Α' Γύρος: δείγμα αρνητικό

Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του πρώτου γύρου, ας επιχειρήσω μία σύντομη σύνοψη της μέχρι τώρα πορείας της ομάδας, μολονότι η συνολική αγωνιστική εικόνα και η βαθμολογική συγκομιδή και θέση μας, μάλλον, θα έπρεπε να με αποτρέπει από τις πολλές αναλύσεις και τα συμπεράσματα. Χαζεύοντας τη βαθμολογία και τα διάφορα επιμέρους στατιστικά στοιχεία και κάνοντας μία σύντομη ανά αγώνα αναδρομή, συγκράτησα ορισμένα αξιοσημείωτα, αρνητικά και θετικά (κι όμως εντόπισα και τέτοια), στοιχεία:

Πέρα από τα προφανή αρνητικά κατορθώματα που έχουμε καταφέρει, μέχρι σήμερα, εγώ στέκομαι στα ακόλουθα:

- Η απόσταση μας από την κορυφή είναι όση και από τη ζώνη του υποβιβασμού.
- Διαθέτουμε τη μόλις 6η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος καθώς και την 6η χειρότερη άμυνα.
- Όλες μας οι νίκες (και οι 5 δηλαδή...) ήταν στο γκολ και όλες (πλην αυτής με τον ΠΑΟ) ήρθαν δύσκολα και οριακά.
- Για κάθε νίκη που θα μπορούσαμε ή θα έπρεπε να έχουμε παραπάνω (πχ Λειβαδειά, Ξάνθη, Θρασύβουλο) υπάρχει και ένα νικηφόρο ματς που θα μπορούσε να μείνει στο χ (Αστέρας, Ηρακλής, Εργοτέλης).
- Σε 15 αγώνες έχουν παίξει 15 διαφορετικές ενδεκάδες, ενώ υπήρξαν αρκετές εναλλαγές συστημάτων τόσο μεταξύ των αγώνων όσο και στη διάρκεια τους.

Ωστόσο, καλό είναι να μην παραβλέπουμε:
- Τη μόλις μία ήττα.
- Τα 7 γκολ, όλα σημαντικά που έδωσαν βαθμούς, στο τελευταίο δεκάλεπτο των παιχνιδιών.

Κρίνοντας την ομάδα με προκλητική επιείκια μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει δυσκολοκατάβλητη, που δεν τα παρατάει ποτέ, που βγάζει πάθος στα δύσκολα και μεταμορφώνεται μπροστά στο φάσμα της ήττας (αστέρας, άρης, ξάνθη, όφη, πανιώνιος, εργοτέλης μερικά τρανταχτά παραδείγματα). Προτιμώντας φυσικά να την αξιολογήσω συνολικά και αντικειμενικά, δεν έχουμε παρά να κάνουμε με μία ομάδα σαφώς μέτρια, ακόμα αμοντάριστη αν και με πολύ καλές μονάδες, με χτυπητές ελλείψεις στο ρόστερ και κυρίως στα άκρα, η οποία αδυνατεί να επιβάλει το παιχνίδι της και ως εκ τούτου να αποτελέσει φόβητρο για οποιονδήποτε αντίπαλο και που απλά ανταποκρίνεται καλύτερα όταν αναγκαστεί να κυνηγήσει το σκορ.

Όσον αφορά στο ρόστερ, θα ήθελα να αναφερθώ σε 3 μόνο παίχτες:

- Τον κορυφαίο μέχρι στιγμής Παντελή Καφέ, που αν και ξεκίνησε από τον πάγκο, σύντομα καθιερώθηκε, άφησε στην άκρη το light, ξεψυχισμένο αγωνιστικό του στυλ επιδεικνύοντας πρωτόγνωρο πάθος, ουσία και ωριμότητα στο παιχνίδι του, ενώ πέτυχε τα 2 γκολ των ισοφαρίσεων στις καθυστερήσεις με Πανιώνιο και ΟΦΗ, και το γκολ πρόκρισης στο κύπελλο.
- Τον απογοητευτικό Μπασινά που με εξαίρεση το 2ο ημίχρονο στη Νέα Σμύρνη και ελάχιστες σποραδικές ενέργειες, αδυνατεί ακόμα να παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητες του και να ανταποκριθεί στο ρόλο του ηγέτη της μεσαίας γραμμής. High-light της απογοητευτικής του εικόνας δεν είναι άλλο από το χαμένο πέναλντι στη Λειβαδειά. Φυσικά, δεν αξίζει βρίσιμο όπως και κανείς παίχτης της ΑΕΚ, λίγος πάγκος όμως μοιάζει αναπόφευκτος... Ιδίως όταν στα 33 του καλείται να ανακαλύψει και να ανταποκριθεί σε καινούριες γι αυτόν θέσεις...
- Τον αδικημένο και από τους δύο προπονητές (ίσως και από τον εαυτό του...) Εντίνιο που έχει αγωνιστεί μόλις 4 φορές βασικός και μόνο μία φορά για όλο το 90λεπτο, αλλά έχει πετύχει 3 κρίσιμα γκολ, του έχει ακυρωθεί ακόμα ένα (με Πανιώνιο) και η συμβολή του κάθε φορά που αγωνίζεται είναι μεγάλη και η συχνότερη παρουσία του μοιάζει επιβεβλημένη.

Πάντως μία πιο αντιφατική σύνοψη του πρώτου γύρου περιστρέφεται γύρω από τα δεδομένα ότι καλύτερος, μέχρι στιγμής, παίχτης είναι ο άλλοτε αδιάφορος Καφές, ότι η ομάδα έχει παίξει ένα μόνο καλό παιχνίδι κι αυτό στην πρεμιέρα αλλά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό (όπου ο Καφές μπήκε αλλαγή στο τέλος...), ότι αδυνατεί ακόμα να κερδίσει εκτός έδρας αλλά διαθέτει τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος...

Άγχη, ατομιστίες και ισοπαλίες

Καθυστερήσεις στο Χαριλάου: Ο Τζιμπούρ ξεχύνεται από αριστερά, περνάει έναν, περνάει κι άλλον, μπουρδουκλώνεται, συνεχίζει όμως, κερδίζει δυο κόντρες και ως δια μαγείας η μπάλα του στρώνεται λίγο έξω από την περιοχή όπου Εντίνιο και Μπλάνκο περιμένουν αμαρκάριστοι και καλυπτόμενοι. Η επιλογή του Τζιμπούρ γνωστή: βεβιασμένο, εκτός ισορροπίας και αδύναμο σουτ, η μπάλα κοντράρεται, η ευκαιρία χάνεται, οι άλλοι 2 χτυπιούνται, η ομάδα ξανά στο χ... Αντίστοιχη φάση στις καθυστερήσεις στον αγώνα με το Θρασύβουλο, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Εντίνιο: 2-3 τρίπλες, ξεμαρκάρισμα, άθλιο σουτ ενώ όλη η ομάδα μάταια περιμένει τη σέντρα στην περιοχή...

Θεωρώ ότι Σκόκο και Μπλάνκο σε παρόμοιες περιπτώσεις θα είχαν ενεργήσει διαφορετικά, πιο σωστά και σίγουρα πιο αλτρουϊστικά και όχι επειδή είναι (αν είναι) καλύτεροι παίχτες. Κυρίως επειδή η θέση του βασικού προσφέρει λιγότερο άγχος και πίεση, μεγαλύτερη διαύγεια στις επιλογές και τελικά καλύτερη απόδοση. Το ότι Τζιμπούρ και Εντίνιο, δύο παρόμοιοι επιθετικοί όχι 100% βασικοί αλλά σίγουρα ενδεκαδάτης ποιότητας, ήταν οι πρωταγωνιστές των παραπάνω φάσεων δεν είναι τυχαίο. Αν προσθέσεις στο άγχος τους να μονιμοποιηθούν και να πείσουν ότι αξίζουν, τους κομματάκι δύστροπους χαρακτήρες τους, τότε το μίγμα γίνεται εκρηκτικό και σίγουρα δεν βοηθάει την ομάδα.

Δεν θα κρίνω αν δικαίως αυτοί οι 2 παίχτες δεν έχουν εξασφαλίσει μόνιμη θέση στην ομάδα (όπως ας πούμε ο Μπλάνκο) ενώ οι ίδιοι την είχαν δεδομένη (ο ένας από πέρσι και ο άλλος ερχόμενος φέτος). Απλά, το γεγονός αυτό και το ότι ουσιαστικά ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη βασική 11άδα παίζοντας σχεδόν εναλλάξ (αν και με τον Άρη ήρθαν και οι 2 από τον πάγκο) σε συνδυασμό με το χαρακτήρα τους, τους αναγκάζει να επιδίδονται σε ατομισμούς και συνεχείς προσπάθειες ηρωιοποίησης. Οι πολλές ασίστ (πέρα από τα γκολ) του Εντίνιο πέρσι, όπως και η συνολική απόδοση του Τζιμπούρ στον Πανιώνιο αναδεικνύουν τα ευεργετικά αποτελέσματα που έχει η φανέλα του βασικού σε παίχτες σαν κι αυτούς...

Μία λύση θα ήταν να τους τα ψάλλει λίγο ο Μπάγεβιτς μπας και συμμορφωθούν και αρχίσουν να σηκώνουν κεφάλι για να δουν αν κυκλοφορεί κανείς αμαρκάριστος στην περιοχή... Λίγα πράγματα θα αλλάξουν φοβάμαι ιδίως από τη στιγμή που θα συνεχίσουν (να στερούνται και επομένως) να διεκδικούν θέση στη βασική ομάδα. Μία λύση που θα προτιμούσα εγώ θα ήταν να προσπαθήσει να τους χωρέσει και τους 2 στην αρχική ομάδα. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν παίζαμε και πέρσι στο τέλος της χρονιάς (απλά με Λύμπε αντί Τζιμπούρ);

Ανεβάζοντας την ψυχολογία των παικτών

Από την δίχως άλλο ελπιδοφόρο εμφάνιση της ομάδας απέναντι στον Πανθρακικό την Κυριακή θα μπορούσε κανείς να σταθεί στην πολύ καλή απόδοση των περισσότερων παικτών με τους Πλιάτσικα, Καφέ, Ενσαλίβα και Μπλάνκο κατά κοινή ομολογία κορυφαίους. Διακριθέντες όμως είχαμε και στους προηγούμενους ανεπιτυχείς αγώνες, με εξαίρεση ίσως εκείνον με τον Πανσερραϊκό, και είναι σίγουρα άστοχο να μιλάμε για αγωνιστική μεταμόρφωση. Εξίσου ή και περισσότερο άστοχο θα ήταν βέβαια να σταθεί κανείς αντ’αυτού στον παράγοντα τύχη. Το δοκάρι στην στραβοκλωτσιά του Χουανφράν μοιάζει πράγματι σημαδιακό μετά τα όσα απίστευτα έχουμε δει φέτος, κι αν δεν ήταν αυτό η προσπάθεια των παικτών μας θα είχε σίγουρα ισοπεδωθεί και πάλι εν ονόματι του κακού αποτελέσματος και της φίλαθλης αγανάκτησης. Όμως το φτωχό 1-0, τα πολλά νεκρά διαστήματα και η αδικαιολόγητη οπισθοχώρηση στα τελευταία λεπτά δεν μας επιτρέπουν να εφησυχάζουμε.

Μεγαλύτερη σημασία έχουν για μένα σε αυτή τη φάση οι επιλογές του Μπάγεβιτς. Με μεγάλη μου χαρά και, ομολογώ, με μία μικρή έκπληξη, διαπιστώνω πως ο καινούργιος μας προπονητής δείχνει να κατανοεί άριστα πως η «κοινή λογική» προϋποθέτει γενναίες τομές. Το απέδειξε με τον προσωρινό (;) παραγκωνισμό των Κουτρομάνου, Αλεξόπουλου και Μπασινά –κάθε περίπτωση βέβαια διαφορετική– με την επανατοποθέτηση του Σκόκο στο κέντρο, με την άμεση επένδυση στους Ενσαλίβα και Μαντούκα.

Η εμπιστοσύνη στο υλικό της ομάδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμπιστοσύνη του υλικού της ομάδας στον προπονητή, κι αυτή κερδίζεται πρώτα και κύρια μέσα από ευδιάκριτες αποφάσεις του τελευταίου, αναπόφευκτα ρισκαδόρικες, συχνά ίσως και φαινομενικά παράδοξες –μέσα από ανακατατάξεις αλλά και εμμονές που αδιαφορούν μπροστά σε ενδείξεις της μίας μέτριας εμφάνισης και υποδείξεις του ενός οπαδικού άρθρου. Η διάθεση και η αυτοπεποίθηση ενός παίκτη τονώνεται όταν καλείται να κερδίσει έναν προπονητή-αρχηγό, που πρώτα απ’όλα κάνει το δικό του, που δεν καταλαβαίνει από ονόματα και εθνικότητες, που δεν επιβραβεύει αεκτζίδικα φρονήματα και ηρωικά τάκλιν στην προπόνηση –όταν καλείται να κερδίσει έναν προπονητή που μπορεί και να τον πετάξει έξω ανά πάσα στιγμή. Η διάθεση και η αυτοπεποίθηση ενός παίκτη τονώνεται όχι όταν καλείται να παίξει για τον συμπαθή κόουτς του, ο οποίος θα την πληρώσει αν κάτι πάει στραβά, αλλά όταν καλείται να παίξει πάνω απ’όλα για τον εαυτό του, διότι ο κόουτς δείχνει άφοβος να αναλάβει την ευθύνη για την κακή απόδοσή του. Με όλο το σεβασμό στους Κωστένογλου και Δώνη, οι διαχειριστές είναι για τις πολυκατοικίες.

Πάνω απ’ολα, από τον αγώνα με τον Πανθρακικό κρατάω τις δηλώσεις των παικτών μας με το σφύριγμα της λήξης:

Καφές: «Όλα θα αλλάξουν με τον νέο προπονητή. Τώρα έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο παιχνίδι και θα πρέπει να προετοιμαστούμε πολύ καλά, κυρίως στο μυαλό μας. Πιστεύω ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κυρίως επειδή δεν υπάρχει η νοοτροπία του νικητή μέσα μας». Εντίνιο: «Μπορούμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι ακόμα μπορούμε να φτάσουμε στην κατάκτηση του τίτλου. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο». Μαντούκα: «Το θέμα είναι να εμπιστευόμαστε τον προπονητή και να βάζουμε την ομάδα πάνω από όλα. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για κατάκτηση του τίτλου, αλλά οφείλουμε να ονειρευόμαστε και να μην τα παρατάμε». Ενσαλίβα: «Το σημερινό είναι απόδειξη ότι υπάρχει θεός»...

Τα αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας είναι εμφανή και αδιαμφισβήτητα, όπως άλλωστε και η ποιότητά της. Για πρώτη φορά όμως φέτος, ενόψει του αγώνα στο Χαριλάου, η αισιοδοξία μου ξεχειλίζει.

Ποιό κύπελλο;

Έχω σχεδόν συνηθίσει και σίγουρα αποδεχτεί την κάκιστη αγωνιστική εικόνα της ομάδας μέχρι σήμερα, η απογοήτευση που μείναμε εκτός τίτλου και Ευρώπης τόσο νωρίς δεν αλλάζει και πλέον απλά περιμένω πότε θα αρχίσουμε να παίζουμε ωραία παίρνοντας και αποτελέσματα. Δεν μιλάω ούτε για «περιθώρια υπομονής», ούτε για «ξεφτίλες», ούτε για «οργές». Ούτε φυσικά έχω γίνει λιγότερο ΑΕΚτζής αυτούς τους δύσκολους τελευταίους 3 μήνες... Έτσι είναι η μπάλα, γίνανε κακές επιλογές, κάποια στιγμή θα διορθωθούν, κύκλος είναι και γυρίζει, η ζωή συνεχίζεται και άλλα όμορφα κλισέ...

Δεν μπορώ να πω όμως πως δεν με ενοχλεί να τίθεται ως στόχος της ομάδας για το υπόλοιπο της χρονιάς η κατάκτηση του κυπέλλου. Το πρωτοείπε ο Μπάγεβιτς στην παρουσίαση του, το επανέλαβε χθες στη συνέντευξη τύπου και αν το δω στο επικείμενο προγραμματικό πλάνο του Κιντή τότε θα αρχίσω να ανησυχώ. Αν έθετε τέτοιο στόχο ο Δώνης όλοι θα λέγαμε «δεν ξέρει που έχει έρθει» και φυσικά θα είχαμε δίκιο. Για τον Μπάγεβιτς όμως που υποτίθεται ότι γνωρίζει την ψυχοσύνθεση των μεγάλων ομάδων και των οπαδών τους και ξέρει πολύ καλά που βρίσκεται, τέτοια αναφορά είναι το λιγότερο άστοχη.

Η κατάκτηση του κυπέλλου δεν μπορεί να αναφέρεται ως στόχος της ΑΕΚ ανεξάρτητα αν έμεινε τόσο γρήγορα τόσο πίσω στο πρωτάθλημα. Αν το νταμπλ είναι ο παντοτινός ψυχωτικός στόχος του Ολυμπιακού και το κύπελλο ο στόχος δεκαετίας της Λάρισας, του Άρη άντε και της Ξάνθης, εμείς αναγκαστικά είμαστε κάπου ανάμεσα.... Βάζοντας στο μάτι το κυπελλάκι από Δεκέμβρη μήνα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερη την απογοήτευση που νοιώθουμε σήμερα για την ομάδα. Και φυσικά να δώσουμε νέες αφορμές για να μειώσουμε κι άλλο τους εαυτούς μας και να εδραιώσουμε τον όρο ΑΕΚάκι...

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι δεν θα χαρώ αν τελικά πάρουμε το κύπελλο το Μάιο. Από τη στιγμή όμως που ακόμα δεν βρισκόμαστε στον τελικό, η κατάκτηση του θεσμού είναι κάτι που ούτε σκέφτομαι, ούτε με απασχολεί και δεν πρόκειται (σίγουρα τώρα και πολύ πιθανόν ούτε και τότε) να μου χρυσώσει το χάπι για την τόσο χαμένη φετινή χρονιά. Να το πάρουμε τότε και να πούμε «παρηγοριά στον άρρωστο» μάλιστα, να το θέτουμε όμως ως στόχο σήμερα που είμαστε σε αυτό το χάλι και προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε, είναι τουλάχιστον άτοπο... Ιδίως όταν ακόμα οι μνήμες του Ηλυσιακού είναι νωπές...

Και σε τελική ανάλυση αν έχουμε τόσο ανάγκη για επικοινωνιακούς λόγους να βρούμε απτό στόχο για να κρατάμε σε εγρήγορση τους «αγανακτισμένους» οπαδούς μας και να έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε μέχρι το τέλος της χρονιάς προτιμότερο δεν είναι το «δεύτερη θέση στα play off»;... Ή αυτό μας πέφτει δύσκολο;

Απλά περιμένοντας...

Έχουμε όλοι αποδεχτεί ότι βρισκόμαστε σε μία εμβόλιμη περίοδο προετοιμασίας και ριζικής επανασύνταξης για να γνωρίσει ο νέος προπονητής την ομάδα, να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές και να εισηγηθεί τις όποιες προσθήκες στο ρόστερ. Θεωρώ ότι στο πλαίσιο αυτό θα ήταν λάθος και άδικο το ματς με το Λεβαδειακό να αντιμετωπιστεί ως οτιδήποτε παραπάνω από ένα φιλικό καλοκαιριού, χρήσιμο δηλαδή για δοκιμές και για εξαγωγή συμπερασμάτων για τον προπονητή. Το ότι δεν είμαστε στον Ιούλιο αλλά στη 12η αγωνίστικη σίγουρα δεν μας αρέσει αλλά δεν μπορεί να είναι πρόβλημα ούτε του Μπάγεβιτς, ούτε καν τόσο των παιχτών που αν μη τι άλλο προσπαθούν...

Εδώ που φτάσαμε η ισοπαλία χθες έχει μικρή σημασία. Θα μπορούσε να ήταν και νίκη αν δεν ήμασταν τόσο άτυχοι αλλά λίγα πράγματα θα άλλαζαν όσον αφορά στην προοπτική, την ποιότητα και την ψυχολογία της ομάδας. Προσωπικά προτιμώ να συνεχίζουμε να ψαχνόμαστε, να δοκιμάζουμε συστήματα, τακτικές και παίχτες, να χαραμίζουμε ημίχρονα και να έχουμε διακυμάνσεις στην απόδοση παρά να κλέβουμε αποτελέσματα που ξεγελούν και να αντλούμε αισιοδοξίες που δεν έχουν πραγματική βάση.

Ο Μπάγεβιτς καλά κάνει και προσπαθεί να αποφορτίσει τους παίχτες, που κρατιέται φειδωλός στις υποσχέσεις του, ψάχνεται και συνιστά υπομονή. Παρέλαβε μία ομάδα με χτυπητές αδυναμίες και με μηδαμινή ψυχολογία και δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα. Τα αποτελέσματα στην παρούσα φάση έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η ομάδα προέχει να βρει συνοχή, αγωνιστική ταυτότητα, ρυθμό και να αρχίζει να χαίρεται το ποδόσφαιρο. Αυτά τα πράγματα συνήθως αργούν... Τί να κάνουμε, θα περιμένουμε... Μέχρι τα play-off μπορεί και να ΄ρθουν...