Η αξία του pregame show

Γιατί δεν αντέχω να περιμένω το ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό;

Για πρώτη φορά φέτος δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου αν θα κατέβουμε με 4-4-2, 4-3-3 ή 4-3-1-2, αν ο Σκόκο θα παίξει ελεύθερος στον άξονα ή καθαρό εξτρέμ, και ποιος θα παίξει δεξί μπακ. Άγχος για το ποιούς θα βάλει και πότε θα κάνει αλλαγές ο Μπάγεβιτς δεν έχω, πώς θα συμπεριφερθεί ο κόσμος και ποιός θα την πληρώσει αν κάτι πάει στραβά δεν με νοιάζει. Αν οι παίκτες θα παίξουν για τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας ή για τα λεφτά, αν θα ανέβει η ψυχολογία μας ενόψει της δύσκολης συνέχειας ή θα κοπούν τα φτερά μας, αν θα μας σπρώξει ή θα μας πάει κόντρα η διαιτησία, αν θα σπάσουμε τα δοκάρια ή θα σκίσουμε τα δίχτυα, αν θα πάρουμε ρεβάνς για την ήττα στο πρώτο γύρο ή θα επανάλαβουμε το περσινό θρίαμβο, αν θα πλησιάσουμε στους 11 από την κορυφή και αν θα διατηρηθούμε σε «τροχιά champions league», τίποτα από όλα αυτά δεν με ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου. Όσο για το ποιός διοικεί τη ΠΑΕ, από ποιό πόστο, με ποιές αρμοδιότητες, και με πόσα λεφτά, ούτε που ξέρω βέβαια, έτσι όπως τα κάναν, αλλά πλέον ούτε που με νοιάζει κιόλας.

Και τότε γιατί αγχώνεσαι θα μου πεις. Μα ακριβώς, επειδή επιτέλους τίποτα από όλα αυτά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Ακριβώς επειδή, επιτέλους, το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο, το πάθος μου για την ομάδα μου και η ελπίδα μου να κερδίσουμε. Ε, και αν χάσουμε, σε δυο-τρεις εβδομάδες το πολύ θα μου έχει περάσει η κατάθλιψη.

Χρειάστηκε να περάσουν πέντε βασανιστικοί μήνες μιζέριας και γκρίνιας, αλλα τελικά ίσως άξιζε το κόπο. Η συναρπαστική αυτή αντίστροφη μέτρηση μέχρι την έναρξη του ντέρμπι είναι αυτή τη στιγμή πιο πολύτιμη ακόμα και από την ενδεχόμενη νίκη στο ματς. Γιατί είναι αυτή που σηματοδοτεί επιτέλους το τέλος (οριστικό, προσωρινό θα δείξει) της άρρωστης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε φέτος γύρω από την ομάδα μας, για την οποία είμαστε υπεύθυνοι όλοι, παίκτες, διοίκηση, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, και η οποία εν τέλει μας στοίχισε όσο τίποτα άλλο και στο αγωνιστικό κομμάτι. Αυτή η αγχώδης όσο και απολαυστική υγιής προσμονή, που θα κορυφωθεί με την παραδοσιακή ανοιχτή προπόνηση του Σαββάτου και θα ολοκληρωθεί με την είσοδο των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της χρονιάς, αρκεί να το καταλάβουμε και να ξεκολλήσουμε επιτέλους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον της ομάδας.

Τα φυτά δεν είναι πια ωραία

Όταν η μπάλα χτυπώντας καθαρά στο πόδι ενός παίχτη κατευθύνεται προς το πλάγιο αλλά αυτός μολονότι έχει τη δυνατότητα να την ξαναπάρει και να συνεχίσει, την αφήνει να κυλήσει έξω και βιαστικά σηκώνει το χέρι διεκδικώντας το πλάγιο από τον επόπτη, σκέφτεσαι ότι προφανώς έχει κάνει λάθος εκτίμηση. Όταν όμως η φάση επαναλαμβάνεται με τον ίδιο πρωταγωνιστή στο ίδιο παιχνίδι, τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει από την απλώς κακή αντίληψη των φάσεων ή την προκλητική κουτοπονηριά του.

Το περιστατικό αυτό δυστυχώς συνέβη με πρωταγωνιστή το Νίκο Γεωργέα και δύο παίχτες του Ηρακλή σε ισάριθμες φάσεις στον αγώνα του Σαββάτου. Η απογοήτευση δεν έχει απλά να κάνει με το γεγονός ότι δύο φορές ο παίχτης μας προτίμησε να αφήσει τη μπάλα να βγει πλάγιο αντί να συνεχίσει με αυτήν, ούτε καν ότι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις ο επόπτης δεν ξεγελάστηκε αλλά ορθότατα έδωσε το πλάγιο στον αντίπαλο. Περισσότερο με στενοχωρεί η συνειδητοποίηση ότι ο Γεωργέας πήγε να βολευτεί με το πλάγιο γιατί φοβόταν (ή ακόμα χειρότερα, ήξερε) ότι κρατώντας τη μπάλα στο γήπεδο, γρήγορα θα την έχανε από τον παίχτη του Ηρακλή. Θεώρησε, δηλαδή, ότι η εσφαλμένη διεκδίκηση του αράουτ τον γλύτωνε και από τον κίνδυνο να χάσει τη μπάλα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και του έδινε το άλλοθι να γκρινιάξει στον επόπτη μετά για το δήθεν ανάποδο σφύριγμα.

Ο Γεωργέας ανανέωσε το καλοκαίρι στα 32 του μολονότι πέρσι αγωνίστηκε ελάχιστο λόγω τραυματισμών και γενικά τα τελευταία 2-3 χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα. Η διοίκηση και ο Δώνης σωστά όμως έκριναν ότι η οχταετής προσφορά του στην ομάδα, ο χαρακτήρας και το πάθος του και η σημαντική του βελτίωση όλα αυτά τα χρόνια, αρκούσαν με το παραπάνω για να του χαρίσουν ένα καλό τελευταίο συμβόλαιο.

Δυστυχώς, όμως, και η φετινή χρονιά δεν κυλάει όπως ο ίδιος και όλοι μας θα ελπίζαμε. Αρκετά προβλήματα τραυματισμών και πάλι δεν τον έχουν αφήσει να βρει ρυθμό και μοιραία η απόδοση του έχει κυμανθεί σε μέτρια επίπεδα. Φυσικά, ποτέ δεν ήταν στα φόρτε του οι σέντρες, οι αμυντικές τοποθετήσεις και η σιγουριά στις μεταβιβάσεις. Φέτος, όμως, μοιάζει να έχει χάσει και τα θετικά στοιχεία που τον διέκριναν όπως ο τσαμπουκάς, το διάβασμα των φάσεων και η ταχύτητα με τη μπάλα. Μετά από μία σειρά αραιών και αδιάφορων εμφανίσεων και ένα νόμιμο όσο κι αν επικίνδυνα άτσαλο τάκλιν στη φάση με το Ρουκάβινα που κόντεψε να μας στοιχίσει, η εμφάνιση και η συνολική αγωνιστική του συμπεριφορά το Σάββατο ήρθε ως επιστέγασμα του παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος του.

Με το Ράμος εξαφανισμένο, τον Κουτρομάνο ανεπαρκή και τους Μπασινά και Πλιάτσικα απείρως πιο χρήσιμους στα χαφ, δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι ο Γεωργέας είναι σε θέση όχι μόνο να βελτιωθεί σημαντικά ή να ανταποκριθεί επαρκώς αλλά ακόμα και να βγάλει την υπόλοιπη σεζόν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Μία βδομάδα πριν τη λήξη της μεταγραφικής περίοδου, το μπάτζετ μπορεί να είναι μικρό αλλά το πρόβλημα μοιάζει μεγάλο και ελπίζω έστω την τελευταία στιγμή, μία κάποια προσθήκη να την έχουμε...

Μικρή βελτίωση, μεγάλα λόγια

Δύσκολα νομίζω θα διαφωνήσει κανείς πως η νίκη του Σαββάτου μπορούσε κάλλιστα να μείνει στο χ (ιδίως αν δεν είχε κακώς ακυρωθεί γκολ του Ηρακλή), ακριβώς όπως οι ισοπαλίες προηγούμενων εκτός έδρας αγώνων, όπως για παράδειγμα με ΟΦΗ, Άρη ή Ξάνθη, μπορούσαν να είχαν τελειώσει νικηφόρα για μας. Γιατί αν εξαιρέσουμε το τελικό αποτέλεσμα, κατά τ' άλλα, δυσκολεύομαι να εντοπίσω διαφορές στην απόδοση και τη συνολική μας εικόνα μεταξύ του προχθεσινού και των προαναφερθέντων παλιότερων αγώνων.

Όπως επίσης αδυνατώ να βρω ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των πρόσφατων δύσκολων εντός έδρας νικών με Εργοτέλη και Πανθρακικό με παλιότερες επίσης αγχώδεις επικρατήσεις στο ΟΑΚΑ (πχ. Ηρακλή και Αστέρα). Όσο για τα θετικά αποτελέσματα και τις συμπαθητικές εμφανίσεις με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ στο β' γύρο, θυμίζω ότι αντίστοιχα πράγματα πετύχαμε και στην αρχή του πρωταθλήματος με τους ίδιους αντιπάλους.

Που το πάω; Όχι φυσικά ότι μου λείπει ο Δώνης ή ότι κακώς έφυγε, πόσο μάλλον ότι έχω παράπονα από τον Μπάγεβιτς. Χωρίς να γκρινιάζω, όμως, θεωρώ πως στην πραγματικότητα η ομάδα έχει αλλάξει και βελτιωθεί πολύ λιγότερο από όσο προσπαθούν να μας πείσουν αυτοί που ξαφνικά μιλάνε για «μεταμορφώσεις». Και γιατί να έχει αλλάξει άλλωστε; Οι ίδιοι παίχτες εξακολουθούν και παίζουν με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, τα ίδια συστήματα ακολουθούν, την ίδια διοικητική ρευστότητα αντιμετωπίζουν και ο ίδιος κόσμος πάει στο γήπεδο. Άρα είναι και απολύτως λογικό, η ομάδα να εμφανίζει τα ίδια πάνω-κάτω πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που έχουμε πλέον συνηθίσει και αποστηθίσει από την αρχή της χρονιάς. Δηλαδή, μέτρια και αργή ανάπτυξη και χαμηλή παραγωγή φάσεων από τη μία, αλλά πάθος και επιμονή για θετικό αποτέλεσμα μέχρι τέλους από την άλλη. Αν μπορώ να διακρίνω μία βελτίωση τελευταία είναι στον τομέα της ψυχολογίας που αρχίζει σιγά σιγά να διασφαλίζει ότι δεν θα βρεθούμε πίσω στο σκορ και να μετατρέπει τις μέχρι τώρα ιδρωμένες ισοπαλίες σε πολύτιμα όσο κι αν βαρετά 1-0. Τα "μαγικά ραβδάκια" και οι "μεταλλάξεις", από την άλλη, είναι για αυτούς που άλλα θέλουν να δουν και κυρίως άλλα να εμφανίσουν.

Ο Μπάγεβιτς φυσικά και προσπαθεί να βελτιώσει τα πράγματα, φυσικά και είναι ο τελευταίος που φταίει και φυσικά θα επιθυμούσε κάνα-δυο παίχτες προσθήκη στο ρόστερ για να διευκολυνθεί στο έργο του. Για πίστωση χρόνου δεν το συζητάμε καν. Το τελευταίο όμως που νομίζω θα έπρεπε να επιδιώκει είναι αδικαιολόγητοι δημοσιογραφικοί διθύραμβοι και κριτικές που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και παραβλέπουν το μακρύ δρόμο που έχει ακόμα να τραβήξει η ομάδα. Καταλαβαίνω ότι οι παίχτες πρέπει να ακούσουν και κανένα καλό λόγο για να τονωθούν ψυχολογικά και να πειστούν ότι όχι μόνο πρέπει αλλά κυρίως μπορούν να παίξουν καλύτερα, οι υπερβολές όμως έχουν και τα όρια τους και θα προτιμούσα να αρχίσουμε να πανηγυρίζουμε όταν θα δούμε περισσότερα από μία απλά καλύτερη αγωνιστική πειθαρχία και την επίτευξη δυο σερί νικών για πρώτη φορά από την αρχή του πρωταθλήματος...

ΜπαχαλΑΕΚάκηδες

Αδυνατώ πραγματικά να παρακολουθήσω το ρεπορτάζ της ΑΕΚ τον τελευταίο μήνα. Δε θέλω και δεν μπορώ. Το ταξίδι του Μανωλά στην Αργεντινή και τη παρέλαση ονομάτων, τη τρέλα του Μπαγεβιτς με Κουτσιανικούλη, και της Ώρας με Μανιάτη, διαδέχτηκε 20 μέρες αργότερα η ομολογία των αρμοδίων πως τα πορτοφόλια είναι άδεια και το μπάτζετ ουσιαστικά μηδενικό. Οι διαρροές περί δυσαρέσκειας του προπονητή με τη διοίκηση δίνουν και παίρνουν, με τη διοίκηση να ζητά τώρα δημόσια συγγνώμη από τον Ντούσκο... Σήμερα δε τον προσκάλεσε για να τον ενημερώσει... Οι Κούλης και Κιντής παραιτούνταν επί μία εβδομάδα έκαστος, για να παραμείνουν τελικά και οι δύο ως κύριοι διαχειριστές του μέλλοντος της ομάδας. Ο πρώτος για να δείξει πως έχει δήθεν το σθένος να κάνει αυτοκριτική αποκαλεί την ομάδα μας «χάλια που προσπαθεί να μαζέψει ο καινούργιος προπονητής» ενώ ο δεύτερος στην πρώτη δήλωση της θητείας του ως πρόεδρος της ομάδας συγκλονίζει λέγοντας με νόημα (;) «εννοείται ότι θέλουμε τον Μελισσανίδη στην ΑΕΚ, γιατί όχι;»... Παράλληλα ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής Δημήτρης Χατζηχρήστος, εκφράζοντας όπως πάντα το μέσο ανίδεο και κακομοίρη οπαδό, όπως πάντα εκτός τόπου και χρόνου, προσθέτει «έχουμε μία μέτρια επίθεση και ένα κακό κέντρο. Χρειαζόμαστε μεταγραφές», ο Πέτρος Στάθης αναπαριστά με γλαφυρότητα κουτσομπολίστικου μαγκαζίνο τους διαλόγους μεταξύ Ντέμη και Μελισσανίδη προ 6μήνου, ο Τροχανάς ζητά από το Μελισσανίδη να δείξει επιτέλους ότι είναι τίγρης, ο Γιδόπουλος συμφωνεί, και κάποιος Νίκος Σταθάκος, μέλος της Ένωσης 1924, αφού κράζει τη νυν διοίκηση για το «τραγέλαφο» στον οποίο μας οδήγησε τα τελευταία 4,5 χρόνια, μεταξύ άλλων διερωτάται: «γιατί ενώ επί πέντε χρόνια έβαζαν χρήματα τώρα μας λένε τρεις το λάδι τρεις το ξύδι; (;)... Γιατί ασχολήθηκαν με ζητήματα βίας; (!)... Γιατί ήρθαν 60 παίκτες εκ των οποιών πολλοί δεν θα έπρεπε να περνούν καν έξω απο το γήπεδο;...» Σε διαγωνισμούς μαγκιάς, όπως και σε διαγωνισμούς βλακείας, δυστυχώς κερδίζει εκείνος που το βουλώνει τελευταίος.

Φυσικά και οι δημοσιογράφοι είναι βασικοί συνυπεύθυνοι όσων παρακολουθούμε. Καταρχήν με την απουσία σοβαρής κριτικής απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, όπως τα παραπάνω, πιστοί στο δόγμα «ο κράζων έχει πάντα δίκιο».Το πλέον χαρακτηριστικό όμως παράδειγμα συμβολής τους στο απόλυτο κομφούζιο είναι πως ενώ ο πρώτος τίτλος που έπαιξε σε όλα τα ηλεκτρονικά site αμέσως μετά τη γενική συνέλευση των μετόχων ήταν στο πνεύμα «στηρίζουν την επένδυσή τους», μισή ώρα αργότερα είχε μετατραπεί σε «όσοι πιστοί προσέλθετε»... Ποιος και γιατί υπαγόρευσε το «συμπέρασμα» της γενικής συνέλευσης της ΠΑΕ; Στο σύνολό τους όλοι όσοι καλύπτουν το ρεπορτάζ της ομάδας αναλώνονται καθημερινά σε ρεσιτάλ υποκινούμενης ή απλά βαρετής γκρίνιας και ζημιογόνων οπαδικών μανιφέστων, όπως κάνουν από την αρχή της χρονιάς. Επικαλούμενοι την ιστορία της ομάδας όχι μόνο κράζουν παίκτες και προπονητές, αλλά πλέον εγκαλούν ή παρακαλούν επιχειρηματιές, μετρούν χρέη και υπολογίζουν προσδοκώμενα κέρδη, αξιολογούν business plans. Ανάλογα δε με τις γνωριμίες του καθενός η φημολογούμενη είσοδος του «τίγρη» στα κοινά της ομάδας είναι θέμα χρόνου, προϋποθέσεων ή εντυπώσεων. Μέχρι και ο Κώστας Νικολακόπουλος (!) έχει άποψη επί τούτου και προειδοποιεί τους φίλους του Ολυμπιακού πως «ο τίγρης δεν κρατιέται. Την αγαπάει την ΑΕΚ, το γουστάρει ρε παιδί μου, και θα το κάνει... Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δείχνει πάντα αχτύπητος αλλά και ο τίγρης δεν είναι αντίπαλος της πλάκας...» Εκεί φτάσαμε.

Όποιος πάντως νομίζει πως αυτός είναι ο πάτος, και πως δεν πάει παρακάτω, αρκεί να ανοίξει το ραδιόφωνό του για να διαψευστεί. Οι αυθαιρεσίες και οι ανοησίες που βγαίνουν από το στόμα των απλών φιλάθλων μας αυτή την εποχή, ως αποτέλεσμα βέβαια μίας άνευ προηγουμένου χαλιναγώγησης, ανήθικης και κακόγουστης παραπληροφόρησης -οι οπαδοί ως τελευταίος κρίκος της ασφυκτικής αλυσίδας που πνίγει την ομάδα μας- με καταθλίβουν κυρίως γιατί μου είναι τόσο οικείες. Κάθε δεύτερη πρόταση των ΑΕΚτζήδων περιλαμβάνει και πάλι, όπως και πριν πέντε χρόνια, τις λέξεις «εκατομμυρία ευρώ». Και τώρα δεν υπάρχει πια Ντέμης. Ευτυχώς υπάρχει τουλάχιστον ομάδα, με εμφανείς αρετές και με ορατούς στόχους, αλλά και με ενα σωρό αγωνιστικά και ψυχολογικά προβλήματα για να ασχολούμαστε όσοι γουστάρουμε. Όσοι είμαστε.

Πέντε προϋποθέσεις

Με τυχαία τη σειρά έχουμε και λέμε:

1. Όταν τα δοκάρια αρχίσουν και γίνονται γκολ.
2. Όταν η ομάδα αποκτήσει κανονικό δεξί μπακ.
3. Όταν ο Σκόκο βρει ρόλο, θέση και διάρκεια.
4. Όταν η ομάδα συνειδητοποιήσει ότι είναι καλύτερη απ’ όσο και η ίδια τολμά να παραδεχτεί.
5. Όταν επανέλθει η διοικητική σταθερότητα των προηγούμενων χρόνων.

Τότε, καταρχάς, ματς σαν το προχθεσινό με τον Παναθηναϊκό, θα αρχίσουμε να τα παίρνουμε. Τα υπόλοιπα θα έρθουν έπειτα μόνα τους... Απλά τα πράγματα...

Καλή χρονιά...