Η πολύ σκέψη βλάπτει...

«Κάποιοι είχαν το μυαλό τους στο Κύπελλο» τόνισε ο Μπάγεβιτς μετά το κυριακάτικο ματς στην Κομοτηνή. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω ποιους ακριβώς εννοούσε ο προπονητής, μιας και εμένα μου φάνηκαν όλοι να σκίζονται, οι αμυντικοί μια χαρά να κλωτσάνε, οι επιθετικοί ως συνήθως να «ανταγωνίζονται» για το ποιός θα πετύχει το γκολ και όλοι να τρέχουν μέχρι το τελευταίο λεπτό μπας και τελικά έρθει η νίκη. Οι γνωστές αδυναμίες (ατομιστίες, κακές τελικές, αμυντικές ασυνεννοησίες) μπορεί να υπήρξαν, αλλά έλλειψη πάθους η αλήθεια είναι ότι δεν διέκρινα.

«Αντικατέστησα τον Μπλάνκο για να τον έχουμε την Τετάρτη σε καλή κατάσταση», προσθέτει ωστόσο ο Ντούσκο στη συνέχεια. Άρα προφανώς και ο ίδιος ο προπονητής συγκαταλέγεται στους «κάποιους» που σκέφτονταν το ματς της Τετάρτης και είναι περίεργο που ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και κανένας από τους παρόντες δημοσιογράφους δεν επισήμανε τον αυτονόητο συνειρμό. Και προφανώς σκεφτόταν το παιχνίδι κυπέλλου, προσθέτω εγώ, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται να βγάζει επιθετικό μόλις που έχει σκοράρει, μισή ώρα πριν τη λήξη, με την ομάδα να πιέζει για το 2ο και το Μπλάνκο, επιπλέον, να κυνηγάει και τη θέση του 1ου σκόρερ...

Σε κάθε περίπτωση μικρή σημασία έχει αν για τον ένα ή τον άλλο λόγο χάθηκε μια νίκη σε ένα ούτως ή άλλως αδιάφορο ματς. Ούτε πολύ περιμένω να βγάλω συμπεράσματα για την εικόνα ενός αγώνα από τις δηλώσεις του προπονητή, πόσω μάλλον από τις αναλύσεις των δημοσιογράφων. Αυτό που μου μένει όμως είναι ότι η πολύ σκέψη και αναφορά για ένα ματς απέναντι σε αντίπαλο που έχει υποβιβαστεί και στον οποίο προ μηνός ρίξαμε 5 σε ένα ημίχρονο, σίγουρα δεν ενισχύει το ψυχολογικό προφίλ και την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Ο Ολυμπιακός που θεωρητικά έχει πιο δύσκολη ρεβάνς απέναντι σε δυνατότερο αντίπαλο, προς το παρόν, ασχολείται με το συμβόλαιο του Βαλβέρδε και τη φιέστα του Μαΐου...

Η πρόκριση σε έναν τελικό έχει προφανώς τη σημασία της αλλά το όνομα του αντιπάλου σε συνδυασμό με το σκορ του πρώτου αγώνα δεν μπορεί κι αυτά να μην παίζουν κάποιο ρόλο, ιδίως αν θες να λέγεσαι μεγάλη ομάδα. Στο κάτω-κάτω, τόσες αδυναμίες έχει η ΑΕΚ φέτος, ωστόσο ήττα με 2 γκολ διαφορά σε 35 επίσημα παιχνίδια μέχρι στιγμής δεν έχει (καταφέρει να) κάνει... Πάντως αν γίνει κι αυτό, η όποια κούραση από τον αγώνα της Κομοτηνής δύσκολα θα στέκεται ως δικαιολογία....

Όχι ευχαριστώ Κατσουράνη

Την ώρα που ο Σαμαράς χτυπάει το στήθος του αφιερώνοντας το γκολ που πέτυχε με την Εθνική στους πατριώτες του, ακριβώς δίπλα του ο Κατσουράνης με το κλασικό του μπλαζέ ύφος κάνει ελληνιστί κωλόχερα προς τον Ισραηλινό (πιθανότατα) πάγκο. Σιγά το έγκλημα θα μου πεις. Πράγματι, είναι απλά ο 100ος λόγος που δεν θέλω να τον ξαναδώ με τη φανέλα της ΑΕΚ. Ο 99ος είναι η γραφικότητα της τρίπλας-αυτοκωλοτούμπας –αλά Ζιντάν, όπως είπε ο Σωτηρακόπουλος– που επιχείρησε στα μέσα του 1ου ημιχρόνου του ίδιου ματς. Ο 98ος είναι η αντίδρασή του, παρατεταμένο τράβηγμα των μαλλιών και χριστοπαναγίες, μετά από ένα μακρινό του σουτ, το οποίο αφού κόντραρε σε αμυντικό στα δύο μέτρα κατέληξε περίπου 12 μέτρα μακριά από το ισραηλινό τέρμα. Προφανώς και δεν θα έκανα ποτέ κριτική επί της προσωπικότητας κάποιου παίκτη. Αλλά για τον Κώστα Κατσουράνη θα κάνω μία εξαίρεση.

Το κακό πιστεύω ξεκίνησε αρχές του 2005, όταν ο Ντέμης εντελώς άστοχα δήλωσε πως «χάρη κάνει ο Κατσουράνης που παίζει στην ΑΕΚ». Ο πραγματικά πιο σταθερός και πιο φιλότιμος παίκτης τόσο της all-star ΑΕΚ του 2003 όσο και της ΑΕΚ των Μπουρμποκρασάδων του 2004, αποφάσισε έκτοτε να αυτομετατραπεί από «πολυεργαλείο» σε «αρχοντικό» αμυντικό χαφ, που στην πράξη ισοδυναμούσε με «δεν θα σκότωνομαι πια στα σπριντ και τα τάκλιν», από «παίκτη-οπαδό» σε «υπεράνω φερπλεϊστα» ή αλλιώς «καλά να ‘μαστε, δεν τρέχει και τίποτα αν χάσουμε στο Καραϊσκάκη», κι από το αγαπημένο παιδί της εξέδρας στο αγαπημένο παιδί των δημοσιογραφικών θεωρείων. Η παντελής έλλειψη κριτικής και η ρητορική ανακήρυξή του στον «πληρέστερο έλληνα ποδοσφαιριστή» αλά Φάνης Χριστοδούλου τον κατέστρεψαν. Ο «ηγέτης» Κατσουράνης μπορούσε πλέον να χώνει αβέρτα μπινελίκια στους συμπαίκτες του, ο «αθόρυβος» Κατσουράνης μπορούσε να αράζει στο κέντρο ή να ξεμένει στην επίθεση, ο «πρωταθλητής Ευρώπης» μπορούσε πλέον να κάνει ό,τι γουστάρει –και να λέμε κι ευχαριστώ.

Ώσπου μία μέρα ο Κατσουράνης μας έκανε τελικά τη χάρη να πάει στη Μπενφίκα, επειδή εκεί πήγε ο Σάντος, που δεν θα τον έβαζε και στόπερ. Οι εμφανίσεις του στην τριτο-τέταρτη της Πορτογαλίας ήταν πολλές και τα σχόλια που έφταναν στην Ελλάδα ως επί το πλείστον θετικά –με εξαίρεση βέβαια το ξυλίκι στην προπόνηση με το Λουιζάο. Ήμουν λοιπόν περίεργος να τον δω με την Εθνική στο EURO το καλοκαίρι, και ειλικρινά δεν περίμενα πως θα ήταν μακράν ο χειρότερος μας παίκτης. Παρακολουθώντας τον να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο σε ματς που θα μπορούσαν πραγματικά να εκτοξεύσουν την καριέρα του, κατέληξα πως μάλλον το κάνει επίτηδες ώστε να ζουμάρει ο φακός πάνω του την ώρα που σουφρώνει τα χείλη και ζητάει συγνώμη σε στυλ «συμβαίνει και στους πιο προικισμένους». Λίγους μήνες μετά, αναφερόμενος στο γυμναστή(!) της Μπενφίκα ο Κατσουράνης δηλώνει «αν τον είχα συναντήσει στα 20, και όχι στα 29, κι εγώ δεν ξέρω που θα ‘παιζα τώρα». Αποφεύγω να χρησιμοποιώ τη λέξη «ψώνιο», μιας και συνήθως εκτοξεύεται κομπλεξικά κατά εκείνων που απλά είναι καλύτεροι από εμάς και το ξέρουν. Αλλά για τον Κώστα Κατσουράνη θα κάνω μία εξαίρεση.

Την ώρα που εκκρεμεί η περίπτωση της τσουχτερής πράγματι ρήτρας για την αγορά του υπερπολύτιμου και τόσο ποιοτικού Πελετιέρι, το άρθρο του Γιάννη Κυφωνίδη στο sportfm.gr με τίτλο «Φέρτε πίσω τον Κατσουράνη», με το οποίο φαντάζομαι πολλοί μπορεί και να συμφωνούν, μου μοιάζει με κακόγουστο πρωταπριλιάτικο στην καλύτερη. Η ιδέα είναι η εξής: να πουληθεί κάποιος βασικός μας παίκτης ώστε να αγοραστεί με τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν ο Κατσουράνης από τη Μπενφίκα με ένα ποσό αντίστοιχο (αν όχι μεγαλύτερο) με αυτό που κατορθώσαμε και τον πουλήσαμε τρία χρόνια πριν. Τουλάχιστον ο Κόκκαλης έβγαζε και κέρδος με κάθε αγοραπωλησία του Γεωργάτου στην Ίντερ...

«Αν επιστρέψω τον πρώτο λόγο θα έχει η ΑΕΚ», δηλώνει τώρα ο Κατσουράνης συγκινώντας τον κόσμο της ΑΕΚ, με πρώτο και καλύτερο τον Κυφωνίδη. Μα, καταρχάς, δεν είναι αυτονόητο αυτό όταν μιλάμε για πρώην παίκτη της ΑΕΚ; Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο Κατσουράνης; «Τον πρώτο λόγο έχουν οι βάζελοι»; Και δεν είναι ακόμα περισσότερο αυτονόητο όταν υπάρχει ρήτρα 5 εκατομμυρίων ευρώ για όποια άλλη ελληνική ομάδα θελήσει να τον αποκτήσει; Και αν, για την πλάκα και μόνο του πράγματος, υποθέσουμε ότι π.χ. ο ΠΑΟ ήταν πράγματι διατεθειμένος να δώσει 5 εκατομμύρια στην ΑΕΚ για να πάρει τον Κατσού από τη Μπενφίκα, ας πούμε με 3, εμείς θα αγνοήσουμε τα 5 του ΠΑΟ και θα πάμε στη Μπενφίκα για να της πούμε «άστους αυτούς, εγώ σου δίνω 3,5 για Κατσού, όλα μπροστά, μόλις έδωσα το Μπλάνκο»; Φανταστική ιδέα... Αρκετά με τον παραλογισμό. Προφανώς ο Κατσουράνης μέσω Κυφωνίδη και διαφόρων φυλλάδων θέλει να κρατήσει τη μοναδική πόρτα στην Ελλάδα ανοιχτή, σε περίπτωση που δεν έρθει η πρόταση από τη Ρεάλ που τόσο περιμένει. Και μετά να λέμε κι ευχαριστώ.