Άσχημα παιχνίδια

Η ξαφνική και έντονη ενεργοποίηση του Μελισσανίδη σε ρόλο "σωτήρα" (και παρά το σκοτεινό του παρελθόν) αμέσως μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, η απόσυρση της καταγγελίας κατά του Άρη, η φούρια για πτώχευση και υποβιβασμό στη Γ’ εθνική παρά την εκκρεμότητα Ψωμιάδη μαρτυρούν το άσχημο παιχνίδι που έχει παιχτεί εις βάρος της ΑΕΚ από πολλές πλευρές εδώ και πολύ καιρό. Και δυστυχώς βλέπω πολλούς να παραμυθιάζονται και να χαίρονται με αυτές τις εξελίξεις σε λογική κάθαρσης και εξυγίανσης και να ονειρεύονται ξανά μεγαλεία...

Χαιρετισμός

Χθες η ΑΕΚ πέθανε. Ήταν άρρωστη εδώ και κάποια χρόνια, δεν τα κατάφερε να γίνει καλά και χθες κατέληξε. Είχε φτάσει και 90 χρονών, ζούσε και σε μία "άρρωστη κοινωνία", ως εκεί έφτανε. Δεν χρειάζονται λόγια μεγάλα περί ανάστασης, εκδίκησης ή "της ιδέας που δεν πεθαίνει", αλλά ούτε και θρήνοι ή αδιέξοδες αποδόσεις ευθυνών. Τί νόημα έχουν οι φωνές και οι καυγάδες πάνω από το νεκροκρέβατο; Όσοι αγαπήσαμε αυτή την ομάδα πρέπει τώρα να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτήν και φυσικά να τη θυμόμαστε μαζί με τις τόσες καλές (αλλά και τις κακές) στιγμές που είχαμε μαζί της. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Ούτε η επίκληση μιας "ιδέας" που τσαλαπατάται διαρκώς, αλλά ούτε και η ανάσταση της σε μία άρρωστη κοινωνία... Μόνο η μνήμη.

Πηγαίνοντας να πανηγυρίσουν...

από το ΥΠΕΡ ΑΕΚ

(το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο blog ΑΕΚ Culture http://aekculture.blogspot.com/)

Τα 35 χιλιάδες εισιτήρια που πήρε η ΑΕΚ για τον τελικό κυπέλλου και κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από τους φιλάθλους μέσα σε ελάχιστες μέρες έχουν καταρχάς μία προφανή ανάγνωση. Αναδεικνύουν τη δίψα των ΑΕΚτζήδων για ένα τίτλο ύστερα από 9 στείρα χρόνια και το όνομα του αντιπάλου κάνει αυτομάτως την προοπτική αυτή ακόμα πιο προσιτή. Επιπλέον, κανείς μπορεί να επαινέσει τους οπαδούς που παρά την απογοήτευση από την (ακόμα μία) κακή φετινή χρονιά στο πρωτάθλημα, δεν εγκαταλείπουν την ομάδα αλλά στέκονται δίπλα της σε αυτόν τον κρίσιμο αγώνα.

Ωστόσο, η δική μου άποψη σχετικά με την παρουσία των οπαδών μας στον αγώνα του Σαββάτου έχει περισσότερο αρνητική χροιά καθώς θεωρώ ότι οι ΑΕΚτζήδες θα πάνε στο γήπεδο όχι τόσο γιατί τους ωθεί η επιθυμία να στηρίξουν την ομάδα και να την οδηγήσουν στην τελική επικράτηση όσο πρωτίστως για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση ενός τίτλου. Στη σκέψη τους περίπτωση ήττας και απώλειας του κυπέλλου δεν υπάρχει καν, και έχουν συνδέσει την παρουσία τους στο γήπεδο αποκλειστικά με θετικές εικόνες, άφθονο πανηγύρι, γκολ (κατά προτίμηση πολλά), τους Δέλλα και Λυμπερόπουλο να σηκώνουν αγκαλιά το τρόπαιο και ένα λυτρωτικό γύρο του θριάμβου κάτω από συνθήματα και επευφημίες. «Υποχρεωμένοι να μας φέρουν το κύπελλο είναι, σιγά μη θέλουν στήριξη για να κερδίσουν τον Ατρόμητο» είναι η νοοτροπία του μέσου οπαδού που θα ξεκινήσει για το ΟΑΚΑ το Σάββατο βράδυ.

Όλα αυτά δεν τα γράφω με διάθεση να φανώ προληπτικός που θέλει να ξορκίσει το κακό αποτέλεσμα, μάντης κακών που διαβλέπει ήττα ή σοβαροφανής ποδοσφαιρόφιλος που κάνει περισπούδαστες αναλύσεις αλλά για να καυτηριάσω τη νοοτροπία του έλληνα (και όχι μόνο του ΑΕΚτζή, για να λέμε την αλήθεια) οπαδού που δεν πάει στο γήπεδο με στόχο να στηρίξει την ομάδα του αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το τελικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως για να πανηγυρίσει και να χαρεί. Όσο πιο σίγουρος νοιώθει για το τελικό θετικό αποτέλεσμα ενός κρίσιμου αγώνα τόσο περισσότερο επιθυμεί να βρίσκεται εκεί. Σε ποιόν, άλλωστε, αρέσει να χάνει ένα καλό πάρτυ;

Τί κρίμα που στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο με αυτή τη λογική, αδυνατούμε να χαρούμε το παιχνίδι, να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια των παιχτών και φυσικά δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε την ήττα. Πόσο αρρωστημένη είναι η νοοτροπία του «είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε» που πλέον χρησιμοποιείται εξίσου από οπαδούς, δημοσιογράφους και παίχτες!

Οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες (ή έστω μεγάλο μέρος αυτών) που θα συρρεύσουν στο γήπεδο μεθαύριο είναι αυτοί που σε περίπτωση ήττας θα προπηλακίζουν τους παίχτες, θα τους βάζουν να αποχωρήσουν με ταξί, θα κάψουν το γήπεδο, θα βρίζουν προπονητή και διοίκηση και θα ζητούν μαζικές παραιτήσεις. Η χαρά της παρουσίας στο γήπεδο θα έχει αυτομάτως μετατραπεί σε απέχθεια προς ότι έχει να κάνει με κιτρινόμαυρες φανέλες. Κατά τ’άλλα «στις χαρές και τις λύπες μαζί...» Άλλωστε, είναι οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες που με χαρακτηριστική ευκολία αποκήρυξαν τους πάντες μετά την 6άρα του Καραϊσκάκη, αλλά τώρα η προοπτική ενός τίτλου τους κάνει να αναθεωρήσουν την απαξιωτική αντιμετώπιση της ομάδας όχι ξαφνικά γιατί πιστεύουν σε αυτήν αλλά γιατί δεν θέλουν να λείπουν από το πανηγύρι του κυπέλλου «που είναι υποχρεωμένοι να κατακτήσουν...».

Επιπρόσθετα, και ως γνωστόν, στη χώρα της κωλοτούμπας μία κατάκτηση του κυπέλλου θα συνοδευθεί από υπερβολές και διθυράμβους για τους παίχτες «που επιτέλους έδειξαν τον πραγματικό τους εαυτό», τον προπονητή «που οδήγησε μαεστρικά την ομάδα στο κύπελλο αποκλείοντας δύσκολους αντιπάλους στην πορεία», τη διοίκηση «που έκανε μεταγραφές ουσίας το Γενάρη» και φυσικά τον «υπέροχο κόσμο που στάθηκε δίπλα στην ομάδα». Όλοι θα κάνουν δηλώσεις, οι δημοσιογράφοι θα χαίρονται να γράφουν και οι οπαδοί θα είναι και πάλι περήφανοι. Η αισιοδοξία για τα επερχόμενα play-off θα είναι διάχυτη. Μέχρι το επόμενο στραπάτσο και την προσγείωση και ξανά μανά από την αρχή...

Ελπίζω το Σάββατο η ομάδα να κατακτήσει το κύπελλο. Ο τίτλος αυτός θα δώσει πραγματικά χαρά σε όλους μας. Αυτοί που αγαπάνε αληθινά την ΑΕΚ, όμως, θα φανούν στην ήττα...

Το τελικό αποτέλεσμα

“Το 6-0 σώζει τον Παμπορίδη”

«Το ευρύ σκορ της νίκης του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ δεν θα μπορούσε ποτέ να στοιχειοθετήσει αλλοίωση αποτελέσματος, γι’ αυτό και παρά τα σοβαρά λάθη του, ο Βασίλης Παμπορίδης δεν κινδυνεύει με τιμωρία. Σύμφωνα με την τηλεοπτική εικόνα αλλά και εν πολλοίς την άποψη του παρατηρητή διαιτησίας του αγώνα, Θόδωρου Γκαϊτατζή, ο ρέφερι από το Κιλκίς όφειλε να αποβάλει τον Ιμπαγάσα και τον Μιραλάς, ενώ δεν μέτρησε κανονικό γκολ του Καφέ μετά το 3-0» http://www.sport-fm.gr/article/465500

Αυτό ήταν! Η εξάρα τα κάλυψε όλα, μέχρι και τα κραυγαλέα «λάθη» του διαιτητή που διαμόρφωσαν αν όχι τον τελικό νικητή του αγώνα, σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα και την έκταση του σκορ! Για πρώτη φορά στην ιστορία, η τιμωρία ενός διαιτητή δεν εξαρτάται από τη σοβαρότητα των λαθών του αλλά από το τελικό αποτέλεσμα! Το είδαμε κι αυτό!

Και εντάξει ο δημοσιογραφίσκος του sport-fm χωρίς ιδιαίτερη σκέψη βάζει αυτόν τον προκλητικό τίτλο στο άρθρο του και γράφει ένα άθλιο κείμενο θεωρώντας ότι καθάρισε. Από την επίσημη ΑΕΚ όμως γιατί δεν ασχολούνται με αυτόν τον διαιτητή που συνέβαλε καταλυτικά στη δημιουργία αυτού του σκορ που τώρα βαραίνει τις πλάτες παιχτών και οπαδών;

Η ομάδα δεν ξεκίνησε καλά τον αγώνα, σύμφωνει. Μπήκε χαλαρά, έκανε εύκολα λάθη και ο αντίπαλος με ορμή και φανατισμό και τη βοήθεια της έδρας του έβαλε 3 γρήγορα γκολ. Εντάξει, δεν είναι και το τέλος του κόσμου... Κάτι τέτοιο έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία ακόμα και σε επίπεδο τελικού champions league (το 2005).

Μετά το 3-0 όμως και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου έγιναν διαιτητικά εγκλήματα τα οποία αποτελείωσαν ψυχολογικά και αγωνιστικά την ομάδα. Δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε. Το σκορ δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε αυτά τα επίπεδα αν ο διαιτητής σφύριζε αυτά που έγιναν. Επιτέλους κάποιος πρέπει να το πει αυτό και να προστατεύσει τους παίχτες μας που βάλλονται από παντού!

Η εύκολη απάντηση των Ολυμπιακών είναι «μιλάνε για τη διαιτησία ενώ φάγανε 6!». Επιστρατεύουν τη νοοτροπία «κρίνω τα πάντα από το τελικό αποτέλεσμα» και βολεύονται στην αυταρέσκεια τους. Εδώ από το τελικό αποτέλεσμα θα τη γλυτώσει και ο διαιτητής! Τί κρίμα για τον Καλόπουλο που δεν υπήρχε χρόνος να φάει άλλα 4 ο Παναθηναϊκός μέχρι τη λήξη, θα την είχε σκαπουλάρει κι αυτός!

Το ποδόσφαιρο είναι όμως πολύ σύνθετο άθλημα και συχνά η απόσταση μεταξύ ενός θριάμβου και μιας οριακής νίκης ή ακόμα και μεταξύ νίκης και ήττας κρίνεται σε μία φάση, σε μία μικρή λεπτομέρεια, σε ένα λάθος σφύριγμα του διαιτητή. Προχθές, το επιβλητικό 3-0 της αρχής ακολούθησε μια διαιτησία που καμία διάθεση δεν είχε να χαλάσει το πανηγυρικό κλίμα που είχε στηθεί και αρνούμενος να σφυρίξει αυτά που έγιναν έδωσε πρόωρο τέλος στο παιχνίδι την ώρα που οι παίχτες μας προσπάθησαν να ορθοποδήσουν και να μειώσουν το σκορ. Με 3 γκολ στην πλάτη και μια διαιτησία που προστατεύει τον αντίπαλο και κλείνει τα μάτια σε κραυγαλέες περιπτώσεις, τα άλλα 3 της επανάληψης έρχονται ως φυσικό επακόλουθο, τυπική διαδικασία ουσιαστικά σε ένα σκηνικό προσαρμοσμένο αποκλειστικά στις επικοινωνιακές ανάγκες του γηπεδούχου.

Ναι, έγιναν λάθη στην ψυχολογική προετοιμασία και τη διαχείριση του ματς από τη διοίκηση. Όμως, το ότι έχει αφήσει τους παίχτες μας απροστάτευτους από τις κραυγές οπαδών, παλαιμάχων και δημοσιογραφίσκων είναι, για μένα, το μεγαλύτερο λάθος της. Προφανώς, κρίνει και αυτή από το τελικό αποτέλεσμα.

Προδιαγεγραμμένη φιέστα

Έχω καιρό να γράψω αλλά θα κάνω ένα μικρό σχόλιο με αφορμή το χθεσινό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι για το οποίο διαβάζεις πολλά σήμερα, για τον Ολυμπιακό που έκλεισε στόματα και στέφεται δίκαια πρωταθλητής, για την ονειρική φιέστα τίτλου, για το κόκκινο τσουνάμι, για τα ρεκόρ και φυσικά για τον ξεφτιλισμό της ΑΕΚ.

Δεν διαβάζεις όμως πουθενά ότι αυτό το παιχνίδι ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα κυλήσει έτσι γιατί έτσι το είχε ανάγκη, πρωτίστως επικοινωνιακά, ο νέος «αυτοκράτορας» του ελληνικού ποδοσφαίρου Βαγγέλης Μαρινάκης. Μετά από τις ήττες σε όλα τα εκτός έδρας ντέρμπι, τον αποκλεισμό στο κύπελλο, την κραυγαλέα εύνοια στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και τις αποκαλύψεις για τη νέα παράγκα που αναδύεται, ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη για μία πανηγυρική φιέστα με την ΑΕΚ και ένα θρίαμβο που θα κάλυπτε όλες τις αμφισβητήσεις και τις όποιες σκιές. Και φυσικά τα κατάφερε...

Το πράγμα βρώμαγε όταν ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε μόνο με 1 αγωνιστική για τα επεισόδια με τον Παναθηναϊκό και, σκανδαλωδώς, η εκδίκαση της έφεσης έγινε σε τέτοιο χρονικό σημείο ώστε ακόμα και αν αυξανόταν η ποινή του να εκτίονταν στο επόμενο παιχνίδι και όχι σε αυτό που προγραμμάτιζε την ιδανική «φιέστα» του. Άλλο να γιορτάζεις τον τίτλο με ένα θρίαμβο επί της ΑΕΚ και άλλο με μια νίκη ρουτίνας επί της Καβάλας.

Ο φανατισμός – αλά Ριζούπολη – των παιχτών του Ολυμπιακού το πρώτο 20λεπτο και τα 3 γκολ, απόλυτα θεμιτός και δικαιολογημένος. Λίγο η έδρα, λίγο 2 στιγμές αδράνειας στην άμυνα μας, λίγο ένα λάθος του Σάχα, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και τα έχουμε κάνει κι εμείς στην τεσσάρα προ 3ετίας. Αυτά που (κανονικά) δεν συμβαίνουν είναι την ξέφρενη αγωνιστική είσοδο μιας ομάδας να την επιβραβεύει και ο διαιτητής που μόνο στο πρώτο ημίχρονο χάρισε:

- 2 κόκκινες, στον Μιραλάς (για σκόπιμο χτύπημα με αγκωνιά στο πρόσωπο του Σκόκο) και 3 φορές στον Ιμπαγάσα (μία που έπιασε στο πρόσωπο τον Γκερέιρο, μία που σταμάτησε με τα χέρια τη μπάλα ζητώντας παράβαση υπέρ του και μία που στην ίδια φάση την πέταξε μακριά για καθυστέρηση)

- ένα κακώς ακυρωθέν γκολ του Καφέ

- και ένα πέναλτι τράβηγμα φανέλας στον Ντιόπ

Προφανώς ο διαιτητής δεν ήθελε να είναι ο ξενέρωτος του "πάρτυ" και χαλάσει το πανηγυρικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί με τα 3 γρήγορα γκολ και τον διαγραφόμενο θρίαμβο. Περιμένω, όμως, κάποιος, από αυτούς που με τόση ευκολία και αποτροπιασμό μιλάνε για την ξεφτίλα της ΑΕΚ, τη μαύρη μέρα και τους "μικρούς παίχτες που δεν επιτρέπεται να φοράνε τη φανέλα της", να γράψει τί σόι φιέστα θα βλέπαμε στο Β’ ημίχρονο με το σκορ 3-2 και τον Ολυμπιακό με 9 παίχτες. Γιατί, μια τέτοια εύνοια ακόμα και μετά το 3-0 αποδεικνύει μόνο την τεράστια ανάγκη του Ολυμπιακού για έναν θριάμβο - σήμα κατατεθέν του φετινού του τίτλου.

Και αντί ο Αδαμίδης να βγει και να τα πει όλα αυτά προστατεύοντας παράλληλα τους παίχτες μας με τους οποίους μια χαρά ήξερε να πανηγυρίζει στα πούλμαν 3 μέρες πριν, συμπληρώνει την τέλεια εικόνα θύματος και κακομοιριάς της ΑΕΚ βγαίνοντας και ζητώντας ηλίθιες συγνώμες από τον κόσμο. Άσε που αν ήταν έξυπνος παράγοντας θα έπρεπε να φανταστεί τί μας περιμένει και την ανάγκη του αντιπάλου για γενική εξιλέωση και πριν το ματς να προϊδεάσει τον κόσμο με ανακοινώσεις (έστω για τη δημιουργία εντυπώσεων) αντί να απολογείται σαν παιδούλα που ένα βιντεάκι τον έπιασε να βρίζει τον αντίπαλο...

Η αγωνία του "τελικού"

«Τελικός με Καβάλα!... με νίκη κλειδώνουν τα πλέι οφ»...

Και δεν ντρέπονται μόνο που το γράφουν; Ή πια το παραμύθιασμα είναι απροκάλυπτο;

Δηλαδή αν κερδίσουμε θα πανηγυρίζουμε όπως αρμόζει σε έναν τελικό;

Ή αν χάσουμε θα δικαιούμαστε να παρηγορηθούμε μιας και «σε έναν τελικό όλα γίνονται...»;

Το πρόβλημα, τελικά, δεν είναι που ο φετινός αγωνιστικός πήχης είναι τόσο χαμηλά... Αυτό που κυρίως με ενοχλεί είναι, ασυναίσθητα και αντανακλαστικά πλέον, να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα χαμηλώνοντας τον πήχη κι άλλο από μόνοι μας...

"Παλαίμαχη" αηδία

Αντιγράφω αποσπάσματα της πρόσφατης συνέντευξης του Μίμη Παπαϊωάννου από την ιστοσελίδα του Σπορ FM:

-Πηγαίνετε στο γήπεδο σήμερα να δείτε την ΑΕΚ;

«Θα σου πω κάτι και γράψ' το με κεφαλαία γράμματα: Δεν με ενδιαφέρει η ΑΕΚ σήμερα! Εδώ δεν ασχολούνται οι ίδιοι με την ομάδα. Θα ασχοληθώ εγώ; Δεν ξέρω καν ποια μέρα παίζει η ΑΕΚ. Έχω τις δουλειές μου».

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ σήμερα;

«Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την ομάδα πρέπει να φύγουν και να έρθει επιτέλους ένας ιδιοκτήτης. Δεν ξέρω αν θα ζω όταν η ΑΕΚ θα πάρει ξανά πρωτάθλημα. Και, καλά, πρωτάθλημα μπορεί να ξαναπάρει. Λεφτά, γήπεδο και αξιοπρέπεια πού θα βρει;»

-Πώς κρίνετε την εποχή Ντέμη Νικολαϊδη στην ομάδα;

«Μην μου πεις τίποτα γι' αυτόν! Ήταν ο χειρότερος πρόεδρος που πέρασε από την ΑΕΚ. Όταν έχεις το δικέφαλο στο μπράτσο, δεν κάνεις αυτά που έκανε αυτός...»

(http://www.sport-fm.gr/article/220480)

Τα θλιβερά συμπεράσματα που προκύπτουν είναι τα ακόλουθα:

- Για τον κ. Παπαϊωάννου το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με την ΑΕΚ δεν είναι αυτονόητα, όπως θα έπρεπε να είναι για κάθε ΑΕΚτζή. Είναι συνάρτηση των πράξεων, ενεργειών και παραλείψεων της εκάστοτε διοίκησης.

- Για τον κ. Παπαϊωάννου, θρυλική μορφή της ιστορίας της ΑΕΚ, οι δουλειές του (ποιές είναι αυτές, άραγε;...) τον εμποδίζουν ακόμα και να γνωρίζει τη μέρα που αγωνίζεται η ομάδα.

- Για τον κ. Παπαϊωάννου τα "λεφτά" και το "γήπεδο" δεν μπαίνουν απλώς στην ίδια πρόταση με την "αξιοπρέπεια". Προηγούνται αυτής...

- Για τον κ. Παπαϊωάννου ο Ντέμης Νικολαϊδης υπήρξε χειρότερος πρόεδρος του Μάκη Ψωμιάδη που έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 ετών για υπεξαίρεση ποσού 11 εκ. ευρώ από την ομάδα.

Τί άλλα σχόλια να κάνω; Για μία ακόμα φορά η ΑΕΚ βρίσκει τον εχθρό μέσα της. Για μία ακόμα φορά όλοι σιώπησαν. Μερικοί, μάλιστα, χειροκρότησαν. Η επίδειξη ΑΕΚοφροσύνης στη χειρότερη της μορφή... Ντροπή σου Μίμη...

Η κοροϊδία καλά κρατεί

«Παίχτες χωρίς ψυχή», «αγγαρεία», «αδιάφοροι» και παρόμοιες κριτικές ακολούθησαν το παιχνίδι στη Λάρισα. Μαζί με τις απαραίτητες πάντα βολές στην «ανύπαρκτη διοίκηση» που στις ήττες, προφανώς, γίνεται ακόμα πιο ανύπαρκτη και επηρεάζει την απόδοση των «αδιάφορων παιχτών»...

Μέχρι το Σάββατο βέβαια η αισιοδοξία από το παραπλανητικό 4 Χ 4 ξεχείλιζε. Οι αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας είχαν καμουφλαριστεί και ο στόχος του Champions League επινοήθηκε για να κρατήσει τη μάζα των απογοητευμένων οπαδών σε εγρήγορση. Άλλωστε, με τις άλλες 3 ομάδες να κονταροχτυπιούνται για τον τίτλο, έπρεπε κάπου και η ΑΕΚ να υπάρχει στην επικαιρότητα.

Ελάχιστοι σήμερα γράφουν ότι η ΑΕΚ του Σαββάτου καθόλου δεν διέφερε από τις εμφανίσεις και αγχώδεις νίκες της με Πανθρακικό, Εργοτέλη και Άρη. Και ότι απλά, το τελικό αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό... Οι παίχτες οι ίδιοι, πάντα, είναι, το ίδιο παίζουν κάθε φορά, το ίδιο σύστημα ακολουθούν και προσωπικά εμένα καθόλου αδιάφοροι δεν μου φάνηκαν. Τόσο μπορούν, τόσο ξέρουν, έτσι τους δείχνουν... Η κοροϊδία πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...

Ο αθόρυβα δυστυχής Μπλάνκο

Σε αντίθεση με τους Σκόκο και Τζιμπούρ, τους δύο δηλαδή φευγάτους που γράφαμε την προηγούμενη βδομάδα, εκείνος που φαίνεται ότι σίγουρα θα παραμείνει στην ομάδα και την επόμενη χρονιά είναι ο Ισμαέλ Μπλάνκο. Ανεξάρτητα, αν θα ανανεώσει τελικά από τώρα το συμβόλαιο του, όπως εδώ και καιρό λέγεται, υπάρχουν αρκετοί λόγοι και ενδείξεις που μαρτυρούν ότι ο παίχτης δύσκολα θα φύγει από την ομάδα σύντομα. Δυστυχώς, μολονότι όλοι χαιρόμαστε που ο Αργεντίνος θα συνεχίσει και του χρόνου, αρκετές από τις ενδείξεις αυτές μάλλον να μας προβληματίζουν θα έπρεπε...

Όταν είσαι δύο χρόνια πρώτος σκόρερ έστω στο μέτριο ελληνικό πρωτάθλημα και από πέρσι το όνομα σου κυκλοφορεί στους ατζέντηδες της Ευρώπης, είναι λογικό η προοπτική μεταπήδησης σε καλύτερο πρωτάθλημα να αρχίσει να εμφανίζεται. Ο Μπλάνκο, ωστόσο, το προηγούμενο καλοκαίρι είτε γιατί δεν υπήρχε ενδιαφέρουσα πρόταση είτε γιατί νοιώθει χαρούμενος στην ΑΕΚ και γενικότερα στην Ελλάδα παρέμεινε και τρίτη χρονιά στην ομάδα. Η ηλικία του, ούτως ή άλλως, (γεννηθείς το ‘83) του έδινε περιθώρια χρόνου και του επέτρεπε να μην λάβει βιαστική απόφαση αποχώρησης. Και καλά έκανε.

Φέτος, όμως τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο σε όλα τα επίπεδα: Την αγωνιστική εικόνα και πορεία της ομάδας, την παρατεταμένη διοικητική αστάθεια αλλά και τη δική του απόδοση. Θα περίμενε κανείς η όλη κατάσταση να τον σπρώχνει στην έξοδο όπως ακριβώς συμβαίνει στους Σκόκο και Τζιμπούρ που απο καιρό έχουν αποφασίσει ότι προκοπή στην ΑΕΚ δεν θα δουν. Εντούτοις, θέμα αποχώρησης του Μπλάνκο, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει τεθεί και αντιθέτως ο ίδιος έχει εδραιωθεί ως ο νέος φυσικός ηγέτης της ομάδας και λατρεμένος των οπαδών: Επισκέψεις στις συγκεντρώσεις της original, οπαδικές δηλώσεις και πανηγυρισμοί των γκολ δίπλα στους φανατικούς του έχουν εξασφαλίσει αιώνια λατρεία ανεξάρτητα από την αγωνιστική του εικόνα. «Γεννημένος ΑΕΚτζής» και «έχει αγαπήσει αυτή την ομάδα» θα πουν δήθεν ρομαντικά οι φυλλάδες που απευθύνονται στα πρόβατα. Είναι όμως έτσι απλά τα πράγματα;

Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστώ ότι ο Μπλάνκο γυρεύει άλλοθι ή έχει ανάγκη τη στήριξη των οπαδών για να καμουφλάρει το φετινό αγωνιστικό του ντεφορμάρισμα. Δεν είμαι, όμως, τόσο σίγουρος ότι η μη διάθεση του να ψαχτεί για το εξωτερικό όταν το μέλλον της ΑΕΚ είναι δυσοίωνο είναι προϊόν αγάπης και πίστης στην ομάδα και όχι μιας γενικής απογοήτευσης από τον εαυτό του. Γιατί προσωπικά αυτό που βλέπω στον Αργεντίνο είναι έναν στενοχωρημένο και απογοητευμένο ποδοσφαιριστή με λίγη όρεξη για ποδόσφαιρο που σπάνια χαμογελάει πια. Έναν ποδοσφαιριστή που μοιάζει να έχει κυριευτεί από τη γκαντεμιά που τον σημαδεύει από την αρχή της χρονιάς, με ελάχιστη πίστη στις δυνατότητες του και χαμηλή ψυχολογία που γνωρίζει ότι, και να ψαχνόταν, πρόταση από το εξωτερικό δεν πρόκειται να του έρθει φέτος. Η εικόνα να τραβάει τα μαλλιά του έπειτα από κάθε χαμένη ευκαιρία ή να κοιτάει απελπισμένος στον ουρανό είναι νομίζω αυτή που περισσότερο τον αντιπροσωπεύει φέτος. Ενώ οι άλλοι θέλουν να φύγουν ξενερωμένοι με την ομάδα, ο Μπλάνκο μένει ξενερωμένος όμως με τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό...

Το σύστημα της ομάδας και η μεταχείριση από τον προπονητή του δεν τον έχουν βοηθήσει να ξεμπλοκάρει αγωνιστικά και να ξαναβρεί τον καλό εαυτό του. Αντιθέτως, τον έχουν μπερδέψει και περαιτέρω κλονίσει την εμπιστοσύνη στα πόδια του. Η υπομονή που δείχνει αγωνιζόμενος πολύ συχνά τελευταία σε θέσεις στις οποίες είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να προσφέρει είναι αξιοθαύμαστη όσο και θλιβερή. Βλέποντας τον να αγωνίζεται στα δεξιά, να προσπαθεί να μαρκάρει τον αντίπαλο μπακ, να πασχίζει να φτιάξει παιχνίδι, να εκτελεί πλάγια, να σεντράρει, χειροκροτείς καταρχάς τον επαγγελματισμό και την τυφλή υπακοή του στις εντολές του προπονητή αλλά ταυτόχρονα λυπάσαι να τον βλέπεις να εκτίθεται τόσο αδυνατώντας να ανταποκριθεί σε νέα καθήκοντα. Μοιάζει σαν να έχει μπει τιμωρία να μην ξαναπαίξει φουνταριστός επειδή έχασε κάποιες ευκαιρίες στην αρχή του πρωταθλήματος. Κι ενώ κάθε φυσιολογικός ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του (πόσω μάλλον αν έχει βγει 2 φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος) θα αρνούνταν τέτοια αγωνιστική κακομεταχείριση και θα αντιδρούσε στον προπονητή, ο ίδιος σιωπά, συνεχίζει να προσπαθεί σαν να έχει υποταχθεί στη μοίρα του ότι ως επιθετικός πλέον δεν φτουράει και πλέον πρέπει να μάθει κι άλλες θέσεις για να χωρέσει στην εντεκάδα. Ο δημόσιος έπαινος, μάλιστα, που έλαβε από τον Μπάγεβιτς για την προσήλωση του στο σύστημα στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, αγωνιζόμενος και πάλι ως δεξί χαφ περισσότερο κακό του έκανε καθώς εδραίωσε τον ποδοσφαιρικό του ευνουχισμό.

Είναι όμως και κάτι ακόμα. Ο Μπλάνκο θα μείνει κι άλλο στην Ελλάδα γιατί, συν τις άλλοις, έχει πλήρως αφομοιώσει την ελληνική πραγματικότητα, απο την καλή και την ανάποδη. Ολοένα και συχνότερα πλέον τον βλέπουμε να επιδίδεται σε κλασικές ελληνικές πονηριές όπως να διαμαρτύρεται για το παραμικρό στο διαιτητή ή να απαιτεί από τους αντιπάλους να τηρήσουν το δήθεν fairplay πετώντας τη μπάλα έξω όταν κάποιος δικός μας είναι πεσμένος. Και αν πατούσε περισσότερο περιοχή φέτος το σίγουρο είναι ότι θα έπεφτε και συχνότερα για να πάρει πέναλντυ. Ο Μπλάνκο μοιάζει να μην πιστεύει ότι μπορεί να πάει παραπάνω και για αυτό κοιτάει να εγκλιματιστεί πλήρως στο περιβάλλον που σήμερα βρίσκεται.

Η ΑΕΚ δείχνει να έχει κερδίσει ένα ηγέτη που δεν καίγεται να φύγει, λατρεύεται από τους οπαδούς, δίνει τα πάντα για την ομάδα, δεν θα την προδώσει και είναι υπόδειγμα επαγγελματία. Δυστυχώς, δείχνει, όμως, να χάνει τον αθόρυβο, χαμογελαστό και φιλόδοξο Μπλάνκο που γνωρίσαμε τα δύο προηγούμενα χρόνια, έναν πραγματικά δεινό σκόρερ, άριστο γνώστη του πώς να κινείται στη μεγάλη περιοχή, να εκμεταλλεύεται την παραμικρή ευκαιρία και να κάνει το γκολ να φαίνεται απλή υπόθεση. Ο Μπλάνκο πρέπει να προστατευθεί και να βοηθηθεί να βρει ξανά την αγωνιστική του διάθεση και πίστη στις ικανότητες του. Να ξαναγίνει ο ηγέτης εκείνος που με την απόδοση του βοηθάει την ομάδα αλλά παράλληλα αναδεικνύεται και ο ίδιος. Συμφέρον για την ΑΕΚ είναι να έχει ένα Μπλάνκο που δεν τον ενδιαφέρει να μείνει για πάντα πρώτος στο χωριό αλλά να δοκιμάσει κάποια στιγμή και τις δυνάμεις του στην πόλη... Κι ας τον αγαπάμε πολύ εμείς εδώ στο χωριό...

Ζώντας με δύο φευγάτους

Από τα «Ελλάδα τέλος» και «μου υποσχέθηκαν ότι το καλοκαίρι θα με πουλήσουν» μέχρι το «θα μείνω αν υπάρχει πλάνο που θα μου επιτρέπει να προοδεύσω αγωνιστικά» αυτό που προφανώς έχει μεσολαβήσει είναι η άνωθεν παρέμβαση είτε του Δημητριάδη ή του ίδιου του Αδαμίδη. Ακριβώς, δηλαδή, όπως έγινε και προ 2 βδομάδων με τις δηλώσεις Τζιμπούρ κατά του προπονητή σε εφημερίδα της πατρίδας του που για τα μάτια του κόσμου διαψεύστηκαν μια μέρα μετά. Θα μου πεις αν δεν κάνει κι αυτό ο Μπίλαρος ποια είναι ακριβώς η δουλειά του στην ομάδα δεν έχω καταλάβει...

Δυστυχώς, η ΑΕΚ πορεύεται στη συνέχεια του πρωταθλήματος κυνηγώντας το στόχο της Ευρώπης που της απέμεινε με ηγέτες και μπροστάρηδες 2 παίχτες που από τώρα γνωρίζουμε ότι δεν θα παίζουν σε αυτήν του χρόνου. Ο μεν Σκόκο δηλωμένα δυσαρεστημένος με το ελληνικό πρωτάθλημα, τον προπονητή του, την ποιότητα της ομάδας και ποιός ξέρει με τί άλλο έχει τάσεις φυγής από το Δεκέμβρη. Ο δε Τζιμπούρ, φευγάτος αυτός από το καλοκαίρι, αγωνίζεται σήμερα στην ομάδα μόνο και μόνο για να διατηρήσει τη φόρμα και τη θέση του στην Εθνική της χώρας του ενόψει του μουντιάλ.

ΑΕΚ δεν υπάρχει ήδη γι αυτούς, αδιαφορούν για τους όποιους αγωνιστικούς της στόχους και την τελική θέση που η ομάδα θα λάβει ενώ και οι σχέσεις τους με τον προπονητή είναι ούτως ή άλλως ανύπαρκτες. Για να μη μιλήσω για τις μεταξύ τους σχέσεις... Παίζουν απλά για την πάρτη τους, την προβολή τους, τις κλήσεις τους στις Εθνικές τους, τη μεταγραφή του καλοκαιριού, το μέλλον τους. Καλά κάνουν, θα πω εγώ, από τη στιγμή αφενός που, όπως και να το κάνουμε, δεν είμαστε δα πλέον και το μαγαζί γωνία, από κάθε άποψη - διοικητική, αγωνιστική κλπ που κάθε παίχτης ονειρεύεται να παίξει και αφετέρου, δικαίως ή αδίκως, θεωρούν ότι τους αξίζει κάτι καλύτερο.

Δεν θα κλαφτώ ούτε στη λογική του κακομοίρικου «πού καταντήσαμε», ούτε του κομπλεξικού «να δούμε που θα βρουν καλύτερα» αλλά ούτε και του τσαντισμένου «κόψ’ τους τη μπάλα». Και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθώ μέχρι το καλοκαίρι με το παιχνίδι εντυπώσεων που θα στηθεί σχετικά με την πιθανότητα παραμονής τους, τις ψεύτικες δηλώσεις που θα γίνουν, τα παρακαλετά των οπαδών που δεν θέλουν να χάσουν τα αστέρια τους και τα γραφικά εξώφυλλα των φυλλάδων που θα παραμυθιάζουν τον κοσμάκι μιλώντας για δήθεν ανανεώσεις και οράματα...

Εδώ που είμαστε, επειδή μαγκιές δεν χωρούν και η ομάδα πολλές αγωνιστικές πολυτέλειες δεν έχει, και αυτό που πρωτεύει είναι να βγούμε Ευρώπη, θεωρώ πως πρέπει να επιστρατεύσουμε λογική “win win situation”... Δηλαδή η ομάδα να στηριχθεί (έως αφεθεί...) στο ταλέντο αυτών των δύο παιχτών που αν μη τι άλλο και δυνατότητες και όρεξη για μπάλα έχουν (έστω για δικούς τους λόγους), οι ίδιοι να αποφύγουν δηλώσεις που χαλάνε το κλίμα ή αντιδράσεις που προκαλούν και το καλοκαίρι όταν ομάδα και παίχτες θα έχουν με το καλό πετύχει τους ξεχωριστούς τους στόχους να αποχαιρετιστούμε σαν φίλοι και φυσικά με το κατάλληλο αντίτιμο...

«Σαν κύριοι» εκδιώχθησαν...

«Σαν κύριοι» έγραφε χθες σύσσωμος ο τύπος, αποχωρούν από την ΑΕΚ δύο εκ των μετόχων της, ο Γκίκας Γκούμας και ο Πόλυς Χατζηϊωάννου καθώς φεύγοντας πλήρωναν και περί τα 4 εκ. ευρώ σε μετρητά και τραπεζικές εγγυήσεις για υποχρεώσεις της ομάδας. Στη δε ανακοίνωση αποχώρησης τους δεν άφησαν ούτε μία αιχμή για πράγματα και καταστάσεις που τους ενόχλησαν και που εντέλει τους ανάγκασαν στην απόφαση αυτή.

Γιατί είμαι σίγουρος ότι οι δυο τους θα είχαν πολλά να πουν δίνοντας στον κόσμο να καταλάβει ότι στην πραγματικότητα από την ΑΕΚ «δεν έφυγαν σαν κύριοι» αλλά στεγνά τους έδιωξαν... Τους έδιωξε ο Ντέμης στο όραμα του οποίου πίστεψαν και αθόρυβα στήριξαν αλλά ο ίδιος τους παράτησε, τους έδιωξε ο Θανόπουλος που μία τους καθησύχαζε ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς και μετά τους εξέθετε δημοσίως για ανεπαρκή στήριξη, τους έδιωξαν οι φυλλάδες όταν με περισσή ευκολία και διάχυτο λαϊκισμό τους βάφτισαν «α-μέτοχους» ενώ οι ίδιοι συνέχιζαν να χρηματοδοτούν την ομάδα και απλά αδυνατούσαν και δεν επιθυμούσαν να μπουν στην πρώτη γραμμή, τους έδιωξε ο κόσμος εκείνος που απεχθάνεται τις αθόρυβες διοικήσεις και εναγωνίως περιμένει τους «κροίσους/λαμόγια» που «θα τα ακουμπήσουν» και με κάθε μέσο και τρόπο «θα ξανακάνουν την ΑΕΚ μεγάλη...», τους έδιωξαν οι οργανωμένοι που κάποτε στήριζαν τον Ψωμιάδη αλλά αυτούς δεν δίστασαν να τους κάνουν ειρωνικό σύνθημα, τους έδιωξε ο προπονητής πιστός στην αποστροφή του σε κάθετι που του θυμίζει το «σύστημα Ντέμη», τους έδιωξαν οι άλλοι μέτοχοι που σταδιακά ξέχασαν τον αρχικό κοινό τους στόχο και άρχισαν να αποστασιοποιούνται ή ακόμα χειρότερα να παραδίδουν τις μετοχές τους εδώ κι εκεί...

Τώρα που το σκέφτομαι η τελευταία χάρη που θα μπορούσαν να κάνουν στην ομάδα ο Γκίκας και ο Χατζηϊωάννου θα ήταν να μιλήσουν για όλα τα παραπάνω και να εξηγήσουν τους λόγους που φεύγουν από την ομάδα. Όλο και κάποιος θα προβληματίζονταν και ίσως κάποια μυαλά να άλλαζαν... Βέβαια, από την άλλη, και με τέτοιο «ακροατήριο», μάλλον κι αυτό μάταιο θα ήταν. Άσε που το «σαν κύριοι» πιθανότατα θα γινόταν «βγάλαν γλώσσα και οι α-μέτοχοι...» και η αποχώρηση τους θα συνοδεύονταν από ενορχηστρωμένες επιθέσεις πανταχόθεν. Έτσι κι αλλιώς, σε ένα χρόνο από τώρα κανείς δεν θα τους θυμάται. Κι ας πρόσφεραν στην ομάδα πολλά περισσότερα και κυρίως με πολύ μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια από πολλούς πρώην, νυν και επόμενους διοικούντες.

Κανόνες ποδοσφαιρικής συμπεριφοράς

Σε μία ομάδα που τα πράγματα λειτουργούν όπως πρέπει:

Ο ποδοσφαιριστής ακούει και δέχεται τις εντολές του προπονητή του και δεν δημιουργεί διαρκώς προβλήματα στους αγώνες και τις προπονήσεις...

Ο προπονητής δεν μειώνει δημοσίως τον «ατίθασο» ποδοσφαιριστή αλλά συνομιλεί μαζί του και μόνο αν δεν βρει λύση, τον διώχνει από την ομάδα παραπέμποντας τον στη διοίκηση...

Η διοίκηση επιβάλει πρόστιμο στον ποδοσφαιριστή σεβόμενη την επιθυμία του προπονητή και αν επαναλάβει κρούσματα απειθαρχίας προβαίνει σε δραστικότερες λύσεις όπως διακοπή συμβολαίου ή καραντίνα διαρκείας...

Η διοίκηση δεν επαναφέρει τον ποδοσφαιριστή στις προπονήσεις όταν, αφού τον άφησε επί μήνες να ψάχνει ομάδα στην Ευρώπη, δεν καταφέρνει να τον πουλήσει όσο θα ήθελε και δεν τον ξαναεπιβάλει στον προπονητή απλά και μόνο επειδή η προοπτική να αγωνιστεί στο μουντιάλ θα ανεβάσει το κασέ του...

Ο προπονητής δεν βάζει στη βασική ενδεκάδα, και μάλιστα σε αγώνα ντέρμπι, τον ποδοσφαιριστή που έχει να προπονηθεί με την ομάδα σχεδόν 4 μήνες όσο καλά διατηρημένος κι αν είναι...

Ο ποδοσφαιριστής εμφανίζεται μετανοιωμένος για την προηγούμενη συμπεριφορά του και έστω για τα μάτια του κόσμου προβαίνει σε μία δημόσια δήλωση μεταμέλειας και ειλικρινούς διάθεσης προσφοράς στην ομάδα...

Ο προπονητής δεν βρίζει μπροστά στην κάμερα τον ποδοσφαιστή επειδή ο τελευταίος αστοχεί σε πέναλντυ δείχνοντας ότι η μεταξύ τους αντιπάθεια καλά κρατεί...

Ο ποδοσφαιριστής δεν καταφέρεται εκ νέου κατά του προπονητή σε ΜΜΕ της πατρίδας του μολονότι αγωνίζεται ανελλιπώς από τη στιγμή που επέστρεψε στην ομάδα...

Η διοίκηση δεν αρκείται σε μία προφανώς υπαγορευμένη διάψευση των παραπάνω δηλώσεων και καλεί τον ποδοσφαιριστή για περαιτέρω εξηγήσεις...

Ο προπονητής σταματάει να χρησιμοποιεί τον ποδοσφαιριστή μέχρι να ξεκαθαριστεί αν οι δηλώσεις αυτές έγιναν ή όχι...

Στην ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, του Τζιμπούρ και του Θανόπουλου, όμως, όλα τα παραπάνω δεν έγιναν όπως αρμόζει σε ένα σοβαρό σύλλογο. Εις βάρος, πάντα, της ηρεμίας της ομάδας και της αξιοπρέπειας της...

Περί διαμόρφωσης και διαχείρισης ρόστερ

Επειδή η αγωνιστική εικόνα μιας ομάδας εξαρτάται πρωτίστως από το υλικό που διαθέτει και πώς αυτό αξιοποιείται, ας δούμε ορισμένες μεταγραφικές και τακτικές επιλογές που έχουν γίνει από το καλοκαίρι και μετά, πού αυτές κατέληξαν και πώς έχουν επηρεάσει τη φετινή ΑΕΚ.

Καταρχάς, αξίζει να σημειωθεί ότι το καλοκαίρι αποκτήθηκαν συνολικά 13 νέοι παίχτες, 10 διαφορετικών εθνικοτήτων από τους οποίους μόνο ο Αραούχο μπορεί να θεωρηθεί βασικός και αναντικατάστατος, ενώ οι Καράμπελας και Γιάχιτς αγωνίζονται κυρίως ελλείψει εναλλακτικών λύσεων στις θέσεις τους. Επιπλέον, ήδη οι 3 από τις καλοκαιρινές μεταγραφές (Ιορντάκε, Γιαχάγια, Άρτσε) αποτελούν ουσιαστικά παρελθόν από την ομάδα.

Στο κέντρο της άμυνας, η (ομολογουμένως) τελευταίας στιγμής πώληση του Κυργιάκου ουσιαστικά δεν αναπληρώθηκε ποτέ αφού ο Γιάχιτς που ήρθε ως αντικαταστάτης του παίζει στα χαφ και ο Άρτσε αποτέλεσε ατυχής επιλογή. Η ομάδα, και με δεδομένη την απουσία του Αλεξόπουλου, διαθέτει μόνο δύο βασικούς αμυντικούς οι οποίοι απλά πλαισιώνονται από το νεαρό Γκέντσογλου που όμως αγωνίζεται και στα χαφ. Το παθητικό των 27 γκολ σε 20 αγώνες μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι...

Στο αριστερό μπακ, το καλοκαίρι έγινε η επιλογή να στηριχθεί η ομάδα στο Χουάν Φραν μολονότι από πέρσι εμφάνιζε σημαντικές αδυναμίες και το κασέ του ήταν υψηλό. Ο παίχτης δεν απέδωσε ούτε φέτος, τέθηκε στο περιθώριο και τη χρονιά καλείται να βγάλει μόνος του ο φιλότιμος αλλά προοριζόμενος για αναπληρωματικός Καράμπελας.

Στη θέση του αμυντικού χαφ, οι επιλογές του καλοκαιριού ήταν ο Γιαχάγια και ο Ενσαλίβα, οι οποίοι αγωνίζονταν εναλλάξ στα φιλικά προετοιμασίας. Οι δύο τους βρίσκονται τώρα μεταξύ εξέδρας και αποχώρησης και η ομάδα ουσιαστικά δεν διαθέτει παίχτη σε μία τόσο νευραλγική θέση. Η ανυπαρξία σύνδεσης της άμυνας με τους προωθημένους είναι ίσως το πιο έντονο χαρακτηριστικό της φετινής ΑΕΚ.

Στην επίθεση, απομακρύνθηκαν για λόγους χαρακτήρα οι Εντίνιο και Τζιμπούρ και ποτέ δεν αποκτήθηκε το βαρύ φορ στήριγμα που χρειάζονταν ο Μπλάνκο. Αντιθέτως, ήρθε ως δανεικός ο Νέμεθ, παίχτης με παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Μπλάνκο που μάλιστα εκτόπισε από τη θέση του φουνταριστού τον Αργεντίνο. Η επιστροφή του Τζιμπούρ απλά διατήρησε τον Μπλάνκο, 2 χρόνια πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, εκτός αντίπαλης περιοχής, να πασχίζει να κάνει παιχνίδι, να είναι ουσιαστικά ακίνδυνος και να περιορίζεται στα μόλις 4 γκολ (με 2 πέναλντυ) σε 20 αγώνες.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα τα παραπάνω έγιναν από έναν προπονητή που ήταν στον πάγκο της ομάδας και την προηγούμενη χρονιά και υποτίθεται γνώριζε τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες των παιχτών του και συνεπώς τον τρόπο να διορθώσει τα κενά και να δημιουργήσει ένα πιο ισχυρό ρόστερ.

Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι μεμονωμένες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης ορισμένων παιχτών της ομάδας που αποτελούν πολύτιμα κεφάλαια της. Έχουμε και λέμε: ο Λεονάρντο που ήρθε ως πουλέν του προπονητή, ηγέτης και βασικός από την αρχή, πλέον δεν μπαίνει ούτε ως αλλαγή και η ψυχολογία του βρίσκεται στο ναδίρ, ο Μάκος, επένδυση για το μέλλον και μοναδικός μας έλληνας διεθνής δεν έχει ακόμα προσαρμοστεί αλλά αντί να προστατευθεί εκτίθεται και πλέον αντιμετωπίζεται από τον κόσμο περίπου όπως ο Χουάν Φραν, ο Γκερέιρο, ηγέτης της Εθνικής Πολωνίας και παίχτης με μπόλικη ποιότητα, έπαιξε στην αρχή λίγα ματς αλλά χωρίς κανείς να καταλάβει γιατί αποτελεί πλέον την αλλαγή των καθυστερήσεων, ο Σκόκο ακόμα να βρει θέση και ρόλο στην ομάδα, αδυνατεί να συνεννοηθεί με τον προπονητή του και μοιραία «δεν νοιώθει καλά», ο Σάχα, MVP της ομάδας πέρσι, απαξιώθηκε εν μία νυκτί, ο Τζιμπούρ είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, για τον Μπλάνκο τα είπαμε... Ειδική μνεία, όμως, πρέπει να γίνει στο έγκλημα που έχει γίνει με τον Ταχτσίδη, πραγματικό ταλέντο με τρομερά προσόντα και συμμετοχές στην πρώτη ομάδα από τα 16 του, που αντί να προσεχθεί και σταδιακά να εξελιχθεί σε ηγέτη της ομάδας ουσιαστικά αγνοήθηκε και αφέθηκε να ασχολείται με τις γκόμενες και τη νύχτα με αποτέλεσμα να φεύγει πλέον ως ελεύθερος για την Τζένοα την ώρα που ακόμα αρκετοί γκρινιάζουν για το «ξεπούλημα» (των 4 εκ. ευρώ...) του Παπασταθόπουλου στην ίδια ομάδα...

Τα πράγματα στη θέση τους

Με τον Καράμπελα και τον Αραμπατζή να κάνουν καθυστερήσεις για να κρατήσουν το χ, την ομάδα να αδυνατεί να κάνει ένα συνδυασμό της προκοπής ή μία επιθετική προσπάθεια που να έμοιαζε δουλεμένη, τον Μπλάνκο να ταλαιπωρείται ως δεξί χαφ και να τελειώνει το 90λεπτο χωρίς να έχει πατήσει την αντίπαλη μεγάλη περιοχή, την «Ώρα» να πανηγυρίζει για την «τεράστια ΑΕΚάρα του Ντούσκο» και τις υπόλοιπες φυλλάδες να εξαίρουν την «ψυχή» της ομάδας λες και παίζαμε με την Μπαρτσελόνα, το Δημοσθένη Καρμοίρη να αναφέρει ότι «η ΑΕΚ ξαναμπήκε γερά στη διεκδίκηση της 5^ης θέσης» και τη γενική συνειδητοποίηση ότι η ομάδα με λίγο περισσότερη δουλειά και καλύτερη διαχείριση του ρόστερ θα ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους υπολοίπους και σίγουρα μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου, το να δηλώνουμε και ευχαριστημένοι σήμερα νομίζω μας μικραίνει (ακόμα πιο) πολύ...

Facebook

Για περισσότερα σχόλια και πιο άμεση ανταλλαγή απόψεων κυκλοφορούμε πλέον και στο facebook με την ονομασία "ΥΠΕΡ ΑΕΚ μπλογκ". Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Ανοιχτή επιστολή προς κ. Αδαμίδη

Επειδή βλέπουμε ότι η αρχική σας διάθεση είναι αρκετά δυναμική και ελπιδοφόρα και οι πρώτες σας ενέργειες κινούνται στην, κατά τη γνώμη μας, σωστή κατεύθυνση προάσπισης των συμφερόντων της ΑΕΚ, θα θέλαμε ως απλοί οπαδοί να σας εφιστήσουμε την προσοχή σε ορισμένα θέματα που θεωρούμε σημαντικά και νομίζουμε θα σας είναι χρήσιμα εφόσον τελικά αναλάβετε τη διοίκηση της αγαπημένης μας ομάδας.

• Καταρχήν, δώστε στον κόσμο της ΑΕΚ να καταλάβει ότι ζητούμενο από τους μετόχους μιας ποδοσφαιρικής ΠΑΕ δεν πρέπει να είναι το λαϊκίστικο «να βάλουν λεφτά» αλλά να διασφαλίζουν τη σωστή διαχείριση των εσόδων και εξόδων της στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας δυνατής ομάδας. Πρέπει επιτέλους να ξεφύγουμε από κακομοιρίστικες και ξεπερασμένες αντιλήψεις ότι μια ομάδα ευδοκιμεί μόνο αν ο «Πρόεδρος βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη» και να συνειδητοποιήσουμε ότι η ΑΕΚ βρίσκεται σήμερα τόσο σε δεινή αγωνιστική θέση όσο και σε σοβαρό ταμειακό έλλειμμα μολονότι οι μέτοχοι ποτέ δεν σταμάτησαν να την χρηματοδοτούν. Ενημερώνετε ανελλιπώς τον κόσμο της ΑΕΚ για την κατάσταση των οικονομικών ώστε να δικαιολογούνται και να κατανοούνται και τα οικονομικά ανοίγματα αλλά και οι σφιχτές πολιτικές και να μην αφήνονται σκιές και δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις.

• Μην αφήνετε κανέναν και τίποτα να προσβάλλει και να μειώνει την ΑΕΚ είτε αυτός είναι πρώην παράγοντας, παλαίμαχος, δημοσιογράφος, ατζέντης ή οποιοσδήποτε άλλος. Δεν χρειάζεται να μεταμορφωθείτε σε Πανόπουλο με γραφικές συνεχείς και άνευ νοήματος ανακοινώσεις αλλά δεν πρέπει να αφήνετε καμία προσβολή ή υπονόμευση της συνοχής και του μεγέθους της ΑΕΚ αναπάντητη. Μην φοβηθείτε να συγκρουστείτε και να δώσετε σε όλους τις απαντήσεις που τους αρμόζουν όπως ακριβώς κάνατε ήδη στην ΕΡΤ, το μάνατζερ του Σκόκο και τον Κοζώνη. Σε ένα τόσο βρώμικο ελληνικό ποδόσφαιρο η επίδειξη fairplayισμού ή οι υπεράνω συμπεριφορές έχουν από καιρό χάσει το νόημα τους και πλέον μεταφράζονται ως ένδειξη αδυναμίας.

• Κλείστε μια και καλή την πόρτα σε πρώην προέδρους που σαν φαντάσματα κυκλοφορούν μέσα και γύρω από την ομάδα φροντίζοντας να διατηρούνται στην επιφάνεια και να κρατούν για τους εαυτούς τους το ρόλο του οιωνoί συμβούλου ή του επίδοξου αγοραστή. Η ομάδα δεν χρειάζεται εσωτερικές αντιπολιτεύσεις και δελφίνους που μιλούν εκ του ασφαλούς και από απόσταση. Στην ανάγκη θυμίστε στον κόσμο που έχει κοντή μνήμη τί πραγματικά εστί Μελισσανίδης και τί Τροχανάς και από ποιά γεγονότα και καταστάσεις έχει σημαδευτεί η θητεία του καθενός ως προέδρου της ΑΕΚ. Είμαστε σίγουροι οτί εσείς θυμάστε και γνωρίζετε πολύ καλά.

• Κόψτε κάθε επαφή με τους επαγγελματίες οπαδούς που είτε κατευθυνόμενα είτε ορμώμενοι από προσωπική βαρεμάρα θεωρούν ότι για κάποιο λόγο είναι περισσότερο ΑΕΚτζίδες από εμάς τους υπολοίπους και ότι κάποιος τους έχει δώσει το δικαίωμα να κάνουν κατάληψη στα γραφεία της ΠΑΕ ή να έρχονται με απειλές έξω από τις Γενικές Συνελεύσεις ή ακόμα και να μπαίνουν στα αποδυτήρια των παιχτών και να ζητούν εξηγήσεις για την κακή τους απόδοση. Μην τους χρίσετε συνομιλητές, δεν λογοδοτείτε σε αυτούς, είναι πολύ λίγοι.

• Κρατηθείτε σε ασφαλή απόσταση από τις ΑΕΚτζίδικες φυλλάδες και τους ΑΕΚάρχες δημοσιογράφους που εξυπηρετούν συμφέροντα και διαμορφώνουν τη γραμμή τους κατά το δοκούν και κοιτώντας πάντα να ικανοποιήσουν το δικό τους μικρό κοινό. Μην παραμυθιαστείτε αν ξαφνικά σας αποθεώσουν όταν τα αποτελέσματα της ομάδας αρχίζουν να είναι θετικά. Δεν θα σας έχουν συμπαθήσει ξαφνικά απλώς έτσι θα τους εξυπηρετεί τότε για να στραφούν πάλι εναντίον σας όταν οι γκέλες ξανάρθουν και θα αναζητείται εξιλαστήριο θύμα.

• Μην ξεχνάτε ποτέ ότι η ομάδα έρχεται πρώτα και πάνω απ’ όλους. Κάντε ότι μπορείτε για να κόψετε πια αυτή την προσωπολατρία που μας ταλαιπωρεί δεκαετίες και που βάζει τον κάθε Μπάγεβιτς, Ντέμη, Σκόκο κοκ πάνω από την ΑΕΚ. Πάρτε αποφάσεις για τα αγωνιστικά με γνώμονα αυτό που θεωρείτε εσείς συμφέρον και κρίσιμο για την ομάδα και μην ενεργείτε βάσει υπεράσπισης ισορροπιών ή φόβου αντιδράσεων.

Κύριε Αδαμίδη, για να πετύχετε σε έναν βαθιά προβληματικό οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ μέσα σε ένα βαθιά αρρωστημένο ελληνικό πρωτάθλημα δυστυχώς δεν αρκεί να επικεντρωθείτε στη δημιουργία μιας δυναμικής, υγιούς και ανταγωνιστικής ομάδας. Πρέπει, συγχρόνως, να συγκρουστείτε με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς αλλά και ξεπερασμένες αντιλήψεις, να μην φοβηθείτε να εκτεθείτε, να δίνετε καθημερινό παρόν και συνεχή ενημέρωση για τα τεκταινόμενα της ομάδας, να ξύσετε πληγές και να ξεμπροστιάσετε κόσμο. Να ξέρετε όμως ότι ο απλός και υγιής κόσμος της ΑΕΚ δεν περιμένει ούτε τίτλους ούτε διακρίσεις για να σας εκτιμήσει. Αρκεί μόνο να είστε ειλικρινής μαζί του και τίμιος απέναντι στην ομάδα...

Σκόκο μέχρι τη Β’ Εθνική

«Κατάληψη στο σπίτι όποιου υπογράψει την πώληση του Σκόκο» πρέπει να ήταν η πιο αστεία αντίδραση της χθεσινής μέρας γύρω από το ενδεχόμενο παραχώρησης του παίχτη και τις δηλώσεις του ατζέντη του. Εκφραστής της - ποιός άλλος - από τον επιλεκτικά λαλίστατο πρόεδρο της Ερασιτεχνικής Δ. Χατζηχρήστο που προφανώς ένοιωσε την ανάγκη να πρωτοστατήσει (και) σε αυτό το νέο κύμα λαϊκισμού και ΑΕΚοφροσύνης που ταλαιπωρεί την ομάδα. «Εσχάτη προδοσία», «να τους κοπούν τα χέρια», «παίζουν με την περηφάνια των ΑΕΚτζήδων» και άλλα πολλά όσα κυριαρχούν στις κατευθυνόμενες φυλλάδες και ξεστομίζονται από τους οπαδούς που προσφεύγουν στα sites για να εκφράσουν την αγανάκτηση τους...

Από την άλλη πλευρά, πουθενά δεν είδα αυτές τις μέρες από τις ίδιες φυλλάδες και τους ίδιους ανθρώπους αντίστοιχη αγανάκτηση ή έστω προβληματισμό για την αγωνιστική κατρακύλα της ομάδας που εξακολουθεί να παραμένει σε δεύτερο πλάνο. Δεν είδα εξώφυλλα για το -19 από την κορυφή, τις 6 ήττες σε 17 αγώνες στο πρωτάθλημα, το 24-24 στο ισοζύγιο των γκολ και το γεγονός ότι μέχρι τώρα πραγματοποιούμε περήφανη πορεία μικρομεσαίας ομάδας 1 πόντο κάτω από την Τρίπολη και 2 πάνω από την Καβάλα στη βαθμολογία. Επίσης δεν διάβασα πουθενά (με εξαίρεση το άρθρο του Γιώργου Κοσμά στην Εξέδρα : http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?aid=50508&cid=77 ) αν πράγματι έχει λόγους ο Σκόκο να επιθυμεί να φύγει από την ομάδα.

Φυσικά, κανείς μας δεν θέλει να πουληθεί ο παίχτης ιδίως τη δεδομένη στιγμή που η ομάδα παραπαίει και αν μη τι άλλο χρειάζεται όλα της τα ατού για να κλείσει τη χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά από αυτό μέχρι τις προσωπολατρίες, τις απειλές και τις εκρηκτικές αντιδράσεις για την προοπτική φυγής ενός παίχτη μόνο σε μικρές ομάδες το συναντά τελικά κανείς όταν η μεγάλη ομάδα τους αρπάζει το μοναδικό τους αστέρι που τους έκανε υπερήφανους. Η ομάδα δεν θα μικρύνει αν της φύγει ο Σκόκο (και κάθε Σκόκο), η ομάδα μικραίνει όταν βρίσκεται 6η στη βαθμολογία αλλά ο κόσμος της προτιμά να εξεγείρεται στην προοπτική αποχώρησης ενός (οποιουδήποτε) παίχτη της. Εκτός αν πλέον φοβόμαστε τον υποβιβασμό...

Η διοίκηση έκλεισε (θέλω να πιστεύω) οριστικά το θέμα με τη σκληρή ανακοίνωση κατά του ατζέντη του παίχτη. Ωστόσο θα πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς για να μη δει και κάποιες αλήθειες πίσω από τα (κατά τ’ άλλα απαράδεκτα) λεγόμενα του κυρίου αυτού που αφορούν στο πώς αισθάνεται και την προοπτική που έχει ο παίχτης σε αυτήν την ΑΕΚ. Η διοίκηση δεν αρκεί να δηλώνει ότι κρατάει έναν παίχτη, πόσω μάλλον με το έτσι θέλω και κόντρα στη βούληση του ίδιου. Αντιθέτως, πρέπει να μεριμνήσει για να εξασφαλίσει στο Σκόκο και τα υπόλοιπα αστέρια της ένα περιβάλλον που θα τους εμπνέει, θα τους αξιοποιεί πλήρως, θα τους αναδεικνύει και μία ομάδα που θα πρωταγωνιστεί και θα τους κάνει να αισθάνονται καλά. Ξέρει από πού πρέπει να ξεκινήσει...

Μέτοχοι: για όλα υπεύθυνοι...

Αρκετά προβλέψιμα σχόλια θα γίνουν μετά από το συνδυασμό των τόσο αντιφατικών αποτελεσμάτων που έκανε η ΑΕΚ την Τετάρτη και χθες, όπως πχ ότι «πήραν τα μυαλά τους αέρα», «ήταν κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης», «μας αδίκησε ο διαιτητής» ή ότι «η νίκη στο Καραϊσκάκη ήταν απλά η αναλαμπή μιας κακής χρονιάς». Εγώ, αντιθέτως, ελάχιστα θέλω να σταθώ στα δύο αυτά παιχνίδια θεωρώντας ότι και στα δύο η ομάδα έδειξε το γνώριμο μέτριο φετινό της πρόσωπο και συνεπώς δεν χρίζουν ιδιαίτερης ανάλυσης. Απλά στο Καραϊσκάκη αφενός λόγω της ιδιαιτερότητας του αγώνα που απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας του αντιπάλου ήρθε μία νίκη που μπορεί να μας χαροποίησε αλλά στην πραγματικότητα και κρίνοντας από την εμφάνιση δεν διέφερε ιδιαίτερα από τη συνολικά κακή εικόνα που εμφανίζει φέτος η ομάδα.

Ωστόσο, η δική μου ρητορική απορία που με διακατέχει τόσο καιρό και ίσως βρήκε μικρή αφορμή να εκδηλωθεί βλέποντας τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ομολογουμένως μεγάλη από ψυχολογικής σημασίας νίκη με τον Ολυμπιακό είναι η ακόλουθη: Αν η ομάδα έπαιζε καλά από την αρχή της χρονιάς και διεκδικούσε το πρωτάθλημα, θα ασχολούνταν πράγματι κανείς με τους μετόχους, τους ισολογισμούς, τα ταμειακά ελλείμματα και τις οικονομικές υποχρεώσεις της διοίκησης; Ή, για να το θέσω και αλλιώτικα, θα είχαμε γίνει όλοι ειδικοί περί ομολογιακών δανείων, μετοχικών κεφαλαίων και άριστοι γνώστες των χρεών της EMPIRE προς την PUMA, την ώρα που η ομάδα μας θα πήγαινε από νίκη σε νίκη δίνοντας τη μάχη της για τον τίτλο;

Προφανώς και όχι! Αντιθέτως, αν η ομάδα μάς ικανοποιούσε, όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι και συσπειρωμένοι γύρω της, οι μέτοχοι θα παρέμεναν άγνωστοι στο ευρύ κοινό και ικανοποιημένοι θα συνέχιζαν κανονικά και αθόρυβα τη στήριξη και χρηματοδότηση ανεξάρτητα από τις επιμέρους στενότητες και δυσκολίες, ο Θανόπουλος θα ήταν ένας επιτυχημένος πρόεδρος που θα υμνούνταν για τους μεταγραφικούς χειρισμούς του καλοκαιριού και οι αεκτζίδικες φυλλάδες θα αφιέρωναν εξώφυλλα αποθεώνοντας την ομάδα και τον προπονητή της. Κοζώνης φυσικά δεν θα υπήρχε, ούτε και καταλήψεις στα γραφεία Χριστουγεννιάτικα και τα πράγματα θα κυλούσαν ήσυχα και όμορφα. Το πολύ πολύ η original να έπληττε από βαρεμάρα και αραιά και που να έβρισκε καμία αφορμή για να συγκρουστεί με τη διοίκηση για τα εκτός έδρας εισιτήρια ή για την ανάγκη ενίσχυσης της «μάνας ΑΕΚ» αλλά και πάλι οι όποιες γραφικότητες θα είχαν μικρή προβολή και έκταση και καθόλου δεν θα επηρέαζαν την ομάδα στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων της. Ότι δηλαδή περίπου γίνονταν στα 4 χρόνια (2004-08) της προεδρίας του Ντέμη που η πορεία της ομάδας, με τα πάνω και τα κάτω της, βρίσκονταν συνέχεια στο επίκεντρο της προσοχής όλων μας και ελάχιστα γνωρίζαμε για τα οικονομικά δεδομένα και τα όποια χρωστούμενα.

Συνεπώς, δεν μπορώ να μην οδηγηθώ στο συμπέρασμα ότι όλη η κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη χρονιά (αλλά και την προηγούμενη) προκύπτει πολύ απλά επειδή η ομάδα δεν παίζει καλά και έχει βγει από τόσο νωρίς εκτός στόχων αλλά «ως δια μαγείας» υπεύθυνη για αυτό έχει χριστεί η διοίκηση και οι περιβόητοι μέτοχοι της και απουσιάζει κάθε σοβαρή αγωνιστική ανάλυση και κριτική για τα αίτια αυτής της τόσο κακής πορείας. Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως η κάθε κακή εμφάνιση και ήττα της ομάδας μας αντί να οξύνει τη συζήτηση για τα αγωνιστικά, τις επιλογές του προπονητή και τους παίχτες έκανε ολοένα και πιο επιτακτική την ανάγκη αλλαγής της διοίκησης. Φτάσαμε να θεωρούνται αναμενόμενες και φυσιολογικές οι ήττες από τις Καβάλες, τους Πανιώνιους και τις Τρίπολες αλλά το ενδιαφέρον της Αεκτζίδικης κοινής γνώμης να βρίσκεται στη διαδικτυακή συνέντευξη κάποιου γραφικού παππούλη από το Σικάγο λες και δεν έχουμε βρεθεί στο παρελθόν με αντίστοιχα διοικητικά προβλήματα αλλά την ομάδα ανεπηρέαστη να καθαρίζει τους αγώνες.

Αφελείς φυσικά δεν είμαστε. Αν στον Ολυμπιακό ο μόνιμος υπεύθυνος όταν η ομάδα δεν πάει καλά είναι ο προπονητής, στην ΑΕΚ της απρόσωπης διοίκησης, του έντονου παραγονίστικου παρασκηνίου, των κατευθυνόμενων φυλλάδων και της έντονης προσωπικότητας του προπονητή, δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί ο εύκολος στόχος και αυτός που πρέπει να πληρώσει για την αγωνιστική κατάσταση που έχει περιέλθει η ομάδα.

Έτσι, για 3 μέρες πανηγυρίσαμε για το Σκόκο, μιλήσαμε για τον Αραμπατζή, αποθεώσαμε τον Μπάγεβιτς που έκανε ματ στο Ζίκο, αναλύσαμε τη συμβολή του Τζιμπούρ, σηκώσαμε τον Μπίλαρο στους ώμους και θέσαμε ξανά αγωνιστικούς στόχους με ορίζοντα τα play-off. Από σήμερα ξαναπιάνουμε το Νοτιά, τον Παππά, τη ΓΣ της 18ης Ιανουαρίου, το ομολογιακό δάνειο της Morgan Stanley, τους άγνωστους επενδυτές από την Κύπρο και τα "εγκλήματα" του Ντέμη...

Η σιωπηλή πλειοψηφία

Όπως ευρύτερα στην κοινωνία υπάρχει η σιωπηλή πλειοψηφία που βλέπει τα κακώς κείμενα σε όλα τα επίπεδα αλλά νοιώθει εγκλωβισμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, έτσι και στην «κοινωνία»της ΑΕΚ υπάρχει μία αντίστοιχη σιωπηλή πλειοψηφία που σκεπάζεται από τις φωνές των λίγων και παρακολουθεί αμέτοχη τις άσχημες εξελίξεις που αφορούν στην αγαπημένη μας ομάδα. Θεωρώ ότι η σιωπηλή πλειοψηφία της ΑΕΚ διακρίνεται από ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:

- Πίστεψε στο όραμα του Ντέμη για τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας που θα αποπνέει υγεία και θα αποστρέφεται τα παρασκήνια και τα οπαδιλίκια, στενοχωριέται αφάνταστα που το σχέδιο απέτυχε λόγω αρκετών παραγόντων συμπεριλαμβανομένων των παρορμητισμών και λαθών του ίδιου του Ντέμη και πικράθηκε που ο ίδιος επέλεξε τη φυγή όσο κι αν, εν μέρει, καταλαβαίνει τους λόγους. Έχει βγάλει προ πολλού τα συμπεράσματα του για την περίοδο Ντέμη και πλέον δεν ενδιαφέρεται για τις συνεντεύξεις του στις οποίες προτιμά να ασχολείται με το παρελθόν και την υπεράσπιση της υστεροφημίας του και όχι με το παρόν που είναι ζοφερό.

- Αναγνωρίζει στους σημερινούς μετόχους της ομάδας ότι παρά τα λάθη τους και την προφανή αδυναμία τους να διοικήσουν μια ποδοσφαιρική εταιρεία (και δη στο ελληνικό πρωτάθλημα...) έχουν κινηθεί με μόνο γνώμονα το καλό της ομάδας σώζοντας την το 2004 και χρηματοδοτώντας την ουκ ολίγες φορές στη συνέχεια, χωρίς να επιδιώκουν ποτέ χρήμα ή προβολή και μολονότι τώρα έχουν βρεθεί σε μία θέση που οι ίδιοι αρχικά δεν επέλεξαν, δεν κοιτάνε να ξεφορτωθούν την ομάδα χωρίς πρώτα να διασφαλίσουν την επόμενη της μέρα.

- Θλίβεται για το διοικητικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ομάδα αλλά δεν περιμένει κανένα «κροίσο» εξ Αμερικής για να τη σώσει ιδίως όταν γνωρίζει ότι Κροίσοι (και μάλιστα ΑΕΚτζίδικων φρονημάτων...) υπάρχουν και στην Ελλάδα, οι οποίοι όμως συστηματικά επιλέγουν να μην εμπλέκονται και να κινούνται μονίμως στο παρασκήνιο φροντίζοντας απλώς να διατηρούν αισθητή την παρουσία τους με τα κατευθυνόμενα μέσα που διαθέτουν.

- Δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τις αεκτζίδικες φυλλάδες που μόνο διχασμούς ξέρουν να σπέρνουν και συμφέροντα τρίτων να προωθούν. Διαβάζει απλώς τα πρωτοσέλιδα τους έτσι από συνήθεια και βαρεμάρα πηγαίνοντας το πρωί στο γραφείο...

- Θεωρεί ότι η original έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί θετικό παράγοντα για την ομάδα, έχει πνιγεί στις αντιφάσεις χωρίς καν να το συνειδητοποιεί και έχει καταλήξει να αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από την ίδια την ΑΕΚ.

- Αγαπάει την ΑΕΚ ανεξαρτήτως απόδοσης και αποτελεσμάτων, στενοχωριέται όταν δεν πάει καλά ή πόσω μάλλον όταν βρίσκεται εκτός στόχων όπως φέτος αλλά με την ίδια θέρμη θα καθίσει να δει και το επόμενο παιχνίδι γιατί το πάθος είναι πάθος και δεν κάμπτεται όσο κακά κι αν είναι τα αποτελέσματα.

- Στήριζε και θα στηρίζει πάντα τους παίχτες, έλληνες και ξένους, που κάθε φορά επιλέγονται για να απαρτίζουν το ρόστερ της ομάδας και να φορέσουν το δικέφαλο αετό, και παρά τις όποιες αγωνιστικές αδυναμίες τους δεν διανοείται να τους βρίσει, να τους ειρωνευτεί και να τους υποβιβάσει. Πιστεύει ακράδαντα ότι οι παίχτες μαζί με τους γνήσιους οπαδούς αποτελούν τους φυσικούς εκφραστές της ιδέας της ΑΕΚ και οι δεσμοί μεταξύ τους πρέπει να είναι πάντα γεροί και αδιατάρακτοι.

- Στηρίζει και έχει εμπιστοσύνη στον εκάστοτε προπονητή της ομάδας, κρατάει τις προπονητικές αμπελοφιλοσοφίες για τον εαυτό του και την παρέα του και έρχεται σε αντιπαράθεση μαζί του μόνο όταν τον βλέπει να καταφέρεται άδικα για αγωνιστικούς λόγους κατά των παιχτών ενώ θα πρέπει να είναι ο πρώτος που θα τους προστατεύει. Προβληματίζεται που το κλίμα στις σχέσεις μεταξύ των παιχτών και του σημερινού προπονητή μόνο ρόδινο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

- Συνειδητοποιεί ότι όπως είναι σήμερα η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα δεν ενδιαφέρεται καν να γίνει η ΑΕΚ μέρος του συστήματος έστω κι αν το αντάλλαγμα είναι, πάλι όπως και παλιότερα, κάνας τίτλος που στόχο θα έχει να μας κλείνει το στόμα. Για αυτό το λόγο θεωρεί σφάλμα τη σύμπλευση με το βρώμικο κατεστημένο που εκφράστηκε φέτος με την εκλογή του Θανόπουλου στην προεδρία της Superleague και (ακόμα χειρότερα) δεν αναιρέθηκε αυτομάτως και επιδεικτικά αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.

Το ΥΠΕΡ ΑΕΚ δημιουργήθηκε από δύο φανατικούς ΑΕΚτζήδες της σιωπηλής πλειοψηφίας που επιχείρησαν πέρσι να μιλήσουν για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ χωρίς γκρίνιες και μιζέριες που κυριαρχούν στον αεκτζίδικο τύπο και τα δικτυακά φόρουμ και χάρηκε γιατί βρήκε σημαντική ανταπόκριση, απόδειξη άλλωστε ότι η πλειοψηφία βρίσκεται στη δική μας πλευρά. Σταματήσαμε να γράφουμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα στην ΑΕΚ εξελίσσονταν άσχημα σε όλα τα επίπεδα και η κατάσταση περιγράφονταν πλέον κυρίως με γκρίνια, αυτό δηλαδή ακριβώς που θέλαμε να αποφύγουμε. Επιλέξαμε να επιστρέψουμε στην πλευρά της σιωπηλής πλειοψηφίας κρίνοντας το ως πιο σωστό τότε και για όλη την περίοδο που ακολούθησε.

Πλέον, η ΑΕΚ είναι πολύ μόνη. Εμπνευστής δεν υπάρχει πια, οι παίχτες δεν στηρίζονται από κανέναν, οι μέτοχοι ανήμποροι να διοικήσουν ψάχνουν απεγνωσμένα αγοραστή και εντός και εκτός γηπέδου οι φωνές των λίγων σκεπάζουν την ανησυχία των πολλών. Η αγαπημένη μας ομάδα δυστυχώς μικραίνει αλλά η αγωνιστική κρίση είναι ο μικρότερος λόγος και η εύκολη αφορμή.

Πια, η σιωπή και η βουβή θλίψη δεν μπορούν να είναι επιλογές. Η ΑΕΚ χρειάζεται τους πολλούς.

Αληθινές απορίες

Γιατί ο Νοτιάς επέστρεψε τη Δευτέρα στην Αθήνα και δεν μπήκε στον κόπο να ταξιδέψει μια μέρα νωρίτερα για να δει τον υποτίθεται «τελικό για τη 2η θέση» όπως ακριβώς είχε κάνει για τον τελικό κυπέλλου; Δεν τον ένοιαζε ή μήπως ήξερε το αποτέλεσμα;

Γιατί ο Μπάγεβιτς σε έναν υποτίθεται τόσο κρίσιμο αγώνα εμπιστεύτηκε το νεαρό Γκέντσογλου που μέχρι τώρα είχε αγωνιστεί ελάχιστα και πάντα ως αλλαγή; Γιατί, ενώ είδε το κενό που υπήρχε στο κέντρο δεν ενίσχυσε την ομάδα ούτε καν στην ανάπαυλα; Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου ο Πεγετιέρι, ο οποίος προφανώς υπολογίζεται από τη στιγμή που τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι προσπαθούμε να τον κρατήσουμε έστω με ανανέωση του δανεισμού;

Γιατί σε αντίθεση με όλους τους άλλους αγώνες των play-off άφησε τον Εντίνιο στον πάγκο για όλο το 90λεπτο προτιμώντας το νεαρό Παυλή; Γιατί κανένας δεν σχολίασε την ανεξήγητα προσβλητική του δήλωση στη συνέχεια ότι «ο Εντίνιο δεν άξιζε να παίξει»;

Γιατί η πρώτη του αλλαγή στο παιχνίδι ήταν ένας χαφ επίσης νεαρής ηλικίας και χωρίς παιχνίδια στα πόδια του, τη στιγμή που οι παίχτες εξακολουθούσαν να το παλεύουν και οι οπαδοί να ελπίζουν; Θεώρησε, πραγματικά, ότι θα γυρίσει το ματς με τον Ντιούφ ή η συγκεκριμένη αλλαγή άλλους σκοπούς εξυπηρετούσε;

Γιατί στη συνέντευξη τύπου προτίμησε να μην ασχοληθεί με το ματς (σαν να ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα...) αλλά ξαφνικά να θυμηθεί τα παράπονα του από τη Διοίκηση αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο και στρέφοντας τη συζήτηση στη συνάντηση της Τρίτης; Γιατί δεν λέει καθαρά τί και ποιοί τον πειράζουν για να καταλάβουμε κι εμείς οι άμοιροι; Μήπως τον βόλευε αυτή η παράσταση για να θολώσει τα νερά και να μην ασχοληθεί κανένας με τις «περίεργες» επιλογές του στο «ντέρμπι» της Κυριακής;

Τί εννοούσε ο Μαντούκα όταν δήλωνε μετά το ματς πως «ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερα στημένος» (χθεσινό εξώφυλλο Εξέδρας); Απλή μομφή στον προπονητή ή μήπως κάτι ακόμα παραπάνω; Γιατί κανένας δεν ασχολήθηκε;

Γιατί ελάχιστοι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν πραγματικά με το παιχνίδι; Ήταν κι αυτοί της λογικής να το ξεχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και να επικεντρωθούμε στην επόμενη μέρα; Τελικά παίζαμε τελικό ή όχι;

Αν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει το παιχνίδι της Κυριακής, θα απολύονταν ο προπονητής, οι οπαδοί θα προπηλάκιζαν το πούλμαν, οι πράσινες φυλλάδες θα έσταζαν χολή και οι μισοί παίχτες θα ήταν υπ’ ατμόν. Εμείς αντιθέτως, μολονότι χάσαμε στην έδρα μας, προτιμούμε να ασχολούμαστε με το Μπάγεβιτς, το Μανωλά, το Μελισσανίδη και τη σημερινή συνέντευξη Νοτιά. Η "ήττα" στο "ντέρμπι" δεν πείραξε κανέναν... Τα συμπεράσματα δικά σας...

Περίεργα "πράγματα"

Ας ξεκινήσουμε με 3 δεδομένα:

1. Η πρόκριση στους ομίλους του Champions League ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολη με δεδομένο τους ισχυρούς αντιπάλους που θα είχαμε και στους 2 προκριματικούς γύρους.
2. Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης θα αποτελούσε πίεση στους διοικούντες να εγκαταλείψουν τα σχέδια για περικοπές και να κάνουν μεταγραφές ώστε να ενισχυθεί η ομάδα και να διεκδικήσει την πρόκριση στους ομίλους.
3. Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης θα σήμαινε, επιπλέον, προκριματικό γύρο εντός Ιουλίου άρα έναρξη της προετοιμασίας πολύ νωρίς, κόντρα στην επιθυμία του προπονητή να έχει χρόνο για μεταγραφές και γενικά για το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.

Και ερχόμαστε στα χθεσινά:

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στον υποτίθεται «υπέρ πάντων» αγώνα, παρά τις τόσες απουσίες, επιλέγει να ξεκινήσει με το Σάββα Γκέντσογλου για πρώτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα, μολονότι ο Πεγετιέρι ήταν διαθέσιμος. Επιπλέον, κάνει 1η αλλαγή τον άπειρο Ντιούφ την ώρα που οι παίχτες πιέζουν για το γκολ που θα τους βάλει ξάνα στο παιχνίδι. Τέλος, για πρώτη φορά δεν χρησιμοποιεί καθόλου τον Εντίνιο. Κοουτσάρισμα, αν μη τι άλλο περίεργο... Το ότι στη συνέντευξη τύπου αρχίζει ξανά τη γνωστή κλάψα για τα «πράγματα», που αν δεν αλλάξουν θα φύγει, αποποιώντας όπως πάντα τις ευθύνες του, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα...

Ο Πρόεδρος Θανόπουλος, από την πλευρά του, στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα, έμοιαζε συνολικά ικανοποιημένος ευχαριστώντας τον κόσμο που ήρθε στο γήπεδο και στήριξε την ομάδα. Ο στόχος των play-off άλλωστε αυτός ήταν: Europa League και πολλά εισιτήρια στον τελευταίο αγώνα. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό ελάχιστα φαίνονταν να τον έχει πειράξει...

Το συμπέρασμα:

Οι παίχτες, αναμφισβήτητα, ήθελαν και προσπάθησαν να κερδίσουν το ματς. Το ίδιο και οι οπαδοί που δεν σταμάτησαν να ενθαρρύνουν την ομάδα. Προπονητής και διοίκηση, όμως, έμοιαζαν να μην καίγονται τόσο, δικαιώνοντας τις φήμες που κυκλοφορούσαν τις τελευταίες μέρες. Η ΑΕΚ είχε ένα κακό πρωτάθλημα αγωνιστικά. Το φινάλε της, όμως, μας άφησε μία ακόμα χειρότερη γεύση...

'Ahora todos estamos tranquilos': Σε ελεύθερη μετάφραση

“Όταν ο κόσμος μας σταμάτησε να ζητάει γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια με το που δεχόμαστε γκολ και να μας αποδοκιμάζει με το που σκοράρουμε, όταν οι προπονητές μας σταμάτησαν να χτυπάνε το κεφάλι τους στα ντουλαπάκια των αποδυτηρίων μετά από άσχημα αποτελέσματα και να ξεσπάνε σε λυγμούς μετά από νίκες, να μας πουλάνε μαγκιά και αρχηγιλίκι και να μας εκθέτουν δημοσίως, να απειλούν τους ανώτερούς τους στη διοίκηση και να ασχολούνται με τη σύνθεση του γραφείου τύπου της ΠΑΕ, όταν οι πρόεδροί μας σταμάτησαν να μας ζητάνε να δείξουμε «πόσο καλοί παίκτες είμαστε», να παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο και να διαλαλούν ότι δεν έχουν λεφτά να μας πληρώσουν, όταν οι δημοσιογράφοι-οπαδοί μας σταμάτησαν να μας ζητάνε νίκη «με πολλά γκολ για να ανέβει η ψυχολογία», «για να επεκταθεί το σερί», «για να κλείσουμε στόματα», «για να διατηρήσουμε μαθηματικές ελπίδες για το τίτλο», «για τον υπέροχο κόσμο, τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας», «για τα λεφτά που δεν ντρεπόμαστε να παίρνουμε», όταν η ομάδα σταμάτησε να ζητάει από τους μικρότερους και πιο άπειρους από μας «να αποδείξουν ότι αξίζουν να παίζουν στην ΑΕΚ» και να τους «δίνει ευκαιρίες» λες και είμαστε summer camp, όταν επιτέλους τους κοίταξε στα μάτια και τους είπε «σας έχουμε ανάγκη, βοηθήστε μας», όταν όλοι μας μάθαμε πια ο ένας το παιχνίδι και τα κουσούρια του άλλου, όταν ο τελικός του κυπέλλου επιτέλους τελείωσε και η πίεση της «τελευταίας ευκαιρίας να σώσουμε τη χρονιά» έφυγε από τις πλάτες μας, όταν το φάντασμα του δήθεν «μοναδικού μας στόχου» επιτέλους ξεσκεπάστηκε σε όλη του τη γελοιότητα στο εικοστό κορώνα-γράμματα, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, όταν επιτέλους κανείς δεν μας είπε ότι «πρέπει» να κερδίσουμε και «πρέπει» να βγούμε στο champions league.”

«Πώς γίνεται και τώρα άρχισε να παίζει καλή μπάλα η ΑΕΚ;» ρώτησε ο Μανώλης Βογιατζάκης μετά την επιβλητική νίκη επί του ΠΑΟΚ. Στην απάντηση του Νάτσο Σκόκο η ιστορία μίας χρονιάς. Τα υπόλοιπα είναι για τους κωλοτούμπες, τους προσωπολάτρες και τους στατιστικολόγους.

Όλα τα 'χαμε...

Γενικά δεν μου αρέσει να μιλάω για τη διαιτησία, αλλά οι 2 τελευταίοι κρίσιμοι αγώνες των play-off έδειξαν τις διαθέσεις του "συστήματος" απέναντι στην καταταλαιπωρημένη και αδύναμη διοικητικά ΑΕΚ: Δύο, ολίγον αυστηρά, πέναλντι και αρκετό σπρώξιμο στον Παναθηναϊκό την προηγούμενη Τετάρτη και δύο, αρκετά αυστηρές, αποβολές και μπόλικο σπρώξιμο την Κυριακή στον ΠΑΟΚ, νομίζω είναι ενδεικτική συγκομιδή... Το ότι οι διαιτησίες αυτές δεν πολύκαταφεραν να πλήξουν βαθμολογικά την ομάδα μικρή σημασία έχει.

Θεωρώ, επειδή είναι δύσκολο ο διοικητικά ισχυρός ΠΑΟ των εκατομμυρίων να μείνει εκτός champions league του χρόνου και ο αναγεννημένος ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη να καταλήξει τέταρτος στη βαθμολογία, ότι το σπρώξιμο θα συνεχιστεί... Άλλωστε, πόσο μπορεί να δαγκώσει ο Θανόπουλος; Η χθεσινή - πιο ήπια δε γίνεται- ανακοίνωση κατά της διαιτησίας το μαρτυρά... Η ομάδα δείχνει ότι, παρά τις αντιξοότητες, το προσπαθεί ακόμα. Είναι όμως ικανή να αντέξει μέχρι τέλους;

Η νίκη των παιχτών

Δεν ξέρω πόσοι από τους 14 που χρησιμοποιήθηκαν χθες στην Τούμπα θα συνεχίσουν στην ΑΕΚ και του χρόνου. Όχι περισσότεροι από τους μισούς φαντάζομαι... Οι πιο πολλοί το ξέρουν ήδη, άλλοι το υποψιάζονται και μερικοί δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή... Κι όμως όλοι αυτοί οι παίχτες, μηδενός εξαιρουμένου, έδειξαν απίστευτο πάθος και θέληση και δώσανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ο καθένας για να πάρει η ΑΕΚ τη μεγαλύτερη νίκη της φετινής χρονιάς.

Θα ήταν αστείο να πιστεύει κανείς ότι παίξανε για τη Διοίκηση και τα πριμ που υποτίθεται τους έταξε σε περίπτωση κατάκτησης της 2ης θέσης. Η Διοίκηση αυτή άλλωστε έχει αφήσει να διαρρεύσει ότι δεν πολυκαίγεται για τα προκριματικά του champions league. Ούτε φυσικά αγωνίστηκαν για τον προπονητή με τον οποίο οι σχέσεις είναι από αδιάφορες ως εχθρικές. Ούτε καν για εμάς τους οπαδούς μόχθησαν τόσο, όχι γιατί απουσιάζαμε από το γήπεδο αλλά γιατί γνωρίζουν ό,τι με τις εμφανίσεις τους όλη τη χρονιά δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν τη συμπαράσταση και υποστήριξη μας και το γυαλί δύσκολα κολλάει πια.

Οι παίχτες χθες παίξανε κυρίως για τους εαυτούς τους, την υστεροφημία τους, το καλύτερο συμβόλαιο, τη μεταγραφή και την απάντηση σε προπονητή, δημοσιογράφους και οπαδούς που, δικαίως ή αδίκως, τους έχουν αμφισβητήσει τόσο καιρό. Δευτερευόντως, για τη «φανέλα» της ΑΕΚ και ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα από αυτούς... Μπήκαν καλά στο ματς, δείξανε ότι το θέλουν από την αρχή, οι έξτρα αντιξοότητες (διαιτησία, φανατισμένο γήπεδο, αποβολές) τους πείσμωσαν περισσότερο και κατάφεραν κάτι που κανείς δεν πίστευε.

Εμείς ως οπαδοί φυσικά χαιρόμαστε γιατί στις μεγάλες νίκες όλα είναι όμορφα. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε 2 πράγματα. Πρώτον, ότι η άποψη μας για τη φετινή ΑΕΚ, την ποιότητα και τις δυνατότητες της δύσκολα αλλάζει. Και δεύτερον, ότι κάτι τέτοιες νίκες αναδεικνύουν τους λόγους που αγαπάμε το ποδόσφαιρο και υποστηρίζουμε αυτή την ομάδα και πόσο μίζεροι γινόμαστε όταν αυτό το βάζουμε σε δεύτερη μοίρα και γκρινιάζουμε για το καθετί που την αφορά...

Αυτή η νίκη είναι των παιχτών... Όλοι οι υπόλοιποι δεν δικαιούμαστε να λέμε πολλά. Πρέπει απλώς να χειροκροτήσουμε τις προσπάθειες μιας φουρνιάς παιχτών που συνολικά δεν κατάφεραν να μας πείσουν αλλά για μια βραδιά μας έκαναν πολύ χαρούμενους...

υγ. αναρωτιέμαι πότε θα ζήσουμε εμείς αυτό που έγινε χθες στην Τούμπα. Πότε δηλαδή θα παίζουμε υπερκρίσιμο αγώνα στην έδρα μας, η διαιτησία θα μας σπρώχνει όσο μπορεί, εμείς θα αδυνατούμε να βάλουμε γκολ σε αντίπαλο που παίζει με 9 και στο τέλος που θα έχουμε χάσει θα χειροκροτούμε τους παίχτες, γιατί παρ’ όλα αυτά προσπάθησαν...