Ερμηνεύοντας το γκάλοπ

Ενδιαφέροντα συμπεράσματα έβγαλε το γκάλοπ σχετικά με τις προτιμήσεις σας για τους παίχτες που περισσότερο επιθυμείτε να παραμείνουν στην ομάδα και την επόμενη σεζόν. Οι απαντήσεις (114 συνολικά) αποκτούν ιδιαίτερη σημασία από τη στιγμή που η μεταγραφολογία έχει ήδη ξεκινήσει και με δεδομένο ότι φέτος λόγω του σφιχτού μπάτζετ εκείνοι που θα πουληθούν θα καθορίσουν την ποσότητα και την ποιότητα αυτών που θα έρθουν και όχι το αντίστροφο...

Η άνετη επικράτηση του Μπλάνκο (40 ψήφοι) και η δεύτερη θέση του Κυργιάκου (27) αναδεικνύουν πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη ηγετικών φυσιογνωμιών στην ομάδα, παιχτών δηλαδή που προσφέρουν όχι απλώς με την απόδοση τους στο γήπεδο αλλά και με το πάθος που μεταδίδουν, την προσωπικότητα τους και το γενικό εκτόπισμα τους στις τάξεις των οπαδών. Οι δύο αυτοί παίχτες ουσιαστικά αναπληρώνουν το κενό που άφησαν πέρσι οι Λυμπερόπουλος, Δέλλας, Ριβάλντο και Ζήκος και μία ενδεχόμενη πώληση τους μπορεί να γεμίσει με λεφτά το ταμείο αλλά σίγουρα θα στερήσει την ομάδα από κάτι περισσότερο από δύο πολύ καλούς ποδοσφαιριστές.

Αρκετά πίσω αλλά με καθόλου άσχημη επίδοση βρέθηκαν ο Πεγετιέρι και ο Σάχα (14 και 13 ψήφους αντίστοιχα), δύο αθόρυβοι παίχτες που μολονότι δεν τράβηξαν καθόλου τα φώτα της δημοσιότητας, η αξία τους αναγνωρίσθηκε γρήγορα. Οι ίδιοι ενσωματώθηκαν σχεδόν αμέσως στην ομάδα, δηλώνουν πως θέλουν να συνεχίσουν σε αυτήν, αλλά, δυστυχώς, λόγω της αβεβαιότητας του μπάτζετ, η παραμονή τους δεν είναι ακόμα εξασφαλισμένη.

Στις τελευταίες θέσεις προτίμησης βρέθηκαν ο Σκόκο (10) και ο Τζιμπούρ (4), οι δύο πιο ακριβοπληρωμένες μεταγραφές του περσινού καλοκαιριού για τους οποίους οι προσδοκίες ήταν έτσι κι αλλιώς ψηλές. Ενώ η απόδοση τους έχει σίγουρα κυμανθεί σε μέτρια επίπεδα, το πιο ανησυχητικό είναι ότι ακόμα δυσκολεύονται να βρουν το ρόλο και τη θέση τους μέσα στην ομάδα. Οι κακές μεταξύ τους σχέσεις και η όποια επίδραση αυτό έχει στην απόδοση και τη μεταξύ τους συνεργασία προφανώς κάνει τα πράγματα χειρότερα και δημιουργεί ερωτηματικά για τη δυνατότητα περαιτέρω συνύπαρξης τους στην ομάδα.

Όσο για το μικρό αριθμό ψήφων του Καφέ (4), αυτό νομίζω οφείλεται περισσότερο στη βεβαιότητα που υπάρχει για την ανανέωση του συμβολαίου του και όχι στην οποία αμφισβήτηση της αξίας του. Άλλωστε, κατά γενική ομολογία ο Καφές διανύει την καλύτερη του χρονιά στην ομάδα.

Σας ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας.

Πρόεδρος-προπονητής-οπαδός: Μπάγεβιτς υπεράνω κριτικής

Το κακό ημίχρονο της ΑΕΚ το Σάββατο ήταν βέβαια το δεύτερο. Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν και πάλι το τρίτο. Είχα κάθε καλή διάθεση να θεωρήσω το «10 χαίρονται και 20 κλαίνε» ως απλά άστοχο και άτοπο, μεμονωμένο περιστατικό, αλλά η τελευταία παράσταση του Ντούσαν Μπάγεβιτς μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ με διέψευσε. Διοίκηση να του τραβήξει το αυτί δυστυχώς δεν υφίσταται, όπως δεν υφίσταται και δημοσιογραφία να του ασκήσει μία κάποια κριτική. Το ότι ο Μπάγεβιτς λέει και κάνει ό,τι γουστάρει δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα. Αυτά που λέει και κάνει όμως είναι. Και κάποιος πρέπει να ασχοληθεί.

Η πρώτη και απόλυτα λογική ερώτηση που του απευθύνεται μετά τον αγώνα του Σαββάτου είναι γιατί μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο η ομάδα έπεσε στο δεύτερο. Η απάντηση του Μπάγεβιτς είναι αφοπλιστική: «Κανένα ημίχρονο δεν είχαμε καλό»! 45 λεπτά με γκολ, κακώς ακυρωθέν γκολ, δοκάρι, και δυο-τρία τετ-α-τετ, και ο προπονητής της πιο μέτριας ΑΕΚ των τελευταίων χρόνων θεωρεί σώφρoν να το μηδενίσει. Καταρχήν επί της ουσίας: Σε ποιο ματς στην έδρα μας παίξαμε άραγε καλύτερα από το προχθεσινό πρώτο σαρανταπεντάλεπτο; Κι αλήθεια, σε ποιο ματς στην έδρα μας παίξαμε ιδιαίτερα καλύτερα από το δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο; Πόσο αλήθεια διέφερε η ομάδα του Σαββάτου συνολικά από εκείνη που είδαμε απέναντι στο Θρασύβουλο, τον Εργοτέλη και τον Πανθρακικό; Γιατί έκανε τόσο εντύπωση στον προπονητή μας η προχτεσινή μέτρια εμφάνιση, με τα πολλά λάθη στην άμυνα, την ασυννενοησία στην επίθεση και την έλλειψη διάρκειας, αποτελεσματικότητας και ψυχραιμίας, συμπτώματα σταθερά που ο Μπάγεβιτς ελάχιστα έχει κατορθώσει να εξαλείψει τόσους μήνες;

Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Από πού κι ως πού ο προπονητής μας εμφανίζεται στην συνέντευξη τύπου τσαντισμένος κι εκνευρισμένος ως μέσος γκρινιάρης οπαδός; Προς τι η τζάμπα μαγκιά – γλείψιμο σε όλους όσους γιουχάραν στα τελευταία λεπτά βλέποντας την ομάδα να καταρρέει; Είπαμε να λαϊκίσουμε λίγο με δύο συγνώμες, μία Ν.Φιλαδέλφεια, ένα «απλήρωτος» κι ένα «όσο με θέλουν κάθομαι», έλεος όμως, όπως πάει σε λίγο ο Ντούσκο θα τραγουδάει «τα φυτά στη Καλαμάτα είναι ωραία» και θα κουνάει λευκά μαντήλια στο Γεωργαμλή από τη διπλανή καρέκλα.

Ούτε αυτό είναι το πιο σημαντικό όμως. Ακούγοντας το Μπάγεβιτς αναρωτιέμαι τελικά, αυτός δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος για την εικόνα της ομάδας; Εντάξει δεν επέλεξε αυτός τους παίχτες, σύμφωνει λεφτά για προσθήκες δεν υπήρξαν, αλλά από τη στιγμή που αποφασίζει να αναλάβει την ευθύνη, κάποια στιγμή αυτά τα ελαφρυντικά δεν πρέπει να λήξουν; Πότε ξανά βγήκε προπονητής σε συνέντευξη τύπου επιρρίπτοντας στους παίκτες του την ευθύνη για τις όποιες αδυναμίες της ομάδας και ακυρώνοντας ό,τι καλό κατάφεραν; Η δουλειά του δεν είναι πρώτα και κύρια να τους προστατέψει; Κι όμως, ο δικός μας τους αδειάζει στεγνά, με καφενειακά υπονοούμενα: Η επόμενη ερώτηση της συνέντευξης τύπου έρχεται από γελοίο δημοσιογραφίσκο: «Βλέποντας το παιχνίδι, ενώ ο Σκόκο μοιράζει σε όλους το ίδιο τη μπάλα, δεν γίνεται το ίδιο από τον Τζιμπούρ. Το έχετε δει κι εσείς αυτό;» Μόνο το ότι απαντάει ο Μπάγεβιτς είναι θλιβερό. Κι αν είναι ποτέ δυνατόν, δεν διαψεύδει το χυδαίο σχόλιο του τύπου, ούτε καν προσπαθεί να διαφύγει με ένα κλισέ του στυλ «αυτά είναι εσωτερικά θέματα». Χωρίς δισταγμό, ο Ντούσκο απλά επιβεβαιώνει: «Εγω το ξέρω αυτό από πριν», και διευκρινίζει «όχι από σένα»...(;) Λίγο μετά μάλιστα, και σε ερώτηση «στις Σέρρες πάντως ήταν καλύτερα τα πράγματα» ο Μπάγεβιτς απαντά κάνοντας τώρα «αυτοκριτική»: «Έκανα κι εγώ λάθη που πίστεψα σε μερικούς. Πρέπει να φάμε γκολ δηλαδή; Δεν μπορεί να κάνει μια κούρσα στα τελευταία 15 λεπτά. Δεν ήταν ο μόνος όμως», με τα ρεπορτάζ να συμπληρώνουν σε παρένθεση «φωτογραφίζοντας τον Μαντούκα»... Και την άλλη Πέμπτη πάλι για ψάρι.

Το ότι η άθλια ομάδα του Δώνη παραδόθηκε εν λευκώ στο Μπάγεβιτς των τίτλων, «γιατί μόνο αυτός μπορεί» με ανησύχησε. Το ότι ο Μπάγεβιτς οδήγησε στην έξοδο μέλη της διοίκησης της ομάδας, ακόμα και μετόχους της, με θορύβησε. Τα προχτεσινά όμως με εξόργισαν. Η διατήρηση διακριτών ρόλων σε μία ομάδα, όπως και σε κάθε εταιρία, είναι υπεραπαραίτητη, και στην ΑΕΚ είναι προφανώς παρελθόν. Κι αν η δυνατότητα επιβολής του Μπάγεβιτς απέναντι σε ανώτερούς του είναι απλά πρόβλημα, και αφορά κυρίως εκείνους, η δικτατορική-πριγκιπική του συμπεριφορά απέναντι στους ιεραρχικά κατώτερούς του δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή, πόσω μάλλον να περνά ασχολίαστη. Ο Μπάγεβιτς είναι πράγματι κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ, κι ο καθένας μπορεί να τον κρίνει όπως νομίζει, να τον θεοποιήσει ή να τον απαξιώσει. Η ιστορία της ΑΕΚ όμως γράφεται από τους ποδοσφαιριστές της και η δουλειά του Μπάγεβιτς είναι να τους στηρίξει, στις καλές και στις κακές τους, να τους βελτιώσει και να τους αναδείξει. Αν δεν μπορεί, όπως ο ίδιος ευθαρσώς ομολογεί...

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο

Όταν λίγους μήνες πριν ο Μπάγεβιτς επέστρεφε στην ΑΕΚ, ο επικεφαλής της ορίτζιναλ Δημήτρης Χατζηχρήστος τον υποδέχονταν με ειρωνείες ("για μας δεν υπάρχει, είναι αόρατος…") ενώ στο site των οργανωμένων οι φωτογραφίες και τα υποτιμητικά σχόλια για τον προπονητή άρχιζαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Με την ομάδα ούτως ή άλλως να παραπαίει σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο, ο φόβος για αναβίωση του παλιού εμφυλίου γύρω από το πρόσωπο του Μπάγεβιτς ήταν κάτι παραπάνω από ορατός.

Τα πράγματα ωστόσο εξελίχθηκαν διαφορετικά απ’ ότι πολλοί περίμεναν. Ο Μπάγεβιτς, είτε τις πίστευε είτε του τις υπαγόρευσαν, μοίρασε 2-3 επικοινωνιακές συγνώμες προς όσους είχαν ανάγκη να τις ακούσουν, οι οργανωμένοι ανεξάρτητα αν πείστηκαν και τον συγχώρεσαν, το σίγουρο είναι ότι τελικά δεν αντιδράσανε, ο Χατζηχρήστος γρήγορα άλλαξε ρότα και αντί για "αόρατο" έκρινε τελικά ότι ο Μπάγεβιτς ήταν "κυρίαρχος της ιστορίας... αφού έχει αλλάξει και δεν είναι πια αυτός που ήταν" και ο προπονητής μόνο καλά λόγια είχε πια να λέει για τους οπαδούς, με αποκορύφωμα το «ευχαριστώ» για την παρουσία τους στις Σέρρες την Κυριακή. Αυτό που όμως έφερε ακόμα πιο κοντά τις δύο πρώην αντιμαχόμενες πλευρές ήταν ότι βρήκαν κοινό εχθρό στα πρόσωπα του Ντέμη, του Κιντή, του Κανελλόπουλου και όλων όσων αποτελούν αυτό που υποτιμητικά θέλουν μερικοί να αποκαλούν «Ντεμοτεχνείο».

Θεωρώ ότι όλα τα παραπάνω δεν έγιναν τυχαία αλλά αποτελούν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο της νυν Διοίκησης για να αποφύγει τις συγκρούσεις με τους οπαδούς και να εξασφαλίσει την ηρεμία στην ομάδα. Ο Θανόπουλος πριν ακόμα αναλάβει επανέφερε την προοπτική της Ν. Φιλαδέλφειας με υποτιμητικά σχόλια για τους πρώην που την είχαν απορρίψει. Η αρχή είχε γίνει... Η Ερασιτεχνική γρήγορα χρίστηκε ισότιμος συνομιλητής συμμετέχοντας μάλιστα και στη σημερινή σύσκεψη για το θέμα. Παράλληλα, φαντάζομαι πως υπήρξαν και τακτοποιήσεις οικονομικών εκκρεμοτήτων αλλιώτικα δεν εξηγείται γιατί ξαφνικά σταμάτησε ο Χατζηχρήστος να γκρινιάζει για τα οφειλόμενα της ΠΑΕ από τα διαρκείας. Στην προσέγγιση των δύο πλευρών ρόλο έπαιξε και το ότι η διοίκηση έπαψε να προβάλλει αντιρρήσεις στο θέμα των εισιτηρίων για τα εκτός έδρας. Ταυτόχρονα, οι «Ντεμικοί» άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να οδηγούνται στην έξοδο ενώ το ξέσπασμα του Μπάγεβιτς την προηγούμενη βδομάδα είχε προφανώς στόχο όσους έχουν απομείνει.

Δυστυχώς, σε μία χώρα που οι οργανωμένοι οπαδοί είτε διοικούν (στον Άρη), είτε διαδηλώνουν για να ρίξουν διοικήσεις (στον ΠΑΟ), είτε απλά κάνουν ότι γουστάρουν (στον ΠΑΟΚ), το να τους έχει κανείς απέναντι σίγουρα δεν είναι καλή ιδέα. Το παράδειγμα του Κόκκαλη που έστησε την παντοδυναμία του στη βάση της απόλυτης σύμπλευσης με τους οργανωμένους και της αποδοχής της καφρίλας τους είναι ενδεικτικό όσο και θλιβερό. Ο Ντέμης, από την άλλη, που στηρίχτηκε στη λατρεία και τη στήριξη των οπαδών για να αναλάβει την ομάδα έκανε το λάθος και πίστεψε ότι μπορεί να συνεχίσει χωρίς αυτούς. Οι επιλογές και ενέργειες του στο θέμα του γηπέδου, η αυξανόμενη αδιαφορία του για τα θέματα της Ερασιτεχνικής και οι παρορμητικές αντιδράσεις του στα θέματα βίας τον έφεραν σε σύγκρουση με τους οπαδούς και μοιραία κλόνισαν την ευρεία αποδοχή του ως Προέδρου της ομάδας.

Η παρούσα διοίκηση μοιάζει να έχει μάθει από τα λάθη του Ντέμη στους χειρισμούς του με τους οπαδούς και να ξέρει πως καταρχάς να αποφύγει παρόμοιες κακοτοπιές. Το αν θα τα καταφέρει σε βάθος χρόνου μένει να αποδειχτεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η διαχείριση σχέσεων με ψευτοϊδεολόγους καιροσκόπους οπαδούς, που θεωρούν ότι έχουν κάποιο λόγο παραπάνω επειδή δημιουργούν ατμόσφαιρα στους αγώνες βόλεϋ γυναικών ή επειδή με λεφτά της ΠΑΕ έχουν σταθεί δίπλα στην ομάδα σε αγώνες του εξωτερικού, είναι αν μη τι άλλο πολύ δύσκολο πράγμα.