Η αξία του pregame show

Γιατί δεν αντέχω να περιμένω το ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό;

Για πρώτη φορά φέτος δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου αν θα κατέβουμε με 4-4-2, 4-3-3 ή 4-3-1-2, αν ο Σκόκο θα παίξει ελεύθερος στον άξονα ή καθαρό εξτρέμ, και ποιος θα παίξει δεξί μπακ. Άγχος για το ποιούς θα βάλει και πότε θα κάνει αλλαγές ο Μπάγεβιτς δεν έχω, πώς θα συμπεριφερθεί ο κόσμος και ποιός θα την πληρώσει αν κάτι πάει στραβά δεν με νοιάζει. Αν οι παίκτες θα παίξουν για τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας ή για τα λεφτά, αν θα ανέβει η ψυχολογία μας ενόψει της δύσκολης συνέχειας ή θα κοπούν τα φτερά μας, αν θα μας σπρώξει ή θα μας πάει κόντρα η διαιτησία, αν θα σπάσουμε τα δοκάρια ή θα σκίσουμε τα δίχτυα, αν θα πάρουμε ρεβάνς για την ήττα στο πρώτο γύρο ή θα επανάλαβουμε το περσινό θρίαμβο, αν θα πλησιάσουμε στους 11 από την κορυφή και αν θα διατηρηθούμε σε «τροχιά champions league», τίποτα από όλα αυτά δεν με ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου. Όσο για το ποιός διοικεί τη ΠΑΕ, από ποιό πόστο, με ποιές αρμοδιότητες, και με πόσα λεφτά, ούτε που ξέρω βέβαια, έτσι όπως τα κάναν, αλλά πλέον ούτε που με νοιάζει κιόλας.

Και τότε γιατί αγχώνεσαι θα μου πεις. Μα ακριβώς, επειδή επιτέλους τίποτα από όλα αυτά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ακριβώς επειδή, επιτέλους, το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο, το πάθος μου για την ομάδα μου και η ελπίδα μου να κερδίσουμε. Ε, και αν χάσουμε, σε δυο-τρεις εβδομάδες το πολύ θα μου έχει περάσει η κατάθλιψη.

Χρειάστηκε να περάσουν πέντε βασανιστικοί μήνες μιζέριας και γκρίνιας, αλλα τελικά ίσως άξιζε το κόπο. Η συναρπαστική αυτή αντίστροφη μέτρηση μέχρι την έναρξη του ντέρμπι είναι αυτή τη στιγμή πιο πολύτιμη ακόμα και από την ενδεχόμενη νίκη στο ματς. Γιατί είναι αυτή που σηματοδοτεί επιτέλους το τέλος (οριστικό, προσωρινό θα δείξει) της άρρωστης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε φέτος γύρω από την ομάδα μας, για την οποία είμαστε υπεύθυνοι όλοι, παίκτες, διοίκηση, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, και η οποία εν τέλει μας στοίχισε όσο τίποτα άλλο και στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτή η αγχώδης όσο και απολαυστική υγιής προσμονή, που θα κορυφωθεί με την παραδοσιακή ανοιχτή προπόνηση του Σαββάτου και θα ολοκληρωθεί με την είσοδο των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της χρονιάς, αρκεί να το καταλάβουμε και να ξεκολλήσουμε επιτέλους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον της ομάδας.