Πηγαίνοντας να πανηγυρίσουν...

από το ΥΠΕΡ ΑΕΚ

(το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο blog ΑΕΚ Culture http://aekculture.blogspot.com/)

Τα 35 χιλιάδες εισιτήρια που πήρε η ΑΕΚ για τον τελικό κυπέλλου και κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από τους φιλάθλους μέσα σε ελάχιστες μέρες έχουν καταρχάς μία προφανή ανάγνωση. Αναδεικνύουν τη δίψα των ΑΕΚτζήδων για ένα τίτλο ύστερα από 9 στείρα χρόνια και το όνομα του αντιπάλου κάνει αυτομάτως την προοπτική αυτή ακόμα πιο προσιτή. Επιπλέον, κανείς μπορεί να επαινέσει τους οπαδούς που παρά την απογοήτευση από την (ακόμα μία) κακή φετινή χρονιά στο πρωτάθλημα, δεν εγκαταλείπουν την ομάδα αλλά στέκονται δίπλα της σε αυτόν τον κρίσιμο αγώνα.

Ωστόσο, η δική μου άποψη σχετικά με την παρουσία των οπαδών μας στον αγώνα του Σαββάτου έχει περισσότερο αρνητική χροιά καθώς θεωρώ ότι οι ΑΕΚτζήδες θα πάνε στο γήπεδο όχι τόσο γιατί τους ωθεί η επιθυμία να στηρίξουν την ομάδα και να την οδηγήσουν στην τελική επικράτηση όσο πρωτίστως για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση ενός τίτλου. Στη σκέψη τους περίπτωση ήττας και απώλειας του κυπέλλου δεν υπάρχει καν, και έχουν συνδέσει την παρουσία τους στο γήπεδο αποκλειστικά με θετικές εικόνες, άφθονο πανηγύρι, γκολ (κατά προτίμηση πολλά), τους Δέλλα και Λυμπερόπουλο να σηκώνουν αγκαλιά το τρόπαιο και ένα λυτρωτικό γύρο του θριάμβου κάτω από συνθήματα και επευφημίες. «Υποχρεωμένοι να μας φέρουν το κύπελλο είναι, σιγά μη θέλουν στήριξη για να κερδίσουν τον Ατρόμητο» είναι η νοοτροπία του μέσου οπαδού που θα ξεκινήσει για το ΟΑΚΑ το Σάββατο βράδυ.

Όλα αυτά δεν τα γράφω με διάθεση να φανώ προληπτικός που θέλει να ξορκίσει το κακό αποτέλεσμα, μάντης κακών που διαβλέπει ήττα ή σοβαροφανής ποδοσφαιρόφιλος που κάνει περισπούδαστες αναλύσεις αλλά για να καυτηριάσω τη νοοτροπία του έλληνα (και όχι μόνο του ΑΕΚτζή, για να λέμε την αλήθεια) οπαδού που δεν πάει στο γήπεδο με στόχο να στηρίξει την ομάδα του αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το τελικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως για να πανηγυρίσει και να χαρεί. Όσο πιο σίγουρος νοιώθει για το τελικό θετικό αποτέλεσμα ενός κρίσιμου αγώνα τόσο περισσότερο επιθυμεί να βρίσκεται εκεί. Σε ποιόν, άλλωστε, αρέσει να χάνει ένα καλό πάρτυ;

Τί κρίμα που στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο με αυτή τη λογική, αδυνατούμε να χαρούμε το παιχνίδι, να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια των παιχτών και φυσικά δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε την ήττα. Πόσο αρρωστημένη είναι η νοοτροπία του «είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε» που πλέον χρησιμοποιείται εξίσου από οπαδούς, δημοσιογράφους και παίχτες!

Οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες (ή έστω μεγάλο μέρος αυτών) που θα συρρεύσουν στο γήπεδο μεθαύριο είναι αυτοί που σε περίπτωση ήττας θα προπηλακίζουν τους παίχτες, θα τους βάζουν να αποχωρήσουν με ταξί, θα κάψουν το γήπεδο, θα βρίζουν προπονητή και διοίκηση και θα ζητούν μαζικές παραιτήσεις. Η χαρά της παρουσίας στο γήπεδο θα έχει αυτομάτως μετατραπεί σε απέχθεια προς ότι έχει να κάνει με κιτρινόμαυρες φανέλες. Κατά τ’άλλα «στις χαρές και τις λύπες μαζί...» Άλλωστε, είναι οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες που με χαρακτηριστική ευκολία αποκήρυξαν τους πάντες μετά την 6άρα του Καραϊσκάκη, αλλά τώρα η προοπτική ενός τίτλου τους κάνει να αναθεωρήσουν την απαξιωτική αντιμετώπιση της ομάδας όχι ξαφνικά γιατί πιστεύουν σε αυτήν αλλά γιατί δεν θέλουν να λείπουν από το πανηγύρι του κυπέλλου «που είναι υποχρεωμένοι να κατακτήσουν...».

Επιπρόσθετα, και ως γνωστόν, στη χώρα της κωλοτούμπας μία κατάκτηση του κυπέλλου θα συνοδευθεί από υπερβολές και διθυράμβους για τους παίχτες «που επιτέλους έδειξαν τον πραγματικό τους εαυτό», τον προπονητή «που οδήγησε μαεστρικά την ομάδα στο κύπελλο αποκλείοντας δύσκολους αντιπάλους στην πορεία», τη διοίκηση «που έκανε μεταγραφές ουσίας το Γενάρη» και φυσικά τον «υπέροχο κόσμο που στάθηκε δίπλα στην ομάδα». Όλοι θα κάνουν δηλώσεις, οι δημοσιογράφοι θα χαίρονται να γράφουν και οι οπαδοί θα είναι και πάλι περήφανοι. Η αισιοδοξία για τα επερχόμενα play-off θα είναι διάχυτη. Μέχρι το επόμενο στραπάτσο και την προσγείωση και ξανά μανά από την αρχή...

Ελπίζω το Σάββατο η ομάδα να κατακτήσει το κύπελλο. Ο τίτλος αυτός θα δώσει πραγματικά χαρά σε όλους μας. Αυτοί που αγαπάνε αληθινά την ΑΕΚ, όμως, θα φανούν στην ήττα...

Το τελικό αποτέλεσμα

“Το 6-0 σώζει τον Παμπορίδη”

«Το ευρύ σκορ της νίκης του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ δεν θα μπορούσε ποτέ να στοιχειοθετήσει αλλοίωση αποτελέσματος, γι’ αυτό και παρά τα σοβαρά λάθη του, ο Βασίλης Παμπορίδης δεν κινδυνεύει με τιμωρία. Σύμφωνα με την τηλεοπτική εικόνα αλλά και εν πολλοίς την άποψη του παρατηρητή διαιτησίας του αγώνα, Θόδωρου Γκαϊτατζή, ο ρέφερι από το Κιλκίς όφειλε να αποβάλει τον Ιμπαγάσα και τον Μιραλάς, ενώ δεν μέτρησε κανονικό γκολ του Καφέ μετά το 3-0» http://www.sport-fm.gr/article/465500

Αυτό ήταν! Η εξάρα τα κάλυψε όλα, μέχρι και τα κραυγαλέα «λάθη» του διαιτητή που διαμόρφωσαν αν όχι τον τελικό νικητή του αγώνα, σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα και την έκταση του σκορ! Για πρώτη φορά στην ιστορία, η τιμωρία ενός διαιτητή δεν εξαρτάται από τη σοβαρότητα των λαθών του αλλά από το τελικό αποτέλεσμα! Το είδαμε κι αυτό!

Και εντάξει ο δημοσιογραφίσκος του sport-fm χωρίς ιδιαίτερη σκέψη βάζει αυτόν τον προκλητικό τίτλο στο άρθρο του και γράφει ένα άθλιο κείμενο θεωρώντας ότι καθάρισε. Από την επίσημη ΑΕΚ όμως γιατί δεν ασχολούνται με αυτόν τον διαιτητή που συνέβαλε καταλυτικά στη δημιουργία αυτού του σκορ που τώρα βαραίνει τις πλάτες παιχτών και οπαδών;

Η ομάδα δεν ξεκίνησε καλά τον αγώνα, σύμφωνει. Μπήκε χαλαρά, έκανε εύκολα λάθη και ο αντίπαλος με ορμή και φανατισμό και τη βοήθεια της έδρας του έβαλε 3 γρήγορα γκολ. Εντάξει, δεν είναι και το τέλος του κόσμου... Κάτι τέτοιο έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία ακόμα και σε επίπεδο τελικού champions league (το 2005).

Μετά το 3-0 όμως και μέχρι το τέλος του ημιχρόνου έγιναν διαιτητικά εγκλήματα τα οποία αποτελείωσαν ψυχολογικά και αγωνιστικά την ομάδα. Δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε. Το σκορ δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε αυτά τα επίπεδα αν ο διαιτητής σφύριζε αυτά που έγιναν. Επιτέλους κάποιος πρέπει να το πει αυτό και να προστατεύσει τους παίχτες μας που βάλλονται από παντού!

Η εύκολη απάντηση των Ολυμπιακών είναι «μιλάνε για τη διαιτησία ενώ φάγανε 6!». Επιστρατεύουν τη νοοτροπία «κρίνω τα πάντα από το τελικό αποτέλεσμα» και βολεύονται στην αυταρέσκεια τους. Εδώ από το τελικό αποτέλεσμα θα τη γλυτώσει και ο διαιτητής! Τί κρίμα για τον Καλόπουλο που δεν υπήρχε χρόνος να φάει άλλα 4 ο Παναθηναϊκός μέχρι τη λήξη, θα την είχε σκαπουλάρει κι αυτός!

Το ποδόσφαιρο είναι όμως πολύ σύνθετο άθλημα και συχνά η απόσταση μεταξύ ενός θριάμβου και μιας οριακής νίκης ή ακόμα και μεταξύ νίκης και ήττας κρίνεται σε μία φάση, σε μία μικρή λεπτομέρεια, σε ένα λάθος σφύριγμα του διαιτητή. Προχθές, το επιβλητικό 3-0 της αρχής ακολούθησε μια διαιτησία που καμία διάθεση δεν είχε να χαλάσει το πανηγυρικό κλίμα που είχε στηθεί και αρνούμενος να σφυρίξει αυτά που έγιναν έδωσε πρόωρο τέλος στο παιχνίδι την ώρα που οι παίχτες μας προσπάθησαν να ορθοποδήσουν και να μειώσουν το σκορ. Με 3 γκολ στην πλάτη και μια διαιτησία που προστατεύει τον αντίπαλο και κλείνει τα μάτια σε κραυγαλέες περιπτώσεις, τα άλλα 3 της επανάληψης έρχονται ως φυσικό επακόλουθο, τυπική διαδικασία ουσιαστικά σε ένα σκηνικό προσαρμοσμένο αποκλειστικά στις επικοινωνιακές ανάγκες του γηπεδούχου.

Ναι, έγιναν λάθη στην ψυχολογική προετοιμασία και τη διαχείριση του ματς από τη διοίκηση. Όμως, το ότι έχει αφήσει τους παίχτες μας απροστάτευτους από τις κραυγές οπαδών, παλαιμάχων και δημοσιογραφίσκων είναι, για μένα, το μεγαλύτερο λάθος της. Προφανώς, κρίνει και αυτή από το τελικό αποτέλεσμα.

Προδιαγεγραμμένη φιέστα

Έχω καιρό να γράψω αλλά θα κάνω ένα μικρό σχόλιο με αφορμή το χθεσινό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι για το οποίο διαβάζεις πολλά σήμερα, για τον Ολυμπιακό που έκλεισε στόματα και στέφεται δίκαια πρωταθλητής, για την ονειρική φιέστα τίτλου, για το κόκκινο τσουνάμι, για τα ρεκόρ και φυσικά για τον ξεφτιλισμό της ΑΕΚ.

Δεν διαβάζεις όμως πουθενά ότι αυτό το παιχνίδι ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα κυλήσει έτσι γιατί έτσι το είχε ανάγκη, πρωτίστως επικοινωνιακά, ο νέος «αυτοκράτορας» του ελληνικού ποδοσφαίρου Βαγγέλης Μαρινάκης. Μετά από τις ήττες σε όλα τα εκτός έδρας ντέρμπι, τον αποκλεισμό στο κύπελλο, την κραυγαλέα εύνοια στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και τις αποκαλύψεις για τη νέα παράγκα που αναδύεται, ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη για μία πανηγυρική φιέστα με την ΑΕΚ και ένα θρίαμβο που θα κάλυπτε όλες τις αμφισβητήσεις και τις όποιες σκιές. Και φυσικά τα κατάφερε...

Το πράγμα βρώμαγε όταν ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε μόνο με 1 αγωνιστική για τα επεισόδια με τον Παναθηναϊκό και, σκανδαλωδώς, η εκδίκαση της έφεσης έγινε σε τέτοιο χρονικό σημείο ώστε ακόμα και αν αυξανόταν η ποινή του να εκτίονταν στο επόμενο παιχνίδι και όχι σε αυτό που προγραμμάτιζε την ιδανική «φιέστα» του. Άλλο να γιορτάζεις τον τίτλο με ένα θρίαμβο επί της ΑΕΚ και άλλο με μια νίκη ρουτίνας επί της Καβάλας.

Ο φανατισμός – αλά Ριζούπολη – των παιχτών του Ολυμπιακού το πρώτο 20λεπτο και τα 3 γκολ, απόλυτα θεμιτός και δικαιολογημένος. Λίγο η έδρα, λίγο 2 στιγμές αδράνειας στην άμυνα μας, λίγο ένα λάθος του Σάχα, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και τα έχουμε κάνει κι εμείς στην τεσσάρα προ 3ετίας. Αυτά που (κανονικά) δεν συμβαίνουν είναι την ξέφρενη αγωνιστική είσοδο μιας ομάδας να την επιβραβεύει και ο διαιτητής που μόνο στο πρώτο ημίχρονο χάρισε:

- 2 κόκκινες, στον Μιραλάς (για σκόπιμο χτύπημα με αγκωνιά στο πρόσωπο του Σκόκο) και 3 φορές στον Ιμπαγάσα (μία που έπιασε στο πρόσωπο τον Γκερέιρο, μία που σταμάτησε με τα χέρια τη μπάλα ζητώντας παράβαση υπέρ του και μία που στην ίδια φάση την πέταξε μακριά για καθυστέρηση)

- ένα κακώς ακυρωθέν γκολ του Καφέ

- και ένα πέναλτι τράβηγμα φανέλας στον Ντιόπ

Προφανώς ο διαιτητής δεν ήθελε να είναι ο ξενέρωτος του "πάρτυ" και χαλάσει το πανηγυρικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί με τα 3 γρήγορα γκολ και τον διαγραφόμενο θρίαμβο. Περιμένω, όμως, κάποιος, από αυτούς που με τόση ευκολία και αποτροπιασμό μιλάνε για την ξεφτίλα της ΑΕΚ, τη μαύρη μέρα και τους "μικρούς παίχτες που δεν επιτρέπεται να φοράνε τη φανέλα της", να γράψει τί σόι φιέστα θα βλέπαμε στο Β’ ημίχρονο με το σκορ 3-2 και τον Ολυμπιακό με 9 παίχτες. Γιατί, μια τέτοια εύνοια ακόμα και μετά το 3-0 αποδεικνύει μόνο την τεράστια ανάγκη του Ολυμπιακού για έναν θριάμβο - σήμα κατατεθέν του φετινού του τίτλου.

Και αντί ο Αδαμίδης να βγει και να τα πει όλα αυτά προστατεύοντας παράλληλα τους παίχτες μας με τους οποίους μια χαρά ήξερε να πανηγυρίζει στα πούλμαν 3 μέρες πριν, συμπληρώνει την τέλεια εικόνα θύματος και κακομοιριάς της ΑΕΚ βγαίνοντας και ζητώντας ηλίθιες συγνώμες από τον κόσμο. Άσε που αν ήταν έξυπνος παράγοντας θα έπρεπε να φανταστεί τί μας περιμένει και την ανάγκη του αντιπάλου για γενική εξιλέωση και πριν το ματς να προϊδεάσει τον κόσμο με ανακοινώσεις (έστω για τη δημιουργία εντυπώσεων) αντί να απολογείται σαν παιδούλα που ένα βιντεάκι τον έπιασε να βρίζει τον αντίπαλο...