Μέτοχοι: για όλα υπεύθυνοι...

Αρκετά προβλέψιμα σχόλια θα γίνουν μετά από το συνδυασμό των τόσο αντιφατικών αποτελεσμάτων που έκανε η ΑΕΚ την Τετάρτη και χθες, όπως πχ ότι «πήραν τα μυαλά τους αέρα», «ήταν κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης», «μας αδίκησε ο διαιτητής» ή ότι «η νίκη στο Καραϊσκάκη ήταν απλά η αναλαμπή μιας κακής χρονιάς». Εγώ, αντιθέτως, ελάχιστα θέλω να σταθώ στα δύο αυτά παιχνίδια θεωρώντας ότι και στα δύο η ομάδα έδειξε το γνώριμο μέτριο φετινό της πρόσωπο και συνεπώς δεν χρίζουν ιδιαίτερης ανάλυσης. Απλά στο Καραϊσκάκη αφενός λόγω της ιδιαιτερότητας του αγώνα που απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας του αντιπάλου ήρθε μία νίκη που μπορεί να μας χαροποίησε αλλά στην πραγματικότητα και κρίνοντας από την εμφάνιση δεν διέφερε ιδιαίτερα από τη συνολικά κακή εικόνα που εμφανίζει φέτος η ομάδα.

Ωστόσο, η δική μου ρητορική απορία που με διακατέχει τόσο καιρό και ίσως βρήκε μικρή αφορμή να εκδηλωθεί βλέποντας τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ομολογουμένως μεγάλη από ψυχολογικής σημασίας νίκη με τον Ολυμπιακό είναι η ακόλουθη: Αν η ομάδα έπαιζε καλά από την αρχή της χρονιάς και διεκδικούσε το πρωτάθλημα, θα ασχολούνταν πράγματι κανείς με τους μετόχους, τους ισολογισμούς, τα ταμειακά ελλείμματα και τις οικονομικές υποχρεώσεις της διοίκησης; Ή, για να το θέσω και αλλιώτικα, θα είχαμε γίνει όλοι ειδικοί περί ομολογιακών δανείων, μετοχικών κεφαλαίων και άριστοι γνώστες των χρεών της EMPIRE προς την PUMA, την ώρα που η ομάδα μας θα πήγαινε από νίκη σε νίκη δίνοντας τη μάχη της για τον τίτλο;

Προφανώς και όχι! Αντιθέτως, αν η ομάδα μάς ικανοποιούσε, όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι και συσπειρωμένοι γύρω της, οι μέτοχοι θα παρέμεναν άγνωστοι στο ευρύ κοινό και ικανοποιημένοι θα συνέχιζαν κανονικά και αθόρυβα τη στήριξη και χρηματοδότηση ανεξάρτητα από τις επιμέρους στενότητες και δυσκολίες, ο Θανόπουλος θα ήταν ένας επιτυχημένος πρόεδρος που θα υμνούνταν για τους μεταγραφικούς χειρισμούς του καλοκαιριού και οι αεκτζίδικες φυλλάδες θα αφιέρωναν εξώφυλλα αποθεώνοντας την ομάδα και τον προπονητή της. Κοζώνης φυσικά δεν θα υπήρχε, ούτε και καταλήψεις στα γραφεία Χριστουγεννιάτικα και τα πράγματα θα κυλούσαν ήσυχα και όμορφα. Το πολύ πολύ η original να έπληττε από βαρεμάρα και αραιά και που να έβρισκε καμία αφορμή για να συγκρουστεί με τη διοίκηση για τα εκτός έδρας εισιτήρια ή για την ανάγκη ενίσχυσης της «μάνας ΑΕΚ» αλλά και πάλι οι όποιες γραφικότητες θα είχαν μικρή προβολή και έκταση και καθόλου δεν θα επηρέαζαν την ομάδα στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων της. Ότι δηλαδή περίπου γίνονταν στα 4 χρόνια (2004-08) της προεδρίας του Ντέμη που η πορεία της ομάδας, με τα πάνω και τα κάτω της, βρίσκονταν συνέχεια στο επίκεντρο της προσοχής όλων μας και ελάχιστα γνωρίζαμε για τα οικονομικά δεδομένα και τα όποια χρωστούμενα.

Συνεπώς, δεν μπορώ να μην οδηγηθώ στο συμπέρασμα ότι όλη η κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη χρονιά (αλλά και την προηγούμενη) προκύπτει πολύ απλά επειδή η ομάδα δεν παίζει καλά και έχει βγει από τόσο νωρίς εκτός στόχων αλλά «ως δια μαγείας» υπεύθυνη για αυτό έχει χριστεί η διοίκηση και οι περιβόητοι μέτοχοι της και απουσιάζει κάθε σοβαρή αγωνιστική ανάλυση και κριτική για τα αίτια αυτής της τόσο κακής πορείας. Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως η κάθε κακή εμφάνιση και ήττα της ομάδας μας αντί να οξύνει τη συζήτηση για τα αγωνιστικά, τις επιλογές του προπονητή και τους παίχτες έκανε ολοένα και πιο επιτακτική την ανάγκη αλλαγής της διοίκησης. Φτάσαμε να θεωρούνται αναμενόμενες και φυσιολογικές οι ήττες από τις Καβάλες, τους Πανιώνιους και τις Τρίπολες αλλά το ενδιαφέρον της Αεκτζίδικης κοινής γνώμης να βρίσκεται στη διαδικτυακή συνέντευξη κάποιου γραφικού παππούλη από το Σικάγο λες και δεν έχουμε βρεθεί στο παρελθόν με αντίστοιχα διοικητικά προβλήματα αλλά την ομάδα ανεπηρέαστη να καθαρίζει τους αγώνες.

Αφελείς φυσικά δεν είμαστε. Αν στον Ολυμπιακό ο μόνιμος υπεύθυνος όταν η ομάδα δεν πάει καλά είναι ο προπονητής, στην ΑΕΚ της απρόσωπης διοίκησης, του έντονου παραγονίστικου παρασκηνίου, των κατευθυνόμενων φυλλάδων και της έντονης προσωπικότητας του προπονητή, δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί ο εύκολος στόχος και αυτός που πρέπει να πληρώσει για την αγωνιστική κατάσταση που έχει περιέλθει η ομάδα.

Έτσι, για 3 μέρες πανηγυρίσαμε για το Σκόκο, μιλήσαμε για τον Αραμπατζή, αποθεώσαμε τον Μπάγεβιτς που έκανε ματ στο Ζίκο, αναλύσαμε τη συμβολή του Τζιμπούρ, σηκώσαμε τον Μπίλαρο στους ώμους και θέσαμε ξανά αγωνιστικούς στόχους με ορίζοντα τα play-off. Από σήμερα ξαναπιάνουμε το Νοτιά, τον Παππά, τη ΓΣ της 18ης Ιανουαρίου, το ομολογιακό δάνειο της Morgan Stanley, τους άγνωστους επενδυτές από την Κύπρο και τα "εγκλήματα" του Ντέμη...