(το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο blog ΑΕΚ Culture http://aekculture.blogspot.com/)
Τα 35 χιλιάδες εισιτήρια που πήρε η ΑΕΚ για τον τελικό κυπέλλου και κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από τους φιλάθλους μέσα σε ελάχιστες μέρες έχουν καταρχάς μία προφανή ανάγνωση. Αναδεικνύουν τη δίψα των ΑΕΚτζήδων για ένα τίτλο ύστερα από 9 στείρα χρόνια και το όνομα του αντιπάλου κάνει αυτομάτως την προοπτική αυτή ακόμα πιο προσιτή. Επιπλέον, κανείς μπορεί να επαινέσει τους οπαδούς που παρά την απογοήτευση από την (ακόμα μία) κακή φετινή χρονιά στο πρωτάθλημα, δεν εγκαταλείπουν την ομάδα αλλά στέκονται δίπλα της σε αυτόν τον κρίσιμο αγώνα.
Ωστόσο, η δική μου άποψη σχετικά με την παρουσία των οπαδών μας στον αγώνα του Σαββάτου έχει περισσότερο αρνητική χροιά καθώς θεωρώ ότι οι ΑΕΚτζήδες θα πάνε στο γήπεδο όχι τόσο γιατί τους ωθεί η επιθυμία να στηρίξουν την ομάδα και να την οδηγήσουν στην τελική επικράτηση όσο πρωτίστως για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση ενός τίτλου. Στη σκέψη τους περίπτωση ήττας και απώλειας του κυπέλλου δεν υπάρχει καν, και έχουν συνδέσει την παρουσία τους στο γήπεδο αποκλειστικά με θετικές εικόνες, άφθονο πανηγύρι, γκολ (κατά προτίμηση πολλά), τους Δέλλα και Λυμπερόπουλο να σηκώνουν αγκαλιά το τρόπαιο και ένα λυτρωτικό γύρο του θριάμβου κάτω από συνθήματα και επευφημίες. «Υποχρεωμένοι να μας φέρουν το κύπελλο είναι, σιγά μη θέλουν στήριξη για να κερδίσουν τον Ατρόμητο» είναι η νοοτροπία του μέσου οπαδού που θα ξεκινήσει για το ΟΑΚΑ το Σάββατο βράδυ.
Όλα αυτά δεν τα γράφω με διάθεση να φανώ προληπτικός που θέλει να ξορκίσει το κακό αποτέλεσμα, μάντης κακών που διαβλέπει ήττα ή σοβαροφανής ποδοσφαιρόφιλος που κάνει περισπούδαστες αναλύσεις αλλά για να καυτηριάσω τη νοοτροπία του έλληνα (και όχι μόνο του ΑΕΚτζή, για να λέμε την αλήθεια) οπαδού που δεν πάει στο γήπεδο με στόχο να στηρίξει την ομάδα του αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το τελικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως για να πανηγυρίσει και να χαρεί. Όσο πιο σίγουρος νοιώθει για το τελικό θετικό αποτέλεσμα ενός κρίσιμου αγώνα τόσο περισσότερο επιθυμεί να βρίσκεται εκεί. Σε ποιόν, άλλωστε, αρέσει να χάνει ένα καλό πάρτυ;
Τί κρίμα που στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο με αυτή τη λογική, αδυνατούμε να χαρούμε το παιχνίδι, να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια των παιχτών και φυσικά δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε την ήττα. Πόσο αρρωστημένη είναι η νοοτροπία του «είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε» που πλέον χρησιμοποιείται εξίσου από οπαδούς, δημοσιογράφους και παίχτες!
Οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες (ή έστω μεγάλο μέρος αυτών) που θα συρρεύσουν στο γήπεδο μεθαύριο είναι αυτοί που σε περίπτωση ήττας θα προπηλακίζουν τους παίχτες, θα τους βάζουν να αποχωρήσουν με ταξί, θα κάψουν το γήπεδο, θα βρίζουν προπονητή και διοίκηση και θα ζητούν μαζικές παραιτήσεις. Η χαρά της παρουσίας στο γήπεδο θα έχει αυτομάτως μετατραπεί σε απέχθεια προς ότι έχει να κάνει με κιτρινόμαυρες φανέλες. Κατά τ’άλλα «στις χαρές και τις λύπες μαζί...» Άλλωστε, είναι οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες που με χαρακτηριστική ευκολία αποκήρυξαν τους πάντες μετά την 6άρα του Καραϊσκάκη, αλλά τώρα η προοπτική ενός τίτλου τους κάνει να αναθεωρήσουν την απαξιωτική αντιμετώπιση της ομάδας όχι ξαφνικά γιατί πιστεύουν σε αυτήν αλλά γιατί δεν θέλουν να λείπουν από το πανηγύρι του κυπέλλου «που είναι υποχρεωμένοι να κατακτήσουν...».
Επιπρόσθετα, και ως γνωστόν, στη χώρα της κωλοτούμπας μία κατάκτηση του κυπέλλου θα συνοδευθεί από υπερβολές και διθυράμβους για τους παίχτες «που επιτέλους έδειξαν τον πραγματικό τους εαυτό», τον προπονητή «που οδήγησε μαεστρικά την ομάδα στο κύπελλο αποκλείοντας δύσκολους αντιπάλους στην πορεία», τη διοίκηση «που έκανε μεταγραφές ουσίας το Γενάρη» και φυσικά τον «υπέροχο κόσμο που στάθηκε δίπλα στην ομάδα». Όλοι θα κάνουν δηλώσεις, οι δημοσιογράφοι θα χαίρονται να γράφουν και οι οπαδοί θα είναι και πάλι περήφανοι. Η αισιοδοξία για τα επερχόμενα play-off θα είναι διάχυτη. Μέχρι το επόμενο στραπάτσο και την προσγείωση και ξανά μανά από την αρχή...
Ελπίζω το Σάββατο η ομάδα να κατακτήσει το κύπελλο. Ο τίτλος αυτός θα δώσει πραγματικά χαρά σε όλους μας. Αυτοί που αγαπάνε αληθινά την ΑΕΚ, όμως, θα φανούν στην ήττα...
