Μία στο Εκατομμύριο

Κακώς ξεχνάμε συχνά πως αυτό που γίνεται μία φορά στο εκατομμύριο, όντως, γίνεται μία φορά στο εκατομμυριο. Όπως το Θρασύβουλος-ΑΕΚ. Δεν είναι γκαντεμιά - είναι μοιραίο κι αναπόφευκτο.

Ανεπιφύλακτα προτείνω στον καθένα να δει ή να ξαναδεί το ματς. Με άριστα το 10, εκτός από Τζιμπούρ,ίσως Ζορμπά και σίγουρα τον Αλεξό, όλοι οι παίκτες παίρνουν από 8 και πάνω. Στο 1^ο ημίχρονο, η εμφάνιση μας στη παιδική χαρά της Φυλής είναι για σεμινάριο –με μοναδική παραφωνία ίσως τις στιγμές αδράνειας και χαλαρότητας στο τελείωμα της φάσης, σύμπτωμα βέβαια της απόλυτης υπεροχής. Στην ομάδα που θα καταλήξει ο Δώνης, όταν με το καλό μας ξεφορτωθεί, θα του πρότεινα αντί για βίντεο της Άρσεναλ, να δείχνει στους παίκτες του αυτό το ματς της ΑΕΚ.

«Ναι αλλά στο 2^ο ημίχρονο η ομάδα κατάρρευσε», θα μου πεις. «Ξαναδές το ματς» θα σου επαναλάβω. Σοβαρή εμφάνιση και πάλι, καλοδουλεμένες επιθέσεις κυρίως από τα πλάγια, όμορφες ατομικές πρωτοβουλίες, αλληλοκάλυψη και πολύ τρέξιμο στο κέντρο, σωστές τοποθετήσεις στην άμυνα, απόλυτη κατοχή μπάλας. Ακόμα και στο τελευταίο τέταρτο, όπου αφενός οι Θρασύβουλοι είναι σε κατάσταση Μπολτ λίγο πριν το τερματισμό στο κατοστάρι, κι αφετέρου οι δικοί μας προσπαθούν να καταλάβουν αν οι συγκινητικοί οπαδοί μας βρίζουν τους ίδιους ή μόνο το προπονητή, και πάλι καταφέρνουμε και βγάζουμε όμορφες φάσεις, με ορθόδοξη ανάπτυξη και ψύχραιμες ως επί το πλείστον επιλογές.

«Και τι συνέβη τότε;» Η μία εκδοχή είναι το «η ΑΕΚ προφανώς χαλάρωσε» που επαναλάμβανε συνεχώς ο Λυκουρόπουλος προς το τέλος και αναμασήθηκε σε όλα τα ρεπορτάζ του αγώνα. Βέβαια αν η ΑΕΚ είχε όντως χαλαρώσει, ο Λυκουρόπουλος θα έλεγε «η ΑΕΚ χαλάρωσε». Επειδή όμως δεν βλέπει κάτι τέτοιο, και αδυνατεί να εξηγήσει αλλιώς την ανατροπή, καταφεύγει στο κλισέ και σαν στον εαυτό του λέει «προφανώς χαλάρωσε (και δεν το πήρα είδηση)» . Η άλλη εκδοχή είναι ότι από ένα πέναλτι από το τίποτα (αυστηρό) κι ένα φάουλ από το τίποτα (ανύπαρκτο) στις μοναδικές φορές που πέρασε το κέντρο με αξιώσεις, σχεδόν άθελά του ο Θρασύβουλος μπήκε ξανά στο ματς στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο του 2^ου ημιχρόνου. Για να έρθει το 71’, κι ενώ μέχρι τότε ο ρυθμός κι η δυναμική του ματς ελάχιστα έχουν αλλάξει, οπου ο wellington ντριπλάρει σε 9 δευτερόλεπτα 7 παίκτες (υπολογίζοντας και αυτούς που πέρασε δύο φορές αλλά και τον εαυτό του). Μία μέρα θα το θυμόμαστε και θα γελάμε. Δεν περιμένω να είναι αύριο, αλλά ελπίζω να μην είναι ούτε τη μέρα της κηδείας της αγαπήμενης μας ομάδας.

Κι ένα τελευταίο προς αποφυγή παρεξηγήσεως: φυσικά και έκανε καλά ο Ντέμης και τα έχωσε στους παίκτες. Δεν περιμένω να πάει να τους συγχαρεί επειδή έπαιξαν ωραία. Όπως καλώς θα τα έχωνε ο καθένας μας στον εαυτό του αν αστοχούσε σε άδειο τέρμα από μισό μέτρο έχοντας περάσει 8 παίκτες σε 9 δευτερόλεπτα, σπάζοντας και το ρεκόρ του wellington. Αλίμονο όμως αν αυτό μας έκανε να συμπεράνουμε ότι είμαστε άχρηστοι και να αμφιβάλλουμε ότι τις επόμενες 999.999 φορές θα το βάλουμε. Δεν είναι θέμα «στήριξης της ομάδας», «στήριξης του προπονητή» ή δεν ξέρω γω τι. Παραπάτησες, έφαγες σαβούρα κι έγινες ρεζίλι. Εν τέλει είναι θέμα χιούμορ –είναι θέμα ποδοσφαιρικού πολιτισμού.