Ζώντας με δύο φευγάτους

Από τα «Ελλάδα τέλος» και «μου υποσχέθηκαν ότι το καλοκαίρι θα με πουλήσουν» μέχρι το «θα μείνω αν υπάρχει πλάνο που θα μου επιτρέπει να προοδεύσω αγωνιστικά» αυτό που προφανώς έχει μεσολαβήσει είναι η άνωθεν παρέμβαση είτε του Δημητριάδη ή του ίδιου του Αδαμίδη. Ακριβώς, δηλαδή, όπως έγινε και προ 2 βδομάδων με τις δηλώσεις Τζιμπούρ κατά του προπονητή σε εφημερίδα της πατρίδας του που για τα μάτια του κόσμου διαψεύστηκαν μια μέρα μετά. Θα μου πεις αν δεν κάνει κι αυτό ο Μπίλαρος ποια είναι ακριβώς η δουλειά του στην ομάδα δεν έχω καταλάβει...

Δυστυχώς, η ΑΕΚ πορεύεται στη συνέχεια του πρωταθλήματος κυνηγώντας το στόχο της Ευρώπης που της απέμεινε με ηγέτες και μπροστάρηδες 2 παίχτες που από τώρα γνωρίζουμε ότι δεν θα παίζουν σε αυτήν του χρόνου. Ο μεν Σκόκο δηλωμένα δυσαρεστημένος με το ελληνικό πρωτάθλημα, τον προπονητή του, την ποιότητα της ομάδας και ποιός ξέρει με τί άλλο έχει τάσεις φυγής από το Δεκέμβρη. Ο δε Τζιμπούρ, φευγάτος αυτός από το καλοκαίρι, αγωνίζεται σήμερα στην ομάδα μόνο και μόνο για να διατηρήσει τη φόρμα και τη θέση του στην Εθνική της χώρας του ενόψει του μουντιάλ.

ΑΕΚ δεν υπάρχει ήδη γι αυτούς, αδιαφορούν για τους όποιους αγωνιστικούς της στόχους και την τελική θέση που η ομάδα θα λάβει ενώ και οι σχέσεις τους με τον προπονητή είναι ούτως ή άλλως ανύπαρκτες. Για να μη μιλήσω για τις μεταξύ τους σχέσεις... Παίζουν απλά για την πάρτη τους, την προβολή τους, τις κλήσεις τους στις Εθνικές τους, τη μεταγραφή του καλοκαιριού, το μέλλον τους. Καλά κάνουν, θα πω εγώ, από τη στιγμή αφενός που, όπως και να το κάνουμε, δεν είμαστε δα πλέον και το μαγαζί γωνία, από κάθε άποψη - διοικητική, αγωνιστική κλπ που κάθε παίχτης ονειρεύεται να παίξει και αφετέρου, δικαίως ή αδίκως, θεωρούν ότι τους αξίζει κάτι καλύτερο.

Δεν θα κλαφτώ ούτε στη λογική του κακομοίρικου «πού καταντήσαμε», ούτε του κομπλεξικού «να δούμε που θα βρουν καλύτερα» αλλά ούτε και του τσαντισμένου «κόψ’ τους τη μπάλα». Και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθώ μέχρι το καλοκαίρι με το παιχνίδι εντυπώσεων που θα στηθεί σχετικά με την πιθανότητα παραμονής τους, τις ψεύτικες δηλώσεις που θα γίνουν, τα παρακαλετά των οπαδών που δεν θέλουν να χάσουν τα αστέρια τους και τα γραφικά εξώφυλλα των φυλλάδων που θα παραμυθιάζουν τον κοσμάκι μιλώντας για δήθεν ανανεώσεις και οράματα...

Εδώ που είμαστε, επειδή μαγκιές δεν χωρούν και η ομάδα πολλές αγωνιστικές πολυτέλειες δεν έχει, και αυτό που πρωτεύει είναι να βγούμε Ευρώπη, θεωρώ πως πρέπει να επιστρατεύσουμε λογική “win win situation”... Δηλαδή η ομάδα να στηριχθεί (έως αφεθεί...) στο ταλέντο αυτών των δύο παιχτών που αν μη τι άλλο και δυνατότητες και όρεξη για μπάλα έχουν (έστω για δικούς τους λόγους), οι ίδιοι να αποφύγουν δηλώσεις που χαλάνε το κλίμα ή αντιδράσεις που προκαλούν και το καλοκαίρι όταν ομάδα και παίχτες θα έχουν με το καλό πετύχει τους ξεχωριστούς τους στόχους να αποχαιρετιστούμε σαν φίλοι και φυσικά με το κατάλληλο αντίτιμο...

«Σαν κύριοι» εκδιώχθησαν...

«Σαν κύριοι» έγραφε χθες σύσσωμος ο τύπος, αποχωρούν από την ΑΕΚ δύο εκ των μετόχων της, ο Γκίκας Γκούμας και ο Πόλυς Χατζηϊωάννου καθώς φεύγοντας πλήρωναν και περί τα 4 εκ. ευρώ σε μετρητά και τραπεζικές εγγυήσεις για υποχρεώσεις της ομάδας. Στη δε ανακοίνωση αποχώρησης τους δεν άφησαν ούτε μία αιχμή για πράγματα και καταστάσεις που τους ενόχλησαν και που εντέλει τους ανάγκασαν στην απόφαση αυτή.

Γιατί είμαι σίγουρος ότι οι δυο τους θα είχαν πολλά να πουν δίνοντας στον κόσμο να καταλάβει ότι στην πραγματικότητα από την ΑΕΚ «δεν έφυγαν σαν κύριοι» αλλά στεγνά τους έδιωξαν... Τους έδιωξε ο Ντέμης στο όραμα του οποίου πίστεψαν και αθόρυβα στήριξαν αλλά ο ίδιος τους παράτησε, τους έδιωξε ο Θανόπουλος που μία τους καθησύχαζε ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς και μετά τους εξέθετε δημοσίως για ανεπαρκή στήριξη, τους έδιωξαν οι φυλλάδες όταν με περισσή ευκολία και διάχυτο λαϊκισμό τους βάφτισαν «α-μέτοχους» ενώ οι ίδιοι συνέχιζαν να χρηματοδοτούν την ομάδα και απλά αδυνατούσαν και δεν επιθυμούσαν να μπουν στην πρώτη γραμμή, τους έδιωξε ο κόσμος εκείνος που απεχθάνεται τις αθόρυβες διοικήσεις και εναγωνίως περιμένει τους «κροίσους/λαμόγια» που «θα τα ακουμπήσουν» και με κάθε μέσο και τρόπο «θα ξανακάνουν την ΑΕΚ μεγάλη...», τους έδιωξαν οι οργανωμένοι που κάποτε στήριζαν τον Ψωμιάδη αλλά αυτούς δεν δίστασαν να τους κάνουν ειρωνικό σύνθημα, τους έδιωξε ο προπονητής πιστός στην αποστροφή του σε κάθετι που του θυμίζει το «σύστημα Ντέμη», τους έδιωξαν οι άλλοι μέτοχοι που σταδιακά ξέχασαν τον αρχικό κοινό τους στόχο και άρχισαν να αποστασιοποιούνται ή ακόμα χειρότερα να παραδίδουν τις μετοχές τους εδώ κι εκεί...

Τώρα που το σκέφτομαι η τελευταία χάρη που θα μπορούσαν να κάνουν στην ομάδα ο Γκίκας και ο Χατζηϊωάννου θα ήταν να μιλήσουν για όλα τα παραπάνω και να εξηγήσουν τους λόγους που φεύγουν από την ομάδα. Όλο και κάποιος θα προβληματίζονταν και ίσως κάποια μυαλά να άλλαζαν... Βέβαια, από την άλλη, και με τέτοιο «ακροατήριο», μάλλον κι αυτό μάταιο θα ήταν. Άσε που το «σαν κύριοι» πιθανότατα θα γινόταν «βγάλαν γλώσσα και οι α-μέτοχοι...» και η αποχώρηση τους θα συνοδεύονταν από ενορχηστρωμένες επιθέσεις πανταχόθεν. Έτσι κι αλλιώς, σε ένα χρόνο από τώρα κανείς δεν θα τους θυμάται. Κι ας πρόσφεραν στην ομάδα πολλά περισσότερα και κυρίως με πολύ μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια από πολλούς πρώην, νυν και επόμενους διοικούντες.

Κανόνες ποδοσφαιρικής συμπεριφοράς

Σε μία ομάδα που τα πράγματα λειτουργούν όπως πρέπει:

Ο ποδοσφαιριστής ακούει και δέχεται τις εντολές του προπονητή του και δεν δημιουργεί διαρκώς προβλήματα στους αγώνες και τις προπονήσεις...

Ο προπονητής δεν μειώνει δημοσίως τον «ατίθασο» ποδοσφαιριστή αλλά συνομιλεί μαζί του και μόνο αν δεν βρει λύση, τον διώχνει από την ομάδα παραπέμποντας τον στη διοίκηση...

Η διοίκηση επιβάλει πρόστιμο στον ποδοσφαιριστή σεβόμενη την επιθυμία του προπονητή και αν επαναλάβει κρούσματα απειθαρχίας προβαίνει σε δραστικότερες λύσεις όπως διακοπή συμβολαίου ή καραντίνα διαρκείας...

Η διοίκηση δεν επαναφέρει τον ποδοσφαιριστή στις προπονήσεις όταν, αφού τον άφησε επί μήνες να ψάχνει ομάδα στην Ευρώπη, δεν καταφέρνει να τον πουλήσει όσο θα ήθελε και δεν τον ξαναεπιβάλει στον προπονητή απλά και μόνο επειδή η προοπτική να αγωνιστεί στο μουντιάλ θα ανεβάσει το κασέ του...

Ο προπονητής δεν βάζει στη βασική ενδεκάδα, και μάλιστα σε αγώνα ντέρμπι, τον ποδοσφαιριστή που έχει να προπονηθεί με την ομάδα σχεδόν 4 μήνες όσο καλά διατηρημένος κι αν είναι...

Ο ποδοσφαιριστής εμφανίζεται μετανοιωμένος για την προηγούμενη συμπεριφορά του και έστω για τα μάτια του κόσμου προβαίνει σε μία δημόσια δήλωση μεταμέλειας και ειλικρινούς διάθεσης προσφοράς στην ομάδα...

Ο προπονητής δεν βρίζει μπροστά στην κάμερα τον ποδοσφαιστή επειδή ο τελευταίος αστοχεί σε πέναλντυ δείχνοντας ότι η μεταξύ τους αντιπάθεια καλά κρατεί...

Ο ποδοσφαιριστής δεν καταφέρεται εκ νέου κατά του προπονητή σε ΜΜΕ της πατρίδας του μολονότι αγωνίζεται ανελλιπώς από τη στιγμή που επέστρεψε στην ομάδα...

Η διοίκηση δεν αρκείται σε μία προφανώς υπαγορευμένη διάψευση των παραπάνω δηλώσεων και καλεί τον ποδοσφαιριστή για περαιτέρω εξηγήσεις...

Ο προπονητής σταματάει να χρησιμοποιεί τον ποδοσφαιριστή μέχρι να ξεκαθαριστεί αν οι δηλώσεις αυτές έγιναν ή όχι...

Στην ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, του Τζιμπούρ και του Θανόπουλου, όμως, όλα τα παραπάνω δεν έγιναν όπως αρμόζει σε ένα σοβαρό σύλλογο. Εις βάρος, πάντα, της ηρεμίας της ομάδας και της αξιοπρέπειας της...

Περί διαμόρφωσης και διαχείρισης ρόστερ

Επειδή η αγωνιστική εικόνα μιας ομάδας εξαρτάται πρωτίστως από το υλικό που διαθέτει και πώς αυτό αξιοποιείται, ας δούμε ορισμένες μεταγραφικές και τακτικές επιλογές που έχουν γίνει από το καλοκαίρι και μετά, πού αυτές κατέληξαν και πώς έχουν επηρεάσει τη φετινή ΑΕΚ.

Καταρχάς, αξίζει να σημειωθεί ότι το καλοκαίρι αποκτήθηκαν συνολικά 13 νέοι παίχτες, 10 διαφορετικών εθνικοτήτων από τους οποίους μόνο ο Αραούχο μπορεί να θεωρηθεί βασικός και αναντικατάστατος, ενώ οι Καράμπελας και Γιάχιτς αγωνίζονται κυρίως ελλείψει εναλλακτικών λύσεων στις θέσεις τους. Επιπλέον, ήδη οι 3 από τις καλοκαιρινές μεταγραφές (Ιορντάκε, Γιαχάγια, Άρτσε) αποτελούν ουσιαστικά παρελθόν από την ομάδα.

Στο κέντρο της άμυνας, η (ομολογουμένως) τελευταίας στιγμής πώληση του Κυργιάκου ουσιαστικά δεν αναπληρώθηκε ποτέ αφού ο Γιάχιτς που ήρθε ως αντικαταστάτης του παίζει στα χαφ και ο Άρτσε αποτέλεσε ατυχής επιλογή. Η ομάδα, και με δεδομένη την απουσία του Αλεξόπουλου, διαθέτει μόνο δύο βασικούς αμυντικούς οι οποίοι απλά πλαισιώνονται από το νεαρό Γκέντσογλου που όμως αγωνίζεται και στα χαφ. Το παθητικό των 27 γκολ σε 20 αγώνες μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι...

Στο αριστερό μπακ, το καλοκαίρι έγινε η επιλογή να στηριχθεί η ομάδα στο Χουάν Φραν μολονότι από πέρσι εμφάνιζε σημαντικές αδυναμίες και το κασέ του ήταν υψηλό. Ο παίχτης δεν απέδωσε ούτε φέτος, τέθηκε στο περιθώριο και τη χρονιά καλείται να βγάλει μόνος του ο φιλότιμος αλλά προοριζόμενος για αναπληρωματικός Καράμπελας.

Στη θέση του αμυντικού χαφ, οι επιλογές του καλοκαιριού ήταν ο Γιαχάγια και ο Ενσαλίβα, οι οποίοι αγωνίζονταν εναλλάξ στα φιλικά προετοιμασίας. Οι δύο τους βρίσκονται τώρα μεταξύ εξέδρας και αποχώρησης και η ομάδα ουσιαστικά δεν διαθέτει παίχτη σε μία τόσο νευραλγική θέση. Η ανυπαρξία σύνδεσης της άμυνας με τους προωθημένους είναι ίσως το πιο έντονο χαρακτηριστικό της φετινής ΑΕΚ.

Στην επίθεση, απομακρύνθηκαν για λόγους χαρακτήρα οι Εντίνιο και Τζιμπούρ και ποτέ δεν αποκτήθηκε το βαρύ φορ στήριγμα που χρειάζονταν ο Μπλάνκο. Αντιθέτως, ήρθε ως δανεικός ο Νέμεθ, παίχτης με παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Μπλάνκο που μάλιστα εκτόπισε από τη θέση του φουνταριστού τον Αργεντίνο. Η επιστροφή του Τζιμπούρ απλά διατήρησε τον Μπλάνκο, 2 χρόνια πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, εκτός αντίπαλης περιοχής, να πασχίζει να κάνει παιχνίδι, να είναι ουσιαστικά ακίνδυνος και να περιορίζεται στα μόλις 4 γκολ (με 2 πέναλντυ) σε 20 αγώνες.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα τα παραπάνω έγιναν από έναν προπονητή που ήταν στον πάγκο της ομάδας και την προηγούμενη χρονιά και υποτίθεται γνώριζε τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες των παιχτών του και συνεπώς τον τρόπο να διορθώσει τα κενά και να δημιουργήσει ένα πιο ισχυρό ρόστερ.

Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι μεμονωμένες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης ορισμένων παιχτών της ομάδας που αποτελούν πολύτιμα κεφάλαια της. Έχουμε και λέμε: ο Λεονάρντο που ήρθε ως πουλέν του προπονητή, ηγέτης και βασικός από την αρχή, πλέον δεν μπαίνει ούτε ως αλλαγή και η ψυχολογία του βρίσκεται στο ναδίρ, ο Μάκος, επένδυση για το μέλλον και μοναδικός μας έλληνας διεθνής δεν έχει ακόμα προσαρμοστεί αλλά αντί να προστατευθεί εκτίθεται και πλέον αντιμετωπίζεται από τον κόσμο περίπου όπως ο Χουάν Φραν, ο Γκερέιρο, ηγέτης της Εθνικής Πολωνίας και παίχτης με μπόλικη ποιότητα, έπαιξε στην αρχή λίγα ματς αλλά χωρίς κανείς να καταλάβει γιατί αποτελεί πλέον την αλλαγή των καθυστερήσεων, ο Σκόκο ακόμα να βρει θέση και ρόλο στην ομάδα, αδυνατεί να συνεννοηθεί με τον προπονητή του και μοιραία «δεν νοιώθει καλά», ο Σάχα, MVP της ομάδας πέρσι, απαξιώθηκε εν μία νυκτί, ο Τζιμπούρ είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, για τον Μπλάνκο τα είπαμε... Ειδική μνεία, όμως, πρέπει να γίνει στο έγκλημα που έχει γίνει με τον Ταχτσίδη, πραγματικό ταλέντο με τρομερά προσόντα και συμμετοχές στην πρώτη ομάδα από τα 16 του, που αντί να προσεχθεί και σταδιακά να εξελιχθεί σε ηγέτη της ομάδας ουσιαστικά αγνοήθηκε και αφέθηκε να ασχολείται με τις γκόμενες και τη νύχτα με αποτέλεσμα να φεύγει πλέον ως ελεύθερος για την Τζένοα την ώρα που ακόμα αρκετοί γκρινιάζουν για το «ξεπούλημα» (των 4 εκ. ευρώ...) του Παπασταθόπουλου στην ίδια ομάδα...

Τα πράγματα στη θέση τους

Με τον Καράμπελα και τον Αραμπατζή να κάνουν καθυστερήσεις για να κρατήσουν το χ, την ομάδα να αδυνατεί να κάνει ένα συνδυασμό της προκοπής ή μία επιθετική προσπάθεια που να έμοιαζε δουλεμένη, τον Μπλάνκο να ταλαιπωρείται ως δεξί χαφ και να τελειώνει το 90λεπτο χωρίς να έχει πατήσει την αντίπαλη μεγάλη περιοχή, την «Ώρα» να πανηγυρίζει για την «τεράστια ΑΕΚάρα του Ντούσκο» και τις υπόλοιπες φυλλάδες να εξαίρουν την «ψυχή» της ομάδας λες και παίζαμε με την Μπαρτσελόνα, το Δημοσθένη Καρμοίρη να αναφέρει ότι «η ΑΕΚ ξαναμπήκε γερά στη διεκδίκηση της 5^ης θέσης» και τη γενική συνειδητοποίηση ότι η ομάδα με λίγο περισσότερη δουλειά και καλύτερη διαχείριση του ρόστερ θα ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους υπολοίπους και σίγουρα μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου, το να δηλώνουμε και ευχαριστημένοι σήμερα νομίζω μας μικραίνει (ακόμα πιο) πολύ...