Πρόεδρος-προπονητής-οπαδός: Μπάγεβιτς υπεράνω κριτικής

Το κακό ημίχρονο της ΑΕΚ το Σάββατο ήταν βέβαια το δεύτερο. Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν και πάλι το τρίτο. Είχα κάθε καλή διάθεση να θεωρήσω το «10 χαίρονται και 20 κλαίνε» ως απλά άστοχο και άτοπο, μεμονωμένο περιστατικό, αλλά η τελευταία παράσταση του Ντούσαν Μπάγεβιτς μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ με διέψευσε. Διοίκηση να του τραβήξει το αυτί δυστυχώς δεν υφίσταται, όπως δεν υφίσταται και δημοσιογραφία να του ασκήσει μία κάποια κριτική. Το ότι ο Μπάγεβιτς λέει και κάνει ό,τι γουστάρει δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα. Αυτά που λέει και κάνει όμως είναι. Και κάποιος πρέπει να ασχοληθεί.

Η πρώτη και απόλυτα λογική ερώτηση που του απευθύνεται μετά τον αγώνα του Σαββάτου είναι γιατί μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο η ομάδα έπεσε στο δεύτερο. Η απάντηση του Μπάγεβιτς είναι αφοπλιστική: «Κανένα ημίχρονο δεν είχαμε καλό»! 45 λεπτά με γκολ, κακώς ακυρωθέν γκολ, δοκάρι, και δυο-τρία τετ-α-τετ, και ο προπονητής της πιο μέτριας ΑΕΚ των τελευταίων χρόνων θεωρεί σώφρoν να το μηδενίσει. Καταρχήν επί της ουσίας: Σε ποιο ματς στην έδρα μας παίξαμε άραγε καλύτερα από το προχθεσινό πρώτο σαρανταπεντάλεπτο; Κι αλήθεια, σε ποιο ματς στην έδρα μας παίξαμε ιδιαίτερα καλύτερα από το δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο; Πόσο αλήθεια διέφερε η ομάδα του Σαββάτου συνολικά από εκείνη που είδαμε απέναντι στο Θρασύβουλο, τον Εργοτέλη και τον Πανθρακικό; Γιατί έκανε τόσο εντύπωση στον προπονητή μας η προχτεσινή μέτρια εμφάνιση, με τα πολλά λάθη στην άμυνα, την ασυννενοησία στην επίθεση και την έλλειψη διάρκειας, αποτελεσματικότητας και ψυχραιμίας, συμπτώματα σταθερά που ο Μπάγεβιτς ελάχιστα έχει κατορθώσει να εξαλείψει τόσους μήνες;

Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Από πού κι ως πού ο προπονητής μας εμφανίζεται στην συνέντευξη τύπου τσαντισμένος κι εκνευρισμένος ως μέσος γκρινιάρης οπαδός; Προς τι η τζάμπα μαγκιά – γλείψιμο σε όλους όσους γιουχάραν στα τελευταία λεπτά βλέποντας την ομάδα να καταρρέει; Είπαμε να λαϊκίσουμε λίγο με δύο συγνώμες, μία Ν.Φιλαδέλφεια, ένα «απλήρωτος» κι ένα «όσο με θέλουν κάθομαι», έλεος όμως, όπως πάει σε λίγο ο Ντούσκο θα τραγουδάει «τα φυτά στη Καλαμάτα είναι ωραία» και θα κουνάει λευκά μαντήλια στο Γεωργαμλή από τη διπλανή καρέκλα.

Ούτε αυτό είναι το πιο σημαντικό όμως. Ακούγοντας το Μπάγεβιτς αναρωτιέμαι τελικά, αυτός δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος για την εικόνα της ομάδας; Εντάξει δεν επέλεξε αυτός τους παίχτες, σύμφωνει λεφτά για προσθήκες δεν υπήρξαν, αλλά από τη στιγμή που αποφασίζει να αναλάβει την ευθύνη, κάποια στιγμή αυτά τα ελαφρυντικά δεν πρέπει να λήξουν; Πότε ξανά βγήκε προπονητής σε συνέντευξη τύπου επιρρίπτοντας στους παίκτες του την ευθύνη για τις όποιες αδυναμίες της ομάδας και ακυρώνοντας ό,τι καλό κατάφεραν; Η δουλειά του δεν είναι πρώτα και κύρια να τους προστατέψει; Κι όμως, ο δικός μας τους αδειάζει στεγνά, με καφενειακά υπονοούμενα: Η επόμενη ερώτηση της συνέντευξης τύπου έρχεται από γελοίο δημοσιογραφίσκο: «Βλέποντας το παιχνίδι, ενώ ο Σκόκο μοιράζει σε όλους το ίδιο τη μπάλα, δεν γίνεται το ίδιο από τον Τζιμπούρ. Το έχετε δει κι εσείς αυτό;» Μόνο το ότι απαντάει ο Μπάγεβιτς είναι θλιβερό. Κι αν είναι ποτέ δυνατόν, δεν διαψεύδει το χυδαίο σχόλιο του τύπου, ούτε καν προσπαθεί να διαφύγει με ένα κλισέ του στυλ «αυτά είναι εσωτερικά θέματα». Χωρίς δισταγμό, ο Ντούσκο απλά επιβεβαιώνει: «Εγω το ξέρω αυτό από πριν», και διευκρινίζει «όχι από σένα»...(;) Λίγο μετά μάλιστα, και σε ερώτηση «στις Σέρρες πάντως ήταν καλύτερα τα πράγματα» ο Μπάγεβιτς απαντά κάνοντας τώρα «αυτοκριτική»: «Έκανα κι εγώ λάθη που πίστεψα σε μερικούς. Πρέπει να φάμε γκολ δηλαδή; Δεν μπορεί να κάνει μια κούρσα στα τελευταία 15 λεπτά. Δεν ήταν ο μόνος όμως», με τα ρεπορτάζ να συμπληρώνουν σε παρένθεση «φωτογραφίζοντας τον Μαντούκα»... Και την άλλη Πέμπτη πάλι για ψάρι.

Το ότι η άθλια ομάδα του Δώνη παραδόθηκε εν λευκώ στο Μπάγεβιτς των τίτλων, «γιατί μόνο αυτός μπορεί» με ανησύχησε. Το ότι ο Μπάγεβιτς οδήγησε στην έξοδο μέλη της διοίκησης της ομάδας, ακόμα και μετόχους της, με θορύβησε. Τα προχτεσινά όμως με εξόργισαν. Η διατήρηση διακριτών ρόλων σε μία ομάδα, όπως και σε κάθε εταιρία, είναι υπεραπαραίτητη, και στην ΑΕΚ είναι προφανώς παρελθόν. Κι αν η δυνατότητα επιβολής του Μπάγεβιτς απέναντι σε ανώτερούς του είναι απλά πρόβλημα, και αφορά κυρίως εκείνους, η δικτατορική-πριγκιπική του συμπεριφορά απέναντι στους ιεραρχικά κατώτερούς του δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή, πόσω μάλλον να περνά ασχολίαστη. Ο Μπάγεβιτς είναι πράγματι κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ, κι ο καθένας μπορεί να τον κρίνει όπως νομίζει, να τον θεοποιήσει ή να τον απαξιώσει. Η ιστορία της ΑΕΚ όμως γράφεται από τους ποδοσφαιριστές της και η δουλειά του Μπάγεβιτς είναι να τους στηρίξει, στις καλές και στις κακές τους, να τους βελτιώσει και να τους αναδείξει. Αν δεν μπορεί, όπως ο ίδιος ευθαρσώς ομολογεί...