ΜπαχαλΑΕΚάκηδες

Αδυνατώ πραγματικά να παρακολουθήσω το ρεπορτάζ της ΑΕΚ τον τελευταίο μήνα. Δε θέλω και δεν μπορώ. Το ταξίδι του Μανωλά στην Αργεντινή και τη παρέλαση ονομάτων, τη τρέλα του Μπαγεβιτς με Κουτσιανικούλη, και της Ώρας με Μανιάτη, διαδέχτηκε 20 μέρες αργότερα η ομολογία των αρμοδίων πως τα πορτοφόλια είναι άδεια και το μπάτζετ ουσιαστικά μηδενικό. Οι διαρροές περί δυσαρέσκειας του προπονητή με τη διοίκηση δίνουν και παίρνουν, με τη διοίκηση να ζητά τώρα δημόσια συγγνώμη από τον Ντούσκο... Σήμερα δε τον προσκάλεσε για να τον ενημερώσει... Οι Κούλης και Κιντής παραιτούνταν επί μία εβδομάδα έκαστος, για να παραμείνουν τελικά και οι δύο ως κύριοι διαχειριστές του μέλλοντος της ομάδας. Ο πρώτος για να δείξει πως έχει δήθεν το σθένος να κάνει αυτοκριτική αποκαλεί την ομάδα μας «χάλια που προσπαθεί να μαζέψει ο καινούργιος προπονητής» ενώ ο δεύτερος στην πρώτη δήλωση της θητείας του ως πρόεδρος της ομάδας συγκλονίζει λέγοντας με νόημα (;) «εννοείται ότι θέλουμε τον Μελισσανίδη στην ΑΕΚ, γιατί όχι;»... Παράλληλα ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής Δημήτρης Χατζηχρήστος, εκφράζοντας όπως πάντα το μέσο ανίδεο και κακομοίρη οπαδό, όπως πάντα εκτός τόπου και χρόνου, προσθέτει «έχουμε μία μέτρια επίθεση και ένα κακό κέντρο. Χρειαζόμαστε μεταγραφές», ο Πέτρος Στάθης αναπαριστά με γλαφυρότητα κουτσομπολίστικου μαγκαζίνο τους διαλόγους μεταξύ Ντέμη και Μελισσανίδη προ 6μήνου, ο Τροχανάς ζητά από το Μελισσανίδη να δείξει επιτέλους ότι είναι τίγρης, ο Γιδόπουλος συμφωνεί, και κάποιος Νίκος Σταθάκος, μέλος της Ένωσης 1924, αφού κράζει τη νυν διοίκηση για το «τραγέλαφο» στον οποίο μας οδήγησε τα τελευταία 4,5 χρόνια, μεταξύ άλλων διερωτάται: «γιατί ενώ επί πέντε χρόνια έβαζαν χρήματα τώρα μας λένε τρεις το λάδι τρεις το ξύδι; (;)... Γιατί ασχολήθηκαν με ζητήματα βίας; (!)... Γιατί ήρθαν 60 παίκτες εκ των οποιών πολλοί δεν θα έπρεπε να περνούν καν έξω απο το γήπεδο;...» Σε διαγωνισμούς μαγκιάς, όπως και σε διαγωνισμούς βλακείας, δυστυχώς κερδίζει εκείνος που το βουλώνει τελευταίος.

Φυσικά και οι δημοσιογράφοι είναι βασικοί συνυπεύθυνοι όσων παρακολουθούμε. Καταρχήν με την απουσία σοβαρής κριτικής απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, όπως τα παραπάνω, πιστοί στο δόγμα «ο κράζων έχει πάντα δίκιο».Το πλέον χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα συμβολής τους στο απόλυτο κομφούζιο είναι πως ενώ ο πρώτος τίτλος που έπαιξε σε όλα τα ηλεκτρονικά site αμέσως μετά τη γενική συνέλευση των μετόχων ήταν στο πνεύμα «στηρίζουν την επένδυσή τους», μισή ώρα αργότερα είχε μετατραπεί σε «όσοι πιστοί προσέλθετε»... Ποιος και γιατί υπαγόρευσε το «συμπέρασμα» της γενικής συνέλευσης της ΠΑΕ; Στο σύνολό τους όλοι όσοι καλύπτουν το ρεπορτάζ της ομάδας αναλώνονται καθημερινά σε ρεσιτάλ υποκινούμενης ή απλά βαρετής γκρίνιας και ζημιογόνων οπαδικών μανιφέστων, όπως κάνουν από την αρχή της χρονιάς. Επικαλούμενοι την ιστορία της ομάδας όχι μόνο κράζουν παίκτες και προπονητές, αλλά πλέον εγκαλούν ή παρακαλούν επιχειρηματιές, μετρούν χρέη και υπολογίζουν προσδοκώμενα κέρδη, αξιολογούν business plans. Ανάλογα δε με τις γνωριμίες του καθενός η φημολογούμενη είσοδος του «τίγρη» στα κοινά της ομάδας είναι θέμα χρόνου, προϋποθέσεων ή εντυπώσεων. Μέχρι και ο Κώστας Νικολακόπουλος (!) έχει άποψη επί τούτου και προειδοποιεί τους φίλους του Ολυμπιακού πως «ο τίγρης δεν κρατιέται. Την αγαπάει την ΑΕΚ, το γουστάρει ρε παιδί μου, και θα το κάνει... Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δείχνει πάντα αχτύπητος αλλά και ο τίγρης δεν είναι αντίπαλος της πλάκας...» Εκεί φτάσαμε.

Όποιος πάντως νομίζει πως αυτός είναι ο πάτος, και πως δεν πάει παρακάτω, αρκεί να ανοίξει το ραδιόφωνό του για να διαψευστεί. Οι αυθαιρεσίες και οι ανοησίες που βγαίνουν από το στόμα των απλών φιλάθλων μας αυτή την εποχή, ως αποτέλεσμα βέβαια μίας άνευ προηγουμένου χαλιναγώγησης, ανήθικης και κακόγουστης παραπληροφόρησης -οι οπαδοί ως τελευταίος κρίκος της ασφυκτικής αλυσίδας που πνίγει την ομάδα μας- με καταθλίβουν κυρίως γιατί μου είναι τόσο οικείες. Κάθε δεύτερη πρόταση των ΑΕΚτζήδων περιλαμβάνει και πάλι, όπως και πριν πέντε χρόνια, τις λέξεις «εκατομμυρία ευρώ». Και τώρα δεν υπάρχει πια Ντέμης. Ευτυχώς υπάρχει τουλάχιστον ομάδα, με εμφανείς αρετές και με ορατούς στόχους, αλλά και με ενα σωρό αγωνιστικά και ψυχολογικά προβλήματα για να ασχολούμαστε όσοι γουστάρουμε. Όσοι είμαστε.