ίδιος κόσμος πάει στο γήπεδο. Άρα είναι και απολύτως λογικό, η ομάδα να εμφανίζει τα ίδια πάνω-κάτω πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που έχουμε πλέον συνηθίσει και αποστηθίσει από την αρχή της χρονιάς. Δηλαδή, μέτρια και αργή ανάπτυξη και χαμηλή παραγωγή φάσεων από τη μία, αλλά πάθος και επιμονή για θετικό αποτέλεσμα μέχρι τέλους από την άλλη. Αν μπορώ να διακρίνω μία βελτίωση τελευταία είναι στον τομέα της ψυχολογίας που αρχίζει σιγά σιγά να διασφαλίζει ότι δεν θα βρεθούμε πίσω στο σκορ και να μετατρέπει τις μέχρι τώρα ιδρωμένες ισοπαλίες σε πολύτιμα όσο κι αν βαρετά 1-0. Τα "μαγικά ραβδάκια" και οι "μεταλλάξεις", από την άλλη, είναι για αυτούς που άλλα θέλουν να δουν και κυρίως άλλα να εμφανίσουν.

Ο Μπάγεβιτς φυσικά και προσπαθεί να βελτιώσει τα πράγματα, φυσικά και είναι ο τελευταίος που φταίει και φυσικά θα επιθυμούσε κάνα-δυο παίχτες προσθήκη στο ρόστερ για να διευκολυνθεί στο έργο του. Για πίστωση χρόνου δεν το συζητάμε καν. Το τελευταίο όμως που νομίζω θα έπρεπε να επιδιώκει είναι αδικαιολόγητοι δημοσιογραφικοί διθύραμβοι και κριτικές που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και παραβλέπουν το μακρύ δρόμο που έχει ακόμα να τραβήξει η ομάδα. Καταλαβαίνω ότι οι παίχτες πρέπει να ακούσουν και κανένα καλό λόγο για να τονωθούν ψυχολογικά και να πειστούν ότι όχι μόνο πρέπει αλλά κυρίως μπορούν να παίξουν καλύτερα, οι υπερβολές όμως έχουν και τα όρια τους και θα προτιμούσα να αρχίσουμε να πανηγυρίζουμε όταν θα δούμε περισσότερα από μία απλά καλύτερη αγωνιστική πειθαρχία και την επίτευξη δυο σερί νικών για πρώτη φορά από την αρχή του πρωταθλήματος...

ΜπαχαλΑΕΚάκηδες

Αδυνατώ πραγματικά να παρακολουθήσω το ρεπορτάζ της ΑΕΚ τον τελευταίο μήνα. Δε θέλω και δεν μπορώ. Το ταξίδι του Μανωλά στην Αργεντινή και τη παρέλαση ονομάτων, τη τρέλα του Μπαγεβιτς με Κουτσιανικούλη, και της Ώρας με Μανιάτη, διαδέχτηκε 20 μέρες αργότερα η ομολογία των αρμοδίων πως τα πορτοφόλια είναι άδεια και το μπάτζετ ουσιαστικά μηδενικό. Οι διαρροές περί δυσαρέσκειας του προπονητή με τη διοίκηση δίνουν και παίρνουν, με τη διοίκηση να ζητά τώρα δημόσια συγγνώμη από τον Ντούσκο... Σήμερα δε τον προσκάλεσε για να τον ενημερώσει... Οι Κούλης και Κιντής παραιτούνταν επί μία εβδομάδα έκαστος, για να παραμείνουν τελικά και οι δύο ως κύριοι διαχειριστές του μέλλοντος της ομάδας. Ο πρώτος για να δείξει πως έχει δήθεν το σθένος να κάνει αυτοκριτική αποκαλεί την ομάδα μας «χάλια που προσπαθεί να μαζέψει ο καινούργιος προπονητής» ενώ ο δεύτερος στην πρώτη δήλωση της θητείας του ως πρόεδρος της ομάδας συγκλονίζει λέγοντας με νόημα (;) «εννοείται ότι θέλουμε τον Μελισσανίδη στην ΑΕΚ, γιατί όχι;»... Παράλληλα ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής Δημήτρης Χατζηχρήστος, εκφράζοντας όπως πάντα το μέσο ανίδεο και κακομοίρη οπαδό, όπως πάντα εκτός τόπου και χρόνου, προσθέτει «έχουμε μία μέτρια επίθεση και ένα κακό κέντρο. Χρειαζόμαστε μεταγραφές», ο Πέτρος Στάθης αναπαριστά με γλαφυρότητα κουτσομπολίστικου μαγκαζίνο τους διαλόγους μεταξύ Ντέμη και Μελισσανίδη προ 6μήνου, ο Τροχανάς ζητά από το Μελισσανίδη να δείξει επιτέλους ότι είναι τίγρης, ο Γιδόπουλος συμφωνεί, και κάποιος Νίκος Σταθάκος, μέλος της Ένωσης 1924, αφού κράζει τη νυν διοίκηση για το «τραγέλαφο» στον οποίο μας οδήγησε τα τελευταία 4,5 χρόνια, μεταξύ άλλων διερωτάται: «γιατί ενώ επί πέντε χρόνια έβαζαν χρήματα τώρα μας λένε τρεις το λάδι τρεις το ξύδι; (;)... Γιατί ασχολήθηκαν με ζητήματα βίας; (!)... Γιατί ήρθαν 60 παίκτες εκ των οποιών πολλοί δεν θα έπρεπε να περνούν καν έξω απο το γήπεδο;...» Σε διαγωνισμούς μαγκιάς, όπως και σε διαγωνισμούς βλακείας, δυστυχώς κερδίζει εκείνος που το βουλώνει τελευταίος.

Φυσικά και οι δημοσιογράφοι είναι βασικοί συνυπεύθυνοι όσων παρακολουθούμε. Καταρχήν με την απουσία σοβαρής κριτικής απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, όπως τα παραπάνω, πιστοί στο δόγμα «ο κράζων έχει πάντα δίκιο».Το πλέον χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα συμβολής τους στο απόλυτο κομφούζιο είναι πως ενώ ο πρώτος τίτλος που έπαιξε σε όλα τα ηλεκτρονικά site αμέσως μετά τη γενική συνέλευση των μετόχων ήταν στο πνεύμα «στηρίζουν την επένδυσή τους», μισή ώρα αργότερα είχε μετατραπεί σε «όσοι πιστοί προσέλθετε»... Ποιος και γιατί υπαγόρευσε το «συμπέρασμα» της γενικής συνέλευσης της ΠΑΕ; Στο σύνολό τους όλοι όσοι καλύπτουν το ρεπορτάζ της ομάδας αναλώνονται καθημερινά σε ρεσιτάλ υποκινούμενης ή απλά βαρετής γκρίνιας και ζημιογόνων οπαδικών μανιφέστων, όπως κάνουν από την αρχή της χρονιάς. Επικαλούμενοι την ιστορία της ομάδας όχι μόνο κράζουν παίκτες και προπονητές, αλλά πλέον εγκαλούν ή παρακαλούν επιχειρηματιές, μετρούν χρέη και υπολογίζουν προσδοκώμενα κέρδη, αξιολογούν business plans. Ανάλογα δε με τις γνωριμίες του καθενός η φημολογούμενη είσοδος του «τίγρη» στα κοινά της ομάδας είναι θέμα χρόνου, προϋποθέσεων ή εντυπώσεων. Μέχρι και ο Κώστας Νικολακόπουλος (!) έχει άποψη επί τούτου και προειδοποιεί τους φίλους του Ολυμπιακού πως «ο τίγρης δεν κρατιέται. Την αγαπάει την ΑΕΚ, το γουστάρει ρε παιδί μου, και θα το κάνει... Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δείχνει πάντα αχτύπητος αλλά και ο τίγρης δεν είναι αντίπαλος της πλάκας...» Εκεί φτάσαμε.

Όποιος πάντως νομίζει πως αυτός είναι ο πάτος, και πως δεν πάει παρακάτω, αρκεί να ανοίξει το ραδιόφωνό του για να διαψευστεί. Οι αυθαιρεσίες και οι ανοησίες που βγαίνουν από το στόμα των απλών φιλάθλων μας αυτή την εποχή, ως αποτέλεσμα βέβαια μίας άνευ προηγουμένου χαλιναγώγησης, ανήθικης και κακόγουστης παραπληροφόρησης -οι οπαδοί ως τελευταίος κρίκος της ασφυκτικής αλυσίδας που πνίγει την ομάδα μας- με καταθλίβουν κυρίως γιατί μου είναι τόσο οικείες. Κάθε δεύτερη πρόταση των ΑΕΚτζήδων περιλαμβάνει και πάλι, όπως και πριν πέντε χρόνια, τις λέξεις «εκατομμυρία ευρώ». Και τώρα δεν υπάρχει πια Ντέμης. Ευτυχώς υπάρχει τουλάχιστον ομάδα, με εμφανείς αρετές και με ορατούς στόχους, αλλά και με ενα σωρό αγωνιστικά και ψυχολογικά προβλήματα για να ασχολούμαστε όσοι γουστάρουμε. Όσοι είμαστε.

Πέντε προϋποθέσεις

Με τυχαία τη σειρά έχουμε και λέμε:

1. Όταν τα δοκάρια αρχίσουν και γίνονται γκολ.
2. Όταν η ομάδα αποκτήσει κανονικό δεξί μπακ.
3. Όταν ο Σκόκο βρει ρόλο, θέση και διάρκεια.
4. Όταν η ομάδα συνειδητοποιήσει ότι είναι καλύτερη απ’ όσο και η ίδια τολμά να παραδεχτεί.
5. Όταν επανέλθει η διοικητική σταθερότητα των προηγούμενων χρόνων.

Τότε, καταρχάς, ματς σαν το προχθεσινό με τον Παναθηναϊκό, θα αρχίσουμε να τα παίρνουμε. Τα υπόλοιπα θα έρθουν έπειτα μόνα τους... Απλά τα πράγματα...

Καλή χρονιά...