Η αγωνία του "τελικού"

«Τελικός με Καβάλα!... με νίκη κλειδώνουν τα πλέι οφ»...

Και δεν ντρέπονται μόνο που το γράφουν; Ή πια το παραμύθιασμα είναι απροκάλυπτο;

Δηλαδή αν κερδίσουμε θα πανηγυρίζουμε όπως αρμόζει σε έναν τελικό;

Ή αν χάσουμε θα δικαιούμαστε να παρηγορηθούμε μιας και «σε έναν τελικό όλα γίνονται...»;

Το πρόβλημα, τελικά, δεν είναι που ο φετινός αγωνιστικός πήχης είναι τόσο χαμηλά... Αυτό που κυρίως με ενοχλεί είναι, ασυναίσθητα και αντανακλαστικά πλέον, να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα χαμηλώνοντας τον πήχη κι άλλο από μόνοι μας...

"Παλαίμαχη" αηδία

Αντιγράφω αποσπάσματα της πρόσφατης συνέντευξης του Μίμη Παπαϊωάννου από την ιστοσελίδα του Σπορ FM:

-Πηγαίνετε στο γήπεδο σήμερα να δείτε την ΑΕΚ;

«Θα σου πω κάτι και γράψ' το με κεφαλαία γράμματα: Δεν με ενδιαφέρει η ΑΕΚ σήμερα! Εδώ δεν ασχολούνται οι ίδιοι με την ομάδα. Θα ασχοληθώ εγώ; Δεν ξέρω καν ποια μέρα παίζει η ΑΕΚ. Έχω τις δουλειές μου».

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ σήμερα;

«Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την ομάδα πρέπει να φύγουν και να έρθει επιτέλους ένας ιδιοκτήτης. Δεν ξέρω αν θα ζω όταν η ΑΕΚ θα πάρει ξανά πρωτάθλημα. Και, καλά, πρωτάθλημα μπορεί να ξαναπάρει. Λεφτά, γήπεδο και αξιοπρέπεια πού θα βρει;»

-Πώς κρίνετε την εποχή Ντέμη Νικολαϊδη στην ομάδα;

«Μην μου πεις τίποτα γι' αυτόν! Ήταν ο χειρότερος πρόεδρος που πέρασε από την ΑΕΚ. Όταν έχεις το δικέφαλο στο μπράτσο, δεν κάνεις αυτά που έκανε αυτός...»

(http://www.sport-fm.gr/article/220480)

Τα θλιβερά συμπεράσματα που προκύπτουν είναι τα ακόλουθα:

- Για τον κ. Παπαϊωάννου το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με την ΑΕΚ δεν είναι αυτονόητα, όπως θα έπρεπε να είναι για κάθε ΑΕΚτζή. Είναι συνάρτηση των πράξεων, ενεργειών και παραλείψεων της εκάστοτε διοίκησης.

- Για τον κ. Παπαϊωάννου, θρυλική μορφή της ιστορίας της ΑΕΚ, οι δουλειές του (ποιές είναι αυτές, άραγε;...) τον εμποδίζουν ακόμα και να γνωρίζει τη μέρα που αγωνίζεται η ομάδα.

- Για τον κ. Παπαϊωάννου τα "λεφτά" και το "γήπεδο" δεν μπαίνουν απλώς στην ίδια πρόταση με την "αξιοπρέπεια". Προηγούνται αυτής...

- Για τον κ. Παπαϊωάννου ο Ντέμης Νικολαϊδης υπήρξε χειρότερος πρόεδρος του Μάκη Ψωμιάδη που έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση 4 ετών για υπεξαίρεση ποσού 11 εκ. ευρώ από την ομάδα.

Τί άλλα σχόλια να κάνω; Για μία ακόμα φορά η ΑΕΚ βρίσκει τον εχθρό μέσα της. Για μία ακόμα φορά όλοι σιώπησαν. Μερικοί, μάλιστα, χειροκρότησαν. Η επίδειξη ΑΕΚοφροσύνης στη χειρότερη της μορφή... Ντροπή σου Μίμη...

Η κοροϊδία καλά κρατεί

«Παίχτες χωρίς ψυχή», «αγγαρεία», «αδιάφοροι» και παρόμοιες κριτικές ακολούθησαν το παιχνίδι στη Λάρισα. Μαζί με τις απαραίτητες πάντα βολές στην «ανύπαρκτη διοίκηση» που στις ήττες, προφανώς, γίνεται ακόμα πιο ανύπαρκτη και επηρεάζει την απόδοση των «αδιάφορων παιχτών»...

Μέχρι το Σάββατο βέβαια η αισιοδοξία από το παραπλανητικό 4 Χ 4 ξεχείλιζε. Οι αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας είχαν καμουφλαριστεί και ο στόχος του Champions League επινοήθηκε για να κρατήσει τη μάζα των απογοητευμένων οπαδών σε εγρήγορση. Άλλωστε, με τις άλλες 3 ομάδες να κονταροχτυπιούνται για τον τίτλο, έπρεπε κάπου και η ΑΕΚ να υπάρχει στην επικαιρότητα.

Ελάχιστοι σήμερα γράφουν ότι η ΑΕΚ του Σαββάτου καθόλου δεν διέφερε από τις εμφανίσεις και αγχώδεις νίκες της με Πανθρακικό, Εργοτέλη και Άρη. Και ότι απλά, το τελικό αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό... Οι παίχτες οι ίδιοι, πάντα, είναι, το ίδιο παίζουν κάθε φορά, το ίδιο σύστημα ακολουθούν και προσωπικά εμένα καθόλου αδιάφοροι δεν μου φάνηκαν. Τόσο μπορούν, τόσο ξέρουν, έτσι τους δείχνουν... Η κοροϊδία πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...

Ο αθόρυβα δυστυχής Μπλάνκο

Σε αντίθεση με τους Σκόκο και Τζιμπούρ, τους δύο δηλαδή φευγάτους που γράφαμε την προηγούμενη βδομάδα, εκείνος που φαίνεται ότι σίγουρα θα παραμείνει στην ομάδα και την επόμενη χρονιά είναι ο Ισμαέλ Μπλάνκο. Ανεξάρτητα, αν θα ανανεώσει τελικά από τώρα το συμβόλαιο του, όπως εδώ και καιρό λέγεται, υπάρχουν αρκετοί λόγοι και ενδείξεις που μαρτυρούν ότι ο παίχτης δύσκολα θα φύγει από την ομάδα σύντομα. Δυστυχώς, μολονότι όλοι χαιρόμαστε που ο Αργεντίνος θα συνεχίσει και του χρόνου, αρκετές από τις ενδείξεις αυτές μάλλον να μας προβληματίζουν θα έπρεπε...

Όταν είσαι δύο χρόνια πρώτος σκόρερ έστω στο μέτριο ελληνικό πρωτάθλημα και από πέρσι το όνομα σου κυκλοφορεί στους ατζέντηδες της Ευρώπης, είναι λογικό η προοπτική μεταπήδησης σε καλύτερο πρωτάθλημα να αρχίσει να εμφανίζεται. Ο Μπλάνκο, ωστόσο, το προηγούμενο καλοκαίρι είτε γιατί δεν υπήρχε ενδιαφέρουσα πρόταση είτε γιατί νοιώθει χαρούμενος στην ΑΕΚ και γενικότερα στην Ελλάδα παρέμεινε και τρίτη χρονιά στην ομάδα. Η ηλικία του, ούτως ή άλλως, (γεννηθείς το ‘83) του έδινε περιθώρια χρόνου και του επέτρεπε να μην λάβει βιαστική απόφαση αποχώρησης. Και καλά έκανε.

Φέτος, όμως τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο σε όλα τα επίπεδα: Την αγωνιστική εικόνα και πορεία της ομάδας, την παρατεταμένη διοικητική αστάθεια αλλά και τη δική του απόδοση. Θα περίμενε κανείς η όλη κατάσταση να τον σπρώχνει στην έξοδο όπως ακριβώς συμβαίνει στους Σκόκο και Τζιμπούρ που απο καιρό έχουν αποφασίσει ότι προκοπή στην ΑΕΚ δεν θα δουν. Εντούτοις, θέμα αποχώρησης του Μπλάνκο, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει τεθεί και αντιθέτως ο ίδιος έχει εδραιωθεί ως ο νέος φυσικός ηγέτης της ομάδας και λατρεμένος των οπαδών: Επισκέψεις στις συγκεντρώσεις της original, οπαδικές δηλώσεις και πανηγυρισμοί των γκολ δίπλα στους φανατικούς του έχουν εξασφαλίσει αιώνια λατρεία ανεξάρτητα από την αγωνιστική του εικόνα. «Γεννημένος ΑΕΚτζής» και «έχει αγαπήσει αυτή την ομάδα» θα πουν δήθεν ρομαντικά οι φυλλάδες που απευθύνονται στα πρόβατα. Είναι όμως έτσι απλά τα πράγματα;

Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστώ ότι ο Μπλάνκο γυρεύει άλλοθι ή έχει ανάγκη τη στήριξη των οπαδών για να καμουφλάρει το φετινό αγωνιστικό του ντεφορμάρισμα. Δεν είμαι, όμως, τόσο σίγουρος ότι η μη διάθεση του να ψαχτεί για το εξωτερικό όταν το μέλλον της ΑΕΚ είναι δυσοίωνο είναι προϊόν αγάπης και πίστης στην ομάδα και όχι μιας γενικής απογοήτευσης από τον εαυτό του. Γιατί προσωπικά αυτό που βλέπω στον Αργεντίνο είναι έναν στενοχωρημένο και απογοητευμένο ποδοσφαιριστή με λίγη όρεξη για ποδόσφαιρο που σπάνια χαμογελάει πια. Έναν ποδοσφαιριστή που μοιάζει να έχει κυριευτεί από τη γκαντεμιά που τον σημαδεύει από την αρχή της χρονιάς, με ελάχιστη πίστη στις δυνατότητες του και χαμηλή ψυχολογία που γνωρίζει ότι, και να ψαχνόταν, πρόταση από το εξωτερικό δεν πρόκειται να του έρθει φέτος. Η εικόνα να τραβάει τα μαλλιά του έπειτα από κάθε χαμένη ευκαιρία ή να κοιτάει απελπισμένος στον ουρανό είναι νομίζω αυτή που περισσότερο τον αντιπροσωπεύει φέτος. Ενώ οι άλλοι θέλουν να φύγουν ξενερωμένοι με την ομάδα, ο Μπλάνκο μένει ξενερωμένος όμως με τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό...

Το σύστημα της ομάδας και η μεταχείριση από τον προπονητή του δεν τον έχουν βοηθήσει να ξεμπλοκάρει αγωνιστικά και να ξαναβρεί τον καλό εαυτό του. Αντιθέτως, τον έχουν μπερδέψει και περαιτέρω κλονίσει την εμπιστοσύνη στα πόδια του. Η υπομονή που δείχνει αγωνιζόμενος πολύ συχνά τελευταία σε θέσεις στις οποίες είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να προσφέρει είναι αξιοθαύμαστη όσο και θλιβερή. Βλέποντας τον να αγωνίζεται στα δεξιά, να προσπαθεί να μαρκάρει τον αντίπαλο μπακ, να πασχίζει να φτιάξει παιχνίδι, να εκτελεί πλάγια, να σεντράρει, χειροκροτείς καταρχάς τον επαγγελματισμό και την τυφλή υπακοή του στις εντολές του προπονητή αλλά ταυτόχρονα λυπάσαι να τον βλέπεις να εκτίθεται τόσο αδυνατώντας να ανταποκριθεί σε νέα καθήκοντα. Μοιάζει σαν να έχει μπει τιμωρία να μην ξαναπαίξει φουνταριστός επειδή έχασε κάποιες ευκαιρίες στην αρχή του πρωταθλήματος. Κι ενώ κάθε φυσιολογικός ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του (πόσω μάλλον αν έχει βγει 2 φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος) θα αρνούνταν τέτοια αγωνιστική κακομεταχείριση και θα αντιδρούσε στον προπονητή, ο ίδιος σιωπά, συνεχίζει να προσπαθεί σαν να έχει υποταχθεί στη μοίρα του ότι ως επιθετικός πλέον δεν φτουράει και πλέον πρέπει να μάθει κι άλλες θέσεις για να χωρέσει στην εντεκάδα. Ο δημόσιος έπαινος, μάλιστα, που έλαβε από τον Μπάγεβιτς για την προσήλωση του στο σύστημα στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, αγωνιζόμενος και πάλι ως δεξί χαφ περισσότερο κακό του έκανε καθώς εδραίωσε τον ποδοσφαιρικό του ευνουχισμό.

Είναι όμως και κάτι ακόμα. Ο Μπλάνκο θα μείνει κι άλλο στην Ελλάδα γιατί, συν τις άλλοις, έχει πλήρως αφομοιώσει την ελληνική πραγματικότητα, απο την καλή και την ανάποδη. Ολοένα και συχνότερα πλέον τον βλέπουμε να επιδίδεται σε κλασικές ελληνικές πονηριές όπως να διαμαρτύρεται για το παραμικρό στο διαιτητή ή να απαιτεί από τους αντιπάλους να τηρήσουν το δήθεν fairplay πετώντας τη μπάλα έξω όταν κάποιος δικός μας είναι πεσμένος. Και αν πατούσε περισσότερο περιοχή φέτος το σίγουρο είναι ότι θα έπεφτε και συχνότερα για να πάρει πέναλντυ. Ο Μπλάνκο μοιάζει να μην πιστεύει ότι μπορεί να πάει παραπάνω και για αυτό κοιτάει να εγκλιματιστεί πλήρως στο περιβάλλον που σήμερα βρίσκεται.

Η ΑΕΚ δείχνει να έχει κερδίσει ένα ηγέτη που δεν καίγεται να φύγει, λατρεύεται από τους οπαδούς, δίνει τα πάντα για την ομάδα, δεν θα την προδώσει και είναι υπόδειγμα επαγγελματία. Δυστυχώς, δείχνει, όμως, να χάνει τον αθόρυβο, χαμογελαστό και φιλόδοξο Μπλάνκο που γνωρίσαμε τα δύο προηγούμενα χρόνια, έναν πραγματικά δεινό σκόρερ, άριστο γνώστη του πώς να κινείται στη μεγάλη περιοχή, να εκμεταλλεύεται την παραμικρή ευκαιρία και να κάνει το γκολ να φαίνεται απλή υπόθεση. Ο Μπλάνκο πρέπει να προστατευθεί και να βοηθηθεί να βρει ξανά την αγωνιστική του διάθεση και πίστη στις ικανότητες του. Να ξαναγίνει ο ηγέτης εκείνος που με την απόδοση του βοηθάει την ομάδα αλλά παράλληλα αναδεικνύεται και ο ίδιος. Συμφέρον για την ΑΕΚ είναι να έχει ένα Μπλάνκο που δεν τον ενδιαφέρει να μείνει για πάντα πρώτος στο χωριό αλλά να δοκιμάσει κάποια στιγμή και τις δυνάμεις του στην πόλη... Κι ας τον αγαπάμε πολύ εμείς εδώ στο χωριό...