Προεδρικά κριτήρια

Πρόεδρος, λοιπόν, (41ος μάλιστα, όπως μεγαλοπρεπώς έγραφε ένα εξώφυλλο σήμερα) ο Νίκος Θανόπουλος, με την απόλυτη στήριξη του Νοτιά και τις λέξεις «ασφάλεια», «εγγύηση» και «ισχυρό δίδυμο» να δίνουν και να παίρνουν στο λεξιλόγιο των αναγεννημένων και αισιόδοξων ΑΕΚτζήδων... Ωραία όλα αυτά. Ελπίζω, τουλάχιστον αυτός, να κάτσει περισσότερο από τον προηγούμενο (τον 40ο...), ο οποίος ποτέ δεν κατάλαβα όχι τόσο γιατί αποχώρησε αλλά κυρίως τους λόγους που εξαρχής επιλέχθηκε. Ένα πρώτο συμπέρασμα για την επιλογή Θανόπουλου είναι ότι μάλλον εγκαταλείφθηκαν τα περίφημα 3 κριτήρια που θα έπρεπε να πληρεί ο διάδοχος του Ντέμη (δηλαδή ίδιες αξίες με τους μετόχους, αποδεκτός από τον κόσμο της ΑΕΚ και αποδεκτός από την κοινωνία) αλλά λογικά μικρή σημασία έχει αυτό αφού οι εκπτώσεις είχαν ήδη αρχίσει με τον Κιντή. Πάντως το ότι ο Θανόπουλος πριν καλά καλά αναλάβει φρόντισε να πετάξει ορισμένα λαϊκίστικα καρφιά προς το Ντέμη για το θέμα της Φιλαδέλφειας εντάσσεται μάλλον στη λογική της ενίσχυσης του προφίλ και της αποδοχής του από μία σημαντική μερίδα οπαδών με πρώτους και καλύτερους τους διάφορους ευσυγκίνητους παλαιμάχους.

Σε κάθε περίπτωση, σε μία χώρα που οι πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τους προπονητές και τους παίχτες, που ολόκληρες διοικήσεις κρίνονται από τα αποτελέσματα της ομάδας και που τα συνθήματα "είναι τρελός ο πρόεδρος" και "πουλήστε και παραιτηθείτε" εναλλάσσονται με χαρακτηριστική ευκολία ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το να αναλαμβάνεις Πρόεδρος σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δυστυχώς, Νοτιάς, Θανόπουλος και όσοι έχουν απομείνει θα μεταμορφωθούν από "εγγυητές" σε "καβούρια" αν η ομάδα δεν ενισχυθεί επαρκώς και από "ισχυροί μεγαλομέτοχοι" σε "τεχνοκράτες α-μέτοχους" για να ακολουθήσω κι εγώ την εξυπνακίστικη ορολογία των ημερών. Ο Μελισσανίδης και ο Χατζηχρήστος που ξαφνικά εξαφανίστηκαν ακόμα και από τα εξώφυλλα της "Ώρας" και της "Score" αντίστοιχα, θα επανέλθουν δριμύτεροι όταν τα αποτελέσματα της ομάδας και τα δείγματα γραφής της διοίκησης δεν θα είναι τα επιθυμητά.

Τα κριτήρια για τον πρόεδρο και τη διοίκηση της ΑΕΚ θεωρώ ότι θα πρέπει να πηγαίνουν πέρα από τις όποιες λεκτικές ή πρακτικές εγγυήσεις δίνουν, ακόμα και από τους τίτλους που μπορεί να φέρουν. Για μένα η σωστή διοίκηση στηρίζει την ομάδα σε βάθος χρόνου και παρά τις αντιξοότητες και δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στις δυσκολίες. Παραδέχεται τα όποια λάθη της σε επιλογές προσώπων και συμβολαίων και τα διορθώνει προσαρμόζοντας ανάλογα την οικονομική της πολιτική. Δεν ρισκάρει να κάνει αλόγιστα ανοίγματα όταν δεν υπάρχουν τα ανάλογα έσοδα λόγω έκτακτων συνθηκών. Ενημερώνει τον κόσμο όταν λαμβάνει δάνειο καθώς και τους όρους αυτού και δεν κάνει μεταγραφές "που θα πέσουν τα τσιμέντα" με λεφτά που σκοπεύει να πληρώσουν οι επόμενοι. Δεν φοβάται να κάνει ανοιχτή πρόσκληση σε κάθε ενδιαφερόμενο για να αγοράσει μετοχές και δεν φεύγει αφήνοντας χρέη αν δεν εμφανιστεί κανείς. Δεν καθορίζει τις κινήσεις της με γνώμονα αυτά που γράφουν οι οπαδικές φυλλάδες αλλά με κριτήριο το αληθινό και μακροχρόνιο συμφέρον της ομάδας. Με λίγα λόγια, η Διοίκηση πρέπει να είναι "τρελή" στα δύσκολα και όχι "λαμόγιο" στα εύκολα...

Η παρούσα διοίκηση από το 2004 και μετά (με όλες τις προσθαφαιρέσεις προσώπων που εντωμεταξύ έγιναν) έχει κάνει αρκετά λάθη σε αρκετούς τομείς, αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς. Και ποιός δεν κάνει άλλωστε; Θεωρώ όμως ότι πάνω απ'όλα σημασία έχει το γεγονός ότι δεν έκλεψε, δεν προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά της μάζας για να φανεί αρεστή και δεν φοβήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της. Μπορεί πολλοί από τους προηγούμενους, μερικοί από τους οποίους θέλουν να γίνουν και επόμενοι, να κάνανε φαινομενικά λιγότερα λάθη αλλά αυτό που εμένα μου μένει είναι ότι και καταχρεώσανε την ομάδα και παίξανε παιχνίδια εις βάρος της και φυσικά λακίσανε όταν ήρθαν τα δύσκολα...