'Ahora todos estamos tranquilos': Σε ελεύθερη μετάφραση

“Όταν ο κόσμος μας σταμάτησε να ζητάει γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια με το που δεχόμαστε γκολ και να μας αποδοκιμάζει με το που σκοράρουμε, όταν οι προπονητές μας σταμάτησαν να χτυπάνε το κεφάλι τους στα ντουλαπάκια των αποδυτηρίων μετά από άσχημα αποτελέσματα και να ξεσπάνε σε λυγμούς μετά από νίκες, να μας πουλάνε μαγκιά και αρχηγιλίκι και να μας εκθέτουν δημοσίως, να απειλούν τους ανώτερούς τους στη διοίκηση και να ασχολούνται με τη σύνθεση του γραφείου τύπου της ΠΑΕ, όταν οι πρόεδροί μας σταμάτησαν να μας ζητάνε να δείξουμε «πόσο καλοί παίκτες είμαστε», να παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο και να διαλαλούν ότι δεν έχουν λεφτά να μας πληρώσουν, όταν οι δημοσιογράφοι-οπαδοί μας σταμάτησαν να μας ζητάνε νίκη «με πολλά γκολ για να ανέβει η ψυχολογία», «για να επεκταθεί το σερί», «για να κλείσουμε στόματα», «για να διατηρήσουμε μαθηματικές ελπίδες για το τίτλο», «για τον υπέροχο κόσμο, τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας», «για τα λεφτά που δεν ντρεπόμαστε να παίρνουμε», όταν η ομάδα σταμάτησε να ζητάει από τους μικρότερους και πιο άπειρους από μας «να αποδείξουν ότι αξίζουν να παίζουν στην ΑΕΚ» και να τους «δίνει ευκαιρίες» λες και είμαστε summer camp, όταν επιτέλους τους κοίταξε στα μάτια και τους είπε «σας έχουμε ανάγκη, βοηθήστε μας», όταν όλοι μας μάθαμε πια ο ένας το παιχνίδι και τα κουσούρια του άλλου, όταν ο τελικός του κυπέλλου επιτέλους τελείωσε και η πίεση της «τελευταίας ευκαιρίας να σώσουμε τη χρονιά» έφυγε από τις πλάτες μας, όταν το φάντασμα του δήθεν «μοναδικού μας στόχου» επιτέλους ξεσκεπάστηκε σε όλη του τη γελοιότητα στο εικοστό κορώνα-γράμματα, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, όταν επιτέλους κανείς δεν μας είπε ότι «πρέπει» να κερδίσουμε και «πρέπει» να βγούμε στο champions league.”

«Πώς γίνεται και τώρα άρχισε να παίζει καλή μπάλα η ΑΕΚ;» ρώτησε ο Μανώλης Βογιατζάκης μετά την επιβλητική νίκη επί του ΠΑΟΚ. Στην απάντηση του Νάτσο Σκόκο η ιστορία μίας χρονιάς. Τα υπόλοιπα είναι για τους κωλοτούμπες, τους προσωπολάτρες και τους στατιστικολόγους.

Όλα τα 'χαμε...

Γενικά δεν μου αρέσει να μιλάω για τη διαιτησία, αλλά οι 2 τελευταίοι κρίσιμοι αγώνες των play-off έδειξαν τις διαθέσεις του "συστήματος" απέναντι στην καταταλαιπωρημένη και αδύναμη διοικητικά ΑΕΚ: Δύο, ολίγον αυστηρά, πέναλντι και αρκετό σπρώξιμο στον Παναθηναϊκό την προηγούμενη Τετάρτη και δύο, αρκετά αυστηρές, αποβολές και μπόλικο σπρώξιμο την Κυριακή στον ΠΑΟΚ, νομίζω είναι ενδεικτική συγκομιδή... Το ότι οι διαιτησίες αυτές δεν πολύκαταφεραν να πλήξουν βαθμολογικά την ομάδα μικρή σημασία έχει.

Θεωρώ, επειδή είναι δύσκολο ο διοικητικά ισχυρός ΠΑΟ των εκατομμυρίων να μείνει εκτός champions league του χρόνου και ο αναγεννημένος ΠΑΟΚ του Ζαγοράκη να καταλήξει τέταρτος στη βαθμολογία, ότι το σπρώξιμο θα συνεχιστεί... Άλλωστε, πόσο μπορεί να δαγκώσει ο Θανόπουλος; Η χθεσινή - πιο ήπια δε γίνεται- ανακοίνωση κατά της διαιτησίας το μαρτυρά... Η ομάδα δείχνει ότι, παρά τις αντιξοότητες, το προσπαθεί ακόμα. Είναι όμως ικανή να αντέξει μέχρι τέλους;

Η νίκη των παιχτών

Δεν ξέρω πόσοι από τους 14 που χρησιμοποιήθηκαν χθες στην Τούμπα θα συνεχίσουν στην ΑΕΚ και του χρόνου. Όχι περισσότεροι από τους μισούς φαντάζομαι... Οι πιο πολλοί το ξέρουν ήδη, άλλοι το υποψιάζονται και μερικοί δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή... Κι όμως όλοι αυτοί οι παίχτες, μηδενός εξαιρουμένου, έδειξαν απίστευτο πάθος και θέληση και δώσανε ό,τι καλύτερο μπορούσε ο καθένας για να πάρει η ΑΕΚ τη μεγαλύτερη νίκη της φετινής χρονιάς.

Θα ήταν αστείο να πιστεύει κανείς ότι παίξανε για τη Διοίκηση και τα πριμ που υποτίθεται τους έταξε σε περίπτωση κατάκτησης της 2ης θέσης. Η Διοίκηση αυτή άλλωστε έχει αφήσει να διαρρεύσει ότι δεν πολυκαίγεται για τα προκριματικά του champions league. Ούτε φυσικά αγωνίστηκαν για τον προπονητή με τον οποίο οι σχέσεις είναι από αδιάφορες ως εχθρικές. Ούτε καν για εμάς τους οπαδούς μόχθησαν τόσο, όχι γιατί απουσιάζαμε από το γήπεδο αλλά γιατί γνωρίζουν ό,τι με τις εμφανίσεις τους όλη τη χρονιά δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν τη συμπαράσταση και υποστήριξη μας και το γυαλί δύσκολα κολλάει πια.

Οι παίχτες χθες παίξανε κυρίως για τους εαυτούς τους, την υστεροφημία τους, το καλύτερο συμβόλαιο, τη μεταγραφή και την απάντηση σε προπονητή, δημοσιογράφους και οπαδούς που, δικαίως ή αδίκως, τους έχουν αμφισβητήσει τόσο καιρό. Δευτερευόντως, για τη «φανέλα» της ΑΕΚ και ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα από αυτούς... Μπήκαν καλά στο ματς, δείξανε ότι το θέλουν από την αρχή, οι έξτρα αντιξοότητες (διαιτησία, φανατισμένο γήπεδο, αποβολές) τους πείσμωσαν περισσότερο και κατάφεραν κάτι που κανείς δεν πίστευε.

Εμείς ως οπαδοί φυσικά χαιρόμαστε γιατί στις μεγάλες νίκες όλα είναι όμορφα. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε 2 πράγματα. Πρώτον, ότι η άποψη μας για τη φετινή ΑΕΚ, την ποιότητα και τις δυνατότητες της δύσκολα αλλάζει. Και δεύτερον, ότι κάτι τέτοιες νίκες αναδεικνύουν τους λόγους που αγαπάμε το ποδόσφαιρο και υποστηρίζουμε αυτή την ομάδα και πόσο μίζεροι γινόμαστε όταν αυτό το βάζουμε σε δεύτερη μοίρα και γκρινιάζουμε για το καθετί που την αφορά...

Αυτή η νίκη είναι των παιχτών... Όλοι οι υπόλοιποι δεν δικαιούμαστε να λέμε πολλά. Πρέπει απλώς να χειροκροτήσουμε τις προσπάθειες μιας φουρνιάς παιχτών που συνολικά δεν κατάφεραν να μας πείσουν αλλά για μια βραδιά μας έκαναν πολύ χαρούμενους...

υγ. αναρωτιέμαι πότε θα ζήσουμε εμείς αυτό που έγινε χθες στην Τούμπα. Πότε δηλαδή θα παίζουμε υπερκρίσιμο αγώνα στην έδρα μας, η διαιτησία θα μας σπρώχνει όσο μπορεί, εμείς θα αδυνατούμε να βάλουμε γκολ σε αντίπαλο που παίζει με 9 και στο τέλος που θα έχουμε χάσει θα χειροκροτούμε τους παίχτες, γιατί παρ’ όλα αυτά προσπάθησαν...

Μεταγραφικές προχειρότητες

Γενικά βαριέμαι αφόρητα και αποφεύγω τη μεταγραφολογία, ιδίως όταν δεν έχει μπει καν το καλοκαίρι, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση και θα αναφερθώ στο κατά τα δημοσιεύματα νέο απόκτημα της ΑΕΚ, τον 30χρονο τερματοφύλακα Μαρίν Σκέντερ από την Όσιγεκ Κροατίας. Κανονικά δεν θα ασχολιόμουν καν με έναν παίχτη που δεν έχει ακόμα κλείσει στην ομάδα, πόσω μάλλον όταν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας συνεχίζονται, αλλά για την περίπτωση του Κροάτη θα ήθελα να εκφράσω 2-3 προβληματισμούς.

Καταρχάς, μπορεί ο Σκέντερ να παρουσιάζεται από τα μμε ως ο αντικαταστάτης του Μάχο αλλά σε μένα, από τη στιγμή που δεν έχει υπάρξει εξέλιξη στο θέμα της ανανέωσης του Σάχα, τίποτε δε μου λέει ότι ο Κροάτης δεν έρχεται ως πρώτος τερματοφύλακας στην ομάδα. Και η ένσταση φυσικά δεν πάει στην αξία του Σκέντερ (τον οποίο άλλωστε κανείς δεν ξέρει) αλλά βασικά σε μία ενδεχόμενη φυγή ενός από τους κορυφαίους και πιο σταθερούς μας παίχτες όλη τη χρονιά.

Ακόμα, όμως, και στην περίπτωση που ο Σάχα παραμείνει στην ομάδα, αναρωτιέμαι αν ψάχτηκε πρώτα η ελληνική αγορά προτού καταλήξουμε στην απόκτηση ενός ακόμα ξένου ποδοσφαιριστή, ο οποίος θα προορίζεται εξαρχής για αναπληρωματικός. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα θα βρεθούμε για τρίτη σερί χρονιά με δίδυμο ξένων τερματοφυλάκων! Το μυαλό μου δεν πάει απαραίτητα στον Αραμπατζή, τον οποίο ουσιαστικά δεν έχουμε δει και ποτέ, αλλά γενικότερα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι με τα χρήματα που θα πάρει ο Κροάτης δεν μπορούμε να βρούμε έναν Έλληνα ανάλογης αξίας και σε καλύτερη ηλικία.

Έχω προφανώς αποδεχτεί την ανάγκη περικοπών και της πώλησης ορισμένων βασικών παιχτών. Ωστόσο η μείωση στο μπάτζετ πρέπει να συνοδεύεται και από έξυπνες κινήσεις που θα διασφαλίζουν αφενός ότι η ομάδα θα αποδυναμωθεί το λιγότερο δυνατόν αλλά και το ότι θα αποκτηθούν και παίχτες νεότερης ηλικίας ώστε να ψηθούν και να αποτελέσουν βασικές μονάδες τα επόμενα χρόνια. Το ότι το μεταγραφικό ταξίδι του Μανωλά ξεκινάει από την Ουγγαρία και την Κροατία για να βρει 30άρηδες «λαβράκια», τα οποία στην τελική δεν είναι και τόσο φτηνά, δεν μου ακούγεται και ότι πιο σοφό...

Σε κάθε περίπτωση, μία επιλογή της μη ανανέωσης του Σάχα (των 600 χιλιάδων) για την απόκτηση του άγνωστου Σκέντερ (των 300 χιλιάδων) και ελάχιστα μειώνει το μπάτζετ και σημαντικά αποδυναμώνει την ομάδα. Από την άλλη, αν ο Σκέντερ τελικά έρθει ως δεύτερος, το μπάτζετ ουσιαστικά θα μείνει στα ίδια (αρκετά υψηλά για τη θέση του τερματοφύλακα) επίπεδα και η ομάδα θα εξακολουθεί να στηρίζεται σε δύο 30άρηδες ξένους χωρίς να επενδύει ούτε στο υπάρχον ρόστερ (Αραμπατζής, Μοσχονάς) ούτε γενικότερα σε νέους εξελίξιμους.

Αφού το χωνέψαμε, ας το συζητήσουμε...

Όταν ένας τελικός κυπέλλου έπειτα από 8 γκολ και τρελές μεταπτώσεις κρίνεται στο 34ο πεναλντι, θεωρώ εξ ορισμού λάθος να απομονώνεις φάσεις, να μιλάς για χαμένες ευκαιρίες ή να τονίζεις λάθη του προπονητή για να αποδείξεις τί έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο και που τελικά κρίθηκε το παιχνίδι.

Καφενειακές γκρίνιες, όπως πάντα, μπορούν να γίνουν αλλά για κάθε μία υπάρχει και ο αντίλογος που συνήθως ξεχνάμε να κάνουμε προσπαθώντας να εξηγήσουμε τη στραβή εξέλιξη. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να χωνέψεις την ισοφάριση στο 95’, αλλά από την άλλη ξεχνάς ότι κι εσύ σκόραρες σχεδόν ανέλπιστα από ένα πλάγιο μόλις 3 λεπτά πριν. Σε ενοχλεί που δεν έκανες ούτε καν φάση μετά το 4-4 αλλά δεν μετράς πόσα λεπτά παίχτηκε ματς στο Β’ της παράτασης εξαιτίας των τρελών καθυστερήσεων αλλά και της καλής διαχείρισης του χρόνου από τους αντιπάλους. Γκρινιάζεις για το κακό παιχνίδι του Πεγετιέρι αλλά δεν παραδέχεσαι ότι ήταν η μοναδική αλλαγή που μπορούσε (και έπρεπε) να γίνει εκείνη τη στιγμή. Τα βάζεις με τον Τζιμπούρ που για ακόμα μία φορά απέδωσε κάτω του αναμενομένου αλλά δεν στέκεσαι στην αντίστοιχα μέτρια απόδοση του Εντίνιο. Γκρινιάζεις γιατί το 2-0 έγινε 2-2, γιατί απλά προτιμάς να παίρνεις ως δεδομένα τα 2 δικά σου γκολ του πρώτου 10λεπτου...

Όντως το παιχνίδι, έτσι όπως εξελίχθηκε, θα μπορούσαμε να το είχαμε κερδίσει είτε στην κανονική διάρκεια ή με ένα πέμπτο γκολ στο τέλος ή αν ήμασταν εμείς οι τυχεροί στη διαδικασία των πέναλντι. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, το παιχνίδι χάθηκε και φυσικά μένει η οπαδική πίκρα της γκαντεμιάς και του γαμώτο...

Αν όμως ψάχνουμε ένα συμπέρασμα από τον αγώνα, αυτό δεν θα το βρούμε ούτε στα τόσα που έγιναν ούτε στα άλλα τόσα που δεν έγιναν στη διάρκεια του. Γιατί η ομάδα τελικά δεν έδειξε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο σε σχέση με αυτά που ήδη ξέραμε από την αρχή της χρονιάς και σίγουρα δεν περιμέναμε να ανακαλύψουμε στον τελικό. Ότι δηλαδή μπορεί να διαθέτει ορισμένες φανταστικές μονάδες που μπορούν να κερδίσουν ένα ματς από το τίποτα, αλλά στο σύνολο η ομάδα έχει στηθεί λάθος, το ρόστερ είναι άνισο και ελλιπές και η νοοτροπία ορισμένων παιχτών ασύμβατη με τις απαιτήσεις μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας.

Θεωρώ ότι οι αγωνιστικές μας αδυναμίες δεν αποδεικνύονται επειδή το 2-0 έγινε 2-2 ούτε επειδή δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε το 3-2 στο τέλος. Τέτοια πράγματα έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν σε μεγαλύτερες από την ΑΕΚ ομάδες. Αυτό, όμως, που αναδεικνύει το χαμηλό επίπεδο της φετινής ΑΕΚ είναι η αγωνιστική της συμπεριφορά και η διαχείριση του ματς μετα το 2-0. Γιατί από τη στιγμή που της κάθονται 2 γκολ στο πρώτο 10λεπτο ενός τέτοιου αγώνα, κανονικά θα έπρεπε να είναι σε θέση να κάνει πολλά περισσότερα από το να ταμπουρωθεί πίσω, κρατώντας το σκορ και παίζοντας καθυστέρηση από το πρώτο τέταρτο. Το ότι η ΑΕΚ δεν πάτησε καν την αντίπαλη περιοχή μετά το 2-0 απέναντι σε μια ομάδα που αναγκαστικά έπαιζε ανοιχτά, δεν ήταν προφανώς θέμα τακτικής. Οφείλονταν στην αδυναμία της να εκμεταλλευτεί ουσιαστικά το σημαντικό της προβάδισμα, να δημιουργήσει φάσεις και να απειλήσει οργανωμένα στους κενούς χώρους.

Όσον αφορά στη νοοτροπία της ομάδας, το παράπονο μου δεν είναι τόσο η ισοφάριση του 3-3 στο τέλος, ούτε ότι δεν κυνηγήσαμε όσο θα έπρεπε το 5-4 στην παράταση. Πιο πολύ στέκομαι όμως (και όπως σώστα γράφτηκε στο blog http://aek-1924.blogspot.com) στο γεγονός ότι το γκολ του Σκόκο στην παράταση πανηγυρίστηκε έξαλλα χωρίς κανείς να σκεφτεί να πάρει γρήγορα τη μπάλα στη σέντρα, με δεδομένο ότι υπήρχε ακόμα χρόνος και ο αντίπαλος έπαιζε με 9.

Ίσως όμως τελικά όλα αυτά να είναι λίγο πολύ λεπτομέρειες. Το κύπελλο χάθηκε στα σημεία από μία εν τέλει ανώτερη ομάδα, η οποία μπορούσε να ανταποκριθεί άριστα (και πιθανότατα καλύτερα από ότι θα είχαμε κάνει εμείς) στις δυσκολίες που συνάντησε. Απογοήτευση υπάρχει αλλά αυτή δεν υπερβαίνει τη συνολική απογοήτευση που έχουμε εισπράξει από την πορεία της ομάδας όλη τη χρονιά. Και σίγουρα είναι μικρότερη της ανησυχίας για το άμεσο μέλλον της ΑΕΚ που όπως έγραψα και πριν τον τελικό είναι έτσι κι αλλιώς δυσοίωνο...

Η ελπίδα, της ελπίδας, ...ω ελπίδα

Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να γράψω για την ΑΕΚ. Η γκρίνια και η απογοήτευση θα κυριαρχούσαν όποιο θέμα κι αν επέλεγα να θίξω, σε αγωνιστικό, διοικητικό και δημοσιογραφικό επίπεδο. Πέντε χρόνια μετά από τη μαύρη περίοδο των Λιοσίων, του Πέτρου Στάθη και του κινδύνου της χρεωκοπίας, η ομάδα βρίσκεται ξανά σε δεινή θέση πλημμυρισμένη από προβλήματα, αβεβαιότητες και χωρίς ένα σαφές σχεδίο για το διοικητικό και αγωνιστικό της μέλλον. Ξανά, όπως και τότε μάλιστα, η ομάδα τερματίζει στην 4η θέση της βαθμολογίας αφήνοντας τους οπαδούς της απογοητευμένους, ξενερωμένους και κυρίως ανήσυχους για την επόμενη μέρα.

Φέτος όμως, σε αντίθεση με τότε, ο τελικός του κυπέλλου καταρχήν (και οι αγώνες των play-off στη συνέχεια...) προσφέρουν απλά μία ακόμα ελπίδα για να κλέψουμε όλοι μας, ομάδα και οπαδοί, μία στιγμή χαράς μέσα σε αυτή τη χρονιά της μιζέριας και της απογοήτευσης. Μία στιγμή χαράς που, όσο κι αν τη χρειαζόμαστε όλοι, στην πραγματικότητα δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από την προσωρινή εκτόνωση της έντασης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα στην ομάδα το τελευταίο διάστημα. Φυσικά, σε μία χώρα που κυρίως ξέρει να κρίνει το ποδόσφαιρο με βάση το αποτέλεσμα του τελευταίου αγώνα, δεν θα με εκπλήξει να δω θριαμβολογίες και άκρατες αισιοδοξίες στην περίπτωση που κατακτήσουμε το κύπελλο, αλλά κι αυτές γρήγορα θα διαλυθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...

Ο αυριανός τελικός, σε αντίθεση με άλλους της ομάδας στο παρελθόν, έχει συζητηθεί και φανατίσει ελάχιστα και έχει καταφέρει να βρίσκεται σε δεύτερη θέση στην ειδησεογραφία, πίσω από τους τσακωμούς των παιχτών με τον προπονητή, τις ασαφείς δηλώσεις του τελευταίου σχετικά με την παραμονή του στην ομάδα και τις διάφορες διοικητικές αναζητήσεις και περιπέτειες... Με τα προγνωστικά να είναι εναντίον μας, τον προπονητή να βρίσκεται σε κόντρα με τη μισή ομάδα, τους παίχτες να αγωνίζονται γνωρίζοντας τις επικείμενες εκκαθαρίσεις του καλοκαιριού και την ομάδα να είναι ξανά σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, νίκη στον τελικό θα ισοδυναμεί πράγματι με «θαύμα» όπως ο πρόεδρος Θανόπουλος ομολόγησε στην επικοινωνία του με τους μετόχους. Φυσικά, από την άλλη, ένας αγώνας είναι...

Σε κάθε περίπτωση, νίκης ή ήττας, θριάμβου ή ταπείνωσης, για μένα ένα είναι σίγουρο. Η επόμενη μέρα θα είναι το ίδιο δύσκολη...