Αίσθηση ασφάλειας

Το σημερινό post μας δίνει την αφορμή για το πρώτο γκάλοπ του blog μας, το οποίο βλέπετε δεξιά της οθόνης.

Αν έπρεπε να διαλέξω τον παίχτη της ΑΕΚ που περισσότερο από όλους θα ήθελα να παραμείνει στην ομάδα και την επόμενη χρονιά, αυτός θα ήταν ο Σεμπαστιάν Σάχα. Η σταθερά καλή μέχρι τώρα απόδοση του, ο μεγάλος βαθμός προσαρμογής του στην ομάδα, η ηλικία του και η δυσκολία εύρεσης αντικατάστατη του είναι μόνο οι βασικοί λόγοι της επιλογής μου. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι ο Αργεντίνος τερματοφύλακας δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει, ιδίως σε σχέση με συμπαίχτες του πολύ πιο προβεβλημένους αλλά με σαφώς μικρότερη μέχρι σήμερα προσφορά.

Θα μπορούσε κανείς να προβάλλει αντιρρήσεις και να σταθεί στο όχι και τόσο κολακευτικό παθητικό των 18 γκολ σε 23 αγώνες πρωταθλήματος, ιδίως αν το συγκρίνει με τα 10 γκολ του Νικοπολίδη και τα 12 του Χαλκιά. Η θέση του τερματοφύλακα όμως, περισσότερο από κάθε άλλη στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να αξιολογείται όχι τόσο με γνώμονα τα ξερά νούμερα και τις στατιστικές όσο τη γενική παρουσία του και τη μη-μετρήσιμη σιγουριά και ασφάλεια που μεταδίδει σε συμπαίχτες και οπαδούς.

Καταρχάς, δεν είναι τυχαίο ότι Μπάγεβιτς και Δώνης έχουν διατηρήσει βασικό και αναντικατάστατο το Σάχα, μολονότι από πίσω του περιμένει (και προς τιμήν του δεν γκρινιάζει...) ο τερματοφύλακας της Εθνικής Αυστρίας Μάχο. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως μέσα σε μία χρονιά γενικής απογοήτευσης και γκρίνιας, ο Σάχα έχει παραμείνει εκτός κριτικής μολονότι αφορμές υπήρξαν, όπως η γκέλα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ενδεικτικό της σιγουριάς του ίδιου είναι άλλωστε και το γεγονός ότι δεν έχει νοιώσει την ανάγκη να φροντίσει το επικοινωνιακό του προφίλ με οπαδικά ανοίγματα και επαφές με δημοσιογράφους, κινήσεις που πάντα χρησιμεύουν όταν η απόδοση στο γήπεδο δεν πείθει.

Η αδυναμία του στα μακρινά, δυνατά και ψηλά σουτ είναι ίσως η μοναδική. Πιθανότατα ένας ψηλότερος τερματοφύλακας να έβγαζε τα σουτ στο Θρασύβουλο, την Ξάνθη (πρωτάθλημα και κύπελλο), τη Λάρισα, με τον Αστέρα εντός και κάνα-δυο ακόμα. Ψέγμα, θα έλεγα εγώ μπροστά στα τόσα πλεονεκτήματα του και την ολοένα και καλύτερη απόδοση του, απόρροια της προσαρμογής του στα ελληνικά γήπεδα και του δεσίματος του με τους αμυντικούς του. Οι πρόσφατες φανταστικές εμφανίσεις του σε Λάρισα, Καυταντζόγλειο και Τρίπολη και τα μόλις 2 γκολ που έχει δεχτεί στο Β' γύρο είναι τα μετρήσιμα στοιχεία που πιστοποιούν την αξία του.

Η ποιότητα του Σάχα όμως αναδεικνύεται περισσότερο όταν κανείς πάει πέρα από τις προφανείς και απαραίτητες για κάθε καλό τερματοφύλακα αρετές του. Όταν δηλαδή νοιώσει τη σιγουριά που αποπνέει όταν οργανώνει την άμυνα στα στημένα των αντιπάλων. Όταν συνειδητοποιήσει ότι οι κάθετες πάσες του είναι πιο σίγουρες και σωστές από αυτές των κεντρικών αμυντικών του. Όταν θαυμάσει την ικανότητα του να πετυχαίνει συμπαίχτη του στα 50 μέτρα με απευθείας βολέ. Όταν καταλάβει τη σημασία να διατηρεί ο τερματοφύλακας όχι απλά την ψυχραιμία του αλλά την ίδια ανέκφραστη φάτσα υπεροχής και αυτοπεποίθησης πριν και μετά από κάθε επικίνδυνη φάση. Όταν, σε τελική ανάλυση, ανακουφισμένος αντιληφθεί ότι οι παλμοί της καρδιάς του έχουν πάψει από καιρό να χτυπάνε κόκκινο με το Σάχα κάτω από τα δοκάρια...

Σε αυτό το σημείο, χρήσιμη θα ήταν μια σύντομη υπενθύμιση των προκατόχων του, που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη σπουδαιότητα του Σάχα. Το Μορέτο που έτρεμε ολόκληρος και προκαλούσε λύπηση, το Μάχο που ήταν επιρρεπής στις γκέλες, το Χιώτη που μετέδιδε άγχος και αγωνία σε ολόκληρη την ομάδα και το Μιχαηλίδη που μονίμως του φταίγανε οι αμυντικοί του. Μνεία όμως θα πρέπει να γίνει και στην κυρία Σάχα (αν υπάρχει τέτοια ή αλλιώς στη σημασία του εργένη ξένου παίχτη...) που σε αντίθεση με την κυρία Σορεντίνο δεν μοιάζει να την ενοχλεί καθόλου η διαμονή της στην Ελλάδα...

Ο Σάχα τον Ιούνιο κλείνει τα 30, ηλικία ιδανική για τερματοφύλακα με σίγουρα 3-4 ακόμα καλά χρόνια μπροστά του. Από ότι έχω καταλάβει, το συμβόλαιο που υπέγραψε πέρσι είναι 1+3 άρα η παραμονή του στην ομάδα δεν είναι εξασφαλισμένη. Θέλω να πιστεύω πως η διαδικασία ξεκαθαρίσματος του ρόστερ και χτισίματος της νέας ομάδας, που σιγά σιγά θα ξεκινήσει, θα αφήσει ανέπαφη τη θέση του βασικού τερματοφύλακα...

Κυπελλούχοι ή άσχετοι;

Όταν η ήττα από τον Ολυμπιακό αποδίδεται στη γκαντεμιά και τον Καλόπουλο, η ισοφάριση στις καθυστερήσεις με τη Λάρισα αποτελεί ένδειξη ψυχής και η κακή απόδοση με το Θρασύβουλο οφείλεται στις πολλές απουσίες, τότε φυσικά η ανάλυση του αγώνα κυπέλλου με τη Ξάνθη εξαντλείται στο «ευτυχώς υπάρχει και ρεβάνς», άντε και στο «αξίζουν μιας ευκαιρίας και οι μικροί»... Και η ομάδα έτσι μπορεί να συνεχίσει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και πάντα να βρίσκεται κάτι που είτε να μετριάζει την άσχημη εικόνα ή ακόμα καλύτερα να αναζωπυρώνει την αισιοδοξία μέχρι την επόμενη στραβή...

Αν από την άλλη το τελικό σκορ του αγώνα της Τετάρτης ήταν ένα ηχηρό 3-0, όσο περίπου έπρεπε δηλαδή με βάση τις διαιτητικές αποφάσεις αλλά και τη συνολική εικόνα των 2 ομάδων, τότε οι αντιδράσεις θα βρίσκονταν στο άλλο άκρο. Λίβελοι κατά των παιχτών που δεν τιμούν τη φανέλα, απαιτήσεις για άμεσο ξεσκαρτάρισμα με σκοπό να πάνε από τώρα σπίτια τους οι αδιάφοροι, αγανακτισμένες εκκλήσεις στη Διοίκηση να ρίξει πρόστιμα «αλά Κόκκαλης» και στο Μελισσανίδη να βγεί επιτέλους μπροστά, δακρύβρεχτες συνεντεύξεις των παλαιμάχων για την κατάντια της ομάδας, ειρωνίες του Χατζηχρήστου για προπονητή και διοίκηση και αμέτρητες ανούσιες και κλαψιάρικες αναλύσεις του κάθε πικραμένου οπαδού-δημοσιογράφου.

Δυστυχώς, όταν απουσιάζει κάθε δυνατότητα ψύχραιμης, σοβαρής και αντικειμενικής ανάλυσης για τις αδυναμίες της ομάδας τότε είτε αυτά που λέγονται δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα ή απλούστατα επικρατεί πλήρης σύγχυση για το ποιός πρέπει να κατηγορηθεί για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας: Η κακή ψυχολογία ή η κόντρα διαιτησία, τα δοκάρια ή οι συχνοί τραυματισμοί, οι μεταγραφές του καλοκαιριού ή η διοικητική αστάθεια, ο ατίθασος Εντίνιο ή ο αδιάφορος Μπασινάς; Η γενικευμένη και υπερβολική αισιοδοξία για την κατάκτηση του κυπέλλου και της 2ης θέσης που επικρατούσε μέχρι πριν μια βδομάδα ξαφνικά έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση και τη διάθεση αποκήρυξης των πάντων. Γιατί όχι άλλωστε, αφού και τα δύο πουλάνε... Η γραμμή που χωρίζει την παρότρυνση, την κλάψα και την οργή είναι λεπτή και το πέρασμα από τη μία φάση στην άλλη γίνεται εύκολα και άκριτα.

Σήμερα, η ΑΕΚ αγωνίζεται στην Τρίπολη και ήδη έχουμε βρει τη νέα πηγή άντλησης αισιοδοξίας: Τους μικρούς της ομάδας που αναμένεται να αγωνιστούν ταυτόχρονα με τον πάγκο που θα φάνε ορισμένοι από τους βασικούς. Ένα νέο κακό αποτέλεσμα ενδεχομένως να παρασύρει και αυτούς στην κριτική μαζί με τον προπονητή που «τους ρίχνει απότομα στα βαθειά». Με νίκη όμως τα χαμόγελα θα επιστρέψουν, τα πρωτοσέλιδα θα θριαμβολογούν για τη νέα γενιά και ο στόχος του κυπέλλου και της 2ης θέσης θα ξαναγίνει ορατός. Και κάπως έτσι μου φαίνεται θα βαδίσουμε μέχρι το Μάιο, όταν και θα έχουμε μεταγραφές, τα νέα μας αστέρια θα γεμίζουν τα εξώφυλλα και οι αισιόδοξες αναλύσεις για την επόμενη σεζόν θα προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε μια για πάντα αυτήν τη χρονιά...

Μια κακή επίθεση με καλούς επιθετικούς

Αν υπάρχει ένα στοιχείο που να αναδεικνύει πειστικότερα τη μετριότητα της φετινής ΑΕΚ, αυτό δεν είναι άλλο από τη συνολική επιθετική της συγκομιδή και απόδοση. Οι αριθμοί φωνάζουν: 7 γκολ σε 7 αγώνες στο Β’γύρο, μόλις 26 συνολικά από την αρχή του πρωταθλήματος, λιγότερα από τη Λάρισα, όσα και ο αμυντικογενής ΠΑΟΚ και ο αδιάφορος Πανιώνιος, 12 και 13 γκολ λιγότερα από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα. Και όλα αυτά από μια ομάδα που πέρσι είχε την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα και η φετινή χρονιά την έβρισκε οπλισμένη με μία τετράδα επιθετικών (Μπλάνκο, Σκόκο, Εντίνιο, Τζιμπούρ) που υποτίθεται υπόσχονταν πολλά...

Πώς εξηγείται όμως αυτή η τόσο φτωχή επιθετική συγκομιδή; Γιατί η ομάδα μολονότι διαθέτει επιθετικούς για κάθε γούστο (ψηλούς, κοντούς, γρήγορους, φαντεζί, με δυνατό σουτ, καλό κεφάλι αλλά και αίσθηση του γκολ) δυσκολεύεται όχι μόνο να κάνει μεγάλα σκορ αλλά ακόμα και να δημιουργήσει πολλές φάσεις στα καρέ του αντιπάλου; Πώς γίνεται σε 2 ματς εντός έδρας με τους ουραγούς Θρασύβουλο και Πανσερραϊκό να έχει πετύχει συνολικά ένα γκολ κι αυτό στις καθυστερήσεις με τον 18χρονο Ταχτσίδη; Τί μπορεί να φταίει όταν ακόμα και απέναντι σε ομάδες Β’ εθνικής για το κύπελλο το γκολ έρχεται είτε στις καθυστερήσεις ή ακόμα χειρότερα στη διάρκεια της ημίωρης παράτασης;

Η εξήγηση για την επιθετική ανομβρία της ομάδας βρίσκεται φυσικά πίσω από το κλισέ «όλοι αμυνόμαστε και όλοι κάνουμε επίθεση». Δηλαδή το πρόβλημα αφορά στη συνολική λειτουργία και σύνθεση της ομάδας και όχι στην όποια δυστοκία ή ανικανότητα της επιθετικής γραμμής. Μια προσεκτική ματιά στο υλικό της ομάδας το επιβεβαιώνει. Αρχίζοντας από τα μετόπισθεν, η ομάδα φέτος δεν διαθέτει τον αμυντικό που θα της οργανώσει σωστά το παιχνίδι και θα ξεκινήσει φάσεις με βαθειές μπαλιές. Αυτό δηλαδή που πρόσφερε πέρσι ο Δέλλας και σε μικρότερο βαθμό ο Παπασταθόπουλος, αλλά αδυνατεί να κάνει, το καλύτερο ίσως αμυντικά αλλά σίγουρα πιο άμπαλο, φετινό αμυντικό δίδυμο. Επίσης, η ομάδα στερείται των μπακ εκείνων που και συχνά θα κατέβουν και θα σεντράρουν αλλά και θα σπρώξουν με τις κινήσεις τους περισσότερους παίχτες μας στην περιοχή του αντιπάλου. Πέρσι ο Ράμος ξεχνούσε μεν τί πάει να πει άμυνα, μπροστά όμως δημιουργούσε συνέχεια κινδύνους, ο Γεωργέας ήταν ακόμα στα φόρτε του ενώ ακόμα και ο Μπούρμπος βοηθούσε με τις επιθετικές του κινήσεις. Φέτος, αντιθέτως, τα μπακ μόλις και μετά βίας περνάνε το κέντρο και όταν αυτό γίνεται συνήθως η κατάληξη είναι μια σέντρα απελπισίας.

Απαραίτητο στοιχείο μιας καλής επιθετικής ομάδας είναι επίσης τα χαφ με δημιουργικές αρετές, που βγάζουν ασίστ, σεντράρουν σωστά, εκτελούν τα στημένα και φυσικά σκοράρουν. Μπορεί, πέρσι, το αργό στυλ του Ριβάλντο συχνά να μας έσπαγε τα νεύρα, ο Δώνης όμως με την επιλογή του να μην τον αντικαταστήσει κατάφερε να μας κάνει να τον νοσταλγήσουμε και να ξεσπάσουμε στο Μπασινά που αδυνατούσε να προσφέρει στο δημιουργικό τομέα. Η μεσαία γραμμή φέτος έχει προσφέρει μόλις 3 γκολ (2 από Καφέ και 1 από Ταχτσίδη) ενώ μέχρι και ο Σέζαρ με την προβλέψιμη τρίπλα και τα απευθείας φάουλ μπορεί να πει κανείς ότι λείπει βλέποντας την ανυπαρξία των ακραίων χαφ και την υπερπληθώρα των αμυντικών χαφ του φετινού ρόστερ.

Τέλος, φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτελεσματική επιθετική γραμμή όταν η συνεννοήση και οι αυτοματισμοί των επιθετικών μας είναι ανύπαρκτοι. Για να μην πω για τις μεταξύ τους σχέσεις... Ο Μπλάνκο, πέρσι, βγήκε πρώτος σκόρερ γιατί είχε δίπλα του το Λυμπερόπουλο που τράβαγε τον προσωπικό του αντίπαλο εκτός περιοχής και ήξερε να παίζει άριστα το ένα-δύο. Φέτος, μοιάζει περισσότερο να κουτουλάει (αν όχι να ανταγωνίζεται) με τον Τζιμπούρ. Πέρσι ο Εντίνιο χαιρόταν να βγάζει ασίστ, φέτος που δεν πολυπαίζει, έχει αφήσει τους αλτρουισμούς στην άκρη και θεωρεί ότι οι ατομιστίες κάποια στιγμή θα του ξαναδώσουν φανέλα βασικού. Όσο για το Σκόκο θα τελείωσει η χρονιά και ακόμα θα διαφωνούμε αν του ταιριάζει περισσότερο να παίζει πίσω από τους φορ ή στα πλάγια.

Ο κανόνας λέει ότι μία ομάδα φτάνει δύσκολα στο γκολ όταν έχει μέτριους επιθετικούς. Η φετινή ΑΕΚ καταφέρνει δυστυχώς να αποδείξει ότι γίνεται να έχεις κακή επίθεση ακόμα κι όταν διαθέτεις τους καλύτερους επιθετικούς στο πρωτάθλημα...

Μπασινάς: Μία ανάλυση που του χρωστούσαμε

Αρκούσε να δω το δεύτερο ημίχρονο του φοβερού αγώνα Πόρτσμουθ-Λίβερπουλ 2-3 το Σάββατο για να καταλάβω επιτέλους τί πήγε τόσο στραβά όσον αφορά στη θητεία του Άγγελου Μπασινά στην ΑΕΚ. Ομολογουμένως προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Μπασινάς στην πρώτη του εμφάνιση στο αγγλικό πρωτάθλημα δεν είχε καμία σχέση με την ταλαίπωρη εικόνα που μας έδειξε τους 6 μήνες που έμεινε στην ομάδα: Απόλυτα αρχοντικός στο παιχνίδι του, με μακρινές μπαλιές ακριβείας, έξυπνες κάθετες, πολύ τρέξιμο και κάλυψη χώρων, ψυχραιμία και ωριμότητα στην οργάνωση του παιχνιδιού και μία γενικότερη αύρα εμπειρίας και σιγουριάς από έναν παίχτη που είχε-δεν είχε 2 προπονήσεις με την καινούρια του ομάδα. Και όλα αυτά απέναντι στη Λίβερπουλ που χρειάστηκε 2 τυχερά γκολ στα τελευταία λεπτά για να κλέψει τη νίκη.

Φυσικά αξίζει κανείς να ψάξει το θέμα λίγο παραπάνω από το να αρκεστεί σε τσαντισμένες ή παραπονιάρικες ατάκες του στυλ «μα είχε ξεχάσει τη μπάλα τόσο καιρό;». Μία πρώτη ερμηνεία που μπορώ να δώσω βλέποντας τον προχθές είναι ότι ο Μπασινάς κακοχρησιμοποιήθηκε στην ΑΕΚ. Ξεκίνησε ως δεξί χαφ, για να αποτελέσει στη συνέχεια δίδυμο στην ευθεία με τον Πεγετιέρι και να ολοκληρώσει την καριέρα του στην ομάδα ως δεξί μπακ. Θέσεις και συστήματα στα οποία αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει αλλά και που ένας παίχτης της νοοτροπίας και της ιστορίας του Μπασινά δεν θα μπει καν στον κόπο να μάθει στις τελευταίες σεζόν της καριέρας του. Ο Μπασινάς που είδα το Σάββατο είχε το ρόλο του μοναδικού καθαρόαιμου αμυντικού χαφ, συνδετικού κρίκου της άμυνας με το κέντρο, με ευρύ χώρο δράσης χωρίς κανείς να μπλέκεται στα πόδια του και με σαφή εντολή να σπάει στα πλάγια τη μπάλα, η οποία διαρκώς πέρναγε από τα πόδια του. Αυτό το ρόλο στην ΑΕΚ δεν του τον έδωσε ποτέ κανείς...

Επειδή όμως αδυνατώ να πιστέψω ότι ο Τόνι Άνταμς διέγνωσε το Μπασινά και τον προσάρμοσε στο σύστημα της ομάδας του πιο γρήγορα από το Δώνη (που υποτίθεται τον ήθελε σαν τρελός, προφανώς γιατί γνώριζε τί θα τον κάνει...) και το Μπάγεβιτς (που μπορεί να εμπνεύσει κάθε είδους παρεξηγημένη ή θλιμμένη βεντέτα), το προχθεσινό ματς με έκανε να σκεφτώ έναν ακόμα σημαντικό λόγο για την αποτυχημένη του παρουσία στην ΑΕΚ. Κι αυτός έχει να κάνει με το γενικότερο τρόπο που παίζεται η μπάλα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με το εξωτερικό, το αγωνιστικό στυλ των ομάδων και τις ανάγκες που ένας παίχτης σαν τον Μπασινά μπορεί να καλύψει. Καταρχάς, κακώς δεν είχαμε καταλάβει ότι ο Μπασινάς δεν είναι ο παίχτης που θα πάρει στους ώμους του μια ομάδα, αλλά το πολύτιμο γρανάζι μιας ήδη καλοδουλεμένης και οργανωμένης μηχανής. Επιπλέον, όντας απόλυτα συναρτώμενος από τη συνολική καλή λειτουργία της ομάδας και όχι στυλοβάτης αυτής, ο Μπασινάς χρειάζεται ορισμένα πράγματα για να μπορέσει να αποδώσει: Πρώτον, καλά μπακ που να ανεβαίνουν συχνά ώστε να εκμεταλλεύονται τις καταπληκτικές βαθειές μπαλιές του. Και δεύτερον, ακραίους χαφ που κινούνται συνεχώς και οι οποίοι τον στηρίζουν και αναδεικνύουν τη φοβερή ικανότητα του να μοιράζει και να απλώνει το παιχνίδι. Στην ΑΕΚ, δυστυχώς, αυτά τα πράγματα ποτέ δεν τα βρήκε. Μάταια περίμενε τα μπακ να ανέβουν, αναγκαστικά η μπάλα κόλλαγε περισσότερη ώρα απ’ότι έπρεπε στα πόδια του, τις περισσότερες φορές την έχανε, η κερκίδα αγανακτούσε και ο ίδιος απογοητεύονταν. Μοιραία περίμενε τη βοήθεια των ακραίων χαφ για την οργάνωση του παιχνιδιού μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι τέτοιοι παίχτες στο ρόστερ της ομάδας δεν υπήρχαν καν!

Από την άλλη, κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι ένας παίχτης που μεσουράνησε στον Παναθηναϊκό του τσούκου-τσούκου μπολ, την Εθνική του Ρεχάγκελ και ξαφνικά αποδίδει σε μία μικρομεσαία ομάδα της Premier League, ίσως τελικά να είναι ιδανικός για μία αμυντικογενή ομάδα που δεν σκοπεύει να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Μήπως τελικά κάτι παραπάνω είχαν υπόψη τους οι γάβροι και δεν τον θέλανε στην ομάδα τους;

Ο Μπασινάς δεν έκανε ούτε ένα πραγματικά καλό παιχνίδι στην ΑΕΚ. Δεν έβαλε ούτε ένα γκολ, δεν έβγαλε ούτε μία ασίστ και αν δεν ήταν το τραγικά χτυπημένο πέναλντι στη Λειβαδιά δεν θα είχαμε τίποτα να θυμόμαστε από το σύντομο πέρασμα του από την ομάδα. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι ούτε αδιάφορος ήταν, ούτε ακριβώς ντεφορμέ, ούτε προφανώς τελειωμένη περίπτωση που βολεύτηκε στο καλό τελευταίο συμβόλαιο. Η επιθυμία του να φύγει άλλωστε δείχνει ότι και ο ίδιος δεν επιθυμούσε να ανεχτεί άλλο μια κατάσταση που δεν άξιζε, ιδίως όταν βαθειά μέσα του πίστευε ότι μπορεί ακόμα να σταθεί σε πραγματικά υψηλό επίπεδο. Η πρόταση της Πόρτσμουθ, το υψηλό και 1.5 χρόνου διάρκειας συμβόλαιο που του πρόσφερε και η πρώτη του πέρα για πέρα πειστική εμφάνιση τον δικαίωσαν άμεσα και απόλυτα.

Θεωρώ ότι το βασικό λάθος του Μπασινά, που πλήρωσε τόσο ο ίδιος όσο και η ΑΕΚ, ήταν ότι επέστρεψε στην Ελλάδα και κλήθηκε να συμβιβαστεί με το μέτριο του ελληνικού πρωταθλήματος πριν ολοκληρώσει τον κύκλο του στην προηγμένη Ευρώπη. Έχοντας καλομάθει 3 χρόνια στο ισπανικό πρωτάθλημα, ήταν απλά αδύναμος να προσαρμοστεί τόσο γρήγορα στο αργό και χαμηλών απαιτήσεων ελληνικό ποδόσφαιρο και δη σε μία ομάδα απείθαρχη και ανοργάνωτη που περίμενε από τον ίδιο περισσότερα απ’όσα μπορούσε να προσφέρει. Πόσο μάλλον όταν η επιλογή ήταν η ΑΕΚ, οι οπαδοί της οποίας υπερηφανεύονται να λένε ότι έχουν μάθει στο πλούσιο και χορταστικό επιθετικό ποδόσφαιρο και στη θέση του αμυντικού χαφ έχουν λατρέψει παθιασμένους παίχτες όπως ο Ζήκος κι ο Κατσουράνης και δύσκολα θα τους κέρδιζε ένας soft πρώην βάζελος που προτιμά τις βαθειές μπαλιές από τα τάκλιν.
Ο Μπασινάς, ακριβώς όπως άλλες περιπτωσεις ελλήνων με μακρά πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό, όπως ο Ζήκος, ο Νταμπίζας, ο Γιαννακόπουλος και ο Δέλλας, πρέπει πλέον να επιστρέψει για να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάδα μόνο όταν πια οι δυνάμεις του δεν θα του επιτρέπουν να ακολουθεί τους ξέφρενους ρυθμούς του αγγλικού πρωταθλήματος. Όπως όλοι οι έλληνες λεγεωνάριοι (με εξαίρεση τους Κυργιάκο και Καραγκούνη που η τρέλα και η αναρχία τους ταιριάζουν καλύτερα στα ελληνικά γήπεδα από αυτά της Ευρώπης) πρέπει να ξαναασχοληθεί με την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα όταν για αυτόν θα αποτελεί όχι απλά τη λύση ανάγκης της τελευταίας μέρας των μεταγραφών αλλά τη συνειδητά μοναδική του επιλογή. Αν μάλιστα τότε υπάρχει ακόμα Σάντος στον ΠΑΟΚ τότε δεν έχω να προτείνω τίποτα καλύτερο...

Προεδρικά κριτήρια

Πρόεδρος, λοιπόν, (41ος μάλιστα, όπως μεγαλοπρεπώς έγραφε ένα εξώφυλλο σήμερα) ο Νίκος Θανόπουλος, με την απόλυτη στήριξη του Νοτιά και τις λέξεις «ασφάλεια», «εγγύηση» και «ισχυρό δίδυμο» να δίνουν και να παίρνουν στο λεξιλόγιο των αναγεννημένων και αισιόδοξων ΑΕΚτζήδων... Ωραία όλα αυτά. Ελπίζω, τουλάχιστον αυτός, να κάτσει περισσότερο από τον προηγούμενο (τον 40ο...), ο οποίος ποτέ δεν κατάλαβα όχι τόσο γιατί αποχώρησε αλλά κυρίως τους λόγους που εξαρχής επιλέχθηκε. Ένα πρώτο συμπέρασμα για την επιλογή Θανόπουλου είναι ότι μάλλον εγκαταλείφθηκαν τα περίφημα 3 κριτήρια που θα έπρεπε να πληρεί ο διάδοχος του Ντέμη (δηλαδή ίδιες αξίες με τους μετόχους, αποδεκτός από τον κόσμο της ΑΕΚ και αποδεκτός από την κοινωνία) αλλά λογικά μικρή σημασία έχει αυτό αφού οι εκπτώσεις είχαν ήδη αρχίσει με τον Κιντή. Πάντως το ότι ο Θανόπουλος πριν καλά καλά αναλάβει φρόντισε να πετάξει ορισμένα λαϊκίστικα καρφιά προς το Ντέμη για το θέμα της Φιλαδέλφειας εντάσσεται μάλλον στη λογική της ενίσχυσης του προφίλ και της αποδοχής του από μία σημαντική μερίδα οπαδών με πρώτους και καλύτερους τους διάφορους ευσυγκίνητους παλαιμάχους.

Σε κάθε περίπτωση, σε μία χώρα που οι πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τους προπονητές και τους παίχτες, που ολόκληρες διοικήσεις κρίνονται από τα αποτελέσματα της ομάδας και που τα συνθήματα "είναι τρελός ο πρόεδρος" και "πουλήστε και παραιτηθείτε" εναλλάσσονται με χαρακτηριστική ευκολία ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το να αναλαμβάνεις Πρόεδρος σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δυστυχώς, Νοτιάς, Θανόπουλος και όσοι έχουν απομείνει θα μεταμορφωθούν από "εγγυητές" σε "καβούρια" αν η ομάδα δεν ενισχυθεί επαρκώς και από "ισχυροί μεγαλομέτοχοι" σε "τεχνοκράτες α-μέτοχους" για να ακολουθήσω κι εγώ την εξυπνακίστικη ορολογία των ημερών. Ο Μελισσανίδης και ο Χατζηχρήστος που ξαφνικά εξαφανίστηκαν ακόμα και από τα εξώφυλλα της "Ώρας" και της "Score" αντίστοιχα, θα επανέλθουν δριμύτεροι όταν τα αποτελέσματα της ομάδας και τα δείγματα γραφής της διοίκησης δεν θα είναι τα επιθυμητά.

Τα κριτήρια για τον πρόεδρο και τη διοίκηση της ΑΕΚ θεωρώ ότι θα πρέπει να πηγαίνουν πέρα από τις όποιες λεκτικές ή πρακτικές εγγυήσεις δίνουν, ακόμα και από τους τίτλους που μπορεί να φέρουν. Για μένα η σωστή διοίκηση στηρίζει την ομάδα σε βάθος χρόνου και παρά τις αντιξοότητες και δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στις δυσκολίες. Παραδέχεται τα όποια λάθη της σε επιλογές προσώπων και συμβολαίων και τα διορθώνει προσαρμόζοντας ανάλογα την οικονομική της πολιτική. Δεν ρισκάρει να κάνει αλόγιστα ανοίγματα όταν δεν υπάρχουν τα ανάλογα έσοδα λόγω έκτακτων συνθηκών. Ενημερώνει τον κόσμο όταν λαμβάνει δάνειο καθώς και τους όρους αυτού και δεν κάνει μεταγραφές "που θα πέσουν τα τσιμέντα" με λεφτά που σκοπεύει να πληρώσουν οι επόμενοι. Δεν φοβάται να κάνει ανοιχτή πρόσκληση σε κάθε ενδιαφερόμενο για να αγοράσει μετοχές και δεν φεύγει αφήνοντας χρέη αν δεν εμφανιστεί κανείς. Δεν καθορίζει τις κινήσεις της με γνώμονα αυτά που γράφουν οι οπαδικές φυλλάδες αλλά με κριτήριο το αληθινό και μακροχρόνιο συμφέρον της ομάδας. Με λίγα λόγια, η Διοίκηση πρέπει να είναι "τρελή" στα δύσκολα και όχι "λαμόγιο" στα εύκολα...

Η παρούσα διοίκηση από το 2004 και μετά (με όλες τις προσθαφαιρέσεις προσώπων που εντωμεταξύ έγιναν) έχει κάνει αρκετά λάθη σε αρκετούς τομείς, αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς. Και ποιός δεν κάνει άλλωστε; Θεωρώ όμως ότι πάνω απ'όλα σημασία έχει το γεγονός ότι δεν έκλεψε, δεν προσπάθησε να χαϊδέψει τα αυτιά της μάζας για να φανεί αρεστή και δεν φοβήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της. Μπορεί πολλοί από τους προηγούμενους, μερικοί από τους οποίους θέλουν να γίνουν και επόμενοι, να κάνανε φαινομενικά λιγότερα λάθη αλλά αυτό που εμένα μου μένει είναι ότι και καταχρεώσανε την ομάδα και παίξανε παιχνίδια εις βάρος της και φυσικά λακίσανε όταν ήρθαν τα δύσκολα...

Ευχαριστούμε...

... τον Αντώνη Πανούτσο για τα καλά του λόγια και εσάς που με τα σχόλια σας ανεβάζετε το επίπεδο του blog μας...

"Ευχαριστώ τους αναγνώστες που μου έστειλαν mail για να με πληροφορήσουν για το http://yper-aek.blogspot.com/. Αντίθετα με τα περισσότερα blogs που θέλουν να το παίξουν «ο μικρός δημοσιογράφος» αναδημοσιεύοντας ειδήσεις από άλλα Μέσα, οπότε γίνονται ειδησεογραφικά site, και κάποια άλλα που το παίζουν «ο μικρός εκβιαστής», το blog κάνει αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν τα blogs. Δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους που έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον να επικοινωνήσουν στο ίδιο μήκος κύματος. "

http://www.sport-fm.gr/article/163700

Εφήμερη... θλίψη

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με την περηβόητη ρήση του Ντέμη ότι η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτελεί εφήμερη χαρά, κανείς δεν νομίζω να αμφισβητεί πως η ικανοποίηση για μία νίκη επί του Ολυμπιακού, όσο κι αν είναι μεγάλη, μόνο εφήμερη μπορεί να είναι. Σίγουρα, αυτό που όλοι θέλουμε είναι η δημιουργία μίας σταθερά δυνατής ομάδας μόνιμης πρωταγωνίστριας, και ένα ντέρμπι ανεξαρτήτως αποτελέσματος είναι πάνω απ'όλα μία καλή ευκαιρία να βγάλουμε ένα-δυο συμπεράσματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο, το κλίμα που διαμορφώθηκε από την Κυριακή το βράδυ και μετά κάπως με προβλημάτισε. Αποθεώσαμε τους παίχτες για το πάθος τους, μετρήσαμε τις χαμένες ευκαιρίες, τα βάλαμε με τον Καλόπουλο και τον κωλόφαρδο Νικοπολίδη και κάπου εκεί η συζήτηση εξαντλήθηκε, το παιχνίδι γρήγορα ξεχάστηκε, ο Μπασινάς έφυγε και όλοι μοιάζουν σχεδόν ευτυχείς. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς το κλίμα που θα είχε δημιουργηθεί αν έμπαιναν τελικά 2 γκολάκια και βγαίναμε νικητές από αυτό το ντέρμπι: Με τον ενθουσιασμό στα ύψη, άλλοι θα βάζαν κάτω το πρόγραμμα για να υπολογίσουν πώς θα καλυψθεί η διαφορά των 11 βαθμών, άλλοι θα γκρίνιαζαν για τις τζάμπα ισοπαλίες του Α' γύρου, άλλοι θα θυμόντουσαν και θα βρίζανε τους Δώνη και Ντέμη και τις επιλογές τους, ενώ φυσικά όλοι θα αποθεώνανε Μπάγεβιτς, παίχτες και οπαδούς που ενωμένοι πλέον θα δίνανε την ύστατη μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος που δικαιωματικά μας ανήκει...

Κανείς δεν αμφισβητεί το έργο του Μπάγεβιτς στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα που βρίσκεται στην ΑΕΚ. Το σουλούπωμα όμως που σταδιακά πετυχαίνει και η ολοένα και καλύτερη απόδοση της ομάδας, δεν πρέπει να μας φέρνουν στο άλλο άκρο και να ξεχνάμε όλες εκείνες τις αδυναμίες που συνεχίζουμε να εμφανίζουμε. Γιατί άλλο η ικανοποίηση για τη δεδομένη αγωνιστική ανάταση της ομάδας και άλλο μία γενικότερη εποικοδομητική κριτική που πρέπει να συνεχίσει να γίνεται με την ίδια ψυχραιμία είτε μετά από νίκες είτε μετά από ήττες. Η ομάδα εξακολουθεί να μην έχει μπακ, το αμυντικό δίδυμο δεν είναι και το πιο συμβατό, το επίπεδο συνεργασίας των επιθετικών μας παραμένει χαμηλό, ο Ζεράλντο μπορεί να βοηθήσει αλλά από την κανονική του θέση, ο Εντίνιο δικαιούται θέση βασικού και όταν δεν παίζουμε με τον Πανιώνιο, για το Γεωργέα τα έχουμε πει... Είπαμε να μην γκρινιάζουμε και μακάρι πάντα να χειροκροτούμε στο τέλος, αλλά μία αντικειμενική ανάλυση ποτέ κανέναν δεν έβλαψε....

Μία νίκη προχθές θα δημιουργούσε πράγματι μία μεγάλη ευφορία σε ομάδα και οπαδούς και θα τόνωνε ακόμα περισσότερο τη ψυχολογία όλων μας. Πολύ πιθανόν όμως να μας έκανε να ξεχάσουμε ότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και τα προβλήματα της ομάδας πολλά. Μπροστά σε μία εφήμερη αλλά παραπλανητική και μακροχρόνια επιζήμια χαρά προτιμώ χίλιες φορές μία διδακτική και χωρίς καμία βαθμολογικής σημασίας ήττα που θα μας βοηθήσει σταδιακά να βελτιωθούμε ακόμα περισσότερο. Πολύ φοβάμαι ότι τελικά ούτε το ένα πετύχαμε, αλλά ούτε και το άλλο...