Κυπελλούχοι ή άσχετοι;

Όταν η ήττα από τον Ολυμπιακό αποδίδεται στη γκαντεμιά και τον Καλόπουλο, η ισοφάριση στις καθυστερήσεις με τη Λάρισα αποτελεί ένδειξη ψυχής και η κακή απόδοση με το Θρασύβουλο οφείλεται στις πολλές απουσίες, τότε φυσικά η ανάλυση του αγώνα κυπέλλου με τη Ξάνθη εξαντλείται στο «ευτυχώς υπάρχει και ρεβάνς», άντε και στο «αξίζουν μιας ευκαιρίας και οι μικροί»... Και η ομάδα έτσι μπορεί να συνεχίσει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και πάντα να βρίσκεται κάτι που είτε να μετριάζει την άσχημη εικόνα ή ακόμα καλύτερα να αναζωπυρώνει την αισιοδοξία μέχρι την επόμενη στραβή...

Αν από την άλλη το τελικό σκορ του αγώνα της Τετάρτης ήταν ένα ηχηρό 3-0, όσο περίπου έπρεπε δηλαδή με βάση τις διαιτητικές αποφάσεις αλλά και τη συνολική εικόνα των 2 ομάδων, τότε οι αντιδράσεις θα βρίσκονταν στο άλλο άκρο. Λίβελοι κατά των παιχτών που δεν τιμούν τη φανέλα, απαιτήσεις για άμεσο ξεσκαρτάρισμα με σκοπό να πάνε από τώρα σπίτια τους οι αδιάφοροι, αγανακτισμένες εκκλήσεις στη Διοίκηση να ρίξει πρόστιμα «αλά Κόκκαλης» και στο Μελισσανίδη να βγεί επιτέλους μπροστά, δακρύβρεχτες συνεντεύξεις των παλαιμάχων για την κατάντια της ομάδας, ειρωνίες του Χατζηχρήστου για προπονητή και διοίκηση και αμέτρητες ανούσιες και κλαψιάρικες αναλύσεις του κάθε πικραμένου οπαδού-δημοσιογράφου.

Δυστυχώς, όταν απουσιάζει κάθε δυνατότητα ψύχραιμης, σοβαρής και αντικειμενικής ανάλυσης για τις αδυναμίες της ομάδας τότε είτε αυτά που λέγονται δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή απλούστατα επικρατεί πλήρης σύγχυση για το ποιός πρέπει να κατηγορηθεί για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας: Η κακή ψυχολογία ή η κόντρα διαιτησία, τα δοκάρια ή οι συχνοί τραυματισμοί, οι μεταγραφές του καλοκαιριού ή η διοικητική αστάθεια, ο ατίθασος Εντίνιο ή ο αδιάφορος Μπασινάς; Η γενικευμένη και υπερβολική αισιοδοξία για την κατάκτηση του κυπέλλου και της 2ης θέσης που επικρατούσε μέχρι πριν μια βδομάδα ξαφνικά έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση και τη διάθεση αποκήρυξης των πάντων. Γιατί όχι άλλωστε, αφού και τα δύο πουλάνε... Η γραμμή που χωρίζει την παρότρυνση, την κλάψα και την οργή είναι λεπτή και το πέρασμα από τη μία φάση στην άλλη γίνεται εύκολα και άκριτα.

Σήμερα, η ΑΕΚ αγωνίζεται στην Τρίπολη και ήδη έχουμε βρει τη νέα πηγή άντλησης αισιοδοξίας: Τους μικρούς της ομάδας που αναμένεται να αγωνιστούν ταυτόχρονα με τον πάγκο που θα φάνε ορισμένοι από τους βασικούς. Ένα νέο κακό αποτέλεσμα ενδεχομένως να παρασύρει και αυτούς στην κριτική μαζί με τον προπονητή που «τους ρίχνει απότομα στα βαθειά». Με νίκη όμως τα χαμόγελα θα επιστρέψουν, τα πρωτοσέλιδα θα θριαμβολογούν για τη νέα γενιά και ο στόχος του κυπέλλου και της 2ης θέσης θα ξαναγίνει ορατός. Και κάπως έτσι μου φαίνεται θα βαδίσουμε μέχρι το Μάιο, όταν και θα έχουμε μεταγραφές, τα νέα μας αστέρια θα γεμίζουν τα εξώφυλλα και οι αισιόδοξες αναλύσεις για την επόμενη σεζόν θα προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε μια για πάντα αυτήν τη χρονιά...