Χαιρετισμός

Χθες η ΑΕΚ πέθανε. Ήταν άρρωστη εδώ και κάποια χρόνια, δεν τα κατάφερε να γίνει καλά και χθες κατέληξε. Είχε φτάσει και 90 χρονών, ζούσε και σε μία "άρρωστη κοινωνία", ως εκεί έφτανε. Δεν χρειάζονται λόγια μεγάλα περί ανάστασης, εκδίκησης ή "της ιδέας που δεν πεθαίνει", αλλά ούτε και θρήνοι ή αδιέξοδες αποδόσεις ευθυνών. Τί νόημα έχουν οι φωνές και οι καυγάδες πάνω από το νεκροκρέβατο; Όσοι αγαπήσαμε αυτή την ομάδα πρέπει τώρα να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτήν και φυσικά να τη θυμόμαστε μαζί με τις τόσες καλές (αλλά και τις κακές) στιγμές που είχαμε μαζί της. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Ούτε η επίκληση μιας "ιδέας" που τσαλαπατάται διαρκώς, αλλά ούτε και η ανάσταση της σε μία άρρωστη κοινωνία... Μόνο η μνήμη.