Ακούω και διαβάζω αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις των φιλάθλων μας για την πρόσληψη του Μπάγεβιτς και καταλήγω πως υπάρχουν τριών ειδών ΑΕΚτζήδες.
Ο πρώτος είναι εκείνος που τσακώνεται αν ο Ντούσαν είναι ο μεγαλύτερος προδότης ή ο μεγαλύτερος ΑΕΚάρας, αν πρέπει να τον συγχωρήσουμε ή να του ζητήσουμε και συγνώμη, αν θα κόψει το γήπεδο ή θα το αρχίσει, και ούτω καθεξής. Η συγκεκριμένη θέση του δεν έχει εν τέλει τόση σημασία, συνήθως μάλιστα είναι έρμαιο κάποιας τάσης ή κάποιας παρόρμησης. Είναι ο ίδιος εκείνος φίλαθλος που τη μία Κυριακή κράζει την ομάδα και την άλλη την αποθεώνει – είναι ο ασπρόμαυρος ΑΕΚτζής. Και έχει πάντα δίκιο.
Ο δεύτερος τύπος ΑΕΚτζή είναι ο υπεράνω, ο ρεαλιστής, ο δημοσιογραφικός. Είναι εκείνος που βλέπει τον Μπάγεβιτς απλά και μόνο ως επαγγελματία, και είναι βέβαια χαρούμενος με την πρόσληψη του, μιας και πρόκειται χωρίς αμφιβολία για τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα. Αρνείται να συζητήσει το όλο θέμα σε οποιαδήποτε άλλη βάση και εύχεται οι οπαδοί μας να τον αφήσουν να δουλέψει με την ησυχία του ώστε να μας φέρει και πάλι στην κορυφή.
Και ο τρίτος...; Είμαι βέβαιος πως υπάρχει και τρίτος τύπος ΑΕΚτζή, κι αν δυσκολεύομαι να βρω λόγια να τον περιγράψω είναι επειδή μοιράζομαι τη σιωπηλή του μελαγχολία εν μέσω της οχλοβοής. Είναι εκείνος που αρνείται να δει τη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ ως ένα μπανάλ μελόδραμα μεταξύ Μπάγεβιτς και φιλάθλων και κυρίως αρνείται να δει τα τελευταία 4 χρόνια ως απλή παρένθεση. Είναι εκείνος που αρνείται να δεχτεί ότι το δίλημμα είναι Μπάγεβιτς ή ΑΕΚάκι, Μελισσανίδηδες ή αιώνια δευτερότριτοι, προστασία της ομάδας ή υποταγή στο νόμο του ισχυρού. Είναι εκείνος που πίστεψε στο όραμα Νικολαϊδη για μία ομάδα υπεράνω προσώπων, χτισμένη σε υγιείς αθλητικές βάσεις, με μόνο όπλο την ποιότητά της εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, αδιαπραγμάτευτα αφιλόξενη στον οπαδισμό, το αφεντιλίκι και το παρασκήνιο. Είναι εκείνος που, όπως γράφει κι ο Αλέξης Σπυρόπουλος, θέλει πάντα να κοιτάζει μπροστά, ποτέ πίσω – όπως έκανε άλλωστε και το ’96 παρά την τεράστια πίκρα του για την «προδοσία» του αγαπημένου του Ντούσκο. Είναι εκείνος που στενοχωριέται όταν η ομάδα δεν πάει καλά, όπως τώρα, αλλά δεν τα παρατά, δεν ισοπεδώνει πρόσωπα και καταστάσεις και πάνω απ’όλα δεν συμβιβάζεται. Ρομαντικός; «Ψευτοϊδεαλιστής» που λέει κι ο αξιότιμος Λάκης Νικολάου; Πες τον έτσι αν θες. Εγώ τον λέω υπερήφανο.
3 σχόλια:
Εξαιρετικό το κείμενό σας και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.Δυστυχώς η πρώτη κατηγορία έχει κατακλύσει τα ραδιόφωνα και τα φόρουμς τις τελευταίες μέρες δημιουργώντας θόρυβο και προκαλώντας αφόρητη θλίψη σε κάποιους που σκέφτονται λίγο παραπάνω.Ο χρόνος θα δείξει,αλλά είμαι πολύ απαισιόδοξος,βλέπετε δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τις εικόνες του χειμώνα εκείνου στο γήπεδο του Ακράτητου.
Αγαπητέ φίλε,
είμαι 16 χρονων και διαβασα το κειμενο σου απο το zizanio21...
Θα ήθελα να σε συγχαρώ και να σου τονίσω πως μακάρι να ειχε η πλειοψηφια (χωρις να το αποκλειω) των αεκτζηδων τις ιδιες αποψεις και την ιδια υπερηφανεια!!! Θελω να πιστευω πως σαν εκπροσωπος της νεας γενιας αεκτζηδων διαθετω τις ιδιες αποψεις με σενα.
Δε φτάνουν μόνο οι υγιής απόψεις για το ποδόσφαιρο. Πρέπει να το κατέχεις κιόλας. Και ο Ντέμης ανήκει στην κατηγορία (αφού σου αρέσουν οι κατηγορίες) των ποδοσφαιριστών εκείνων, που αν και υπήρξαν σταρ, δεν πρόκοψαν ποτέ σε άλλα πόστα.
Επιλογές όπως του Φερέρ, των Ασκάρατε - Άλβες αντί Μόρα - Τσιρίλο, των Αρουαμπαρένα - Χουανφράν και οι ντουζίνες των λατίνων δανεικών και μετρίων, θα τον στοιχειώνουν για πολλά χρόνια. Η δε άρνησή του να υπογράψει το συμβόλαιο του Ντούσαν του μειώνει και την υστεροφημία.
Δημοσίευση σχολίου