Ο εύκολος στόχος

Επειδή τον καινούριο προπονητή δεν μπορείς ακόμα να τον κρίνεις και τον παλιό τον θάψαμε αρκετά, φίλαθλοι και δημοσιογράφοι στρέφουν τώρα τη προσοχή τους στο ρόστερ κι απαιτούν "ξεσκαρτάρισματα" και "ανακαινίσεις", ενώ και η διοίκηση, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, βγαίνει τώρα στο προσκήνιο και υπόσχεται μεταγραφές το Γενάρη. Με δεδομένο ότι τους πρωτοκλασάτους δεν τους αγγίζεις, οι μικροί είναι μικροί και οι παλιοί είναι «ψυχάρες» και «μιλάνε στα δύσκολα», ποιοί μένουνε λοιπόν να κράξουμε για το συνολικό χάλι της ομάδας; Λίγοι και καλοί, με πρώτον απ'όλους τον Χουάν Φραν.

Σε άλλες περιπτώσεις, η παρουσία στο ρόστερ Ισπανού με 30 παιχνίδια πέρσι στην Πριμέρα Ντιβιζιόν (Σαραγόσα), πολλές γεμάτες χρονιές σε καλές ομάδες της Ισπανίας (Βαλένθια, Θέλτα), 10 συμμετοχές στην Εθνική Ισπανίας, εμπειρίες και από άλλα πρωταθλήματα (Μπεσίκτας, Άγιαξ) και σε ακόμα καλή ηλικία (32) θα ήταν από μόνη της πηγή ενθουσιασμού και «αεροδρομίων». Όχι όμως αν είσαι αριστερό μπακ, όχι ακριβώς μπαλαδόφατσα και όταν ο κόσμος, πριν καν σε δει, βολεύεται να σε παρομοιάζει με τον κάκιστο προκάτοχο σου μόνο και μόνο επειδή έχετε παρόμοιο βιογραφικό...

Πολύ καλός στα δύο ντέρμπι στην αρχή του πρωταθλήματος, σταθερότατος μέχρι τα τέλη Οκτώβρη, παθιασμένος με την ομάδα και απτόητος παρά τα χίλια μύρια που της συμβαίνουν, η ΑΕΚ έμοιαζε να βρίσκει στο πρόσωπο του συμπαθέστατου Ισπανού μία αξιόπιστη λύση σε μία θέση που πονάει εδώ και 7-8 χρόνια. Η απόδοση του φυσικά δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από την ολοένα και χειρότερη εικόνα της ομάδας και η κάμψη τον τελευταίο μήνα ήταν ολοφάνερη.

Δεν θα ισχυριστώ ότι κοιμάμαι 100% ήσυχος με τον Χουάν Φραν στην ενδεκάδα, αλλά σίγουρα δεν φταίει αυτός που η επιλογή του καλοκαιριού ήταν να μην αποκτηθεί αντικαταστάτης για να του δίνει ανάσες, που μπροστά του στα χαφ παίχτης-στήριγμα δεν υπάρχει και που έφτασε Δεκέμβρης μήνας και η ομάδα δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται χάρη στις αλχημείες του Δώνη. Άλλοι πρωτοκλασάτοι Ισπανοί (Μπράβο, Βίκτορ) ξενέρωσαν με πολύ λιγότερα παίζοντας στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Χουάν Φραν αν μη τι άλλο ακόμα το προσπαθεί και μοιάζει να το εννοεί.

Το μαζικό και απόλυτα στοχοποιημένο δημοσιογραφικό κράξιμο μετά το χ στο Ηράκλειο δεν έχει προηγούμενο. "Χειρότερος ξένος αμυντικός που πρέπει να φόρεσε ποτέ τη φανέλα της" το πόρισμα του Σωτηρακόπουλου που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες οπαδικές υπερβολές. Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι αυτός και τόσοι άλλοι δημοσιογράφοι βλέπουν πρώτη φορά να μπαίνει γκολ χάρη σε μία τρίπλα του εξτρέμ και μία παράλληλη πάσα. Μην ξεγελιόμαστε όμως. Ο Χουαν Φραν δεν θα θυσιαστεί επειδή έφαγε την τρίπλα από τον Σίμιτς. Θα θυσιαστεί γιατί αυτή τη στιγμή η ομάδα χρειάζεται ανακατατάξεις για επικοινωνιακούς λόγους και σε κανέναν δεν θα λείψει ένας ακριβοπληρωμένος γυρολόγος Ισπανός μπακ.

Συναισθήματα που βολεύουν και ξεγελούν

Ένα πρόβλημα με όλες τις ομάδες στο ποδόσφαιρο είναι ότι ενώ οι φίλαθλοι τις αντιμετωπίζουν καθαρά συναισθηματικά, στους πρωταγωνιστές (παίχτες, προπονητές, παράγοντες) ο συναισθηματισμός συνυπάρχει με τον επαγγελματισμό και ο καθένας επικαλείται ότι τον βολεύει κατά περίσταση. Το μπέρδεμα και οι παρεξηγήσεις είναι φυσικό επακόλουθο.

Ο Μπάγεβιτς για παράδειγμα το ‘96 σκέφτηκε την επαγγελματική του προοπτική στην ΑΕΚ του Τροχανά και έφυγε από την ομάδα, τώρα πουλάει συναίσθημα και μοιράζει συγνώμες επιστρέφοντας σε αυτήν. Ο Ντέμης όσο ήταν ποδοσφαιριστής λειτουργούσε παρορμητικά, καβαλούσε κάγκελα και έκανε τατουάζ για να συνειδητοποιήσει ως Πρόεδρος πως μόνο λειτουργώντας τεχνοκρατικά μπορεί να πετύχει. Ο Μελισσανίδης όταν θέλει να αναμιχθεί στα διοικητικά μιλάει για αγάπες και συσπειρώσεις ή τάζει την «Αγιά Σοφιά», αλλά όταν φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας, οι αγάπες ξεχάστηκαν, το συμφέρον προηγήθηκε και η εμπλοκή ποτέ δεν ήρθε. Ο Δώνης ξέσπασε σε λυγμούς όταν κερδίσαμε τον Αστέρα στις καθυστερήσεις, τώρα σκέφτεται την τσέπη του και κοιτάει να πάρει αποζημίωση που άφησε την ομάδα ισόβαθμη με τον Εργοτέλη. Ο Νικολάου μιλάει για την ΑΕΚ και βουρκώνει, ενώ επί χρόνια δουλεύει ως γιατρός του Ολυμπιακού!

Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό και αφορούν σε όλες τις ομάδες. Απλά στην ΑΕΚ που οι οπαδοί της δεν μεγάλωσαν μέσα στις δάφνες και τα πρωταθλήματα, η ανάγκη για ταύτιση με πρόσωπα ήταν από παλιά πολύ μεγάλη. Η λατρεία των οπαδών για τον Παπαϊωάννου και το Μαύρο μέχρι το Μανωλά και φυσικά τον Μπάγεβιτς έφτασε σε επίπεδα ανάλογα ίσως και μεγαλύτερα της αγάπης για την ομάδα. Και όσο αυτοί βάζουν γκολ, κερδίζουν τίτλους και κυρίως κλείνουν την καριέρα τους στην ομάδα τότε όλα είναι καλά. Αρκούσε η πρώτη «προδοσία» για να αναδειχθεί το μέγεθος της παράνοιας. Για να βιώσουμε τις αποχές από το γήπεδο, τις κόντρες μεταξύ των οπαδών και τις πάσης φύσεως εμμονές εις βάρος της ομάδας.

Ποτέ δεν είδα τον Μπάγεβιτς ως κάτι ξεχωριστό πόσο μάλλον κάτι μεγαλύτερο από την ΑΕΚ. Ούτε όταν γινόταν αντικείμενο λατρείας, ούτε όταν έφυγε, ούτε όταν πρωτοεπέστρεψε. Τον παραδέχομαι ως προπονητή, του προσάπτω όμως ότι προκάλεσε μία εσωτερική διχόνοια στην ομάδα που δύσκολα θα σβήσει. Τώρα που επέστρεψε δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι υποκριτικές συγνώμες του, ούτε ο "χαμηλός" μισθός του, ούτε αν επιθυμεί να κλείσει την καριέρα του στην ΑΕΚ, ούτε αν νοσταλγεί τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όσοι πείθονται με αυτά μπράβο τους, όσοι συγκινούνται, απλά γελάω, όσοι του φιλάνε το χέρι, σηκώνω τα δικά μου ψηλά. Όλοι αυτοί μαζί με όσους εξακολουθούν να τον βρίζουν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Μίσος από τη μία, λατρεία από την άλλη για τον Μπάγεβιτς. Για αυτούς η ΑΕΚ έρχεται σε δεύτερη μοίρα...

Τον Μπάγεβιτς τον καλωσορίζω και θα τον στηρίξω όπως και κάθε άλλον. Όχι όμως περισσότερο από την ΑΕΚ.

Ο τρίτος ΑΕΚτζής

Ακούω και διαβάζω αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις των φιλάθλων μας για την πρόσληψη του Μπάγεβιτς και καταλήγω πως υπάρχουν τριών ειδών ΑΕΚτζήδες.

Ο πρώτος είναι εκείνος που τσακώνεται αν ο Ντούσαν είναι ο μεγαλύτερος προδότης ή ο μεγαλύτερος ΑΕΚάρας, αν πρέπει να τον συγχωρήσουμε ή να του ζητήσουμε και συγνώμη, αν θα κόψει το γήπεδο ή θα το αρχίσει, και ούτω καθεξής. Η συγκεκριμένη θέση του δεν έχει εν τέλει τόση σημασία, συνήθως μάλιστα είναι έρμαιο κάποιας τάσης ή κάποιας παρόρμησης. Είναι ο ίδιος εκείνος φίλαθλος που τη μία Κυριακή κράζει την ομάδα και την άλλη την αποθεώνει – είναι ο ασπρόμαυρος ΑΕΚτζής. Και έχει πάντα δίκιο.

Ο δεύτερος τύπος ΑΕΚτζή είναι ο υπεράνω, ο ρεαλιστής, ο δημοσιογραφικός. Είναι εκείνος που βλέπει τον Μπάγεβιτς απλά και μόνο ως επαγγελματία, και είναι βέβαια χαρούμενος με την πρόσληψη του, μιας και πρόκειται χωρίς αμφιβολία για τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα. Αρνείται να συζητήσει το όλο θέμα σε οποιαδήποτε άλλη βάση και εύχεται οι οπαδοί μας να τον αφήσουν να δουλέψει με την ησυχία του ώστε να μας φέρει και πάλι στην κορυφή.

Και ο τρίτος...; Είμαι βέβαιος πως υπάρχει και τρίτος τύπος ΑΕΚτζή, κι αν δυσκολεύομαι να βρω λόγια να τον περιγράψω είναι επειδή μοιράζομαι τη σιωπηλή του μελαγχολία εν μέσω της οχλοβοής. Είναι εκείνος που αρνείται να δει τη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ ως ένα μπανάλ μελόδραμα μεταξύ Μπάγεβιτς και φιλάθλων και κυρίως αρνείται να δει τα τελευταία 4 χρόνια ως απλή παρένθεση. Είναι εκείνος που αρνείται να δεχτεί ότι το δίλημμα είναι Μπάγεβιτς ή ΑΕΚάκι, Μελισσανίδηδες ή αιώνια δευτερότριτοι, προστασία της ομάδας ή υποταγή στο νόμο του ισχυρού. Είναι εκείνος που πίστεψε στο όραμα Νικολαϊδη για μία ομάδα υπεράνω προσώπων, χτισμένη σε υγιείς αθλητικές βάσεις, με μόνο όπλο την ποιότητά της εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, αδιαπραγμάτευτα αφιλόξενη στον οπαδισμό, το αφεντιλίκι και το παρασκήνιο. Είναι εκείνος που, όπως γράφει κι ο Αλέξης Σπυρόπουλος, θέλει πάντα να κοιτάζει μπροστά, ποτέ πίσω – όπως έκανε άλλωστε και το ’96 παρά την τεράστια πίκρα του για την «προδοσία» του αγαπημένου του Ντούσκο. Είναι εκείνος που στενοχωριέται όταν η ομάδα δεν πάει καλά, όπως τώρα, αλλά δεν τα παρατά, δεν ισοπεδώνει πρόσωπα και καταστάσεις και πάνω απ’όλα δεν συμβιβάζεται. Ρομαντικός; «Ψευτοϊδεαλιστής» που λέει κι ο αξιότιμος Λάκης Νικολάου; Πες τον έτσι αν θες. Εγώ τον λέω υπερήφανο.

Όταν δυστυχώς καλείσαι να επιλέξεις

Ο Χρήστος Μιχαηλίδης της Ελευθεροτυπίας αναφερόμενος στην ΑΕΚ αλλά και γενικότερα στο χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου, έγραφε ότι το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι ομάδες είναι "προεδροκεντρικές" και "οπαδοκρατούμενες". Πολύ σωστό. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Είναι η πρόσληψη του Μπάγεβιτς ένας θαρραλέος τρόπος για να αντισταθεί κανείς σε αυτή τη σκλήρη όσο κι ενοχλητική πραγματικότητα ή μήπως είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να πέσει και πάλι θύμα αυτής;

Αξίζει τον κόπο να μπούμε σε νέα, ακόμα πιο έντονη, φάση εσωστρέφειας επαναπροσλαμβάνοντας το Μπάγεβιτς; Πόσο ακόμα οι υγιείς ΑΕΚτζήδες αντέχουν να βιώνουν τις διάφορες εκφάνσεις της εσωτερικής διχόνοιας; Από την άλλη, πρέπει ο προπονητής της ομάδας να επιλέγεται με βάση τα "καθαρά ποδοσφαιρικά" κριτήρια και τις προτιμήσεις της original που κινούνται γύρω από λογικές "ΑΕΚοφροσύνης" και "καλού παιδιού"; Ο Στέλιος Μανωλάς προορίζεται να γίνει ο δικός μας Σάββας Θεοδωρίδης; Να περιμένουμε και τον αεκτζίδικο "Πρωταθλητή";

Τελικά, τώρα αποδεικνύεται πόσο σκληρή ήταν η φυγή του Ντέμη. Τα διλήμματα της επόμενης μέρας είναι πολύ δύσκολα...

Ο ορισμός της παραίτησης

Γενικά ποτέ δεν μου άρεσαν οι απολύσεις προπονητών εν μέσω της αγωνιστικής περιόδου. Τις θεωρώ συνήθως βεβιασμένες επιλογές που λαμβάνονται εν βρασμώ και υπό καθεστώς πίεσης και ελάχιστα αποτελέσματα φέρνουν για την ομάδα σε βάθος χρόνου. Ακόμα και τα «κοινή συναινέσει» διαζύγια στη διάρκεια της σεζόν δεν αναδεικνύουν τους πραγματικούς λόγους της αποχώρησης του προπονητή και στέλνουν αντιφατικά μηνύματα στους ποδοσφαιριστές της ομάδας και τον κόσμο της.

Για αυτούς τους λόγους, πιστεύω πως ο Γιώργος Δώνης δεν πρέπει ούτε να απολυθεί, ούτε να χωρίσει συναινετικά. Πρέπει μόνο να παραιτηθεί. Και είναι πραγματικά λυπηρό και απογοητευτικό για το Δώνη που, γνωρίζοντας το μέγεθος και την ιστορία της ΑΕΚ και αντικρίζοντας την αγωνιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, δεν δήλωσε ξεκάθαρη παραίτηση μετά το ματς και παρέπεμψε οποιεσδήποτε εξελίξεις στη συνάντηση του με τη Διοίκηση.

Κι άλλες φορές στο παρελθόν η ομάδα έχει επιδείξει τόσο φτωχή βαθμολογική συγκομιδή σε μία σειρά 10 αγώνων. Κι άλλες φορές έχει αγωνιστεί τόσο άσχημα με τόσο φανερή την έλλειψη σαφούς σχεδίου. Κι άλλες φορές παίχτες της ομάδας παραγκωνίστηκαν ενώ δεν το άξιζαν ή χρησιμοποιήθηκαν σε λάθος θέσεις. Κι άλλες φορές η ομάδα έφυγε νωρίς από την Ευρώπη. Κι άλλες φορές δεινοπάθησε με μικρότερες ομάδες στο Κύπελλο. Ποτέ όμως, δεν έγιναν όλα αυτά μαζί. Αν υπάρχει ακόμα η έννοια «παραίτηση του προπονητή», πότε θα βρει εφαρμογή, αν όχι τώρα;

Αν ο Δώνης απέκτησε κάποια αισθήματα για αυτή την ομάδα ως προπονητής της αυτούς τους 5 μήνες και ενδιαφέρεται για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη έξοδο της από την κρίση δεν χρειάζεται να περιμένει καμία συνάντηση με τους μετόχους. Την παραίτηση με πλήρη ανάληψη της ευθύνης για την εικόνα της ομάδας μετά από το 1/3 του πρωταθλήματος την οφείλει στη Διοίκηση που τον στήριξε από την αρχή, τους παίχτες που έπαιξαν για αυτόν αλλά πρέπει πλέον να προχωρήσουν μπροστά και τον κόσμο που δεν εμπιστεύτηκε ποτέ κανέναν άλλον για τόσο πολύ βλέποντας τόσα λίγα.

Με οδηγό το φόβο

Τι επιζητούσε ο Δώνης άραγε από το παιχνίδι με τον Ηλυσιακό κατεβάζοντας τη κατά τα 10/11 βασική ομάδα; Γκολ και θέαμα; Σε ένα σχεδόν άδειο γήπεδο, απογευματάκι τρίτης, 3 μέρες μετά το παιχνίδι στη Ξάνθη, μετά απο 8 σερί απογοητευτικές εμφανίσεις, απέναντι σε μία ομάδα που δεν σκοπεύει να περάσει το κέντρο επι 90’ λεπτά, είναι απλά αδύνατο να παίξεις όμορφο ποδόσφαιρο. Δεν έχει γίνει ποτέ. Όχι, ο Δώνης απλά φοβόταν μην γίνει καμία στραβή... Και δικαιωμένος, διάβαζε χτες όλα τα ειρωνικά πρωτοσέλιδα για την τραγελαφική εικόνα της ομάδας μας.

Το κύπελλο είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, πράγματι, όχι όμως επειδή κανείς δεν σκέφτηκε ως σήμερα να κατεβάσει ό,τι καλύτερο διαθέτει απέναντι στους Ηλυσιακούς. Προφανώς και όταν παίζεις με τόσο υποδεέστερο αντίπαλο, που δεν έχει τίποτα να χάσει (που στο τέλος σαν καμικάζι θέλει να χάσει), δεν μπορείς να δείξεις την αξία σου. Η αξία σου καθ’αυτή είναι σχετική. Αν βάλεις το Μπολτ να τρέξει στον Άγιο Κοσμά με αντιπάλους εφτά παλαιμάχους Πακιστανούς σπρίντερ αποκλείεται να κάνει παγκόσμιο ρεκόρ. Μπορεί μάλιστα και να δυσκολευτεί να κερδίσει αν σταματήσει για τη καθιερωμένη φιγούρα στα πρώτα δέκα μέτρα αντί στα δέκα τελευταία.

Ματς σαν κι αυτά με τον Ηλυσιακό είναι καταδικασμένα να είναι βαρετά και να κριθούν από μία δύο ατομικές ενέργειες. Προσφέρονται αποκλειστικά και μόνο για ορισμένες τακτικές δοκιμές και για να πάρουν χρόνο συμμετοχής κάποιοι παγκίτες. Ο Γκέντσογλου, ο Παυλής, ο Μπερνς, ο Ταχτσίδης και ο Ενσαλίβα είναι καλύτεροι παίκτες από τους καλύτερους παίκτες της ουραγού της Β’ Εθνικής –έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Είμαι σε κάθε περίπτωση απολύτως βέβαιος πως θα είχαν πολύ μεγαλύτερη διάθεση να το αποδείξουν σε σχέση με το Μπασινά, το Λαγό και το Σκόκο, καθώς και πολύ λιγότερο άγχος φυσικά. Το οποίο άγχος, όπως είδαμε, μοιραία παραλύει τους παίκτες μας μετά από ένα ορεξάτο αλλά στείρο πρώτο μισάωρο –για να ακολουθήσει ό,τι ακολούθησε.

«Τους έχετε για πλάκα, απολαύστε το όσο μπορείτε». Αυτό έπρεπε να πει ο Δώνης στους παίκτες. Το «δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο» έχει και κάποιο όριο. Και ο Ηλυσιακός είναι πολύ κάτω από το όριο. Το «αντιμετωπίστε το σαν ντέρμπι πρωταθλήματος» που, όπως μεταφέρθηκε, είναι αυτό που είπε ο Δώνης πριν το ματς, είναι χιουμοριστικό όσο και θλιβερό. Και είναι η βασική αιτία που η ομάδα απογοήτευσε και πάλι τον κόσμο της.

Όπως είχα γράψει και πριν δύο εβδομάδες («Το λάθος του Δώνη»), το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας είναι το άγχος του προπονητή μην κάνει καμία πατάτα και εκτεθεί. Δυστυχώς και το άγχος αυξάνεται και το πρόβλημα διογκώνεται.

Και μιας και είπα 10/11, μετά τον Πλιάτσικα και το Ράμος, ο Χετεμάι είναι το καινούργιο θύμα της ατσαλοσύνης του Δώνη στη διαχείριση του ρόστερ, ένα ακόμα καμμένο χαρτί της φετινής ομάδας. Άμα βγαίνεις αλλαγή στο ημίχρονο απέναντι στον Ηλυσιακό, είναι μάλλον δύσκολο να μπεις να παίξεις παιχνίδι πρωταθλήματος. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα σε ξαναέβαζες.

Προπονητής σε σύγχυση

Με προβλημάτισε κάπως και έστω καθυστερημένα θέλω να σχολιάσω την παρακάτω δήλωση του Δώνη μετά τον αγώνα με τη Ξάνθη το Σάββατο:

«Δεν μπορώ να προβλέπω το τι θα γίνεται σε κάθε αγώνα. Είχαμε την κατοχή. Κυκλοφορήσαμε την μπάλα στον άξονα, ενώ δεν καταφέραμε να την πηγαίνουμε στα άκρα....».

Καταρχάς, η αδυναμία πρόβλεψης της εξέλιξης ενός αγώνα είναι τόσο αυτονόητη στο ποδόσφαιρο που τέτοια αναφορά από οποιοδήποτε προπονητή μοιάζει με χαζή δικαιολογία. Το προσπερνάω ωστόσο καλή τη πίστη... Η άποψη όμως ότι η μπάλα δεν πηγαίνει στα άκρα με προβληματίζει για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί η μπάλα δυστυχώς προσπαθεί να πάει στα άκρα αλλά ελλείψει στηριγμάτων στα μπακ, οι Γεωργέας, Κουτρομάνος και Χουάν Φραν είτε αδυνατούν να φτιάξουν φάσεις ή απλά βγαίνουν μόνοι τους άουτ και δεύτερον, γιατί ο προπονητής δεν θα έπρεπε καθόλου να απορεί που δεν γίνεται πολύ παιχνίδι στις γραμμές αφού το στήσιμο της ομάδας δίνει αποκλειστική έμφαση στον άξονα και στερείται ακραίων προωθημένων. Και αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό με τις αλλαγές προς το τέλος (είσοδος Λαγού, μετατόπιση του Καφέ δεξιά), όταν τα μπακ βρίσκουν χώρους και στηρίγματα για να ανέβουν αποτελεσματικά και να δημιουργήσουν φάσεις.

Αν ο προπονητής δήλωνε ευθαρσώς «επέλεξα να παίξω με 3 αμυντικούς χαφ πολύ κοντά μεταξύ τους για να κλείσουν τους χώρους και να πάρουν το κέντρο και το Σκόκο σε ελεύθερο ρόλο μπροστά τους και πίσω από τους 2 επιθετικούς για να χτυπήσω από τον άξονα με κάθετες, αλλά δεν μας βγήκε και για αυτό στο δεύτερο έκανα τις απαραίτητες αλλαγές και βελτιωθήκαμε κάπως» θα ένοιωθα ότι ο προπονητής μας διαθέτει και σαφές σχέδιο πριν το ματς αλλά και την απαραίτητη ευελιξία όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περίμενε.

Με την τοποθέτηση του αυτή όμως που μοιάζει να μεταφέρει άδικες ευθύνες στους παίχτες και επιπλέον δημιουργεί ερωτηματικά για το κατά πόσο η αλλαγή του συστήματος στο δεύτερο ημίχρονο ήρθε ως αποτέλεσμα σωστής ανάγνωσης του αγώνα ή ψιλοτυχαία, αρχίζω και σκέφτομαι ότι ο προπονητής μας βρίσκεται σε σύγχυση και όσο αυτό δεν αλλάζει αντίστοιχη θα είναι και η εικόνα της ομάδας... Τα χθεσινά στο κύπελλο ήρθαν δυστυχώς ως μία ακόμα επιβεβαίωση...

Όταν η επόμενη μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη

Ως γνωστόν στην Ελλάδα η κριτική μίας ομάδας πολύ λίγο έχει να κάνει με την απόδοση της στο γήπεδο και εξαρτάται κυρίως από το αποτέλεσμα. Όμως, επειδή ο παραλογισμός και η καφρίλα δεν έχουν όρια, αποδεικνύεται τώρα πως ορισμένες φορές η κριτική δεν έχει να κάνει ούτε και με το αποτέλεσμα! Ισοφάριση καραμπόλα από τη Λάρισα στο 91’ – γκρίνια. Από 0-3 στο 3-3 με Θρασύβουλο – γκρίνια. Ανατροπή και νίκη (!) με 10 παίκτες με Αστέρα – γκρίνια. Ισοπαλία με Ξάνθη – ατυχία. «Επιτέλους έπαιξε μπάλα» κατά την Ώρα... Έπαιξε μήπως καλύτερα η ΑΕΚ εναντίον της Ξάνθης σε σχέση με τα προηγούμενα ματς; Κάθε άλλο. Γιατί λοιπόν αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση από τύπο, οπαδούς, ακόμα και από διοίκηση και προπονητή;

Προφανώς, εκείνο που μεσολάβησε δεν είναι άλλο από τη φυγή του Ντέμη – ο «υπό προθεσμία πρόεδρος» ήταν το πρόβλημα, όπως θέλησαν να μας πείσουν, ο αποκλειστικός υπεύθυνος για όλα μας τα στραβά. Τώρα που έφυγε εκείνος μπορούμε να είμαστε ξανά όλοι υπερήφανοι, υπεράνω ΑΕΚάρες. Και γιατί όχι θα μου πεις. Κι ο ίδιος ο Ντέμης ακόμα ίσως έτσι σκέφτηκε αποχωρώντας. Πράγματι, θα συμφωνήσω ότι θα είναι πολύ ευχάριστο να χειροκροτήσει ο κόσμος τη προσπάθεια της ομάδας αν την επόμενη εβδομάδα παίζοντας συμπαθητικά χάσει από τον Πανσερραϊκό στο ΟΑΚΑ. Άλλο όμως η στήριξη στον ασθενή και άλλο ο συμβιβασμός με την ασθένεια.

Το θέμα είναι τελικά πως όλο αυτό το αλαλούμ που ζήσαμε το τελευταίο μήνα, της διχόνοιας μεταξύ των φιλάθλων, των «ψυχολογικών προβλημάτων» και των αγώνων «δίχως αύριο», εκτός όλων των άλλων υποκατέστησε μία κάποια στοιχειώδη έστω συζήτηση επί της ουσίας, που είναι υπεραπαραίτητη. Η ομάδα δυστυχώς ήταν και παραμένει αναποτελεσματική. Το ζητούμενο της επόμενης μέρας δεν είναι αν θα «πορευτούμε όλοι μαζί» αλλά το αν θα προβληματιστούμε επιτέλους σε μία σοβαρή βάση για το τι φταίει και η ομάδα αδυνατεί να παίξει ιδιαίτερα καλό ποδόσφαιρο και να κερδίσει υποδεέστερους αντιπάλους. Η φυγή του Ντέμη σημαίνει και το τέλος των δικαιολογιών και των αντιπερισπασμών. Την ανάγκη ανάληψης των ευθυνών από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.

Κόντρα στο ενωσίτικο ρεύμα λοιπόν και τις συνήθειές μου, ας γκρινιάξω λίγο. Για 6ο συνεχόμενο ματς, και 8ο στα 9 της σεζόν (10 στα 11 με την Ομόνοια), δεχόμαστε γκολ. Το ποσοστό ευστοχίας των αντιπάλων μας είναι βέβαια επιπέδου ελεύθερων βολών, αλλά η αντίδραση στη γκαντεμιά δεν μπορεί να είναι η μοιρολατρεία. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Αλεξόπουλος (η ομοιότητα με τον Bill Murray διόλου συμπτωματική) είχε συμμετοχή και στο γκολ της Λάρισας, και στα 3 του Θρασύβουλου, και στο χτεσινό της Ξάνθης. Ενώ όλοι μας περιμένουμε τον Κυργιάκο, ο Ζεράλντο περιμένει μία ευκαρία.

Την ίδια ώρα, ο έτερος πορτογάλος Εντίνιο περιμένει να παίξει μία φορά παραπάνω από ένα ημίχρονο και υπό πίεση προσπαθεί να αποδείξει την αξία του με ατομιστίες, ο Ράμος περιμένει την πρώτη πτήση για Βραζιλία εν απουσία άλλου αξιόπιστου δεξιού μπακ, ενώ ο Πλιάτσικας περιμένει μία εξήγηση για τον αποκλεισμό του από τη 18άδα στη Ξάνθη ελλείψει άλλου κεντρικού χαφ στο πάγκο. Όσο για μένα, προσπαθώ να καταλάβω πώς έγινε και τα τρία μεγάλα αγωνιστικά μας κέρδη από το ντέρμπι με τον ΠΑΟ μοιάζουν τώρα πια με χαμένα στοιχήματα.

μάνα ΑΕΚ ή μάνα original;

5 μέρες μετά τα γεγονότα του ματς με την Τρίπολη και ακόμα περιμένω τον Πρόεδρο της Ερασιτεχνικής και αρχηγό των οργανωμένων να βγει και να καταδικάσει τα υβριστικά συνθήματα κατά των παιχτών στη διάρκεια του αγώνα καθώς και το αφοριστικό πανό «Ζητείται: Πρόεδρος – προπονητής – παίκτες...» που αναρτήθηκε στο γήπεδο. Πίστευα ότι η original βάζει πάνω απ’όλα την ΑΕΚ «στις χαρές και τις λύπες...» και ότι δεν εκφράζεται από συνθήματα τύπου «παίκτες μπουρδέλα βγάλτε τη φανέλα» και μιας και ο επικεφαλής της είναι Πρόεδρος της «μάνας ΑΕΚ» μία παρέμβαση του θα βοηθούσε να ξεδιαλύνουμε κάποια πράγματα... Μία μάνα άλλωστε δεν μιλάει ποτέ έτσι στα παιδιά της...

Παραδοχές και ερωτήματα

Σίγουρα, η δημοσιοποίηση της επικείμενης αποχώρησης του Ντέμη το προσεχές καλοκαίρι θα μπορούσε να αποφευχθεί. Επίσης, οι λόγοι που επικαλέστηκε (μείωση των διαρκείας) ελάχιστα έπειθαν ότι κάτι παραπάνω δεν είναι αυτό που τον οδηγεί στην έξοδο. Ίσως μία κόντρα του με άλλους μετόχους, ίσως η πρόθεση καθόδου του στην πολιτική ή απλά η συνειδητοποίηση της αδυναμίας του να τα βάλει με το σύστημα εντός και εκτός ομάδας χωρίς να αλλοιώνει τα πιστεύω του. Θα μπορούσε όντως κάποιος να του προσάψει μία μικρή αποστασιοποίηση από την ομάδα τελευταία (πχ απουσία από το Καραϊσκάκη). Να συμφωνήσω επίσης ότι η επίσπευση της αποχώρησης του ενείχε και το στοιχείο της αυτοπροστασίας (πόσο αντέχει ένας άνθρωπος την επίθεση και την ειρωνία όχι τόσο της γραφικής οriginal όσο της υποκινούμενης "Ώρας", της καιροσκόπου "Sportday" και του εμπαθούς Πανούτσου;). Και τέλος να δεχτώ ότι τα γκολ στις καθυστερήσεις με την Τρίπολη τον εξυπηρέτησαν άριστα επικοινωνιακά να συνοδέψει το αντίο του με ψυχωμένη νίκη και όχι ταπεινωτική ήττα.

Αυτό που όμως δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η παραμονή του Ντέμη μέχρι το Μάιο, εφόσον είχε ήδη γίνει γνωστή η αποχώρηση του, έβλαπτε τόσο την ομάδα, επιχείρημα που επικαλούνται πολλοί αρθρογράφοι και τί σχέση είχαν οι γκέλες και η μέτρια απόδοση της ΑΕΚ με την προοπτική αποχώρησης του προέδρου της; Δηλαδή αν η ομάδα έπαιζε φανταστικά και σάρωνε κάθε αντίπαλο, θα ασχολούνταν κανείς ουσιαστικά με την πρόθεση του Ντέμη να φύγει στο τέλος της σεζόν; Ή, ελαφρώς λαϊκίστικα, αν αυτό το e-mail δεν είχε γίνει ποτέ γνωστό, θα είχε κόψει ο Καφές τον Ουέλινγκτον στην τελευταία του τρίπλα πριν το 3-3 του Θρασύβουλου; Δεν έχει ξανακούσει κανείς από όλους αυτούς τους δημοσιογράφους τη φράση «φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά» από παίχτες, προπονητές και προέδρους σε Ελλάδα και εξωτερικό χωρίς να έχει επηρεαστεί ούτε η ομάδα ούτε κανείς και αντιθέτως να αποτελεί έναυσμα για πανηγυρικό φινάλε; Και εφόσον, όλοι παραδέχονται ότι διοικητικά η ομάδα είναι υγιής και σταθερή και δεν προμηνύονταν σαρωτικές αλλαγές στο ιδιοκτησιακό, δικαιολογείται τέτοιας επίθεσης ο Ντέμης επειδή απλά θα έφευγε 8 μήνες μετά και όχι άμεσα επειδή ο κ. Σωτηρακόπουλος απεφάνθη πως «οτιδήποτε υπό προθεσμία είναι λάθος»; Πώς άραγε αισθάνονται οι παίχτες της Ρεάλ και της Μπαρτελόνα όταν ενώ αυτοί αγωνίζονται διεξάγεται προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων και πάντα «υπό προθεσμία» προέδρων τους;

Γιατί τελικά σκέφτομαι εγώ, μήπως, με την ομάδα ακόμα να ψάχνεται, ο έτσι κι αλλιώς υπό αναχώρηση Ντέμης έγινε πιο εύκολος στόχος φέρνοντας ακόμα πιο κοντά αυτούς που δεν βολεύονται με τη σημερινή διοίκηση και εκείνους που απλά πρέπει να βρίσκουν υλικό για να γεμίζουν τις φυλλάδες τους; Και μήπως ξεμπερδεύοντας με τον ακόμα λαοφιλή Ντέμη, «τους υπόλοιπους τους έχουμε για πρωινό» (αρχής γενομένης από ένα χ στη Ξάνθη) και ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός για νέους σωτήρες «καβάλα σ' άσπρο άλογο» που θα μας βοηθήσουν και να αυξήσουμε την κυκλοφορία μας και να αντλήσουμε νέες εμπνεύσεις για τα άρθρα μας και να βρούμε καινούριες αφορμές για να βριζόμαστε στο γήπεδο;

Τελικά αναρωτιέμαι, αντί να χαλιόμαστε με όλα τα παραπάνω, και αφού προφανώς κάποιοι από εμάς τους ΑΕΚτζήδες περιμένουν να έρθει ο δικός μας «δικτάτορας» πρόεδρος που θα ελέγχει οπαδούς, τύπο, ΕΠΟ και θα μας χαρίζει τα πρωταθλήματα, γιατί δεν χαλαρώνουμε λίγο για να απολαύσουμε το ανάποδο ψαλιδάκι του Τζιμπούρ και το φανταστικό πανηγυρισμό του;

«Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια»...

Το σύνθημα που ακούστηκε από τη γνωστή μερίδα των οπαδών γύρω στο 60’, την ώρα που η ομάδα πίεζε και λίγο πριν γίνει το 0-1... Λεπτομέρεια φυσικά μπροστά σε ό,τι έχει γενικώς προηγηθεί και σε ό,τι ακολούθησε...

«Αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε» έλεγε πριν από κάποια χρόνια ο Σωκράτης Κόκκαλης ενώ αυτοί τα σπάγανε σε μία αθώα ευρωπαϊκή πόλη. «Δεν θέλω να είμαι πρόεδρος μιας ομάδας που γιουχάρεται όταν πετυχαίνει γκολ. Aυτοί που φώναζαν το σύνθημα στους παίκτες, να βγάλουν τις φανέλες, ίσως πρώτα θα πρέπει να βγάλουν τα κασκόλ που φοράνε», δήλωσε πριν λίγο ο Ντέμης.

Οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι παντού οι ίδιοι. Δυστυχώς, οι πρόεδροι δεν γίνεται να διαφέρουν τόσο...

Η ίδια ενδεκάδα

Κανείς φυσικά δεν ξεχνάει την περίφημη 7άρα που έφαγε ο Ολυμπιακός από τη Γιουβέντους πριν από κάποια χρόνια. Λίγοι όμως θυμούνται πώς 4 μέρες μετά έπαιζε στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη και ενδεχόμενο νέο κακό αποτέλεσμα απειλούσε να μετατρέψει την αγανάκτηση του κόσμου του σε σαρωτικό ξεσκαρτάρισμα ρόστερ και προπονητή. Ο Προτάσοφ κινούμενος στη λογική «ή όλοι μαζί θα πεθάνουμε ή όλοι μαζί θα σωθούμε» παρέταξε την ίδια ακριβώς ενδεκάδα με την οποία γέλαγε όλη η Ευρώπη λίγες μέρες πριν. Ψυχολογικά αυτό λειτούργησε ευεργετικά, η ομάδα ανασυντάχθηκε, οι παίχτες παίξανε και για τον προπονητή, νίκησαν εύκολα και τα πνεύματα ηρέμησαν...

Λίγες ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα με την Τρίπολη, χαίρομαι που διαβάζω στα ρεπορτάζ της ομάδας ότι ο Δώνης ετοιμάζεται να παρατάξει τους ίδιους 11 που παίξανε με το Θρασύβουλο. Φαντάζομαι ότι τα κριτήρια του δεν είναι μόνο αγωνιστικά και ότι η σκέψη του δεν διαφέρει και πολύ από του Προτάσοφ, μετά από όσα ακούστηκαν εις βάρος όλων αυτή τη βδομάδα. Ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής ήταν τελικά «προϊόν χαλάρωσης», «γκαντεμιά», «ξεφτίλα», «ανικανότητα» ή όλα αυτά μαζί, ο προπονητής με την κίνηση του δείχνει στους παίχτες ότι εξακολουθεί να τους εμπιστεύεται όπως τον εμπιστεύονται και εκείνοι και τους δίνει τη δυνατότητα να ξελασπώσουν την κατάσταση ώστε να προχωρήσουν όλοι μαζί μπροστά... Απλώς φοβάμαι ότι άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει...

Το λάθος του Δώνη

Είναι αξιοσημείωτο νομίζω πως παρά τη γενικότερη γκρίνια για την εικόνα της ομάδας, οπαδοί και δημοσιογράφοι δυσκολεύονται να εντοπίσουν συγκεκριμένα λάθη στις επιλογές του Γιώργου Δώνη. Ούτε εμμονές σε παίκτες και συστήματα, ούτε ακατανόητα rotation, ούτε παράξενες ή αργοπορημένες αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι παίκτες στηρίζουν ως τώρα καθολικά τον προπονητή τους. Η περίπτωση του Παναθηναϊκού και της κριτικής που δέχεται ο Τεν Κάτε από τους πάντες επί των πάντων είναι διαφωτιστική ως μέτρο σύγκρισης.

Η εύκολη λύση βέβαια, όταν κάπως πρέπει να εξηγήσεις ένα κακό αποτέλεσμα (και να πουλήσεις φύλλα σε αγανακτισμένους, κακομαθημένους φιλάθλους), είναι να τα ρίξεις όλα στη καλοκαιρινή προετοιμασία, στις αργοπορημένες μεταγραφές και στις χημείες. Η ακόμα πιο εύκολη να καταφύγεις σ’εμπαθή κι ισοπεδωτικά σχόλια τύπου «λίγος», «loser», «δεν ξέρει που βρίσκεται» - κι αντίστοιχα για τους παίκτες: «δεν σέβονται το ψωμί που τους ταϊζουν», «δεν πονάνε την ομάδα», «δεν γυαλίζει το μάτι τους όπως του Μανωλά» κι άλλα τέτοια συγκινητικά. Προφανώς και δεν ασχολούμαι – τίποτα περισσότερο από το part one της πατροπαράδοτης κωλοτούμπας, που λέει κι ο Δώνης. Άλλωστε το «έχει ο καιρός γυρίσματα», θυμίζω εγώ, είναι αποκλειστικά ελληνική κι απολύτως αμετάφραστη έκφραση – και δεν αναφέρεται στο καιρό.

Δεν με ενδιαφέρει εδώ να υπερασπιστώ το Δώνη. Αντιθέτως, εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι ότι η αδυναμία μας να τον κατηγορήσουμε για κάτι είναι ως τώρα το βασικό του μειονέκτημα, το μεγαλύτερό του λάθος. Μοιάζει ίσως παράδοξο αλλά είναι πέρα για πέρα ορθόδοξο. Η συγκαταβατικότητά του, η προσαρμοστικότητά του στη «κοινή λογική» της μάζας, η έλλειψη κολλημάτων αν θέλετε, με την καλή έννοια, αν μη τι άλλο μαρτυρά έλλειψη αυτοπεποίθησης, υπομονής, σχεδίου. Σε ένα βαθμό ίσως καλομαθαίνει και τους παίκτες. Η κύρια ανησυχία μου για το μέλλον της ομάδας έγκειται στο άγχος του προπονητή να μην κάνει καμία πατάτα και χαραμίσει τη μεγάλη ευκαιρία της καριέρας του.

Το προφανές αλλά όχι και το μοναδικό παράδειγμα είναι η ταχύτατη εγκατάλειψη του 4-3-3. Περασμένα ξεχασμένα. Από δω και πέρα όμως, περιμένω κι ελπίζω να μην υποχωρήσει το ίδιο εύκολα ο Δώνης α) στη χρησιμοποίση του Μπασινά, ο οποίος έχει στοχοποιηθεί –δίκαια ή άδικα δεν με ενδιαφέρει, σίγουρα υπερβολικά – από την πρώτη αγωνιστική και ο οποίος πρέπει, για το καλό της ΑΕΚ, να προστατευτεί και να αξιοποιηθεί, και β) στην τακτική τοποθέτηση του Σκόκο, του οποίου τα κατορθώματα ως τώρα για κάποιο μυστήριο λόγο χρησιμοποιούνται συχνά ως επιχείρημα ότι χαραμίζεται... (πόσα περισσότερα γκολ θα είχε βάλει αλήθεια ο Νάτσο ως δεύτερος επιθετικός, με ένα στόπερ κολλημένο πάνω του συνέχεια, να βγαίνει να ζητάει μπάλα με πλάτη στο τέρμα, χωρίς χώρο για την απίστευτη τρίπλα του, και την επιτάχυνση με τη μπάλα στα πόδια, και χωρίς την ίδια ελευθερία κίνησης – στη θέση δηλαδή που παιδεύεται να παίξει ο Τζιμπούρ και ήξερε τόσο καλά ο Λύμπε;)

Στο μυαλό μου έρχεται ως εφιάλτης το «σύμπτωμα Κωστένογλου», ο οποίος ξεκίνησε τη θητεία του στον πάγκο κάνοντας πράξη κάθε προπονητολογική μπαρούφα που κυκλοφορούσε επί Φερέρ, με αποκορύφωμα τη μετατόπιση του Ράμος στα χαφ – πολύ μεγαλύτερο έγκλημα από την αντίστοιχη του Καπετάνου στο Σαν Σίρο από τον Ισπανό. Προς θεού, ο Δώνης είναι προπονητής, και αποδεδειγμένα καλός μάλιστα. Εμείς, πες, τον αφήνουμε να δουλέψει. Το θέμα είναι, ο ίδιος θα αφήσει τον εαυτό του;