Το λάθος του Δώνη

Είναι αξιοσημείωτο νομίζω πως παρά τη γενικότερη γκρίνια για την εικόνα της ομάδας, οπαδοί και δημοσιογράφοι δυσκολεύονται να εντοπίσουν συγκεκριμένα λάθη στις επιλογές του Γιώργου Δώνη. Ούτε εμμονές σε παίκτες και συστήματα, ούτε ακατανόητα rotation, ούτε παράξενες ή αργοπορημένες αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι παίκτες στηρίζουν ως τώρα καθολικά τον προπονητή τους. Η περίπτωση του Παναθηναϊκού και της κριτικής που δέχεται ο Τεν Κάτε από τους πάντες επί των πάντων είναι διαφωτιστική ως μέτρο σύγκρισης.

Η εύκολη λύση βέβαια, όταν κάπως πρέπει να εξηγήσεις ένα κακό αποτέλεσμα (και να πουλήσεις φύλλα σε αγανακτισμένους, κακομαθημένους φιλάθλους), είναι να τα ρίξεις όλα στη καλοκαιρινή προετοιμασία, στις αργοπορημένες μεταγραφές και στις χημείες. Η ακόμα πιο εύκολη να καταφύγεις σ’εμπαθή κι ισοπεδωτικά σχόλια τύπου «λίγος», «loser», «δεν ξέρει που βρίσκεται» - κι αντίστοιχα για τους παίκτες: «δεν σέβονται το ψωμί που τους ταϊζουν», «δεν πονάνε την ομάδα», «δεν γυαλίζει το μάτι τους όπως του Μανωλά» κι άλλα τέτοια συγκινητικά. Προφανώς και δεν ασχολούμαι – τίποτα περισσότερο από το part one της πατροπαράδοτης κωλοτούμπας, που λέει κι ο Δώνης. Άλλωστε το «έχει ο καιρός γυρίσματα», θυμίζω εγώ, είναι αποκλειστικά ελληνική κι απολύτως αμετάφραστη έκφραση – και δεν αναφέρεται στο καιρό.

Δεν με ενδιαφέρει εδώ να υπερασπιστώ το Δώνη. Αντιθέτως, εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι ότι η αδυναμία μας να τον κατηγορήσουμε για κάτι είναι ως τώρα το βασικό του μειονέκτημα, το μεγαλύτερό του λάθος. Μοιάζει ίσως παράδοξο αλλά είναι πέρα για πέρα ορθόδοξο. Η συγκαταβατικότητά του, η προσαρμοστικότητά του στη «κοινή λογική» της μάζας, η έλλειψη κολλημάτων αν θέλετε, με την καλή έννοια, αν μη τι άλλο μαρτυρά έλλειψη αυτοπεποίθησης, υπομονής, σχεδίου. Σε ένα βαθμό ίσως καλομαθαίνει και τους παίκτες. Η κύρια ανησυχία μου για το μέλλον της ομάδας έγκειται στο άγχος του προπονητή να μην κάνει καμία πατάτα και χαραμίσει τη μεγάλη ευκαιρία της καριέρας του.

Το προφανές αλλά όχι και το μοναδικό παράδειγμα είναι η ταχύτατη εγκατάλειψη του 4-3-3. Περασμένα ξεχασμένα. Από δω και πέρα όμως, περιμένω κι ελπίζω να μην υποχωρήσει το ίδιο εύκολα ο Δώνης α) στη χρησιμοποίση του Μπασινά, ο οποίος έχει στοχοποιηθεί –δίκαια ή άδικα δεν με ενδιαφέρει, σίγουρα υπερβολικά – από την πρώτη αγωνιστική και ο οποίος πρέπει, για το καλό της ΑΕΚ, να προστατευτεί και να αξιοποιηθεί, και β) στην τακτική τοποθέτηση του Σκόκο, του οποίου τα κατορθώματα ως τώρα για κάποιο μυστήριο λόγο χρησιμοποιούνται συχνά ως επιχείρημα ότι χαραμίζεται... (πόσα περισσότερα γκολ θα είχε βάλει αλήθεια ο Νάτσο ως δεύτερος επιθετικός, με ένα στόπερ κολλημένο πάνω του συνέχεια, να βγαίνει να ζητάει μπάλα με πλάτη στο τέρμα, χωρίς χώρο για την απίστευτη τρίπλα του, και την επιτάχυνση με τη μπάλα στα πόδια, και χωρίς την ίδια ελευθερία κίνησης – στη θέση δηλαδή που παιδεύεται να παίξει ο Τζιμπούρ και ήξερε τόσο καλά ο Λύμπε;)

Στο μυαλό μου έρχεται ως εφιάλτης το «σύμπτωμα Κωστένογλου», ο οποίος ξεκίνησε τη θητεία του στον πάγκο κάνοντας πράξη κάθε προπονητολογική μπαρούφα που κυκλοφορούσε επί Φερέρ, με αποκορύφωμα τη μετατόπιση του Ράμος στα χαφ – πολύ μεγαλύτερο έγκλημα από την αντίστοιχη του Καπετάνου στο Σαν Σίρο από τον Ισπανό. Προς θεού, ο Δώνης είναι προπονητής, και αποδεδειγμένα καλός μάλιστα. Εμείς, πες, τον αφήνουμε να δουλέψει. Το θέμα είναι, ο ίδιος θα αφήσει τον εαυτό του;