Αφού το χωνέψαμε, ας το συζητήσουμε...

Όταν ένας τελικός κυπέλλου έπειτα από 8 γκολ και τρελές μεταπτώσεις κρίνεται στο 34ο πεναλντι, θεωρώ εξ ορισμού λάθος να απομονώνεις φάσεις, να μιλάς για χαμένες ευκαιρίες ή να τονίζεις λάθη του προπονητή για να αποδείξεις τί έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο και που τελικά κρίθηκε το παιχνίδι.

Καφενειακές γκρίνιες, όπως πάντα, μπορούν να γίνουν αλλά για κάθε μία υπάρχει και ο αντίλογος που συνήθως ξεχνάμε να κάνουμε προσπαθώντας να εξηγήσουμε τη στραβή εξέλιξη. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να χωνέψεις την ισοφάριση στο 95’, αλλά από την άλλη ξεχνάς ότι κι εσύ σκόραρες σχεδόν ανέλπιστα από ένα πλάγιο μόλις 3 λεπτά πριν. Σε ενοχλεί που δεν έκανες ούτε καν φάση μετά το 4-4 αλλά δεν μετράς πόσα λεπτά παίχτηκε ματς στο Β’ της παράτασης εξαιτίας των τρελών καθυστερήσεων αλλά και της καλής διαχείρισης του χρόνου από τους αντιπάλους. Γκρινιάζεις για το κακό παιχνίδι του Πεγετιέρι αλλά δεν παραδέχεσαι ότι ήταν η μοναδική αλλαγή που μπορούσε (και έπρεπε) να γίνει εκείνη τη στιγμή. Τα βάζεις με τον Τζιμπούρ που για ακόμα μία φορά απέδωσε κάτω του αναμενομένου αλλά δεν στέκεσαι στην αντίστοιχα μέτρια απόδοση του Εντίνιο. Γκρινιάζεις γιατί το 2-0 έγινε 2-2, γιατί απλά προτιμάς να παίρνεις ως δεδομένα τα 2 δικά σου γκολ του πρώτου 10λεπτου...

Όντως το παιχνίδι, έτσι όπως εξελίχθηκε, θα μπορούσαμε να το είχαμε κερδίσει είτε στην κανονική διάρκεια ή με ένα πέμπτο γκολ στο τέλος ή αν ήμασταν εμείς οι τυχεροί στη διαδικασία των πέναλντι. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, το παιχνίδι χάθηκε και φυσικά μένει η οπαδική πίκρα της γκαντεμιάς και του γαμώτο...

Αν όμως ψάχνουμε ένα συμπέρασμα από τον αγώνα, αυτό δεν θα το βρούμε ούτε στα τόσα που έγιναν ούτε στα άλλα τόσα που δεν έγιναν στη διάρκεια του. Γιατί η ομάδα τελικά δεν έδειξε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο σε σχέση με αυτά που ήδη ξέραμε από την αρχή της χρονιάς και σίγουρα δεν περιμέναμε να ανακαλύψουμε στον τελικό. Ότι δηλαδή μπορεί να διαθέτει ορισμένες φανταστικές μονάδες που μπορούν να κερδίσουν ένα ματς από το τίποτα, αλλά στο σύνολο η ομάδα έχει στηθεί λάθος, το ρόστερ είναι άνισο και ελλιπές και η νοοτροπία ορισμένων παιχτών ασύμβατη με τις απαιτήσεις μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας.

Θεωρώ ότι οι αγωνιστικές μας αδυναμίες δεν αποδεικνύονται επειδή το 2-0 έγινε 2-2 ούτε επειδή δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε το 3-2 στο τέλος. Τέτοια πράγματα έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν σε μεγαλύτερες από την ΑΕΚ ομάδες. Αυτό, όμως, που αναδεικνύει το χαμηλό επίπεδο της φετινής ΑΕΚ είναι η αγωνιστική της συμπεριφορά και η διαχείριση του ματς μετα το 2-0. Γιατί από τη στιγμή που της κάθονται 2 γκολ στο πρώτο 10λεπτο ενός τέτοιου αγώνα, κανονικά θα έπρεπε να είναι σε θέση να κάνει πολλά περισσότερα από το να ταμπουρωθεί πίσω, κρατώντας το σκορ και παίζοντας καθυστέρηση από το πρώτο τέταρτο. Το ότι η ΑΕΚ δεν πάτησε καν την αντίπαλη περιοχή μετά το 2-0 απέναντι σε μια ομάδα που αναγκαστικά έπαιζε ανοιχτά, δεν ήταν προφανώς θέμα τακτικής. Οφείλονταν στην αδυναμία της να εκμεταλλευτεί ουσιαστικά το σημαντικό της προβάδισμα, να δημιουργήσει φάσεις και να απειλήσει οργανωμένα στους κενούς χώρους.

Όσον αφορά στη νοοτροπία της ομάδας, το παράπονο μου δεν είναι τόσο η ισοφάριση του 3-3 στο τέλος, ούτε ότι δεν κυνηγήσαμε όσο θα έπρεπε το 5-4 στην παράταση. Πιο πολύ στέκομαι όμως (και όπως σώστα γράφτηκε στο blog http://aek-1924.blogspot.com) στο γεγονός ότι το γκολ του Σκόκο στην παράταση πανηγυρίστηκε έξαλλα χωρίς κανείς να σκεφτεί να πάρει γρήγορα τη μπάλα στη σέντρα, με δεδομένο ότι υπήρχε ακόμα χρόνος και ο αντίπαλος έπαιζε με 9.

Ίσως όμως τελικά όλα αυτά να είναι λίγο πολύ λεπτομέρειες. Το κύπελλο χάθηκε στα σημεία από μία εν τέλει ανώτερη ομάδα, η οποία μπορούσε να ανταποκριθεί άριστα (και πιθανότατα καλύτερα από ότι θα είχαμε κάνει εμείς) στις δυσκολίες που συνάντησε. Απογοήτευση υπάρχει αλλά αυτή δεν υπερβαίνει τη συνολική απογοήτευση που έχουμε εισπράξει από την πορεία της ομάδας όλη τη χρονιά. Και σίγουρα είναι μικρότερη της ανησυχίας για το άμεσο μέλλον της ΑΕΚ που όπως έγραψα και πριν τον τελικό είναι έτσι κι αλλιώς δυσοίωνο...